Een nieuw begin...in een nieuw jasje....


Leef! En geniet van het nu....en realiseer je wat een rijkdom dit is...zomaar mogen leven....




zaterdag 11 augustus 2018

Chris Botti...La belle dame sans regrets.....

Dankzij Reynaud, hebben wij Chris Botti leren kennen. Een saxofonist, geweldig, het nummer 'La belle dame sans regrets' klinkt met regelmaat hier door het huis. Rustig, soms versterkt met een mooie zangstem op de achtergrond, heerlijk, een beetje lazy achtig, rustgevend. Genieten dus. Dat is wat muziek met je doet. Het laat je intens genieten. Met muziek kun je achterover leunen, vanuit die relaxte houding reflecteren op wat er is in het leven. Fijn!. Bedankt dus Reynaud, deze muziek hoorde je tijdens een documentaire, en met behulp van Floor en de huidige techniek, wisten we zo, wie deze muziek gemaakt had. Heerlijk...luister er maar eens naar. Ik zit hier, met na de immense regenbui, ontstoken ogen. Of iets wat daarop lijkt. Waterig, wat dikke ogen, gisteren enorme zakken onder mijn oogleden, nu niet meer gelukkig, maar die ogen die hebben het even lastig. Lijkt op allergie van vroeger, lijkt alsof ik verdriet heb, en nee, echt niet, ik heb geen verdriet. Terwijl ik dit schrijf hoor ik die meeuwen weer schreeuwen, wonen vlakbij de kust, maar volgens mij komen de meeuwen steeds dichterbij, je ziet ze op straat eten uit een vuilnisbak soms. En wat zijn die beesten groot. Laatste pikte er een mijn broodje van mijn bord, op het dakterras, toen ik even naar binnen was. Wat een lef he... Gisterenavond zijn we met Arie en Fransje in Rotterdam gaan eten, bij 'Antichic'. Welnu, echt de moeite waard. Qua smaken, maar ook qua personeel, qua inrichting, echt een heel leuke tent. En vol, bomvol. Prachtige gerechten, met verse zomertruffel, schitterende wijnen, mooi bewust water, met een bijdrage aan het goede doel. Kortom, daar is over nagedacht. En uiteindelijk een superfijne avond. Weer 30 jaar vriendschap met elkaar gevierd. Arie en Fransje, al in de zeventig, heb ik leren kennen toen ik 28 was. Bij Connexxion in Boskoop. Leuk!. Fijn om dit soort momenten met elkaar te hebben. Zij gaan verhuizen, goed he...van de Librijesteeg in Rotterdam, naar De Esch. Een gave plek met uitzicht van twee kanten over de Maas. Ik zie mezelf daar al zitten aan tafel, ik denk dat ik alleen maar kijk naar het verkeer over water, plezierjachten, cruiseschepen, binnenvaartschippers, alles komt voorbij. Links kijk je naar Feyenoord, rechts naar het centrum, de Erasmusbrug in de verte, mooi hoor. Vlakbij de snelweg. Fijn. Leuk om te kijken hoe mensen huizen in gaan richten, hoe sfeer bepaald kan gaan worden. En hoe mensen leven. Ik vind het altijd leuk, om in huizen van mensen te mogen kijken. En altijd is daar dat eerste gevoel. En dat had ik gisteren ook bij Arie en Fransje, een prachtig plekje, waar deze twee vrienden van mij, uiteindelijk heel oud hopen te worden. Mooi, hoe je allemaal nadenkt, over je plekje en of je nog een keer een beweging in gang wilt zetten. Ik voel bij mezelf, dat ik ook op dit punt ben aangekomen. Dus wacht maar gewoon af, het komt wel goed. Voor alle zekerheid, heb ik al mijn gegevens al verzameld, voor het mogelijk aanvragen van een hypotheek. Inmiddels ben ik ook weer nieuwe dingen aan het ondernemen. Ontmoetingen met mensen, een kop koffie, jawel trainer worden bij het NCOI, het gaat door. Gaaf he...coachen? Inmiddels is het gestopt met regenen, nu wel weer genoeg he...eventueel wil ik dit weekend ergens op de fiets stappen en de prachtige oude race auto's van Mercedes in het museum gaan bekijken. Je hebt hier op de grens van Den Haag en Wassenaar een automuseum. En hier zou ik zo graag nog eens samen met mijn vader rondlopen. Ik zou uitleg krijgen over de techniek, over de snelheid, en we zouden genieten van die 7 racewagens, die we ooit in Stuttgart samen in het Mercedes Benz museum hebben zien staan. Die 7 auto's zijn eventjes in Nederland, en nu ga ik samen met Annemarie, deze herinnering ophalen in dit museum. Mooi. En lekker even een stukje fietsen, dus dank je wel regen, dat het weer even genoeg is. De tuin is blij, de boeren ook, ja ik geloof zomaar, dat deze regen bij lange na, niet genoeg is, na al die droogte, maar voor dit moment is het even goed zo. Heerlijk, we zijn wat afgekoeld met elkaar. Geleidelijk aan gaan we weer hard en stevig aan het werk. Mijn agenda lijkt weer normaal. De afspraken tuimelen over elkaar heen. Ik heb er zin in, ben er klaar voor. Ogen open en gaan. Ik las net in het NRC een artikel over coachen. Over mensen die ervaringen hebben opgedaan in het leven, en hoe je vanuit jouw verhaal, de ander kunt helpen. Mooi. Iedere week staat er wel een dergelijk interessant artikel in het NRC, waar je als mens over na gaat denken. Afgelopen week weer contact gehad met het Prinses Maxima Centrum, binnenkort ga ik daar naar toe. Om te kijken hoe we onze samenwerking vorm gaan geven met elkaar. Hoe we ook de komende jaren, samen gaan optrekken. Ik hoop ook onze vrijwilligers hierin mee te kunnen nemen tijdens de Landelijke Vrijwilligers Dag in september a.s. Ook het PMC krijgt veel publiciteit, en ongekend mooi wat hier aan het gebeuren is. Hoe we hier in Nederland proberen kinderen die kanker hebben te helpen. Indrukwekkend. En ik, ik ben dus zomaar trots weer op Yarden, dat wij hieraan onze bijdrage geven. Een werkelijk uniek initiatief, waar de grens tussen dood en leven, heel dicht bij elkaar ligt. En waar leven en doorleven, nog enger aan elkaar verbonden is. Maar waar alles op alles gezet is en wordt, om doorleven steeds een groter aandeel te laten zijn. Wist u eigenlijk dat op dit moment nog 1 op de 4 kinderen aan kanker overlijdt. En daarom is het zo keihard nodig, om alles op alles te zetten, om die 25% te laten dalen. Of zoals een oncologe zo mooi zei 'mevrouw wij oncologen zijn erop gericht, kinderen beter te maken. En als dat dan niet lukt dan hebben wij geen woorden meer.' En voor dit laatste kunnen wij dan, met onze vrijwilligers, vanuit Vereniging Yarden, de helpende hand bieden, nazorg leveren. Mooi toch...samenwerken om uiteindelijk het leven te kunnen leven. Om uiteindelijk samen ervoor te zorgen, dat er meer geleefd mag worden. En dat die 25% omlaag gaat...totdat uiteindelijk iedereen die kanker heeft of krijgt, niet meer aan die ziekte hoeft te overlijden. Weet je, hoe gaaf juist ik, dit vind. Want dat is wel wat ik mij gerealiseerd heb, door het overlijden van al die mooie mensen om mij heen, aan deze rotziekte, dat ik op mijn eigen wijze, mijn kleine steentje mag bijdragen, om ervoor te zorgen, dat dit ooit een keer zal stoppen. Want ik, ik ben nergens bang voor, alleen voor kanker wel...en die angst, die verlaat me nooit meer, helaas. Ik weet het nog zo goed... Welnu, genoeg, de zaterdag is begonnen 'when I fall in love' klinkt nu met prachtige saxofoon muziek van Chris Botti door de woonkamer. Fijn weekend gewenst. Liefs!!