Vandaag is de dag, dat wij de doden herdenken. En dat er bloemen worden gelegd bij slachtoffers van oorlogen. Mooie plechtige momenten, waar ik altijd wel naar kijk of bij stil sta. Letterlijk stil staan, als ik in de auto zit, en nog onderweg was. Nu vandaag ben ik thuis, en is het nog stil...doordat Annemarie en Rosanne nog slapen. Ik, ik kan niet zo goed slapen merk ik...ik heb veel last van kramp, van mijn benen en voeten. Ach, dat is niet het ergste...mijn hoofd is niet rustig, niet stil...er gebeurt heel veel om mij heen, en dat houdt me bezig...en op deze hele stille morgen, geniet ik van de mooie bloemen die hier om ons heen staan. Pioenrozen, een prachtig bont boeket en een mooi wit boeket. Bloemen omringen mij mijn hele leven al. Ik hou zo enorm van bloemen, van mooie boeketten, die Suzie maakt, of boeketten van Inge, de bloemist van Yarden. Bloemen op tafel, is voor mij een vorm van rijkdom. Van genieten en als ik dan zie, hoe pioenen opengaan en wat je dan voor moois ziet, dan geniet ik...en dat is wat ik nu doe. Op deze gekke doden herdenking. Mirna, mijn vriendinnetje van Flakkee stuurde mij net een bericht, dat zij vandaag naar het graf van mijn ouders gaat. Lief he...en wij, vandaag nemen wij echt afscheid van de vader van Annemarie. Zijn crematie vanavond op Nieuw Eik en Duinen, een avond crematie vlak voor doden herdenking, om kwart over zes...een kleine plechtigheid, want zoveel mensen zullen er niet zijn...wat wil je als je 92 bent en altijd redelijk op jezelf hebt geleefd. Maar intens en mooi zal dit afscheid zeker zijn, met elkaar en ook los van elkaar. Want afscheid nemen, doe je allemaal op je eigen wijze...voor mij, een herinnering aan het verlies van mijn eigen ouders. En gisteren realiseerde ik me, hoeveel keer ik al niet afscheid heb genomen van iemand van wie ik hou...en hoe dit aantal mensen gestaag groeit. Nog niet zo heel lang geleden zei ik tegen Annemarie 'koester het feit, dat allebei je ouders nog leven' en nu heeft ook zij geen vader meer. Een heel intens gevoel van missen zal volgen. Net als bij mij, missen van wat ooit was, die veilige wereld, waar je beschermd leek te zijn tegen zoveel, omdat je grote vader er nog was, die je altijd zou beschermen. Die wereld waarop alles soms eenvoudiger leek, dan zoals de wereld er nu uitziet. En toch voel ik hem dichtbij me...en ik hoop dat Annemarie dit ook zo mag gaan voelen.
De stilte van een ochtend is iets waar ik enorm van hou..alsof de wereld nog niet wakker is, en ik wel...terwijl ik normaal gesproken op dit soort tijdstippen, al uren in de weer ben, al om half zeven in de auto zit en onderweg ben naar Haarlem of Almere. Nee nu voelt het anders...thuis, het huis is stil, zelfs buiten is het stil...de zon die naar binnen schijnt...een rust die hier lijkt te zijn neergedaald...heerlijk.
Dit weekend, vrijdag en zaterdag heb ik een college met workshops voor onze vrijwilligers. In een landhuis in Doorn...ik verheug me erop, omdat dit een mooi samenzijn zal zijn, van mensen die ons bedrijf een warm hart toedragen. Ik verheug me erop, omdat mijn team en ik, wij ons hier kunnen profileren. Omdat we hier met elkaar de basis kunnen leggen voor meer. Maar ook omdat ik merk, dat trainen, samen werken met mensen, veel energie geeft. Ik vertel er nog wel eens over...en geef me nu maar over aan de stilte, zo passend bij deze dag, de stilte die er mag zijn, ook vanavond, ook vandaag...de stilte waarin iedereen zijn eigen emotie mag voelen, mag ervaren....
Een mooie rustige stille dag gewenst. Anita
