Dozen en overal dozen...Oranje op de achtergrond

Zo en op deze prachtige zonnige, vrolijke zaterdag, zie ik overal waar ik kijk, dozen. Gevulde verhuisdozen. In totaal ik weet niet hoeveel al. En ook dozen champagne, kisten wijn, dozen witte wijn, zodat we goed kunnen starten in Nieuw-Vossemeer. En steeds weer gaan er allerlei prachtige dingen door je handen. En stapelt alles zich op. Oranje, de Nederlandse dames op het voetbalveld, hebben het warm. Werken zich een slag in de rondte en op de achtergrond hoor ik de geluiden. Gek ik word altijd een beetje nerveus van dit soort wedstrijden, dus ik zoek iets anders om te doen.

En er is genoeg te doen. Nog wat opdrachten uitvoeren, een gesprek met de politie, een prachtig traject ingepland gekregen, 2 x 4 dagen inclusief overnachting. Pffftt is best wel wat. Maar gelukkig duurt dit nog even. Na alle drukte pas. En over tien dagen vertrek ik met een leuke groep naar Oostenrijk, met mijn vriendinnetje Jacqueline. Lang bijpraten samen, en stil staan bij wat het leven ons de afgelopen 25 jaar heeft gebracht. Hoe het geluk ons omringt en hoe liefde een onderdeel is geworden van ons leven. Zij is gelukkig, en ik ben het ook. Rijkdom, en zo had ik er het met Joke over vanmorgen, zit vooral in dit soort kleine dingen. Hoe fijn, een kopje koffie. Een glimlach, een ontmoeting, en bovenal gezondheid. Hoe vaak hoor ik de laatste tijd weer, dat mensen ziek zijn. Mensen met wie ik nog niet zo lang geleden een glas wijn dronk. Kanker ligt altijd op de loer. En onze reactie is altijd 'ik hoop lieverd dat wij samen nog heel gelukkig mogen zijn, en dat wij samen nog heel lang samen mogen zijn'. En altijd noemen wij op dit soort momenten de namen van al die mooie vrienden en vriendinnen die ons ontvallen zijn. De pijn, die wij zo vaak nog dichtbij voelen. Het gemis, dat er altijd is. En altijd zal zijn. Gisteren sprak ik met iemand, en hadden wij het over de 'voorzorg' hoeveel behoefte er is aan voorzorg. Want wat doe je, als je hoort dat je liefdevolle partner, ziek wordt. En wat voor vragen komen er dan allemaal langs, waar heb jij behoefte aan. En hoe mooi is het als mensen je juist dan begeleiden en bij je blijven. Ingewikkeld, voorzorg op het moment dat jij daar behoefte aan hebt en weet dat je leven eindig is. Pfffftttt...als ik hoor dat de vriend van mijn vriendin, ziek is geworden en een kans heeft van 20% dan krijg ik het koud. Dan ben ik bang, en deze week was ik al niet zo sterk, en niet zo stevig, stond ik soms wat wiebelig op mijn benen. Omdat het 'veel' is. Omdat ik 'ouder' ben geworden. Omdat ik het warm heb, haha, gewoon warm. Niet zo gek toch. Ik loop hier thuis en overal in mijn korte broek als het kan. Zalig. Ik geniet, van een kopje koffie buiten, met een glas water erbij. In de zon, of juist in de schaduw. Ik geniet van de stilte, de prachtige kleuren van de bomen, de bloemen. Paars lijkt intenser paars als de zon schijnt, het leven lijkt intenser als de zon schijnt. En misschien heeft het ook echt te maken met ouder worden, bewuster leven dan ik ooit heb gedaan. En ik, ik dompel mij onder in de volledige intensiteit der dingen. In het leven en ik voel me rijker dan een koning, dat ik dit allemaal mag beleven. Dank je wel voor de zon, voor de 38 graden, voor de prachtige kleurenpracht, dank je wel voor de vriendschappen, de mooie woorden, voor jou en jou, voor dat kopje koffie vanmorgen op het terras, voor dat gesprekje bij de deur, en dat meen ik, meer dan ik in woorden zeggen kan.

Ken je mij.....wie ken je dan, weet jij mij beter dan ik.....

Terwijl Trijntje Oosterhuis 'ken je mij, wie ken je dan...' zingt, zit ik lekker thuis aan tafel te schrijven. De krant, een berg met rotzooi naast me. Een hoofd vol, een hart vol, en nog veel meer wat er rond doolt in mij. Kon ik vroeger loslaten als de beste, vergeten en weer doorgaan. Nu is dat voor mij, wat ingewikkelder. Vanavond gaan we eten met de buren, een soort van 'afscheid' van Wassenaar. Gek, en steeds weer, laat ik een klein stukje los. En soms laat ik dit contact hier alleen los, want dan kan het contact ook daar, gewoon weer verder gaan. Maar dan niet meer als buren, want buren zijn, dat hoort bij Wassenaar. En voel ik van alles hierbij. En terwijl Trijntje, een prachtige tekst zingt, geschreven door haar vader Huub Oosterhuis. De dichter die veel gezangen en liedteksten gemaakt heeft voor de Remonstrantse kerk. De kerk van mijn moeder. En weer is de cirkel rond. Weer kom ik terug, bij wat ooit was, mijn jeugd, mijn moeder in dit geval. Hoe zij mij meenam naar haar kerkje in Sommelsdijk. Hoe ik met de collecte moest verzorgen in haar kerkje, maar pas nadat zij mij een seintje had gegeven. En soms begon ik samen met Loes, met een collecte die nog niet was aangekondigd en dus veel te vroeg kwam in de dienst. Omdat ik dacht dat mijn moeder een seintje had gegeven. Maar zij hield ons extra in de gaten, omdat we ook in de kerk, soms de boel op stelten hebben gezet. Ja, die jonge van Loon, was best een boefje. Dus die ken ik wel. Ik glimlach terwijl ik dit schrijf. Leuk om terug te gaan in de tijd, door de tijd. Stil te staan bij al die stappen in mijn leven. Mijn jeugd, mijn jonge jaren in den Haag, mijn grote liefdes, mannen, vrouwen, vooral hele mooie mensen. En nu, een nieuwe fase breekt aan. Zo voelt het werkelijk. Met hierbij een soort prachtige onzekerheid soms. Alles nieuw, alles anders. En mijn moeder zou nu tegen me zeggen 'kind vertrouw op jezelf, je kunt het. Je weet wat je te doen staat'. En ik weet het ook. Ook in mijn toekomstige baan, weet ik dondersgoed wat ik wil, waarheen ik wil. En ook in mijn toekomstige huis, weet ik heel goed, hoe alles gaat zijn. En verder, weet ik het even niet. En weet je, dat geeft ook niet, ik hoef niet alles te weten. Ook ik mag soms gewoon even onzeker zijn, even heel klein zijn wellicht. Het even niet weten. Fijn, om dit te kunnen zeggen. En terwijl ik dit schrijf, denk ik even aan die Oranje dames. Die het best goed doen, maar soms ook zo zoeken, terwijl ze zo goed kunnen spelen. Ik geloof dat wij mensen soms allemaal een stukje onzekerheid in ons meedragen, een beetje angstig zijn voor het onbekende. En als dit er gewoon maar mag zijn, dan is het genoeg. Nu zingt Brace hetzelfde lied 'ken je mij' en zo klinkt het weer anders. Mooi hoe je je dingen eigen kunt maken. Hoe je als uniek mens, van een bestaande plek jouw plek kunt maken. Hoe je als uniek mens, van een bestaande route, jouw route kunt maken. Hoe je als uniek mens, je eigen herinnering hebt of maakt. Je eigen kleur kunt geven aan dit leven. En hoe mooi is het, als er iemand is, heel dichtbij, die je door en door kent. Mijn vader, mijn nichtje, mijn vrouw, een paar vrienden. Wat een rijkdom dat zij mij zo goed

kennen, dat zij mij woordeloos verstaan. Ongeacht hoe ik eruit zie, ongeacht wat ik heb of niet heb, gewoon omdat ik Anita van Loon ben. Dank je wel 'weet jij mij beter dan ik' zingt Trijntje.....

Memory lane.....

En vandaag is een dag, waar we volgens de weersvoorspellingen de 30 graden gemakkelijk aan gaan tikken. Lag ik vroeger gelijk op het strand, en wilde ik bruin of bijna zwart worden, nu is dit een dag, waarop ik nog even wat dozen heb gevuld. En dozen vullen, spullen door je handen laten gaan, is werkelijk alsof je door je leven wandelt. Op de dozen staat 'hal' of 'kantoor Anita' of vul maar in. En als er hal op staat, dan zit er vaak iets heel fraais in. Mooie wijn gerelateerde zaken, schilderijen, een houten snijplank van Ilja Gort, mooie sommeliersmessen, kastjes met plaques (metalen capsule die onder de muselet van een champagnefles zit ).

Een verzameling, die ik begonnen ben, ik denk toen ik een jaar of 35 was. Allerlei champagne huizen bezocht ik in de Champagne streek, auto's vol champagne reed ik terug naar Nederland. Bij ADP had ik heel veel collega's als klant, voor hen nam ik dozen vol mee. En ook gisteren weer, lagen er achter in de cabrio, zes dozen champagne, ik hoefde niet zo ver. Ik reed ervoor naar Flakkee, naar Chris, en heb toen aan Joke, die achterin zat, de boerderij laten zien. Bijzonder, je geboorteplek, en toen Joke me vroeg hoe dat voelde, glimlachte ik...en het voelt goed. En het voelt goed. Het voelt ook geweldig, om die mooie blauwe luchten te zien, over de Grevelingendam te rijden naar Nieuw-Vossemeer. Zo puur Hollands, die geur, van zeewier, de fietsers, en toen, stonden we zomaar voor ons nieuwe huis. Wow, wat een geweldig gevoel. De stilte, de rust, de serene rust bijna van de kerk en de begraafplaats, de mooie beplanting in de tuin. En nu, nog drie en een halve week. En dan komt de verhuiswagen voorrijden, dan wordt alles verhuisd hier, naar beneden gedragen, ik hoop voor die mannen, dat het dan niet zo heel erg warm is. Wel droog, ook wel fijn. En zo komt er een einde aan 4 jaar en zeven maanden Wassenaar. Wat een gave tijd hebben we hier gehad. Heerlijk. Jazz bij Mila, ook afgelopen vrijdag weer, Laura Fygi en Wassenaar dansend met elkaar. Gezellig, daarna nog fijn in de tuin bij Rachel, mooi hoe spontaan het leven is en kan zijn. En in die hal, daar in Nieuw-Vossemeer, daar hoop ik uren aan tafel te mogen doorbrengen met vrienden, een mooi glas wijn. De hal wordt de 'wijnkamer' waar ik vanuit mijn Levenskunst een 'wijnproeverij' kan gaan organiseren. Maar vooral een plek, waar ik mijn vrienden, en familie, mag trakteren op een mooi glas. Een glas om van te genieten, en met dat glas in je hand, mag je wandelen door de tuin, kun je genieten van de zon, of van een schaduwplekje. Heerlijk, het zal een prachtige plek worden, waar samenzijn weer een andere dimensie krijgt. Fijn! En ook had ik vandaag twee schitterende beelden in mijn handen, een bronzen beeld, gemaakt door kunstenaar Ad Haring. Ooit mocht ik hem ontmoeten bij Adje Middelbeek, in Drenthe. Zij had daar een schitterende boerderij, B&B en atelier annex werkplaats. En daar stond dit schitterende beeld. Veel te duur, veel te bijzonder en toch heb ik het gekocht. Nooit spijt van gehad, echt zo gaaf. En dat andere beeld, een buste heb ik ooit van Annemarie voor mijn verjaardag gekregen. Echt prachtig.

En samen zijn zij nu in een doos verstopt, en komen zij over een maand weer boven water. Dan krijgen zij een plek in ons bijzondere nieuwe huis. Heerlijk...en terwijl ik dit schrijf, kijk ik om me heen. En realiseer ik me, dat Wassenaar ons mooie nieuwe vrienden heeft gebracht, een omgeving, waar het gezellig is, waar mensen elkaar groeten, waar je te voet alles kunt doen. En straks is alles anders. Fijn, ik hoop daar te kunnen genieten van alle boeken, van de stilte, de bloemen in de tuin en natuurlijk ook de mensen, die de moeite willen nemen om op bezoek te komen. Hoe heerlijk kan het zijn. Ik ga nog even verder, op mijn Memory Lane, ik wandel door mijn leven, ruim op, gooi weg, en neem mee. En ook al is het niet meer tastbaar, ik draag alles in mijn 'rugzak' mee. Bijna 60 jaar aan herinneringen, krijgen een nieuwe plek in Nieuw-Vossemeer. Mijn foto's, mijn ouders, mijn vrienden, mijn collega's, oud en nieuw, ik neem het mee. Ik neem jullie mee, waar ik ook ga. Dag!

 
 

Zomer, zaterdag, zomaar.....

Zomer, nee niet altijd. Vannacht per ongeluk alle kussens buiten laten liggen, en jawel door en door nat. Ach, deze kussens zijn aan het einde van hun leven gekomen, we doen ze weg, voor 19 juli a.s. dus niet zo erg. En die regen is wel fijn, alles groeit en bloeit, de plantenbakken staan er mooi bij. Voor de nieuwe bewoner. Fijn. Zaterdag, straks naar Beats & Bites, een beetje 'afscheid nemen' van Voorschoten. Met wat vriendinnen samen. Gezellig. Wat muziek, een klein hapje, en misschien wel ergens bij Floris V een mooi glas wijn. Het kan maar zo gebeuren! Zaterdag, een tafel vol troep, kranten, papieren, planningen, tekeningen, foto's, en alles heeft te maken met de voorbereiding voor alle nieuwe dingen. Want werkelijk de 29e juli dan barst alles los, verhuiswagens rijden voor, klusjesmannen, keukenbouwers, aannemers, tuinmannen en graafmachines, nieuw aangekochte meubels worden gebracht, toiletpotten, spiegels, douchecabines, welnu een groot gekkenhuis. En in mijn hoofd is dat het ook. Ellenlange calculaties, planningen wat wanneer kan komen. Ondertussen lever ik 16 juli mijn superlieve fijne Mercedes GLA in. Een auto, die mij steeds maar weer overal heeft gebracht, overal naar toe heeft gereden, gisteren bracht zij mij nog naar Yarden Apeldoorn en maandag weer naar Yarden Doetinchem. Kortom zij doet nog dienst, maar steeds minder. En als ik dan in mijn toekomstige auto stap, mijn E250 AMG gestylde cabrio, dan doet dit afscheid minder pijn. Oh wat een patser ben ik he...Maar toch, de auto lever ik in. Vanaf 1 juli begint mijn vakantie, en vakantie is dus voorbereiden van de verhuizing, en alles wat daarna komt. En tussendoor ben ik bezig met coachen, trainen, met de voorbereiding voor de nieuwe baan in het prachtige Hilversum, bij de Uitvaartstichting Hilversum. En terwijl ik dit schrijf ben ik ongelooflijk blij en trots, dat mijn voltallige oude team van Yarden, een schitterend nieuwe uitdaging heeft gevonden. Ieder op zijn eigen passende wijze en als het straks 1 september is, zijn we allemaal begonnen aan een nieuwe volgende stap in ons werkzame leven. Mooi, en ik, ik ben trots, trots op Yarden en alle mogelijkheden die wij allen gekregen hebben, om deze nieuwe weg in te slaan. Dus dank je wel! Afgelopen week werd mij gevraagd naar mijn dilemma Yarden versus Uitvaartstichting Hilversum. En ja het loslaten was mijn dilemma, maar uiteindelijk valt alles op zijn plaats. En wacht mij, ons, een nieuw leven buiten Yarden. Dus lieve ex-collega's van het team Verenigingszaken, gefeliciteerd allemaal en een goede start! Ik zit hier aan tafel, temidden van alle papieren, en geniet van alle kleine losse eindjes die nu nog besteld worden. Een basis voorraad wijn, zodat we met elkaar een goede start kunnen maken. Een tafeltje, een frutseltje, heerlijk. Morgen vaderdag, en dat betekent een glas wijn drinken met mijn schoonvader hier. En ook voor hem, hebben we een zo bijzonder cadeau. Voor een echte liefhebber, echt geweldig. En terwijl ik dit schrijf, denk ik natuurlijk weer aan die andere twee vaders, de vader van Annemarie, en mijn vader. Vanmorgen zag ik op facebook het schilderij, ooit door Harmen gemaakt van mijn vader. Prachtig, en hoe fijn, dat ik zijn schilderij, en zijn foto, een hele mooie plek ga geven in mijn kamer, straks in Nieuw-Vossemeer. De vaders en mijn moeder, nemen we mee, naar onze nieuwe plek. En gelukkig gaan mijn schoonouders, Emmy en Reynaud (An's moeder en haar partner, man) gewoon mee. Ze zijn er al gaan kijken. Dus zij kunnen in levende lijve meegenieten van ons huis, onze nieuwe plek. Zij kunnen er zijn, en kijken, en dat eerste mooie glas wijn met ons drinken. Ik kan bijna niet wachten. Zaterdag, de krant, het croissantje, heerlijk...en natuurlijk de Nespresso, zomaar even rust, even niks. Fijn, gisterenavond even heerlijk tv gekeken, It takes two...muziek, mensen die samen hele mooie dingen doen, Suus die er nog heel even bij kwam, fijn...ik hou ervan, zomaar zijn op een zomerse zaterdag. Ik gun iedereen de zon op deze zomerse zaterdag. Geniet! Mooie vaderdag gewenst, dag Pap!

Laat gaan....

Terwijl Sjors van der Panne het lied 'laat gaan' zingt, ontstaat die glimlach rond mijn mond. Een herinnering aan Ereveld vol Leven. Een herinnering aan vroeger tijden, ook een dag met regen, gelijk aan vandaag. En bijzonder, hoe je als je zo de rust hebt en mag hebben, die herinneringen langskomen, voorbij glijden, een glimlach brengen en dan ga je geruisloos over naar het nu. Naar vandaag. Gisteren hoorde ik mezelf zeggen 'ik wil niet steeds terug kijken, ik wil vooruit, verder'. Welnu en dat gebeurt ook. We gaan keihard vooruit, wij, Annemarie en ik. Op weg naar ons nieuwe huis. Onze nieuwe plek, de tuinkamer, de carport, de tuin, en al die mannen die we nodig hebben om van deze plaats, van deze plek, onze plek te maken. Een huis, dat je omarmt. Waar je de liefde voelt, waar je merkt, dat er een heel leven geleefd is. Zoals iemand laatst zei 'het huis overleeft ons, wij zijn slechts te gast op deze plek'. Een huis uit 1795, als dit huis toch haar verhalen met ons zou delen, wat zou er dan allemaal zijn gebeurd. De spreekkamer van de pastoor, is nu de woonkamer. En straks lig ik daar op de bank, in de spreekkamer van meneer pastoor. De hal met de open haard, dit wordt een hal waar piano muziek zal klinken, waar kurken uit wijnflessen zullen ploppen, en glazen gevuld zullen worden, waar we een toast op het leven zullen uitbrengen. En boven onder de balken, zullen vele mensen slapen en genieten, zal de ruimte gedeeld worden. Zal er gelachen worden en soms ook gehuild. En onder het dak, voel je de sfeer van al die jaren, het oude hout, de oude balken. De geur. Heerlijk. En terwijl het buiten koud is en nat, zit ik hier in Wassenaar, na te denken over alles wat geregeld is en nog geregeld moet worden. Over de sfeer die we uit willen stralen. Gisteren was Annemarie ergens op bezoek. Een prachtige plek, met een fantastische tuin, en toen ze me die foto's liet zien, toen realiseerde ik me dat er zoveel unieke bijzondere plekken zijn hier, en daar, overal. En dat er zoveel mensen zijn, met ieder hun eigen verhaal. Een verhaal over jouw leven, en waarom je nu juist daar gaat wonen. Mensen vragen het mij. Waarom daar helemaal. Hoezo helemaal...het is net zo ver weg als Flakkee weg is...en van hieruit slechts 92 km. Vanuit den Haag 85 ofzo...goed te doen. Een uurtje rijden, over de A4, bij Steenbergen eraf en dan nog 6 km, Nieuw-Vossemeer. Een half uur van Rotterdam, hoezo ver weg. Leuk, dichtbij vrienden, dichtbij vroeger, dichtbij nu. Dichtbij Heiningen waar ooit mijn broer woonde. En waar nu Ina woont. Fijn. Dichtbij Steenbergen, waar Pauline en Vincent wonen. Fijn. Dichtbij Flakkee, dichtbij mijn ouders. Fijn. Dichtbij mijn nichtje. Fijn. En ja, verder weg van al die andere vrienden. Heel ver weg van Ellen, zij woont nu in Groningen...maar toch, er is plek in ons huis. Dus kom gewoon. Er zijn bedden genoeg. Je mag blijven slapen, en eten en drinken. En je mag me helpen in de tuin, of je mag zomaar luieren en gaan fietsen naar Tholen, of naar vul maar in. En nu, terwijl de regen zachtjes tegen de ramen tikt, droom ik nog even verder. Over straks, over ooit, over die mooie bijna verstilde plek...een mooie dag gewenst. En die regen, dat is goed voor het land, zou mijn vader hebben gezegd! En na regen, komt zonneschijn...misschien zie je straks wel een regenboog...

Doosjes...

Als je mij een beetje kent, dan weet je het. Ik hou van doosjes, kleine mooie doosjes, houten kistjes, wijnkistjes, bijzondere doosjes, van leer, suede, stof, het geeft niet.

Doosjes, vol met mooie kleine waardevolle spulletjes. Doosjes met mooie pennen, doosjes met lieve kaartjes, doosjes met steentjes, doosjes vol met stukjes uit mijn leven. En nu, nu we gaan verhuizen, open ik al die doosjes weer. Vind ik herinneringen aan al die waardevolle momenten uit mijn bijna 60-jarige leven. Dus je kunt je wel voorstellen, hoeveel van die doosjes er nu in grote verhuisdozen gestopt worden. En op die verhuisdoos staat - kamer Anita -. Ik heb namelijk straks in Nieuw-Vossemeer een heel fijn kamertje, voor mij alleen, voor mij en mijn doosjes. Maar eerst wordt volgens mij die kamer volgestouwd met al die verhuisdozen vol doosjes. Vanmorgen opende ik zo'n doosje en kwam een foto tegen waar we met elkaar op het strand zaten, mijn moeder, Arie en ik, en tante Tanneke met Leonoor en Annemarie. Heerlijk gezellig op een kleedjes of een handdoek, ik denk in Ouddorp aan Zee of in Breskens. Gek als je je dan realiseert, dat die twee moeders en mijn nicht Leonoor niet meer in dit leven bij ons zijn. En op een andere foto mijn moeder in de tuin, bij de boerderij. En in een ander doosje kwam ik een kaartje tegen van oma van Loon. Handgeschreven, en ik kreeg haar leren doosje met 12 zilveren gebakvorkjes, voor mijn 18e verjaardag. Mooi, een oud zwart leren doosje, met 12 zilveren vorkjes erin. En het gaat met dan niet om die vorkjes, maar om dat kaartje van oma, geschreven voor en aan mij. Fijn, zo'n doosje. Ooit vond ik het maar onzin, als  je van alles bewaarde van vroeger, dat verweet ik mijn broer altijd. Nu merk ik, dat juist al die kleine dingetjes, gewoon horen bij jouw leven.
Ik probeer voorzichtig ook wat doosjes echt op te ruimen. Verjaardagskaartjes van weet ik hoeveel jaar geleden, worden nog een keer gelezen en gaan dan weg.
Ondertussen is het zaterdagmiddag alweer, de krant, de Nespresso, lekker oude muziek van de Rolling Stones op de achtergrond, Angie nu, ook weer herinneringen, aan ook weer mooie momenten in mijn leven. Heerlijk, die melancholie van dat nummer. Beetje weemoedig soms. Past bij dit gekke weer. Twee dagen rondgereden in de cabrio, ongekend zo lekker, en soms reed je vanuit de zon, zo de grijze wereld in en moest ik snel de kap dichtdoen, het weer veranderde binnen een paar minuten. Die auto geeft je zo het gevoel van vrijheid. Zalig. Het maakt niet uit of ik in de file sta, of langzaam of snel rij, deze auto geeft me het gevoel van ultieme vrijheid. Gek, hoe die vrijheid, die onafhankelijkheid zo bij me past. Het lijkt alsof ik nu de weg van vrijheid echt ben ingeslagen, deze fase in mijn leven. De laatste fase van je werkzame leven, ons nieuwe huis, de ruimte, nadenken over tuinbeplanting, over lege en gevulde doosjes, minder werken dan al die jaren hiervoor, meer tijd voor vrij zijn. En daarbij past deze auto ook wel. Gewoon dat meer relaxte in mijn leven. Ja en daar ben ik weer, dit voelt als ongekende rijkdom. En ik realiseer me, iedere keer weer, dat daar zo veel geluk bij komt kijken. Want dit alles kan alleen maar, als je gezond bent. Als je gelukkig bent en geluk hebt. En ik voel dat ik zoveel geluk heb. Ik denk ondertussen aan die lieve vrijwilliger, die nu ziek is geworden, kanker. Gisteren sprak ik een vader met zijn zoontje. Een jongetje van een jaar of zes hooguit. Zij gingen samen oppassen op de kinderen van vader's overleden zuster. En toen vertelde dit jongetje dat zijn tante, is overleden aan kanker. En toen zei ik 'ja want kanker is een hele gemene onaardige ziekte he...en helaas weet jij dit nu ook al'. En ik hoorde mezelf later die dag zeggen tegen iemand 'ik, ik ben nergens bang voor, alleen voor kanker..'. Ja daar ben en blijf ik altijd bang voor, hoe stoer ik ook ben. Hoe stoer ik ook rond rij in die Benz, hoeveel ik daar ook van geniet, en terwijl ik dit schrijf zingt Mick Jagger 'Time is on my side' ..mooi he...en hij heeft gelijk!

Zeker!

Ik mis je nog een keer terugkijken???

En wil je het tv-programma 'ik mis je' nog een keer bekijken  https://youtu.be/uQ_eIBeCFkc

 

dan zie je mijn eerbetoon aan Papa van Loon

Ken je dat gevoel....

Jawel volgens mij ken je dat gevoel wel. Van zomaar heel simpel gelukkig zijn. Gelukkig zijn met je gemaakte keuze. Met die paar woorden, die iemand je schrijft. Met het weer gaan ontmoeten van mensen, van wie je zielsveel houdt. Gewoon om wie ze zijn. Gewoon omdat het kan, gewoon omdat...vul maar in. En bij dat gevoel, hoort ook verdriet soms. Zo ben ik langzaam aan, mijn eigen rommeltjes, spulletjes aan het inpakken. Mijn 'Anita doosjes' door aan het gaan. En dan komt er van alles langs, een foto, een fotoboek van toen mijn vader 80 jaar is geworden, een schilderij van Pa van Loon, maar ook een beeldje, gekregen van Eveline. Dit beeldje is al zolang ik Eveline ken, met mij mee verhuist, maar waar is Eveline dan. Ja gek, in mij draag ik haar mee. Zij is niet meer. En steeds weer realiseer ik me, dat er zoveel mensen zijn, die mij zo dierbaar zijn, die niet meer hier bij me zijn. Gek, leeg, vreemd. Ja ook verlies komt langs, schuurt gewoon een beetje langs je ziel. Doet weer pijn, de brieven van Cees, gekregen van Jolanda. Soms zie je mensen even niet, door drukte, of een volle agenda, of gewoon omdat wij nu aan de vooravond van een verhuizing zitten. Dat is niet erg. Dat komt wel goed, je zoekt elkaar weer op, en je pakt de draad weer op. Die draad beweegt wel mee. Maar al die mooie mensen die niet meer hier bij ons zijn, en dat worden er steeds meer, dat doet gewoon verdomde zeer. Dat raakt me. En zoals iemand tegen me zei, ik begrijp dat wel dat jij even ziek wordt, van al dat afscheid nemen en loslaten en weer verder gaan. Volgens mij is dat gewoon even last van mijn hart hebben. Een ander zegt me 'je gaat mij toch niet ontmantelen'. Nee ik ben juist bezig om goed na te denken, wie ik al heel lang niet meer heb gezien, en daar ga ik mee afspreken. Dus ook opent mijn hart zich weer, voor die paar mensen, die ik verloren ben of bijna verloren ben onderweg. Mensen, zoals Ina, mensen met wie ik veel heb bij te praten. Of over een maand, mijn reisje naar Oostenrijk, met Jacqueline samen. Naar de Wereldgymnaestrada.

Alsof ik iets heb met turnen, nee niks. Maar ik ga samen met Jacqueline, 25 jaar geleden gingen we ook, we hadden elkaar nog nooit gezien. En wat was het bijzonder. En natuurlijk wordt het nu anders. Dat snap ik, want wij zijn anders. Maar o wat een heerlijk vooruitzicht, een wijntje drinken in een voor mij volslagen onbekend dorp in Oostenrijk. Maakt niet uit, waarheen we gaan, we gaan terug in de tijd en dan weer vooruit. Heerlijk. En zo is mijn leven nu, vol van die mooie momenten vol kwaliteit. Niet meer angstig voor wat is, of komen gaat. Volop levend. En bij dit volle leven, hoort ook de volle pijn voelen, van gemis, het missen van mijn vrienden, mijn ouders, en al die mooie mensen die niet meer hier in dit leven bij me zijn. Potverdomme, ouder worden doet ook pijn. Oma van Loon zei me ooit 'mijn kind ik vind er niet zoveel meer aan. Want het leven heeft bijna al mijn vrienden en familie al gehaald, en ik, ik ben er nog'. Welnu zo voelt het niet. Maar bij ontmantelen hoort ook de pijn voelen van zij, die er niet meer zijn. Het kaartje met hun handschrift, het boek ooit van een van hen gekregen, de brieven ooit geschreven, de foto in je album, de glimlach die je voor je ziet, ik mis je...