Tijd, een kostbaar iets....

Ja, welkom in mijn nieuwe wereld. De wereld, waarin ik hoop meer tijd te hebben, voor andere dingen en voor mijn vrienden en familie. Dingen, als het gras maaien, bezig zijn in de tuin, of zomaar gewoon eens een wandeling maken, door de prachtige omgeving van Nieuw-Vossemeer. En geleidelijk aan, lijkt dit moment te zijn bereikt. Ook al is het rijden naar Hilversum (en jawel ik weet wel dat velen dit al gezegd hebben) best een uitdaging, met boeren en bouwers, en racende busjes met werkmannen, die op je bumper hangen. En ook als is Nieuw-Vossemeer een eind weg, en als je een kadootje wilt kopen moet je altijd in de auto stappen en een eindje rijden. Maar wat de overhand heeft, is dat deze plek, voor mij een gevoel van thuiskomen geeft. Ik denk en nu ben ik heel eerlijk naar mijzelf, dat ik ooit dit gevoel had in Schoonhoven. En nu, na zoeken en zwerven, heb ik dit gevoel weer. Rust, een plek, waar ik tot rust kan komen. Waar ik goed alleen kan zijn. Goed samen kan zijn. En waar ik vooral kan genieten van de kleine dingen. Het buiten zijn, het bezig zijn. Het zagen van houtjes voor de kachel. De dingen, waarmee ik het leven hier, heel aangenaam kan maken. En eigenlijk is dit een vorm van puur en eenvoudig leven. Het doet me (natuurlijk) weer denken aan mijn vader, die altijd zei 'ik hoef eigenlijk niet weg, hier thuis ben ik gelukkig en heb ik alles. Er is geen mooier plekje dan hier in de Oostmoer (de polder waar wij leefden)'. En grappig hoe ik dit nu ook voel. En deze mooie plek is nu ook klaar, op drie schuifdeuren na, en nog wat kleine dingen. Maar het huis is bijna klaar. En ook voor logees al heel goed bewoonbaar. De extra badkamer voorziet in alles wat nodig is. De bedden liggen lekker, de dekbedden zijn fijn. De sfeer is prachtig. En dit huis, heeft zoveel schattige details, waar de geschiedenis voelbaar is.

Het luikje op zolder, hier hingen vroeger de hammen te drogen, of de worsten. Prachtig. Ik hou van dit soort luikjes, deurtjes en vooral van die sfeer. Het doet me denken aan de vakantie in Bessana Vechio. Het verlaten dorpje in de buurt van San Remo, ooit verwoest door een aardbeving en nu in wederopbouw, er wonen slechts 56 mensen. Deze mensen maken van huisjes weer bewoonbare plekken. Kiezen bewust voor een plek. En natuurlijk wonen er in Nieuw-Vossemeer 2415 mensen, of misschien weer al wat meer, en is dit een modern dorp met een prachtige Spar, een slijter, een kroeg en het Merijntje pleintje (jawel Merijntje Gijzen, het nieuwe pleintje met beeldje en verlichting wordt 9 november geopend en nog eens feestelijk ook). Maar ook hier in dit prachtige dorp, en in ons prachtige huis, is zoveel moois te zien. Vandaag, woensdag, een dag waar ik wat werk voor de Stichting, en wat tijd voor mezelf heb, doordat ik geen reistijd heb, staat op het programma gras maaien, jawel ook mijn nieuwe gras, met de maaier op de hoogste stand en hout hakken. En ook wat mest toevoegen aan mijn wat arme grond, zodat de eikenblad hortensia nog beter gaat groeien. Leuk, hoe vrienden die hier komen en meer verstand hebben van tuinieren dan ik, mij tips geven en ik, ik luister gewoon en volg trouw deze aanwijzingen. Ik koop Culterra en zorg dat mijn grond 'rijker' wordt. Leuk. En bijzonder vind ik ook, dat ik me hier druk maak om heel andere dingen.

Zo kwam ik gisterenavond thuis, zo rond tien voor acht en stond de kerkklok stil. En nog steeds hoor ik de klokken niet en staat de tijd niet goed. Gek, hoe je leven in de war kan zijn, door zoiets. Toen wij hier kwamen wonen zei een buurman 'je zult wel moeten wennen aan de kerkklok. Maar geloof me, als hij het niet doet, dan mis ik hem...' . En eerlijkheid gebiedt mij te zeggen, dat ik dit nu al herken. Na drie maanden wonen in Nieuw-Vossemeer mis ik het geluid van de klok, als deze het niet doet. En ondertussen is de herfst begonnen, worden de nachten kouder, vertrek je in het donker en kom je in het donker weer thuis. De kachel aan, de auto onder de carport of in de garage, ja deze is leeg en opgeruimd. En ook deze tijd, heeft een mooie sfeer. Ik hou ervan. De tijd van herdenken, Allerzielen of Allerheiligen, a.s. zaterdag lichtjesavond op de Zuiderhof, en straks in december Wereldlichtjesdag. Herdenken van al die lieve mensen, die ooit in ons midden waren en nu niet meer hier dichtbij ons zijn. Altijd een wat melancholiek gevoel. Het past bij deze donkere periode in het jaar. Fijn vooruitzicht, om straks nog even de zon op je huid te mogen voelen. Te mogen genieten van de warmte, het fijne leven in El Gouna. Heerlijk vooruitzicht. En eigenlijk zeg ik niet zoveel in deze blog, had ik gewoon tijd en zin om wat te mijmeren. Over de eenvoud van het leven. De rust, de stilte, het anders kleuren van de bomen, de hagen, en hoe fraai het is, die nevel vroeg in de ochtend te zien over het gras, het veld. Hoe mooi de lucht kleurt, als je het vroeg in de ochtend licht ziet worden. En hoe ik stil ben, en steeds meer mijn bestemming vind, mijn rust vind. In mijzelf en in ons leven hier. Hoe mijn vrienden, onze vrienden en familie hier naadloos inpassen en hoe als vanzelf, het leven weer vorm krijgt. Nieuw huis, nieuw werk, nieuwe en oude contacten, die ook naadloos in elkaar over kunnen lopen. Het leven gaat verder, en een volgende fase in mijn leven is aangebroken. Werken en thuis zijn. Actiever dan ooit, doordat ik buiten bezig ben. Genieten van elkaar, van de tijd die er is.

Annemarie in haar atelier, eten koken voor vrienden, een lunch voor de familie als Floor 25 jaar is geworden, jawel vandaag. En al die andere mooie momenten, die vriendschappen, het slapen bij mijn vriendinnetje in Ermelo, en ook hoe dat als vanzelfsprekend voelt. Een vriendschap van jaren geleden, die gewoon altijd is gebleven, dat is tijd hebben voor elkaar. Het gesprek in de auto, aan de telefoon, het bijstaan van vrienden die het even lastig hebben, kortom het er voor elkaar zijn, volgens mij is dat de essentie waar het omgaat. Oh ja, en hoe fijn is het, als mensen van vroeger, er nu weer zijn. Of nog zijn, of terugkeren. Heerlijk...volgens mij is dat echte vriendschap. En dan maakt het niet uit, of ik je vaak of weinig zie, als ik je maar zie. Als je er maar bent....als er maar tijd is voor de ontmoeting. Tijd....het geeft me rust. Zoveel rust.

De stilte...

En soms overvalt de stilte je. En vandaag is zo'n dag. Die kabbelt voorbij, veel later uit bed dan gewoonlijk en een soort van vertraging in alles. Nadenkend over meerjarenbegrotingen, of ik het gras wel of niet ga maaien dit weekend en nog veel meer. Af en toe een telefoongesprek, wat mails, wat betalingen doorvoeren en tussendoor mijn Nespresso en mijn water met een bubbeltje. De maand oktober kleurt de tuin roodbruin, geel en groen, en geeft onze plek hier een heel nieuwe dimensie. De zolder is op de schuifdeuren na klaar en morgen wordt het atelier voorzien van een glazen schuifwand. Klaar.

En dan niks meer, althans niks meer in en rond het huis. Wat meer tijd voor ontspanning, een concert, theater, of eten met vrienden en vriendinnen. Heerlijk...nu het najaarszonnetje en de achterdeur nog open. Hoe fijn. Als dit geen genieten heet. En terwijl ik dit schrijf voel ik me weer die geluksvogel. Want hoe bizar het bericht, dat een man met wie ik vroeger als kind speelde, omdat hij een paar boerderijen verderop woonde, en net zo oud is als ik ongeveer, de diagnose ALS heeft gekregen. Achterlijk, gek, onwerkelijk. Het raakt me, het tikt emoties aan, die ergens diep in mij verstopt zijn. En steeds weer is er dat gevoel, dat het leven het soms echt van ons overneemt. En dat je niets meer te vertellen hebt. Dat lege briefje, waar mijn moeder vroeger over sprak, daar lijkt het op. Je hebt niets in te brengen anders dan een leeg briefje. En ik maar prediken over zelf de regie nemen in het leven. Tja...en toch blijf ik hierin geloven. En dat ziek worden, of ziek zijn, vaak iets is van pech hebben. De verkeerde kaart krijgen. Hier kun je ernstig over van mening verschillen en dat mag ook. Feit is, dat het mij altijd weer bewust maakt, dat ik vandaag maar moet leven. Ik heb geen idee wat er morgen gaat komen. Anders dan wat mijn agenda mij aangeeft, en de afspraken die er staan. Ik ben net even in mijn onderbreking van het werk, naar de AH gereden, getankt alvast voor morgen, en boodschappen gehaald voor het weekend. Fijn. Normaliter doet Annemarie dit allemaal. En op een dag als deze doe ik dit eens een keer. Heerlijk, een rustige supermarkt, zo anders dan op zaterdag. En ook dat is kwaliteit van leven he...meer vrije tijd. Niet meer fulltime werken. Mijn uren voor de Uitvaartstichting maak ik eigenlijk wel in 3 dagen Hilversum. En een dag als vandaag is een schrijf dag, een regel dag, op afstand. Heerlijk. En die 4e dag is echt vrij. Tenzij ik geen trainingen geboekt heb staan, dit jaar best nog wat...goed gezaaid en nu aan het oogsten. Fijn. Volgend jaar ga ik dit minder doen, om echt meer vrij te zijn. Tijd voor mezelf, tijd voor de tuin, het gras, de heg, de beplanting...nu eerst maar eens kijken, hoe de tuin zich gaat ontwikkelen. Of alles aansluit, of alle verstopte bollen zich gaan laten zien. Of de blauwe border, mooi wordt...ik hoop het zo. Afgelopen maandag waren we in Utrecht, bij het in ontvangst nemen van de mastertitel voor Florine, knap he...en dan hoor je een heel mooi verhaal, over een kind dat je al zo lang kent. Leuk, om de observatie van iemand anders over Florine te horen.

En daar las ik dat Johanna Westerdijk, geleefd van 1883 tot 1961, de eerste vrouwelijke hoogleraar in Nederland was. En deze dame deed hele leuke uitspraken, zie hiernaast. Ik geloof dat ik met haar wel eens een wijntje had willen drinken.
Op de een of andere manier intrigeert de wereld rondom Universiteiten en Hogescholen mij ten zeerste. Ik weet nog dat ik in mijn ADP-tijd een studie mocht volgen aan de Rijksuniversiteit Groningen, en daar maandelijks vier dagen mocht verblijven in het Academie hotel. Bezig met master onderdelen als Human Development, Strategische Marketing van Diensten, Human Core Business. Steeds weer intrigeert het mij, waarom mensen de dingen doen, zoals ze dit doen. En ik merk, dat ik dit in iedere rol in het leven, doe. Dat ik nadenk, gedrag observeer, probeer te analyseren, waarom iemand doet wat hij of zij doet. En hoe ouder ik word, hoe meer dit alles me bezighoudt. De leergang Corporate Antropologie, van Daniëlle en Jitske, heeft mij hierbij ook geholpen. En terwijl ik dit schrijf, hoor ik de vogeltjes buiten zingen. Zie ik de poes, die in de bijkeuken op het aanrecht zit en intens geniet. De andere poes ligt op de bank te slapen. Wat een mooi leven. Ik voel me een tevreden mens. Ik maakte net een foto van mezelf, toen ik met de kap open, over het dijkje langs het gehuchtje Notendaal reed, en zag een rustig ogend mens. Gelukkig en tevreden. En met een soort van innerlijke rust. Het accepteren, dat het leven is wat het is. Dat er mooie mensen zijn, van wie ik mag houden, met wie ik bevriend mag zijn. Mijn gesprekken met vriendinnen, mijn werk, de prachtige natuur. Gisteren mocht ik er nog een lezing over geven in onze De Einder, de koffiekamer, met uitzicht over de heide. Leuk, ongedwongen, vrolijk en vanuit mijn hart. En ik denk dat dit het is. Mijn hart spreekt, in alles wat ik doe.

Mijn werk, de ontmoeting gisteren met de accountant vanaf kwart voor 7 in de ochtend, de mensen op mijn werk, de file waardoor ik 3 uur nodig had om weer thuis te komen. En dan de heerlijke muziek in de auto, terwijl je stil staat en alles nog eens voorbij mag komen. Het coachtraject, het wonen naast meneer pastoor, het klopt toch zo..koken voor vriendinnen, het is er allemaal, en het hoort zo bij mij. Zo ook de stilte, de rust, de ontspanning. Ik hoef er de deur niet meer voor uit, het is hier, in en rond mijn huis. Het is goed, zoals het is...en grappig nu ik die foto hierbij plaats, zie ik de rimpeltjes in mijn hals. Doet me denken aan mijn oma. En ik grinnik, het loensen en het rommelige haar, mijn eeuwige blauwe trui, gewoon een vrouw die 60 jaar is geworden en gelukkig is. Wat een zegen he...

Zaterdagse overpeinzingen en thuiskomen.

En als echte Mercedes liefhebber gaat je hart sneller kloppen als je een dergelijk exemplaar ziet staan. Deze foto stuurde mijn collega Leon (en partner Niels) me vanuit Kreta. Een tochtje door de bergen en jawel hoor, daar staat zomaar een droom in een oud schuurtje. In gedachten zie ik hier dan een prachtige authentieke auto voor me, die voor allerlei doeleinden gebruikt kan worden. Wat dacht je van een Uitvaartstichting Hilversum rouwauto, waarmee we een overledene over ons terrein rijden. Ja gek hoe ik kan dromen, en gisteren toen ik keek naar het programma Bed & Breakfast en dat stel zag, met die liefde voor oude auto's, een kever, een oud Volkswagen busje, een oude Volvo, ach dan gaat mijn hart sneller kloppen. Dus wie weet als ik niet meer hoef te werken, dat ooit mijn droom nog eens uit gaat komen, die hele mooie oude Mercedes hier onder de carport, of in de garage. En heel misschien daar nog een lelijk eendje bij, mijn allereerste auto, ook zo geweldig! Die auto die ik dan kan gaan poetsen, zodat ze altijd glimt. Ach geweldig, dus met zo'n foto alleen al, gaat mijn fantasie met me op de loop en droom ik weer verder. En zo vergaat het mij met regelmaat. Ik droom, over veel zaken, over ontmoetingen, over mooie mensen en zo was eigenlijk ook deze week een aaneenschakeling van mooie ontmoetingen, de lunch met Joke in Wassenaar, lekker ouderwets bij Mila, en leuk om dan Suzanne en andere bekenden te mogen ontmoeten, naast Mila en Simone. Eventjes naar mijn schoonouders, en lekker onder de zonnebank. Simpel maar oh zo fijn. Hier lekker gewerkt aan mijn meerjarenplannen voor de Stichting, en ondertussen nadenkend over waar bloembollen gepoot moeten worden. En nu, die mooie zaterdagochtend, met de krant, Nespresso, al het grof vuil (het laatste zo ongeveer) weggebracht, boodschappen gedaan. En straks een cake bakken, lekker die geur, een herinnering aan vroeger. Leuk om bezig te zijn met mijn wijnkast, een hoekje vol charme, waar ik mijn hobby echt tot leven laat komen. Mooie houten kisten, gevuld met prachtige wijnen. Magnums en prachtige collectors items. Nieuwe champagne besteld bij Chrisje. Fijn.
Deze week voelde ik mijn vermoeidheid, kou gevat op mijn spieren, mijn rug, mijn borst, het deed allemaal zeer. Een stijve nek, kortom eventjes genoeg. Nu dit weekend even de rust terug pakken. Lekker lezen, wat rommelen in en rond het huis. De laatste bloembollen de grond in, beetje onkruid wieden, kortom niet zoveel. Vriendinnen van An die komen en daar ga ik voor koken, fijn, ik heb er zin in. In dit hele stille weekend. En maandag naar Utrecht, waar Florine haar master in ontvangst mag nemen. Een glas wijn, en verder niet zoveel. Fijn. Afgelopen week was ik alleen thuis, en het was me toch heerlijk stil. Ik heb dan de neiging om de deur dicht te houden, en ik dwarrelde wat door het huis heen. Op zolder wat rommelen, dozen uitpakken, lekker bezig zijn. En stap voor stap het huis afmaken. Deze week komt de glazen pui in het atelier. Heerlijk, dit afsluiten, dit weekend nog wat hout hakken. Fijn. En dan lekker kacheltje branden, en de plek is klaar, voor alles dat er komen gaat...Het lijkt alsof er heel veel is afgesloten nu in mijn leven. Dat er veel dingen zijn die voorbij zijn, die afgerond zijn en ook als zodanig voelen. Grappig hoe dan door een bericht van iemand van de Ledenraad, je zomaar even terug gaat naar je werkzame leven hiervoor. En dat je ondertussen voelt, dat je echt nieuwe stappen gezet hebt. Afgelopen week liep ik op het Centraal Station in Den Haag en kwam ik daar een oud-collega tegen. Ik was 25 jaar toen ik bij de HTM ging werken, en deze vrouw zat in mijn team destijds. Zij werkt er nog, en we omhelsden elkaar en ze vroeg me 'we zoeken weer een manager kom je weer terug'. Gek, en leuk na 35 jaar. En op dat moment realiseerde ik me opeens dat ik nu gewoon een vrouw ben van 60 jaar, die ervoor gekozen heeft om op het platteland te gaan wonen. Om lekker te gaan genieten van een ander levenstempo, wat minder werken, wat meer rustig thuis zijn. Een boek te lezen, zomaar niets doen. Een stukje fietsen, letterlijk het wat rustiger aan te gaan doen. Het voelt goed, en vreemd tegelijk. Een andere dynamiek, een ander gevoel maakt zich van me meester. Het lijkt op afscheid nemen, loslaten en weer verder gaan en het is al gebeurd. Ik heb al zoveel los gelaten nu, en ik geniet van de rust die over me is gekomen. De keuzes zijn goed geweest. Ik heb mijn eigen plek gevonden, en ben nu zover, dat ik er ook echt van mag gaan genieten. De werkmannen zijn bijna klaar, nog een paar details, en het resultaat is een resultaat om trots op te zijn. Een unieke plek, met een knipoog naar mijn geboorte eiland, met een hart vol herinneringen, ik ben weer thuis gekomen....

Rijksmonumenten en ander cultuur historisch erfgoed...

En dan woon je zomaar in een Rijksmonument. Met zo'n leuk bordje bij de deur en krijg je te maken met Monumentenwacht, en allerlei prachtige oude materialen. Maar ook met stukje hout, die zomaar ergens uitvallen, of lekkages. Bijzonder, vaak leuk, en het lijkt nu alsof ik al zoveel verhalen kan vertellen, over een huis, of de omgeving. De vorige eigenaren, hebben ons voorzien van oude boekjes en fotomateriaal, van vroeger. En vorige week, met dank aan Daan, een jongen uit mijn team, is dit fotomateriaal aangevuld met moderne beelden, vanuit de drone. Kijk maar eens.

De geschiedenis van dit huis, samen met nog twee huizen, ooit het bezit van de kerk. En geleidelijk aan is dit bezit verkocht, en naast ons was vroeger de Rabobank. Nu heb ik niet zoveel met de Rabobank, maar dit is persoonlijk. En dus laat ik dit maar even zo. Maar ik heb wel iets met kerken, met begraafplaatsen, met het leven op en rond zo'n begraafplaats. En hoe leuk is het nu, als ik hier de tuin uitloop, dan sta ik op een prachtige begraafplaats.

Onderhouden door een enthousiast team van mensen, en soms sta je stil bij een grafmonumenten, of een reeks van monumenten, en realiseer je je, wat het leven soms voor je in petto heeft. Of heeft gehad. En gek, hoe je dan altijd weer terug gaat kijken, naar je eigen leven. En mijn leven van nu, is mijn team ontvangen en voorzien van een hapje en drankje in het nieuwe atelier, mijn leven is een berichtje krijgen van Chrisje, over champagne en nog zoveel meer. En weer die glimlach rond mijn mond, als herinnering aan mijn vader, volgens mij een van de weinige boeren op Flakkee, die met regelmaat champagne dronk. En mijn leven is ook dit, een prachtige ontmoeting op de Bosdrift, een begraafplaats uit 1889, ontworpen door Springer en later aangevuld met een ontwerp van Andriessen in 1912.

Grappig mijn oma is geboren in het jaar 1900. En overleden in 1991. Sterk ras die familie van mij. Het doet je wederom denken aan je eigen sterfelijkheid. Geen zware gedachten, want gisteren sprak ik mijn vriendinnetje Jannie. Zomaar aan de telefoon. Want tegenwoordig, is afstand iets, en heb je meer telefonisch contact soms. En gebruik ik mijn reistijd, om bij te praten. Heerlijk is dat. En Jannie is altijd mijn hoop, omdat zij werkt in het ziekenhuis en ik altijd hoop op 'die pil' die er ooit moet komen, zodat ik zelf kan bepalen, wanneer mijn leven stopt. Gisterenavond toen ik thuis kwam heb ik een programma gezien over Alzheimer, dementie. En dat lijkt mij het meest erge. 1 op de 5 mensen krijgt Alzheimer, 1 op de 3 krijgt kanker. Bizar toch...juist aanleiding om het leven nu gewoon te leven. Vandaag. En toch weer even terug naar vroeger, want hoe mooi is het, om verhalen van vroeger te horen. Om mensen te horen vertellen, over hoe het vroeger was. Het doet me denken aan die oude dame, die op de begraafplaats op mijn raam tikte. Ze stond daar een beetje in paniek, want ze kon het graf van haar moeder niet meer vinden. Vaasje met orchideetjes in haar hand. En dankzij mijn team, en dankzij Ron, die haar bracht naar de plaats waar haar moeder de as had verstrooid, en haar later weer naar haar auto bracht, hebben we deze dame kunnen helpen. En juist in het verhaal van deze dame kwam alles samen, zij leek licht dementerend te zijn. En zij wilde het verhaal van haar moeder vertellen, en wij vanuit de Uitvaartstichting mochten haar helpen. Het begon wat verdrietig en eindigde zo mooi. Zo ook dat gesprek met mensen die zich bekommeren om ouders van overleden kinderen. En die op wereldlichtjesdag, deze herdenking vorm gaan geven, bij ons op de Zuiderhof, op 8 december a.s. Een lichtje branden voor jouw dierbare, voor jouw overledene...ik weet zeker, dat ik een paar lichtjes ga branden. Mooi toch, hoe wij als Uitvaartstichting Hilversum, hier onze bijdrage aan mogen leveren. In onze prachtige gebouwen, deze keer ontworpen door Dudok op de Zuiderhof. En als je dan van cultuur historisch erfgoed houdt, van oude gebouwen, van Rijksmon umenten en je mag het leven op deze manier vormgeven, hoe fraai is dat. Als dat geen rijkdom heet...en dan vergeet je simpelweg even, al die dingen die er ook zijn en je soms verdrietig maken. Het positieve overheerst, de liefde van en voor mijn medemens overwint alles. Het ontmoeten, het samenzijn, dit is wat het leven voor mij in petto heeft. Dank je wel baas boven, zou mijn schoonvader zeggen. En ik glimlach....