Een nieuw begin...in een nieuw jasje....


Leef! En geniet van het nu....en realiseer je wat een rijkdom dit is...zomaar mogen leven....




maandag 28 mei 2012

De zon.....

Tijdens onze tweede module van de Politie, werden er prachtige verhalen verteld, gezien vanuit het perspectief van je rolmodel. Een bijzondere opdracht en een verhaal, deed mij werkelijk scheuren van de lach. Een verhaal over een jongetje die o-benen had. En toen hij met zijn vader bij een specialist was geweest, en we spreken nu over 50 jaar geleden, zei de specialist 'doe zijn schoentjes maar andersom aan'. En op weg terug naar huis, in de tram, zeiden mensen tegen zijn vader, 'meneer uw zoontje heeft zijn schoentjes verkeerd om aan'. En soms weet je niet wat het is, maar Monique en ik bleven er zowat in. Echt ik kon bijna niet meer ophouden en terwijl ik het schrijf, gebeurt het me weer...ik ervaar een ongekend plezier. Ik zie het voor me en toen de man daarna ging staan begon ik nog harder te lachen, want die o-benen zijn er nog steeds. Hoe simpel kan het leven zijn, hoe kun je plezier hebben om zoiets kleins.
De zon schijnt weer...hoe lekker is het wakker worden en de zon op je lijf voelen, tja want daar op die zolder van ons, is het goed warm...de zon voel je zo ongeveer door het dak heen komen...heerlijk, raampjes open, en dan beneden in de tuin, je bakje met kwark eten in de zon, een kopje nespresso erbij...wat een feest! Vandaag een buiten dag, voordat de goed gevulde agenda het weer van me overneemt, voordat ik afspraak na afspraak heb, en hele lange dagen ga werken. Maar wel, met de verjaardag van mijn vader, a.s. donderdag in het vooruitzicht. Heb je zin om langs te komen in zijn Zorginstelling, hij vindt het zomaar leuk en Annemarie en ik zijn er voor de inwendige mens en wij zullen u ontvangen en bedienen. Een taartje van Van Helden, de banketbakker in Middelharnis, een glaasje champagne, een stukje zalm, kortom...het zal een feest worden, 31 mei wordt hij 83 jaar. Zijn derde verjaardag alweer in zijn zorginstelling Nieuw Rijsenburgh te Sommelsdijk. En deze week is nog een week vol hoogtepunten, Jeannet van Brienen mijn uitvaartverzorgster is 12,5 jaar in dienst bij Yarden. En ook dat vieren we vrijdag a.s. en aansluitend zullen wij de winkel in Amstelveen gaan openen met live muziek, roze rouwauto's, kortom een spektakel daar op de Amsterdamseweg 182-184. Dus zin in een glas wijn, interesse in mooie literatuur, of bijzondere kisten? Teksten, rouw en verlies...wij zullen u ontvangen.
En nu, nu weer naar buiten...de zon in.
Liefs, fijne dag, Anita

zondag 27 mei 2012

Zonnige zondag....

En na een intensieve zaterdag, met een lang bezoek aan mijn vader, met een drie uur durende wandeling door Sommelsdijk en Middelharnis kwam er zomaar een hele mooie rustige zondag. Gisteren tijdens de wandeling ontmoeten wij veel mensen.  Een ontmoeting met 'de vissers',  twee zeeuwse echtparen, die vroeger hun boot bij Pa in de stalling hadden liggen, en een ontmoeting met Cock van Dijk en haar man, kortom voor Pa een feest van herkenning, maar ook wel afzien, want hij had last van zijn billen, iedere hobbel was voelbaar voor hem, iedere stoeptegel die schuin ligt, is voor hem aanleiding om te gaan protesteren en in paniek te raken. Hij is zo enorm bang, bang voor alles, bang voor de tillift, bang voor een auto, bang dat je hem uit zijn stoel laat vallen...angst omdat hij zelf geen regie meer heeft. Dus gisterenavond kwamen wij thuis, Annemarie en ik, en was ik moe. En zaten wij heerlijk in de tuin, te genieten van het mooie weer, de mooie temperatuur. En zomaar werd het een bijzondere avond, want Loes en Wilma kwamen langs, de buurvrouwen van de Oranjekade. En Nathalie kwam eventjes langs, zomaar om haar verhaal te delen, spontaan en met mooie gesprekken. De vuurpot aan op tafel, en het werd zomaar laat, heel laat...heerlijk, als de tijd het zomaar van je mag overnemen. En nadat we lekker uitgeslapen hebben, hebben we de gehele dag zomaar thuis doorgebracht, het uitzoeken van papieren, het opruimen van kasten, het ordenen van systemen. Heerlijk...in de tuin, in de zon, tussendoor wat slapen, wat zomaar zijn...lekker is dat, als je de dingen zomaar kunt laten gebeuren. Tijdschriften uitzoeken, ik heb net gekookt een stukje vlees en een verse salade, gezond...ja want hoe leuk, de dames van de Oranjekade zeiden 'wat ben jij afgevallen zeg, staat je goed...' en ik ben hier zomaar heel blij mee. Want het voelt zo lekker. Ik ben er nog lang niet, maar toch...
Morgen is weer zo'n dag, een dag om te genieten, een dag van en voor onszelf, zonder verplichtingen en die zon, die maakt onze dag en ik hoop die van jullie ook, zo bijzonder en zo mooi! Ik kreeg van Wilma en Loes, althans wij kregen van Wilma en Loes, een mooi boekje en hierin las ik 'je kan leven alsof niets een wonder is en je kan leven alsof alles een wonder is' een prachtig citaat van Albert Einstein. En als je op deze manier naar het leven kijkt, dan verwonder je je iedere dag weer. Toen wij zaterdag met mijn vader door Sommelsdijk wandelden, hij in zijn rolstoel en wij erachter, ernaast, zag je hoe mooi de natuur is, de bloemen die bloeien, de bloesem aan de bomen, de vele nuances groen, en op zo'n moment ervaar ik vreugde. En vreugde is er om je leven kleur te geven, om het te voelen en te ervaren. Maar dan moet je wel in staat zijn, om het te zien. En zo staat er hier bij onze druif, zomaar een bosje paarse viooltjes. zomaar spontaan zijn deze daar terecht gekomen...volgens mij heeft mijn moeder ons deze bloemetjes gebracht, haar kleur paars, zo'n mooi klein gebaar.
Dag, een fijne avond nog, wij gaan zo eventjes fietsen. Anita

vrijdag 25 mei 2012

Eventjes bijpraten....

Bijna een week stilte...een ongekend drukke en vooral volle week. Met afspraken, een geweldige training bij de Politie, gierend van de lach met Monique op een terras in Made, en zomaar dus even ongekend genieten. Bezig met schilders, tuinmannen etc....want jeetje, dit is het jaar van het groot onderhoud. Het huis wordt geschilderd en ik ben nog stil van de enorme hoeveelheid geld, die hiermee gemoeid is. Wat houtwerk vervangen....pffffttt ik ben echt eventjes volledig uit mijn doen geweest. Dat heb je met een huis uit 1929 en wil je dit mooi houden, dan vergt dit een investering...en watvoor een. Maar...jullie gaan het zien. Het wordt prachtig...dus dan maar een reisje minder. Dit jaar is het jaar van de Papelaan. Vandaag een mooie leiderschapsdag....en vanuit deze groep, een nieuw coachtraject. Een beetje Yarden deze week, maar wel veel contacten. Een gevoel van trots, doordat mijn drukkerij een opdracht kreeg vanuit Almere. En hoe blij kun je zijn als manager Cluster West als zoiets gebeurd. Een vorm van intrinsieke beloning! Deze week de heropening van de winkel in Amstelveen, die meer dan prachtig gaat worden. Met een schitterende interieur, eenvoudig, basis, wat kleur al niet kan doen...met teksten, met eenvoudige pure materialen. En hoe leuk om te zien, dat de mensen uit Amstelveen blij zijn hiermee. En trots ook....maandag bij mijn vader geweest, met hem gewandeld door de polders rondom Sommelsdijk. En ook gisterenavond weer even bij hem geweest en met hem gewandeld, want hoe erg is het niet, als je afhankelijk van de mensen om je heen, met dit schitterende weer, niet naar buiten kunt. En gisteren reden wij naar buiten, en onderweg kwamen wij mensen tegen, bij de geitjes, zomaar bij de sloop van het oude gebouw, en hoe heerlijk is het dan, om te zien dat mijn vader geniet! En vanavond zaten Annemarie en ik lekker samen buiten, in de zon, en heb ik gekookt...nog steeds ben ik aan het lijnen. En het gaat goed. Gisteren kwam het sociaal jaarverslag van Yarden, waar ik in sta met een foto en toen zag ik mijn dikke kop. En nu, nu zie ik een mooie kop, een beter lijf, waar ik al 7,5 kg van af heb gekregen. Op naar de laatste 5...en ik ben er zomaar een beetje trots op. En nu zijn wij samen thuis, de meisjes zijn naar papa toe. En wij zijn heerlijk moe...een volle dag rondom Pa van Loon wacht ons weer morgen, een zondag zonder afspraken, een maandag met deels prive dingen en deels Yarden...dus, eventjes genieten en morgen weer met Pa van Loon naar buiten toe...ik wens jullie allen een prachtig weekend toe. En dan nog dit .......'hoe als je je met zorgeloosheid kon omringen, en dat dat je ruimte was'. Een prachtige tekst van Bert Schierbeek. Lijkt me wel heerlijk trouwens...dag, liefs, Anita

zaterdag 19 mei 2012

Houden van iemand is ook loslaten....

Deze week had ik een gesprek met een lieve collega van me bij Yarden. Een vrouw die verdriet voelt en heeft, omdat haar liefste, beste, meest intense vriendin nooit meer beter kan worden. En hoe bijzonder is het dan niet, om dit samen te delen. En op enig moment zei ik tegen haar 'houden van is ook loslaten'. Want hoe egoistisch is het niet, als wij iemand niet willen gaan, voor onszelf, maar dat kanker maakt dat deze mens geen kwaliteit van leven meer heeft. En dus is het soms, hoe moeilijk ook, beter om iemand los te laten, zodat hij of zij kan gaan....En vandaag hebben wij op een bijzonder manier afscheid genomen van Jan. Ergens in de kerk, zag ik tante Anita en oom De, Arie schoof naar binnen, Pa en ik waren er met de rolstoelbus en Ha en Hienh kwamen. En eigenlijk was dit wat nog rest van de familie van Loon en waren wij daar, om Jan te begeleiden naar zijn laatste rustplaats, een mooie plek op de begraafplaats, niet zo ver bij mijn moeder vandaan, onder een boom...een mooie plek, waar ik af en toe even zal zijn, als ik naar ma ga, om ook even iets tegen Jan te zeggen. Het was een intense dag, vol verdriet, Matthijs de kleinzoon van Jan en Jantje, zei een paar hele mooie woorden tegen zijn opa. Intens en verdrietig...een enorme opkomst, want Jan was zo bedacht ik me in de auto, een man die onvoorwaardelijk voor de ander zorgde. Of het nu ging over iemand veraf, of dichtbij, Jan zorgde voor je. Zo gaf hij me een levenslange garantie, of heb ik dat al eerder gezegd...Jan is onvoorwaardelijk......en nu is hij naar de hemel, of waar dan ook, en volgens mij wordt het daar ook wel steeds meer bijzonder, met al die mooie mensen die ons ontvallen...volgens een dame die meer ziet dan jij en ik, is mijn moeder daar en zorgt zij ervoor, dat mensen als Jan het daar ook weer goed krijgen. Zij heeft volgens mij ook daar een beetje de regie...ik geloof het zomaar. Voor mijn vader was dit ook een bijzondere dag, de hele dag waren wij op stap, hij en ik. Na de kerk, met elkaar met Arie, Ha en Hienh en Pa naar het graf, daarna condoleren, en daarna hij en ik samen het dorp Middelharnis in. Hij roepend als hij een auto hoort, of roepend als hij denkt dat ik die rolstoel zomaar voor een auto rijd..hij is angstig, en dat geeft hij zelf ook aan, angstig voor geluid, voor dingen die hij wel of niet hoort. Hij heeft lekker op een terras gezeten, koffie gedronken een tosti gegeten. En daarna lekker verse bami. En hebben wij het eten van het huis, Nieuw Rijsenburgh, gewoon weggegooid, want het is niet lekker zo geeft hij aan. Dus heeft hij een heerlijk bordje bami op. Verse bami, met lekker vlees. Een beetje pittig. En nu zit ik onder de terraskachel buiten, met een trui aan, mijn glaasje witte wijn, want ik ben zo verschrikkelijk moe...verdriet komt zo binnen. En ik ben echt verdrietig, intens verdrietig...gek eigenlijk, want gisterenavond vierden wij de 50e verjaardag van een vriendin van Annemarie. Een lekker swingfeest, gezellig, met 70-jaren muziek...hier in het dorp bij Floris V. Een mooie ambiance, gezellig...een tintje oranje, omdat Marga zo van oranje houdt, van de Oranjes wel te verstaan. En dus ligt feesten, het leven vieren en afscheid nemen, soms ook zo dichtbij elkaar. Zo waren daar de kinderen van Jan en Jantje vandaag, met kleine en wat grotere kinderen, loslaten en samenkomen, al die woorden passen zo goed bij elkaar...verdriet en geluk, ontroering hoort bij beiden. Geraakt zijn ook...nu, even niets meer. Eventjes zomaar in stilte zijn. Deze avond treden de Toppers op in Amsterdam en veel mensen die ik ken, zijn daar naar toe. Ik zou het ook wel eens willen, maar eigenlijk ben ik nu zo blij, dat ik niet met al die collega's en bekenden daar zit, maar simpelweg hier in de tuin thuis...met Annemarie. En onze terraskachel ....glimlach. Fijn weekend, maandag ga ik weer naar mijn vader....zomaar, omdat hij mijn vader is. Liefs, Anita

woensdag 16 mei 2012

Verdrietig...

En vandaag was ik zo'n dag, dat ik me verdrietig voelde, intens verdrietig. Alsof in iedere vezel in mij het gevoel aanwezig is, dat ik weer iemand los moet laten, van wie ik zomaar hou. Omdat deze mens, deze Jan, al zoveel jaar in mijn leven is. Omdat hij een prachtige herinnering is aan mijn ouders, mijn boerderij, mijn leven, ons leven met elkaar. Lief en leed gedeeld. Elkaar bijgestaan, zoveel gedeeld, zoveel beleefd, Jan die mij 'een levenslange garantie gaf op al mijn wasmachines' omdat hij mijn 'broer' was. En waarom nu mijn broer, want zo begon het ooit, dan mocht hij me kussen en dichtbij me zijn. Een lekker flauw grapje, maar wel zo echt. En zomaar is dan mijn 'broer Jan' overleden. En hij was de man, die aan mijn moeder vroeg op haar sterfbed 'maar Ina, ik ben toch altijd wel netjes geweest he...' en haar laatste antwoord aan Jan was 'nou mmmmm'. En vanaf haar sterfbed, gaf zij hem nog een klein standje. Omdat zij vond, dat Pa en Jan regelmatig een glas wijn te veel dronken. En mijn moeder (ja hoe bestaat het...) hield niet van alcohol...Maar Jan was ook de man, die mijn vader altijd hielp, die wasmachines van 100 jaar en ouder nog aan de praat kon houden. Die alles verving op de boerderij wat maar vervangen moest worden. Jan kon alles...en vandaag zat hij naast me in de auto. Was hij bij me op kantoor. Letterlijk zei een collega me dat zij de afgelopen week, op zijn sterfdag, iemand achter me zag staan op kantoor. Jan...hij was daar gewoon. Ja en nu denken jullie dat ik dronken ben, maar echt niet, ik voelde het ook. Ik was ziek, toen hij stierf. Zomaar ziek en die ochtend al emotioneel, en ellendig...echt waar. Verdriet doet pijn. En toch zal ik verder gaan, er zijn voor Jantje zijn vrouw. En het leven leven, omdat dat mijn bedoeling is. Het leven te leven, ondanks alle verlies, alle verdriet, alle rouw...ik zal het leven leven. Een hele dikke zoen, van mij, voor....Jan. Ja natuurlijk voor Jan en voor Jantje...en hun kinderen, en kleinkinderen. Liefs, van Anita...

dinsdag 15 mei 2012

Speciaal voor Jan ........

En nadat ik zaterdag al afscheid van hem had genomen....nadat ik bij mijn moeder op haar graf mooie paarse moederdagbloemetjes had geplaatst, kreeg ik vandaag een telefoontje terwijl ik van Alkmaar naar Almere reed...mijn vriend, onze vriend Jan is overleden. Na een heftig ziekbed, alweer die rotziekte, kanker. Een man, die mij zijn 'zus' noemde en ik, ik noemde hem 'broer'. En vanmiddag in het MT, werd het me zomaar te kwaad. En terwijl ik dit schrijf, voel ik de tranen prikken in mijn ogen...zo oneerlijk, zo niet ok, al die lieve mooie bijzondere mensen, voor wie het leven hier ophoudt. In gedachten ben ik bij Jantje, bij de kinderen en kleinkinderen, en voel ik het gemis....Jan, mijn vader noemde hem zaterdag nog 'mijn grote vriend'. Jan...hij is niet meer..en ach wat zal ik hem missen. Ik voel verdriet, intens verdriet...de Samenloop voor Hoop, staat in het teken van Ron, van Freek, van Jan en van al die mensen, die zomaar iemand hebben verloren, van wie ze zielsveel houden...dus ik loop ook voor mijn moeder, en al die kaarsen die wij branden, branden wij voor hen, die niet meer hier zijn...een wandeling door de tunnel van licht. Met elkaar.....dag, een verdrietige, een beetje een lege Anita...

vrijdag 11 mei 2012

Ontmoeting met een mooie man...

En terwijl Angela mij belde, en deed glimlachen, heb ik zomaar een leuke aansprekende voor mij onbekende man mogen ontmoeten. En hoe leuk is het, dat je zomaar een goed gesprek hebt in een grand cafe in Dordrecht, met een vreemde. En eenmaal thuis, een mooie maaltijd, mager en gezond, want jawel op naar de 7 kg eraf...ik voel me wel trots, broeken zakken af, en mijn gezicht wordt smaller. Bellend naar Zorghotels, zo simpel is het nog niet, dit te organiseren voor mijn paps..en dit alles, terwijl mijn vrouwenclub in Den Bosch zit, eten, drinken en samenzijn. En ik, ik heb ervoor gekozen wat te werken, mensen te ontmoeten, rust in te bouwen en morgen weer naar mijn paps. Soms is het leven keuzes maken en uiteindelijk voelt dat goed. Wat meer tijd thuis, wat meer tijd samen, want samenzijn en vrij zijn is een unicum. Mijn leventje is gevuld, met werk, met van alles, met ontmoetingen en veel werk en ik vertel iedereen in een coachtraject, dat een goede balans de basis is. Dat je energie nodig hebt, om het leven te kunnen leven. En ik vergeet dit zelf soms...dus daarom zit ik lekker thuis nu. Liefs, een mooi weekend. Mijn energie bij Yarden liep eventjes weg, door praten over elkaar en niet tegen elkaar, door gedoe, gezeur...'ik wens u veel personeel' en nu, nu hoef ik eventjes niets...mag ik zomaar even zijn. En dat, dat is genieten...dag, Anita

donderdag 10 mei 2012

Nadenkend over mijn vader....

En gisterenochtend reed ik naar Haarlem, alweer heel vroeg en zat ik in de auto te mijmeren over mijn vader. Over hoe het zou kunnen voelen als je in je bed ligt, wakker wordt en moet wachten tot anderen je uit bed halen. Als je geluk hebt rond een uur of negen, als het tegen zit om half elf? Hoe je, als vrij mens, na een leven op een boerderij, en wie kan zeggen dat hij 80 jaar op zijn boerderij heeft gewoond, in hetzelfde huis, met een uitzicht over de akkers, de tulpenvelden soms....En dan zomaar is je vrijheid volledig weg, is je uitzicht een sloopterrein, waar weliswaar kranen stukken muur, of dak afbreken, maar meer zie je niet. Waar je, als je dan om negen uur achter je tafel wordt geplaatst, met een beetje mazzel nog zit om zes uur. Waar als er geen bezoek zou komen, af en toe een verpleegster komt om even met je samen te zijn....hoezo vrij zijn, hoezo ruimte om je leven vorm en richting te geven. Zomaar is het voorbij lijkt het dan, en zijn opmerking toen hij een vogel zag vliegen buiten 'die is tenminste vrij' kwam gisterenochtend zomaar bij me binnen. Het raakte me tot in het diepst van mijn ziel. Want om mijn prachtige vrolijke sterke vader, nu als een dood vogeltje binnen te zien zitten, dat doet me zeer. En gelukkig is Els er, en zijn er vrienden en vriendinnen, bekenden en oude buren, die hem bezoeken, een uurtje, een middag, tot hij naar bed gaat soms. Maar de avonden zijn stil en eenzaam zoals hij het zegt. Hij leeft op als je binnenstapt, zijn wereld is klein, zijn denkwereld wordt kleiner...mijn vader is niet meer zo gelukkig. En gisterenavond, vlak voordat ik mijn training ging verzorgen belde Els en kreeg ik hem aan de telefoon. Hij klonk blij, want Els was bij hem. Hij wilde me even spreken en vertelde dat ik bloemen kreeg omdat het moederdag is...en toen ik begon te lachen en zei dat ik toch geen moeder ben, zei hij 'ja maar dan krijg je toch wel bloemen van mij'. Mijn vader die mij bloemen geeft voor moederdag. Onze zaterdagen zijn zo waardevol, dat ik eigenlijk niets anders wil, dan bij hem zijn. Samen een dvd kijken, hem laten vertellen over vroeger, een hapje, iets lekkers te drinken, zijn Sauvignon Blanc uit Nieuw Zeeland en zomaar zijn. Hij zei gisteren 'wanneer kom je weer', en toe ik zei zaterdag was zijn reactie 'mijn lieve kind ik zal je met twee open armen ontvangen' en vervolgens maakte hij zich zorgen, omdat hij geen cadeautje heeft voor Els haar verjaardag. Mooi he...want hij wil zo graag de mensen van wie hij houdt een cadeautje geven. Mijn vader, mijn vader van wie ik zoveel hou...ongekend veel. Voor mij ligt een mooie dag, een dag vol nieuwe indrukken, kennismaken met nieuwe mensen, een training leidinggeven. Een energie volle dag. Want soms zijn de dagen bij Yarden zwaar, zomaar zwaar omdat mensen op een manier met elkaar omgaan, waar geen respect uit blijkt, alsof we niet met elkaar eenzelfde doel nastreven en dan werk ik hard, met deze mensen en moet ik soms in mijn rol als strenge manager schieten om dit patroon te doorbreken. En juist daarom, is het soms zo heerlijk om eventjes iets anders te mogen doen. En ondertussen vertelde mijn weegschaal mij dat ik op weg ben naar de 7 kg minder. Een mooie prestatie waar ik echt hard voor werk, juist omdat die kg's die ik nu weg wil krijgen, op van die plekken zitten, waarvan je denkt 'mijn hemel waren ze daar maar nooit gekomen', maar ja...het lukt, langzaam en gestaag kruipt die wijzer van de weegschaal de goede kant op. En ben ik trots en blij, omdat ik dit zomaar doe. Om wat beter voor mijn rug te zorgen, want ik had er wel veel last van. En nu veel minder. Om wat meer energie te krijgen, zodat ik dit harde werken, die vele uren die ik maak, wel goed te kunnen volhouden. Om ook vanuit die energie een goede partner te zijn, een goede vriend, vanuit balans te kunnen werken, dus ook een goede leidinggevende te zijn. En nu is de cirkel weer rond, want vandaag gaat het over leidinggeven en dit begint altijd bij jezelf. Je kunt niet goed voor de ander zorgen, als je het niet voor jezelf doet. Je kunt geen leiderschap laten zien, als je het niet hebt over jezelf en je eigen leven. Het leven is een grote bron van inspiratie...en dit is wat ik deel, met mijn mensen, geweldig.
Ik wens jullie een mooie dag, een dag waarbij je af en toe je eens realiseert hoe mooi het is, dat jij de vrijheid hebt om zelf te bepalen of je een kop koffie wilt drinken, een sigaret wilt roken, op wilt staan, of zelf je nog even om wilt draaien. En denk dan even aan mijn vader, die al deze keuzes wel wil maken, maar nog niet eens ervoor kan kiezen om zich om te draaien in bed, want dat kan hij niet meer. En als je daarover nadenkt, dan voel je jezelf een rijk mens. En die bewustwording, die maakt je gelukkig. Dag, dag paps, ik hoop dat je een fijne dag hebt, want vandaag ga je naar Els, krijg je lekker zelf gemaakt eten, met een glas wijn en veel liefde, geniet maar. Ik hou van je. Anita

dinsdag 8 mei 2012

Twijfel, een dilemma......

En soms heb ik zomaar wat twijfels, voel ik ergens in mij een tweestrijd, heb ik een dilemma. En dit maakt dan, dat ik nog een nachtje ergens over wil slapen. Dat ik na wil denken en vooral vanuit mijn gevoel de juiste dingen doen. En vandaag had ik aan het einde van de dag, een gesprek. Met een mooi mens, in essentie een heel mooi mens. En soms maken ervaringen in je leven, dat je anders doet dan je wilt zijn. En zo is dit ook bij deze mens...en mooi is het dan, om te zien dat in een gesprek er weer een ruimte ontstaat, een stukje ruimte om samen nog wat verder op te trekken. En nu ik thuis ben, en weer nadenk hierover, voelt het goed. Wat ook bijzonder is, dat ik gebeld werd door een vreemde meneer. En dat ik zomaar een heel leuk gesprek had met hem over coaching...over passie in je werk, over de dingen doen waar je iets bij voelt. En met deze vreemde meneer heb ik een afspraak...goed he...
Na het overlijden van mijn moeder, krijg ik een blad van de Remonstrantse kerk. Een mooi blad vol overpeinzingen. En in dit blad gaat het over jonge mensen die al dan niet geloven in God.
Ik las hier een interview met een twintiger, die antwoord geeft op de vraag of er een God is : 'ik weet niet zeker of er een God bestaat, maar het lijkt mij wel een mooi idee, ik voel een verlangen naar God en misschien is dat wel het geloof.  Ik heb me nooit eerder verbonden gevoeld met God, wel met goddelijkheid en dat ervaar ik dagelijks, in zingen, in de liefde, in de zon, in een lekkere pizza. Die liefde kan alles en overal zijn, en me plotseling overvallen. Of ik nu bij een uitvaart ben, over de zee uitkijk, of de zoute oneindigheid ervan ruik. Het ontbreken van een relatie met een God voelt niet als een gemis. Maar het ontbreken van iets dat goddelijkheid heet, wel...'.
Mooie stof tot nadenken. Fijne dinsdagavond...de dag was bijzonder, rijk en vol. Dank je wel. Anita

vrijdag 4 mei 2012

Ambitie matcht met ambitie

Mooi he...ambitie matcht met ambitie. Ik reed vandaag een tijdje achter een Audi A3 met deze tekst op de ruit en eigenlijk vond ik dit wel een mooie uitspraak. Want stel je toch voor dat je als bedrijf ambitie hebt, dan zoek je ook mensen met eenzelfde ambitie. Als je ergens voor staat en voor gaat als eigenaar, als manager, als directeur, dan wil je dat je mensen met eenzelfde instelling aan het werk zijn. En bij Yarden zijn we daarmee bezig en dat is weer zomaar een reden, waarom ik dit bedrijf zo geweldig vind. Een bedrijf met een visie, een bevlogenheid, een verbinding met als resultaat dat mensen dit gaan uitdragen, uitstralen. De een meer dan de ander, en daarom betekent dit ook dat ik nog nadrukkelijker wil werken aan kwaliteit, bevlogenheid, je verantwoordelijkheid nemen, je gedrag aanpassen aan de wensen van de nabestaanden. En dat is ambitie, dat is geloven in waar je voor staat...een traject, waarbij je met elkaar de lat steeds hoger wilt leggen, dit betekent, dat een 8 niet voldoende is, maar dit betekent ook dat je steeds op zoek mag zijn, naar hoe je je werk nog beter kunt doen dan je het al doet. En dat was zo'n mooie uitspraak van Peter van Wageningen - 'als je iets gedaan hebt, vraag je jezelf dan altijd af, had ik het anders of nog beter kunnen doen'. En dat is ambitie, ambitie matcht met ambitie...soms gebeuren er zomaar mooie dingen, onderweg, op reis...en geeft dat stof tot nadenken. Voor dit weekend, wens ik jullie alle goeds...geniet ervan. Morgen is het tijd voor mijn vader en ik kan er nu al naar uitzien...dag, Anita

donderdag 3 mei 2012

Film Untouchable...

En vanavond waren wij naar de film, 'untouchable' geweldig, prachtig, en nog meer woorden zijn hierop van toepassing. Intens, overweldigend, liefdevol, en met zoveel gevoel voor vriendschap, er is geen verschil meer tussen rijk en arm, tussen blank en gekleurd, het gaat over verbinding...pure verbinding. Wat hebben wij genoten....welterusten, Anita

dinsdag 1 mei 2012

Jason Mraz Love....is a four letter word

Na een prachtige dag met bijna 600 km op de teller, ben ik nu thuis en geniet ik van een geweldige cd, Love van Jason Mraz...een vrolijke, intense cd die je doet nadenken. Een van zijn bekende songs is 'I won't give up' en in deze vrolijke cd met LOVE in primaire kleuren op het hoesje, staat de tekst : 'understanding love is one of the hardest things in the world' een tekst van Fred Rogers. En nu sluit ik deze dag af met zomaar een dansje op het nummer Living in the moment, heerlijk, vrolijk, enthousiast en zomaar blij, omdat ik een dag mag afsluiten die mooi en lang en goed was. Met mooie gesprekken...morgen twee gesprekken met nabestaanden, ingewikkeld denk ik, maar goed. En tussendoor het bedrijfsbureau...het komt goed. Een mooie avond...de 73e loper voor het team van Cluster West, SamenLoop voor Hoop is ingeschreven en een van mijn lopers, heeft al ruim 600 euro aan sponsorgeld verzameld...geweldig toch. Ik word hier zo gelukkig van...ik ga zelf op zoek naar sponsors om mijn bijdrage te vergroten, Lia doet al mee, Pa van Loon ook...wie nog meer? Ik zoek mensen die mij willen sponsoren, om een bijdrage te leveren aan KWF. Iedere euro is welkom...dus, denk erover na. Help KWF, help ons...en kom vooral ook kijken op 8 en 9 juni a.s. in Haarlem. Liefs, slaap zacht...Anita

De hemel lacht, de hemel huilt...

En gisteren op de verjaardag van onze Koningin, van onze moeder Koningin eigenlijk, lachte de hemel...zodanig, dat de vrijmarkt in een t-shirt kon worden bezocht, en de terrassen vol waren. Vol van vrolijke mensen, die zomaar een dagje extra vrij waren. En terwijl deze dag over Nederland heen rolde...was het ongekend druk in Cluster West. En hebben mijn mensen weer keihard gewerkt...chapeau voor al diegenen die dit weekend gewerkt hebben! En de hemel straalde, volgens mij is er iemand daarboven, die dit zomaar heeft geregeld, want fietsten wij zondag nog met wat motregen naar Den Haag, zo kwamen wij die avond in een mooie open wereld, waarbij de zon ging schijnen,  weer terug zo rond een uur of half acht. En gisterenochtend was het prachtig...en genoot ik van slenteren door het dorp, mensen spreken en spa drinken....ach wat was ik keurig. En jawel hoor weer 1 kg kwijt! En vanmorgen huilt de hemel, het dondert en het bliksemt zingt Guus Meeuwis en dat is nu het geval. Ik ga er vandoor...een volle dag, Dordrecht, Haarlem en Hoogeveen, of all places....ik wens een ieder een mooie week, vrij of werkend, maakt niet uit. Geniet vooral, Anita