Heb jij dat ook....

Heb jij dat ook....dat je je zorgen maakt, over wat er nu allemaal aan de hand is. En hoeveel mensen we nu verliezen, door dit virus. En heb jij dat dan ook in je, dat je hoe dan ook je bijdrage wilt leveren. Dat je er alles aan wilt doen, om misschien dat ene steentje te verleggen in de rivier op deze aarde. Dat je wilt, dat het zal stoppen. Dat ons leven, met een flinke blauwe plek op onze ziel, weer door kan gaan. En hoop jij dan ook, dat we hiervan leren met elkaar. En dat al die mooie dingen, die we nu, zonder winstoogmerk, voor die ander doen, kunnen blijven. Dat we niet terugvallen in hebzucht, materie, en onderlinge verschillen. Heb jij dat ook? En als ik om me heen kijk, en denk aan die handkus in de lucht van die uitvaartleidster gisterenavond, aan die groet van die anders zo boze mevrouw achter het raam, aan de inzet van al die mooie mensen om me heen. Op dit soort momenten denk ik, dat we het nog kunnen - omzien naar elkaar. Elkaar de hand reiken, het oude liedje uit de kerk - kinderen van een vader, reikt elkaar de hand. En nu ik spreek over de kerk, ben ik toch wel een beetje verdrietig. Want in de zorginstelling waar mijn vader gewoond heeft de laatste jaren van zijn leven, is een ernstige uitbraak van het Coronavirus ontstaan en zijn al een aantal ouderen overleden. Want er is gewoon nog een kerkdienst geweest, dus die kerk, en sommige gelovigen, die denken dat er nog een hogere macht is, dan dit virus nu, daar heb ik wel moeite mee. En nu, alleen nu, ben ik blij dat mijn vader niet meer leeft. Dat hij dit alles niet mee heeft moeten maken. In een isolement zijn en leven, geen bezoek ontvangen, nergens meer naar toe kunnen, wat een toestand. En hoe mooi is dan, dat een rockband in de tuin van een tehuis gaat staan spelen. En dat ouderen in hun handen klappen en die ene dame die zegt 'je heel leuk, niet mijn smaak van muziek, maar heel leuk...'. Dus ook de humor is er nog. We lachen met elkaar, we genieten met elkaar. We zien de schoonheid van de bloemen, de bomen, en we waarderen al die kleine dingen die eigenlijk heel gewoon zijn, er altijd wel waren, maar we zien ze weer.

Dus hoe rot het nu ook is, hoe beangstigend het nu ook is, er zijn ook lichtpuntjes. Er zijn ook mooie dingen. Zo kreeg ik gisteren een bericht van een dame, voor wie ik een plekje reserveer op mijn natuurbegraafplaats in Hilversum. 'mevrouw van Loon zorgt u er wel voor, dat er een paar leuke mensen naast me en om me heen komen te liggen tzt, anders wordt het zo saai'. Geweldig toch. Ook nadat het leven hier op aarde voorbij is, in goed gezelschap verkeren. Mooie levenshouding. En veel mensen vragen nu naar mijn werk. En het enige dat ik hier kan en wil zeggen, is dat het team van Uitvaartstichting Hilversum, er werkelijk alles aan doet, om een afscheid, ook in zeer kleine kring waardevol te maken. En hoe mooi als mensen in een kring buiten rondom de kist zitten, zelf muziek maken, of in een erehaag staan met de juiste afstand van 1,5 meter er steeds tussen. Hoe mooi, maar soms ook hoe beangstigend, omdat mensen juist bij verdriet, toch naar elkaar toe willen kruipen, elkaar willen vasthouden en dan moet je mensen erop attenderen, dit niet te doen. Hoe mooi dat vrijwilligers ons helpen, hele lange dagen meelopen, en hulp bieden, waar nodig. Dus ook hier zie ik de rijkdom van deze tijd. En natuurlijk zou ik willen dat alles snel voorbij is. En dat ik gewoon weer in het Wagenhuis zelf kan gaan eten, en het niet af hoef te halen. Maar weet je, als we met elkaar gewoon dit eten blijven bestellen, dan kan ooit dit Wagenhuis weer de deuren openen, dan brandt er weer licht, dan hangen de bloembakken weer buiten, en glimlacht deze plek je tegemoet. Het hart van het dorp, en hoe mooi dat we met elkaar ervoor zorgen, dat dit hart kan blijven kloppen. Die symboliek vind ik wel mooi. Met elkaar kunnen we die dingen die waardevol zijn in leven houden. Jij en ik. Het vasthouden aan elkaar, ook al kun je dat nu even niet fysiek. Dat telefoontje, dat kaartje, dat berichtje 'he Aniet, nog gezond en wel?'. Of zomaar dat leuke gekke filmpje, waardoor je even glimlacht. En natuurlijk mis ik mijn schoonouders, omdat ik zo graag samen met hen, die ene hele mooie fles wijn zou drinken nu. Vond ik het heel leuk om bij mijn zwager verjaardag te gaan vieren en kan dit nu niet doorgaan. En zo kan ik nog wel doorgaan. En nu is alles anders. En is mijn achtertuin mijn wereld als ik vrij ben.

En is de natuur, de begraafplaatsen mijn wereld als ik werk. Twee hele mooie werelden die ergens in mijn leven zijn samengekomen, waarvan ik intens kan genieten. En waardoor ik ook nu, in deze ingewikkelde tijd in ons leven, mijn bijdrage kan leveren. Vanuit dit cruciale beroep, of vitale beroep - werken in de uitvaart, kun je nu je bijdrage leveren en blijven leveren. Als het wat betreft gezondheid zo kan natuurlijk. Als ik zelf niet ziek ga worden. En geloof me, ik word niet ziek, die kracht van een echte van Loon, laat zich nu zien. Vier keer per week, straks vijf keer per week, rijd ik naar Hilversum, met een gemiddelde van 1 op 18 (haha die Mercedes kan het..)en heel gestaag in 1 uur en 22 minuten, omdat er geen files zijn, omdat ook op de weg over het algemeen iedereen zich anders gedraagt. En daar in Hilversum daar hebben we het goed.

Een ontmoeting met een meneer of mevrouw, die naar zijn dierbare toegaat. De vogels, de natuur, de mannen van het groen, de vragen aan de telefoon, de rondleiding over de Bosdrift met een jong stel, die aan deze begraafplaats wonen. Die boomschijf die ik even langsbreng met de weduwe, kortom, het werk is uniek en anders. Het past, als een jas.
En op deze mooie zonnige zaterdag, waarbij ik me niet kan voorstellen, dat het weer morgen weer anders wordt, want zon en deze temperatuur, het went zo snel he...op deze mooie zaterdag wens ik iedereen een prachtige dag toe. Met je geliefde, je man, je vrouw, je kinderen, en als je iemand heel erg mist, stuur dan iets op, laat iets van je horen. Vergeet elkaar niet. Heb jij dat ook...dat missen soms. Dat zomaar even spontaan willen bedenken 'ben je thuis...ik kom even langs'. Welnu, nu kom ik anders bij je langs, in gedachten, in je hoofd en in je hart. Want ja, ik mis je soms. En soms heel erg, en weet dat ik je niet vergeet! Ik mail, ik schrijf, ik bel, en ooit dan kom ik langs, en glimlach ik weer gewoon face to face en ja ik ben niet van het facetimen, ik ga gekke bekken trekken. Ik ben ook niet zo van het bellen, maar ik doe mijn best om heel dichtbij te blijven. En geniet van de momenten hier thuis. Met Annemarie in de tuin. Dat wijntje, erbij...tja, het zijn de kleine dingen die het doen...

Stilte

Stilte. Voor de storm, voor een enorme golf van mensen die komt te overlijden, of gewoon stilte die ik nu hoor, omdat ik er klaar voor ben? Op onze toilet staat een dingetje, met iedere dag een spreuk over vriendschap en op een van deze dagen stond - vriendschap blijft ook bestaan, als een vriend er niet meer is - of iets in die sfeer. En bijzonder, natuurlijk dacht ik aan al mijn overleden vrienden. Maar nu lijkt het soms ook te gelden, voor al die vrienden met wie je nu app contact, of telefonisch contact hebt. Of zelfs geen contact hebt. Of vriendschappen die voorbij zijn gegaan ooit. Vriendschap is een onderdeel van je leven, heeft je gevormd. En ook al zie je die mens nooit meer, dan draag je een stukje van deze vriendschap bij je. Fraai. En vandaag mail ik met mensen, die ik al heel lang niet meer heb gezien. En misschien nog wel heel lang niet zal zien, of sommigen zelfs misschien nooit meer zal zien. Mooi hoe woorden verbinden. Teksten, woorden, muziek. Het overweldigt me, wat mensen nu allemaal schrijven, zingen en op heel mooie creatieve manieren aan elkaar laten zien. Een wereld die in crisis is, heeft ook heel mooie kanten. Laat ook iets zien, van overlevingsdrang, van door willen gaan, en er zijn altijd mensen, die door blijven gaan, als anderen allang stoppen. En vandaag de dag klappen we voor al deze mensen. En dus ook voor mijn team, mijn mensen. Een groot applaus, voor hen die doorgaan, terwijl anderen verplicht naar huis gaan of moeten gaan. Vanmorgen werd ik wakker, en toen ik de luikjes open deed, zei ik 'ik hoop dat er vandaag een tulp opengaat'. En ik realiseerde me, hoe ik hier geniet van de kleine dingen. Het vogelboekje ligt op tafel. Ik zoek de vogeltjes op, die ik zie vliegen of hoor zingen. Onze wereld wordt de komende tijd heel klein. Je zult als mens veel op jezelf zijn aangewezen, dichtbij jezelf moeten blijven. En hoe fijn is het dan, om te genieten van al die kleine dingen. Van de schoonheid van de natuur. Van die wuivende hand voor het raam. Of dat bloempje, nu nog zonder naam, dat zomaar in je tuin verschenen is. Vanmorgen kreeg ik een mail met foto's van een 'leeg Amsterdam'. En mooi hoe leegte, stilte een schoonheid liet zien, die we lang niet zagen. En dus op deze rustige, stille zaterdag, in een dorp dat nog stiller is, dan het al was, wens ik jullie veel kracht. Vooral voor diegenen die nu alleen zijn, of te maken hebben met eenzaamheid. Doe het goed, en als je behoefte hebt aan een gesprek, of een mail, ik reageer wel, ik zal er zijn. En aan iedereen in de wereld zeg ik....

Verbroedering, van ik naar wij naar samen....

Meneer Rutte adviseert ons om niet op reis te gaan, en mijn vader zou zeggen 'ik hoef niet op reis, omdat ik op t mooiste plekje op aarde woon' en opvallend vind ik, dat als ik thuis ben, en dit soort mooie foto's maak vanuit de tuin achter ons huis, ik weer zoveel op mijn vader lijk. Want is dit niet prachtig. Is het niet mooi, om dit soort schitterende luchten te zien. Gemaakt in ons mooie Nieuw-Vossemeer. Het dorp van de verbroedering, nee hiermee doe ik veel dorpen, plaatsen te kort, want hoe mooi om te zien nu, dat we ondanks de super ingewikkelde tijd waarin we nu terecht zijn gekomen, de verbroedering in onze samenleving een feit is. We zorgen voor elkaar. We zetten een pannetje met soep bij een buurman, die alleen is voor de deur. Hier in ons dorp is voor mij, het Wagenhuis, het hart van dit dorp. Onze allereerste kennismaking met een inwoner van dit dorp, was toen wij hier aan het verkennen waren, met de eigenaar van het Wagenhuis. En ik, ik was zo blij, dat er een gelegenheid is, waar je kunt eten en drinken. Waar je samenkomt, dus voor mij is het Wagenhuis zo ongeveer 'het hart van ons dorp'. En het Corona virus maakt, dat ik daar nu niet mijn Schnitzel a la Anita kan eten. Nee zo staat deze niet op de kaart. Maar zo noemt men mijn schnitzel, kaal, gewoon een pure schnitzel met lekkere groentes en frites. Verder niks. En gelukkig kunnen we voorlopig ons eten afhalen, of laten thuisbezorgen bij het Wagenhuis. En dus toen ik gisterenavond alleen was, belde ik om mijn vaste recept te bestellen. En in de keuken krijgt men dan dit te zien.

Nooit eerder in mijn leven, kreeg ik zo'n persoonlijke schnitzel. En, weet je, ook al mis je de sfeer van het Wagenhuis, het eten smaakt net zo lekker. En hiermee helpen we, om straks als alles weer voorbij is, gewoon elkaar weer te kunnen ontmoeten op deze plek. Dus doen! Inmiddels is het Coronavirus voor mij mijn leven. Maatregelen nemen, doorvoeren, alert zijn, er zijn voor allerlei vragen, voor het personeel, voor nabestaanden. En toezien, hoe verdrietig een afscheid nu is, met maximaal 30 mensen aanwezig te mogen zijn. Mensen moeten weren, die niet genodigd zijn. Een bizarre wereld. Gelukkig is de techniek, en live streaming, iets, waarmee we mensen mee kunnen nemen in bijvoorbeeld een plechtigheid. U kunt thuis inloggen en meekijken. Maar toch, het voelt zo anders. En dan heb ik het nog niet, of al die eenzame mensen, die nu kwetsbaar zijn, angstig zijn om besmet te raken, of die eenzame mens, die nu besmet is, op de IC ligt en komt te overlijden. Als je dan spreekt over eenzaamheid, dan heb je het hier in de puurste vorm. Dus wat deze tijd met mij doet, is me bewust zijn van de liefde die ik voel, voor al die mooie mensen om me heen. Ik probeer maar wat meer te bellen, bij te praten telefonisch, en ik stuur af en toe ouderwets een kaartje. Zomaar om aan jou te laten weten, dat ik je mis, en dat ik er ben. Verbroedering ontstaat, van ik naar wij, naar samen. Ik zie het op mijn werk, we doen het met elkaar. We zijn er voor elkaar. We houden contact en zorgen voor elkaar. We vragen meer en anders, hoe het met die ander is. We zorgen ook wel voor elkaar. We leven mee, anders mee dan eerst, omdat we ons realiseren dat de wereld echt enorm onder druk staat. Respect voor de regering, voor de mensen in de zorg, prachtig hoe Nederland een applaus gaf voor al die geweldige mensen in de zorg. Dus ook voor mijn team. Dus hier in Nieuw-Vossemeer op mijn vrije dag (de overige vier dagen rijd ik nu heen en weer naar Hilversum en misschien straks ook de vijfde dag) spreek ik mijn waardering en bewondering uit. Want waar het nu op aan komt, is dat we elkaar zo nodig hebben. Om als bedrijf overeind te blijven, of als mens niet te vereenzamen. Wat mij opvalt is dat mensen wel gaan wandelen in de natuur. Welnu vanaf vandaag kunt u zich aanmelden voor een wandeling over een van mijn prachtige begraafplaatsen, samen met mij, of een van mijn collega's. Zodat u gelijk een gesprekje kunt hebben met iemand anders, een ontmoeting met de nodige afstand, maar u bent er eventjes uit, u krijgt heerlijk frisse lucht en u kunt genieten van de explosie aan kleuren in de natuur.

Prachtig, hoe onze parken, maar ook mijn tuin, er nu al uitziet. Hoe je iedere dag nieuwe dingen ziet. Ook weer zo bijzonder, hoe mijn liefde voor de natuur hier weer is teruggekomen. Kan zoiets dan verdwijnen? Ik weet het niet, ik had er geen tijd voor, denk ik nu. En nu, op dit moment is een dag als vandaag, voor mij een dag voor de bollen, de tuin, het gras (alweer voor de eerste keer gemaaid, hoe fraai). En hoe mooi is het als die tulpen er bijna uitknallen. Hoe fraai is het als de vijg vol knoppen zit, of de magnolia bloeit. Ik kreeg van Jolanda een prachtige tekst toegestuurd, over wat er nu gebeurd in onze samenleving, onze wereld, en wat een mogelijke uitkomst zou zijn. En mocht dit zo zijn, mocht het zo zijn, dat we na deze vreselijk ernstige crisis, en nadat we waarschijnlijk, heel veel mensen zullen moeten verliezen, onze wereld er een beetje mooier uit zal zien, dan is dat een basis waar me mee verder kunnen. Dan kijken we weer echt naar elkaar, dan houden we elkaar weer echt vast, dan gaat het niet om materie, maar om jou. Dan reiken we echt onze handen weer uit naar elkaar, dan zijn we er gewoon weer. En dan gaat het niet om die Mercedes, maar dan breng ik je met liefde ergens heen. En ja, als het aan mij ligt, natuurlijk in een Mercedes, tja, ook dat heb ik van huis uit meegekregen, lekker makkelijk, nee ik hou er gewoon van. Net als van die schnitzel, en net als van die Nieuw-Zeelandse sauvignon blanc. Wat zou het fijn zijn als we elkaar weer echt zien, en zonder oordeel met elkaar samenleven, samen werken. Waarbij we zien, wat die ander ons brengt, waarbij we kijken naar kwaliteiten van elkaar, en waarbij we zomaar simpelweg genieten van alles wat er wel is. En vandaag de dag voelen we meer dan ooit, wat een mooi leven we hadden, wat een rijkdom er was. En beseffen we ons meer dan ooit, dat we keihard moeten werken met elkaar, om dit leven vast te houden. Ik ga ervoor, doe je met me mee, wij, wij samen?

Een heel bijzonder voorjaar - het voorjaar van 2020 is begonnen, althans daar lijkt het op....

En terwijl de hele wereld gebukt gaat onder de pandemie corona, mensen in verwarring zijn en het soms niet meer weten, schijnt de zon, na nachten, dagen, weken vol regen. Het gras staat hoog, maar de grond is nog te drassig om nu al te kunnen maaien. Hopelijk dit weekend dan.

De bollen knallen de grond uit, de kleuren zijn vriendelijk en open, en we wassen massaal onze handen, we niezen bedekt, we begroeten elkaar origineel en maken ons zorgen. Zorgen om al die ouderen, die kwetsbare groepen, die ergens dit jaar wel zullen overlijden. Zoals ieder jaar er ca. 70 tot 80 duizend ouderen en kwetsbaren overlijden aan kanker, longontsteking of wat dan ook. Als je goed luistert en de kranten goed leest, zijn de overledenen over het algemeen mensen die al ziek en kwetsbaar zijn. En ja, ik ben uitermate voorzichtig. Ik zoek het niet op. Ik blijf weg, bij grote evenementen (nu deed ik dat nooit zo, is niet zo mijn ding, carnaval en zo..), en scharrel wat in de tuin. Ik zoen gewoon maar niet meer en groet met een vriendelijke glimlach en steek mijn hand op. En ik vind het heel fijn, dat wij mensen onze handen meer wassen dan voorheen. Dat we de tafels meer schoonmaken dan voorheen, dat Dettol een van mijn meest gebruikte doekjes is geworden. En dat ik het stuur van mijn auto nu dagelijks schoonmaak, het ruikt een stuk frisser om me heen. Fijn. En toch ben ook ik bezorgd, want wij mensen, we weten het niet zo goed meer. De economie krijgt fikse klappen. De horeca gelegenheden, bedrijven gaan failliet. En dus hebben we als Nederlander onze zorgen. Maar ook hoe wij als mensen hiermee omgaan. Probeer elkaar maar eventjes niet te zien dan, probeer maar wat meer te bellen, te mailen en het contact op een andere manier te onderhouden. Ga maar weer eens ouderwets kaartjes sturen naar elkaar. Heerlijk is dat, post krijgen, een ouderwetse brief lezen. En blijf goed voor elkaar zorgen, en als je koorts hebt, hoest, verkouden of snotterig bent, in deze combinatie, blijf dan maar even thuis. En hou elkaar in de gaten. En ook die mensen die in Brabant wonen, blijf ook voor hen zorgen. Behandel elkaar zorgvuldig, blijf in gesprek. Ja ik woon ook in Brabant, daar waar Zeeland Brabant nu even niet kust, in de gemeente Steenbergen is nog niemand met dit virus. Concentratie ligt in Tilburg, Eindhoven, Breda. Maar opletten moeten we allemaal. Lastig wat te doen, voor elkaar zorgen, dichtbij of op afstand, dat is essentieel. Morgen NL Doet op de Bosdrift.

Leuk dat een klas met jonge jongens van de vakschool ons komt helpen, met twee begeleiders. En daarna nog een handvol vrijwilligers. Fijn, en leuk en bijzonder. Mijn team is al heerlijk bezig op deze prachtige plek, om hier ruimte te maken en het licht weer terug te brengen, de zichtlijnen van Springer. Het lijkt altijd alsof het voorjaar, de zon je helpt in het leven. Alles ziet er fijner uit, mensen zijn opgeruimder, ook al is de wind nog fris, het is leuk om met elkaar te zijn. Om samen te zijn, en samen bezig te zijn. Eigenlijk zou ik deze week in Budapest zijn, samen met Annemarie. Maar er speelt zoveel binnen mijn Uitvaartstichting, rondom die conversies en migraties, dat ik er voor gekozen heb, om thuis te blijven en te blijven werken. Gek, hoe je verantwoordelijkheid in deze rol anders voelt, dan wanneer je medewerker bent. Gisterenavond had ik het hier nog over met Annemarie. En zij zei 'jij hebt altijd je verantwoordelijkheid genomen en gevoeld'. En toch voelt het nu anders. Ik voel me verantwoordelijk voor het grotere geheel. En dit maakt ook dat het goed is en goed voelt, dat ik nu gewoon in Nederland ben. En gewoon gewerkt heb deze week. En op dit soort momenten realiseer ik me ook, wat een prachtig team daar werkt. Hoe we met elkaar de schouders overal onder zetten en ervoor gaan. En gisteren op diezelfde mooie Bosdrift, zag ik deze tekst.

En deze tekst is voor jullie, voor iedereen die me dierbaar is, en in het bijzonder nu voor mijn team. Mooi, hoe een grafmonument je soms zomaar een glimlach brengt. Een cadeautje tijdens je wandeling over deze mooie begraafplaats. Sowieso nodig ik iedereen uit, als je weer voelt hoe vrij je bent, en dit alles achter de rug is, voor een ontmoeting op een van mijn begraafplaatsen. De natuur is prachtig nu, alles ontwaakt, Ik krijg net een mail, dat we morgen nog vijf aanmeldingen hebben voor NL Doet. Kortom we zijn met ca. 27 vrijwilligers en ca. 10 mensen vanuit Uitvaartstichting Hilversum. Wat zullen we een hoop takken opruimen, en wat zullen de graven van de zusters van het Diakonessenhuis mooi worden. Wij verheugen ons er enorm op! Dank jullie wel! Pas goed op...tot morgen negen uur in onze toekomstige zichtlocatie op de Bosdrift. Ik heb er zin in!

Migraties, conversies,virussen, een op handen zijnde primeur en Veuve Cliquot!

Tja, wat een titel. En wat kan er in een paar dagen tijd veel gebeuren! De primeur, wat dan! Gisterenavond kwam er uit de raadzaal van Hilversum een prachtig bericht!
Jawel het gebouw op de Algemene Begraafplaats Bosdrift in Hilversum, gaan we verbouwen. Leuk een ontmoeting met architecten, indrukken opdoen, ontmoeten, visies doorleven en doorvoelen. Oh, wat een gaaf project. Mede dankzij de Raad van Toezicht, mensen van de gemeente Hilversum,  de voorzitter Arno komt dit project gewoon van de grond. Trots en blij! En morgen nog een primeur, de documentaire van Paul Rigter over het nieuw gebouwde afscheidshuis van Yarden in Amsterdam Zuidoost, krijg ik als eerste te zien. Waarom dan? Welnu, omdat ik voor een groot deel in deze film heb meegewerkt aan de grondbeginselen van deze prachtige plek. De officiële opening is op 3 april 2020 en ik, ik ben meer dan trots op Yarden en natuurlijk op Paul, dat de geschiedenis en de weg hier naar toe, op deze wijze is vastgelegd. Velen trekken deze aandacht naar zich toe. Yarden mag dit, want Yarden heeft dit pand gerealiseerd, voor de inwoners van Amsterdam Zuidoost. En ik, ik ben trots, ook op deze primeur. Want in deze documentaire zal ook mijn allergrootste vriend in dit leven, mijn vader voorkomen. Dus een lach en een traan, een moment van ontroering, maar vooral van geluk. De stem horen van mijn vader, het afscheid van mijn vader. Een man waar veel mee begonnen of geëindigd is, maar voor mij de allerliefste! Dus wat een eer, en dank je wel Paul Rigter. En hoe leuk, dat ik kort voordat Paul komt in Hilversum, ik met een andere filmmaker, op een van mijn begraafplaatsen ga rondlopen, voor een nieuwe filmscene. Hoe fraai, want ook in Hilversum, gaan we lekker door, met het zoeken naar unieke momenten, op drie prachtige unieke plekken. Want hoe mooi is het om afscheid te nemen, te midden van de natuur.

De rust, de stilte, sober soms bijna. Maar zo puur. Dit is zo'n plek bij ons. Op Zuiderhof. Een plek waar anoniem as uitgestrooid kan worden, waar je gewoon rond kunt lopen tussen de bomen, waar je stil mag en kunt zijn. Fraai, uniek en bijzonder. Tja en dan het virus, waar wereldwijd nu maatregelen voor genomen zijn en worden. Best spannend. Waste ik al vaak mijn handen, nu doe ik dit nog veel meer. Opletten, geen hand meer geven, opletten met voedsel, gewoon hygiëne doorvoeren in en bij alles wat je doet. Ik begrijp wel, en soms flitst er iets door mijn hoofd, dat veel mensen, zeker met een mindere weerstand, dit spannend vinden. Ik ook wel, alleen verlamt het me niet. Gisteren had ik nog met een vriendin, een gesprek hierover. Gaan we nu wel of niet naar Budapest. Ja we gaan maar gewoon. Budapest, Hongarije is een van de vijf landen, waar in ieder geval een positief reisadvies nog geldt. We zien wel, het is zondag pas. En over migraties en conversies, daar krijg ik nu grijze haren van. Hele slimme jongens, die van alles doen in je systeem, en opeens zijn al je mappen weg. Of is je agenda twee keer gevuld, of is alles wat eerst geel was, nu groen. Als je mij op tilt wilt krijgen, moet je dit een beetje onderzoekend, al werkend doen. En tja...hier ligt voor mij en mijn organisatie een serieus aandachtspunt. En een echt serieus aandachtspunt. Gelukkig komen er dan af en toe hele leuke uitnodigingen voorbij, van Veuve Cliquot voor de verkiezing van de Zakenvrouw van het jaar in Amsterdam. En die maken dan een dag weer heel fijn. Of die zelf gekookte maaltijd, die zo enorm lekker smaakt, na een bizar drukke dag. Kortom, de achtbaan waar ik mij nu in mag bevinden, bevalt me wel. Lange lange dagen, en soms, zoals vandaag, een dag vrij. Tijd voor bolletjes en plantjes, de auto een keer uitzuigen, of gewoon zomaar verder lezen in mijn boek. Nespressootjes drinken en verder niet zoveel spannends. In de krant lezen dat Ulay is overleden. Een unieke kunstenaar, maar vooral door zijn liefde voor Marina Abramovic. Het project The Artist is Present in het MoMa in New York, in 2010, waar Marina drie maanden lang in een stoel zat en mensen tegenover haar kwamen te zitten. En toen Ulay, van wie zij sinds 1988 gescheiden leefde, tegenover haar plaatsnam.

Toen biggelden de tranen over haar wangen, hielden zij elkaars handen vast en keken zij elkaar zwijgend aan. Als je het over liefde hebt, zoek dit filmpje op op YouTube of wat dan ook. Intens. Als dit geen liefde mag heten, wat dan nog wel...prachtig! En vandaag is de werkdag van Annemarie in Wassenaar. En dit soort dagen hebben iets dubbels, heerlijk alleen zijn en ook altijd weer heel blij zijn, als zij thuis komt. Elkaar missen. Tja...missen doet pijn. Dat zie ik iedere dag om mij heen. Mensen die elkaar missen, of moeten gaan missen, ik zou er boeken over kunnen schrijven. Want als je spreekt over intensiteit, dan is gemis een van de sterkste emoties voor mij. Iemand met wie je altijd samen was, of iemand aan wie je iedere dag denkt, en die niet bij je is, of niet meer bij je kan zijn, door het leven gescheiden of door de dood gescheiden zijn. Wat doet dat pijn. Mijn vader is zo'n voorbeeld voor mij. Overdreven wellicht voor velen, en dat mag. Maar deze man, zijn stem, zijn grote ruwe handen, wat kan ik hem missen. Morgen zie ik hem weer even live in de documentaire van Paul. Wow wat gaaf. Ik hoop dat ik tzt een linkje heb, en hem af en toe even kan horen, op mijn laptop horen zeggen 'Anita geef die mannen een gevulde koek'. En terwijl ik dit schrijf, glimlach ik, om mijn vader. Maar soms ook kun je een tijd, een periode missen. En wat ik dan bijzonder vind, is dat in de auto (want daar luister ik het meest naar muziek en speel ik een playlist af) ik soms een liedje beluister, en dan huil ik zomaar even. Of glimlach ik, omdat de mens met wie ik was, of aan wie ik denk, bij een dergelijk lied, er niet meer is. Laatst hoorde ik Osaka van de Shoes. Prachtig een heel oude single van vroeger. En opeens voelde ik de herinnering in mij. En soms is dat ook Freddy Fender met 'wasted days en wasted nights'. En vanmorgen keek ik via YouTube naar Dire Straits. Geweldig, wat is muziek rijk, of beter gezegd, wat maakt muziek je rijk. En dus ben ik weer aangekomen op een van mijn favoriete woorden, rijkdom. Ik realiseer me, dat ik rijk ben. Rijk door een ontmoeting. Afgelopen week kwam Joke met haar zoon Daan een borrel drinken hier. Leuk, anders en gezellig. Ik hou zo van dit soort ontmoetingen, gewoon aan de keukentafel, met een glas wijn, of een biertje, of een Nespresso, het maakt me niet uit. Maar dat leuke gesprek, die ontmoeting. Tja. En dan heb je niet zoveel nodig toch. Geld...ik heb er soms een gesprek over. En ik probeer altijd goed te doorgronden, waar mijn geld heen gaat, iedere maand. En geld is fijn, en makkelijk, maar het leven, gaat echt voor mij over een andere rijkdom. Het in contact zijn met de ander. Ontmoeten en nu even ont-moeten. Een vrije dag. Met dit uitzicht. Ondanks de regen, rijkdom toch? Een fijne dag allemaal...ik vertel jullie later over mijn primeur, over mijn weerzien....met vader van Loon!

Balans

Mooi ding he! Een cadeau van mijn nichtje. Een apothekersweegschaal, echt fraai. Uit haar oude praktijk en nu staat dit schitterende kastje in ons mooie oude huis. In 'onze oude dame' zoals de vorige bewoonster dit huis noemt. Een 'oude dame die je met veel liefde mag bewonen'. En dat is ook zo, een oude dame, die af en toe kraakt. Dan valt de energie zomaar weg, of is er een kleine lekkage, tja, wat zou jij doen als je 225 jaar oud bent, en bent blootgesteld aan regenbuien zoals wij die kennen tegenwoordig. Tegen windstoten en stormen die namen krijgen, hoe sterk ben je dan nog. Welnu, onze oude dame is een echte van Loon, zo eentje die niks opgeeft en nooit opgeeft. En in dit huis is gezocht naar en gevonden, een balans. Een balans tussen werken, keihard bezig zijn met geld verdienen, bezig zijn met die prachtige begraafplaatsen of je inzetten voor wat dan ook, en vrij zijn. Ontspannen zijn, mogen genieten van de stilte, een goed boek, lekker lang het NRC lezen, of zomaar een filmpje kijken, terwijl de open haard lekker brandt. Schilderen in het atelier, de auto wassen, of de tuin voorzien van extra voeding, zodat straks de eikenbladhortensia en al die andere mooie hortensia's lekker bloeien en groeien. Heerlijk...die tuin. Nooit geweten, dat ik zo intens zou genieten van een tuin. Ondanks alles wat moet gebeuren, tegels van de groenaanslag ontdoen, schoonmaken, bemesten, kortom...best wat. Maar hoe lekker is dat. En op dit moment, met een heerlijk kopje Nespresso, een echt Brabants worstenbroodje (sorry voor al die mensen die vegetarisch zijn, het is zo lekker) zit ik te genieten aan onze keukentafel. En van het leven in 'onze oude dame'. Vrijdag was ik in Breskens, bij mijn nicht. Een heel fijne avond, met een diner in Etablissement 1880 in Groede. Om eigenlijk gewoon het leven weer te vieren. Mijn nicht is met pensioen gegaan, en die dag, was dit eigenlijk een feit. Praktijk verkocht, en vrij om nu haar geweldige huis, twee eigenlijk, af te gaan bouwen, en haar tuin nog mooier te maken, dan deze al is. En dit alles hebben wij gevierd. En toen ik huiswaarts ging zaterdag, met een auto vol prachtige cadeau's, en door dat mooie Zeeuwse land reed, voelde ik me volkomen in balans. Bijzonder vind ik, dat ik eigenlijk altijd wel in balans ben. Ongeacht wat ik doe. Of ik het nu druk heb, of niet, ik red me wel. En dit is ook wat ik ooit in 2008 in mijn boek schreef, nadat ik een remissie had bereikt 'ik red me wel'. En dit is mijn heilige geloof in het leven. Soms zit het mee, soms even tegen, maar als je dichtbij jezelf blijft, bij je kern, en je niet uit balans laat brengen, door alles wat er om je heen gebeurd en gebeuren mag, dan komt het wel goed. En eigenlijk is dat wel heel mooi. Het vertrouwen hebben in jezelf. In je persoonlijke kracht, in wie je bent en waar je voor staat. En dan kunnen stormen, boze invloeden soms, negativiteit, je niet raken. Dan blijf je bij jezelf, dan ben je in balans. En bijzonder juist op een moment waarop ik dit zo sterk voel, krijg ik dit prachtige kastje van mijn nicht, met die weegschaal erin. Fraai. Vandaag is een dag waarop niets gepland is, een dag, waarop het weer zal bepalen, wat ik ga doen. Wel naar buiten, of juist niet. Een prachtig boek, deel 6 van de 7 zussen, wacht mij al. Een boekje over Budapest, om me in te verdiepen, omdat we daar in maart naar toe gaan, en de tuin, die vraagt of ik haar wat wil verzorgen, kortom keuzes te over, en uiteindelijk mag ik alles zelf bepalen. Hoe fijn. Ik vind altijd dit soort dagen, gecombineerd met dagen waarop ik mag werken in Hilversum, erg fijn. De ruimte hebben, om mee te gaan met de flow van de dag. Heerlijk. Afgelopen week mocht ik vertellen over de begraafplaats Bosdrift, mocht ik dineren bij een dame in Hilversum, die ik heb leren kennen daar, en zij heeft ook veel affiniteit met begraafplaatsen en de geschiedenis van Hilversum. Fraai, wij hebben samen verteld over begraafplaatsen in Hilversum. Leuk ook dat ik bij haar mag eten, mag slapen als ik dat zou willen. Maar ook in dat opzicht lijk ik veel op vader van Loon en slaap ik het liefst thuis. Ook al betekent dat een stukje rijden. Maar dan in je eigen bed belanden, heerlijk. Grappig vind ik, hoe je, naarmate je ouder wordt, steeds meer herkend in jezelf van een van je ouders. Ik grinnik dan maar even, soms is het heel positief en vaak werk gerelateerd en meestal gaat het dan over mijn moeder. Maar de ondeugende dingen, die wat meer 'boerse' dingen komen echt van vader van Loon. En ik glimlach, omdat beide mensen, ook altijd onderwerp van gesprek zijn, als ik bij mijn nichtje ben. Zij is tenslotte mijn familie en wij koesteren dit stukje met elkaar. Fijn! Voor nu, ik heb niet zoveel spannends te melden vandaag, ik heb soms zin om te schrijven, wens ik jullie een mooie zondag. In balans!