Goedemorgen allemaal. De kerkklokken maakten mij wakker om half negen. En dat is niet erg, want ik heb de telefoon van kantoor mee deze kerstdagen, dus ik kan alle boekingen aannemen. Contact hebben met mensen die nu aan het werk zijn, om mensen die tijdens deze kerstdagen een dierbare verliezen, bij te staan. En hoe fijn is het dan, als je op de achtergrond wat mee kunt denken of mee kunt helpen. En mijn collega's zijn eventjes vrij vandaag en morgen. Want wat is er hard gewerkt, bij mijn Uitvaartstichting Hilversum. Wat doen we een mooie dingen met elkaar. En wat zijn we bezig met onze herpositionering, en hoe fijn om samen te werken, met al die mooie uitvaartondernemingen in Hilversum en omgeving. Om die kleine intieme vorm van dienstverlening te mogen aanbieden. Goedemorgen, het is kerst, eerste kerstdag 2019. Het jaar 2019 loopt naar zijn einde toe. En wat een bijzonder jaar was dit. Een jaar van afsluiten, loslaten, opnieuw beginnen. Ik vond het een intens jaar. Ik ben moe merk ik. Moe van alle indrukken, moe van misschien wel het weer herpositioneren, hier in Nieuw-Vossemeer, en in Hilversum. En het mag zomaar, dat moe zijn. Eergisteren was Annemarie jarig, en op deze verjaardag, was er een prachtige mix van mensen, ver weg, dichtbij, oud en nieuw. En het was heerlijk, dus allemaal dank je wel, dat jullie gekomen zijn. Fijn.
En nu op deze vroege kerstochtend, realiseer ik me, hoe heerlijk ik deze stilte vind. Zondag op een feestje bij Joke, vroeg iemand me, hoe het is, en of we Wassenaar niet missen. En ik vind dat altijd lastig. Want ik mis Wassenaar wel, soms, even een boodschap halen. Maar de mensen uit Wassenaar van wie ik ben gaan houden, die zijn er nog steeds. Die komen nog steeds hier. En hier, in dit mooie kleine dorpje, is het leven fijn en goed. Geniet ik intens van het bezoekje van meneer Pastoor, of van een prachtige kaart in de brievenbus van het oudere artsenechtpaar, of noem maar op. Van onze nieuwe vrienden Joke en Seb, of van even het praatje in de SPAR. Maar vooral van de stilte hier, de tuin, de vogeltjes, het atelier met de houtkachel, van het samenzijn.
En dat laatste is nog niet zo vaak, want het werk heeft mij/ons wel opgeslokt. Het was wel en het is wel veel. Maar een ochtend zoals nu, het is heerlijk. Ik las een interview in het NRC en deze man zei 'ik probeer goed te luisteren naar mijn hart'. En ik, ik probeer dit al heel lang, en vaak lukt het ook, maar soms vergeet je even naar je hart te luisteren. En nu ik hier woon, probeer ik dat weer beter te doen. Mijn hart, mijn lichaam, mijn innerlijke stem, het wijst me echt de weg. Zo heb ik ook geluisterd en gekozen, toen het over mijn werk ging. Zo heb ik ook geluisterd, toen het over dit huis ging. En zo voel ik nu, dat het goed is. Ik maak de juiste keuzes en dat geeft me rust. En wat zo bijzonder is, hier kan ik dit echt zo voelen en doen. In Wassenaar lukte me dat niet. Ik voelde daar niet de rust, die ik hier mag voelen. En het fijne is dat ik soms wat schoffel in de tuin, wat onkruid weghaal, wat blad weghaal. En alleen al dit bezig zijn is fijn. Dus ik hoop dat dit gevoel in 2020 mag blijven. De rust, de eenvoud soms, het stil zijn. We kregen met de kerst, een boekje van Pater Bertus, onze buurman. En een mooie kaart. Bijzonder, deze man, had tijdelijk iemand in huis genomen, die geen huis meer had. Mooi en toen hij een kopje koffie met taart kwam eten op de verjaardag van Annemarie zei hij 'leuk al die vriendinnekes'. Geweldig he...Brabant, als je me ooit gezegd had dat ik hier zou wonen, dan zou ik heel hard zijn gaan lachen. Maar het leven is fijn, in het Brabantse land. De mensen, zijn zo vriendelijk. Zo is er een buurman bezig voor Annemarie met het doortrekken van de internetkabel van het atelier naar binnen hier in het huis, die man is gisteren al een uur of vijf bezig geweest, en maandag komt hij weer. Zo lief...en lieve mensen, het jaar 2020 staat voor de deur. Ik mag met een kerkeraad een strategie sessie voorbereiden en zelfs de geloofsbelijdenis opnieuw vaststellen met elkaar. Prachtig lijkt me dat. Ik denk dat mijn moeder zou glimlachen, als ze zou weten, dat ik vanuit mijn bedrijfje Anita van Loon - Levenskunst, dit soort mooie trajecten mag begeleiden. Ook mag ik weer een dag voor de Nationale Politie verzorgen. Fijn! Maar ook verheug ik me, op de tuin, het gras, de heggen, de bloemen, ik zie overal al bloembollen tot leven komen, blauwe druifjes voor mijn moeder. Ik zie de klimhortensia vol met knoppen. Ik zie de vijgenboom vol knoppen, ik kan niet wachten tot dit nieuwe leven, zich hier laat zien. Ik verheug me op fietsen door de polders, op vrienden die komen logeren en ook gaan fietsen. Ik verheug me op het lezen van dat boek, ik kreeg van Annemarie een abonnement op book-a-zine. Romans in tijdschrift vorm, heerlijk, zomaar voor in de tuin. Ik ga met mijn nichtje in Groede, het jaar 2019 evalueren en kijken wat 2020 ons gaat brengen. Leuk, hoe ik een volle neef van me tegenkwam tijdens een presentatie in Hilversum. Henk Dirkx. Een zoon van de broer van mijn moeder. Familie. Dit was een hele leuke ontmoeting in een onverwachte setting, althans voor mij. In 2020 ga ik ook af en toe zomaar een lang weekend vrij nemen, en lekker zwemmen in de Grevelingen, of vul maar in. En we gaan weer naar El Gouna, in november heerlijk! In 2020 ga ik echt minder werken, en meer thuis zijn. Ik wens ieder een kerst, zoals hij of zij dit zich wenst. Ik wens je, dat je dromen uit mogen komen, dat het leven je aanreikt wat je nodig hebt. Dat je niet alleen bent, dat je opnieuw verkering krijgt als je dat wilt, dat je gelukkig bent, en vooral wens ik je gezondheid. En als die gezondheid er niet is, of niet mag zijn, dan wens ik je dat iedereen ongelooflijk goed voor jou zorgt. En je vasthoudt, als het even niet meer gaat. Dat je gedragen wordt, als dat nodig zou zijn. Dat wens ik je...en voor nu wens ik je nog wat stilte toe...omarm het maar. Fijne kerstdagen en een prachtig 2020! Liefs, Anita van Loon
