Ik lag gisteren een boek te lezen op de bank, want het was heel hard gaan regenen en toen ik uit het raam keek, de Achterstraat in, toen wist ik niet wat ik zag, een straat vol met water, een buurman, die druk bezig was met zijn bezem en de hele straat stond blank. Bijna liep het bij ons de stoep op en de hal in, nog net niet. De steeg was al nat. En het bijzondere van zo'n moment is dat je samen met de buren, tegenover je, buiten staat, en ik stond met een klein buurmeisje in het water. Ze kwam naast me staan, want daar was het water op zijn diepst. Schattig ze tilde haar jurkje op, zodat deze niet nat kon worden. Leuk, hoe kinderen zijn en reageren. De putten konden het niet aan. En als er een auto heel hard doorheen reed, dan was de kans op water binnen groot. Dus buurman Jan zette zijn auto met knipperlichten op het hoger gelegen gedeelte en we maanden de andere auto's tot heel rustig rijden. En geleidelijk aan zag je het water kolken boven de putten en zakken. Spannend, weer een nieuwe ervaring, weer een manier van samen met de buren zijn. Bijzonder hoe het leven in dit mooie dorp toch zijn kan. Meneer pastoor kwam nog even naar buiten en toen zei de buurman 'ik dacht u komt met uw surfplank' deze beste man heeft tot zijn 80e levensjaar gesurft. Meneer pastoor kwam trots vertellen dat er wel 22 mm regen was gevallen. Geweldig toch! Maar ook wel spannend, zo'n oude dame waarin wij nu mogen wonen, kent hier en daar wel wat spannende dingen. Zo viel van de winter ineens een deel van de stroom uit. En daarna kwam het gewoon weer terug. Een soort van heel fijn en mooi spookhuis. Maar niet om bang van te worden, gewoon om van te houden. Om te koesteren en goed te verzorgen. En dat doen we dus, ik heb de stoep aan de voorkant schoongemaakt, alle sprieten uit de leilinde geknipt, netjes weer. En de tuin achter, het gras wordt door die mooie regenbui, weer mooi groen, we hielden het redelijk, maar het trekt nu goed bij. Fijn. De bloemen en planten, met al die groentinten daar geniet ik van. Intens. En inmiddels is een druk weekend voorbij. De Nederland-Indië herdenking op de Noorderbegraafplaats, met allerlei hoogwaardigheidsbekleders erbij, een lange dag weer, zeker voor Gert-Jan en Jacob, die pas rond half zeven klaar waren. Wij waren toen al onderweg weer, naar Bloemendaal. Een live concert in de openlucht van Willeke Alberti.
Willeke is voor mij de 'moeder van de gay-scene' nadat de Zangeres zonder naam was overleden. En deze vrouw is nog zo kwiek, die Willeke en Caprera is zo'n gaaf theater in Bloemendaal. Zo prachtig gelegen, zo sfeervol, en zo goed ingericht op 1,5 meter. Echt super. Ja die 1,5 meter houdt ons bezig. Nog steeds, steeds meer landen weer code oranje, of rood zelfs. En mensen die terugkeren verplicht 2 weken in quarantaine. Ik ben het er mee eens. Ik hoop zo, dat we met elkaar, het vol kunnen houden, en er voor kunnen zorgen, dat een feestje kan, een samenzijn kan, maar wel met die 1,5 meter. En volgens mij zou dit moeten lukken. Ik realiseer me, dat ik het wel jammer vind, dat ik bepaalde mensen niet mag knuffelen, een aai over hun bol mag geven, of even tegen me aan mag houden. Het is zo dubbel, het went en toch zal het nooit helemaal wennen denk ik.
Een verandering in mijn leven is het in ieder geval. Ik ben wel een mens die houdt van het fysieke contact. Niet overdreven, maar wel een hand, een aanraking. En nu probeer ik mijn hand maar steeds op mijn hart te leggen, zodat ik op die manier ook jou kan begroeten. Want de taal van het hart, verstaat iedereen volgens mij. Heerlijk, maandagochtend 17 augustus, de verjaardag van mijn vriendin Nathalie (ik heb haar al gefeliciteerd en doe dit nu weer omdat ik weet dat zij mijn blog leest), nog een paar dagen vrij en dan begin ik weer met werken. Dan begin ik ook met mijn lessen in levenskunst, samen met Monique. Geweldig, dat dit concept zo bijzonder is. Zo aanspreekt ook. We gaan ermee door. In welke vorm dan ook. Daar denken we nog over na samen. Wordt vervolgd. Ik heb wel zin om weer te gaan werken, maar ik geniet ook nog enorm van dit moment. Het wakker worden, Nespresso drinken, krantje, boekje, wat er ook maar te lezen is. Wandeling door de tuin, even een moment voor jezelf. Ik stel mij zo voor, dat dit mijn leven is, na mijn werkzame leven, maar ach, dat duurt nog een jaar of 7 dus nog tijd genoeg om het goede te doen toch. Nu vooral genieten. Van a.s. vrijdag de Raad van Toezicht, van de persconferentie, van mijn collega's, van al die mooie dingen die er mogen gebeuren in Hilversum. Zaterdag stond ik nog even met de burgemeester te praten, hij vroeg me naar de Uitvaarstichting, leuk hoe hij hierin geïnteresseerd is. Leuk, hoe ik hem nu mag kennen en we tijd hebben voor een gesprekje. Ik, Anita vanuit mijn rol als directeur. Ik ben trots op waar we nu staan als Uitvaartstichting en trots dat iedereen dit ziet. Mijn team, daar ben ik trots op, ik zeg het vaak en voel het in me. Trots is zo'n mooi gevoel. Trots staat voor erover willen vertellen, gaan glimmen als je er aan denkt, een glimlach op je gezicht krijgen, een gevoel in je hart. Trots is iets dat ontstaat, door het samen te doen, door er samen aan te werken, door het samen op te lossen. Trots ook, op het rouwcafé, gisteren Annette en Evelien, samen hebben zij weer 8 mensen mogen ontvangen, door met hen te praten, door hen een kopje thee aan te bieden, mensen die verlies kennen. En sommigen onder u zullen denken, 8 maar, dat levert toch niets op. En dan zeg ik heel trots - ja het levert heel veel op. Het brengt iets naar deze mensen toe, het geeft houvast, het geeft vertrouwen, het zorgt ervoor, dat mensen hun verhaal kwijt kunnen, ook al is het al tien keer verteld, het mag er zijn, jouw verdriet doet er toe. Jij krijgt de ruimte, de aandacht, die jij nodig hebt. Dus ja, dit rouwcafé, of er nu 1 of 10 mensen komen of 30, dat maakt niet uit. Dit doet er toe. Omdat jij er toe doet. Altijd weer. Dus ook hierop ben ik trots. En eigenlijk is trots wel iets dat bij mij hoort. Te trots soms om hulp te vragen, omdat ik altijd vind dat ik het zelf moet kunnen, ik die onafhankelijke Anita van Loon. Maar ook trots op waar ik nu sta, nu ben, vandaan kom, en trots op waar ik naar toe zal gaan. Trots op dit leven, op de mensen die van me houden, op de mensen die bij me zijn. Simpelweg trots en tevreden.
En met deze mooie foto, gemaakt tijdens de boottocht met Hans en Jacqueline in het Westland, eindig ik deze blog. Een blog, die begon met wateroverlast, en me deed beseffen, dat ik naarmate ik ouder word, me minder druk maak, om de buitenkant, maar steeds meer stil sta, bij wat ik voel en ervaar. En ik probeer, heel dicht bij mijn hart te blijven, bij alles wat ik doe. Bij alles wat ik voel. Ik, die bijna 61 mag worden, over 9 dagen is het zover, en ik voel dat ook deze fase in mijn leven, voor mij heel bepalend is. Dat ik me zo bewust ben, van die kleine dingen en in gedachten hoor ik Willeke zingen 'het zijn de kleine dingen die het doen, die het doen, het zijn de kleine dingen die het doen'. Dus dat kaartje in de brievenbus, dat appje op mijn telefoon, dat lieve mailtje, of zomaar dat liedje op de radio, die zelf geplukt bloem uit de tuin, die hand die je me reikt, dat kaartje met 'dag lieve vrouwen' en daarop twee kussende zangeressen, geweldig, het maakt me blij. Het feit, dat ik met mijn schoonouders ga eten als ik 61 word, het maakt me blij. Simpelweg blij, omdat ik hen mis. Omdat ik jou mis. Dag, geniet van deze dag, tot snel weer!
Een verandering in mijn leven is het in ieder geval. Ik ben wel een mens die houdt van het fysieke contact. Niet overdreven, maar wel een hand, een aanraking. En nu probeer ik mijn hand maar steeds op mijn hart te leggen, zodat ik op die manier ook jou kan begroeten. Want de taal van het hart, verstaat iedereen volgens mij. Heerlijk, maandagochtend 17 augustus, de verjaardag van mijn vriendin Nathalie (ik heb haar al gefeliciteerd en doe dit nu weer omdat ik weet dat zij mijn blog leest), nog een paar dagen vrij en dan begin ik weer met werken. Dan begin ik ook met mijn lessen in levenskunst, samen met Monique. Geweldig, dat dit concept zo bijzonder is. Zo aanspreekt ook. We gaan ermee door. In welke vorm dan ook. Daar denken we nog over na samen. Wordt vervolgd. Ik heb wel zin om weer te gaan werken, maar ik geniet ook nog enorm van dit moment. Het wakker worden, Nespresso drinken, krantje, boekje, wat er ook maar te lezen is. Wandeling door de tuin, even een moment voor jezelf. Ik stel mij zo voor, dat dit mijn leven is, na mijn werkzame leven, maar ach, dat duurt nog een jaar of 7 dus nog tijd genoeg om het goede te doen toch. Nu vooral genieten. Van a.s. vrijdag de Raad van Toezicht, van de persconferentie, van mijn collega's, van al die mooie dingen die er mogen gebeuren in Hilversum. Zaterdag stond ik nog even met de burgemeester te praten, hij vroeg me naar de Uitvaarstichting, leuk hoe hij hierin geïnteresseerd is. Leuk, hoe ik hem nu mag kennen en we tijd hebben voor een gesprekje. Ik, Anita vanuit mijn rol als directeur. Ik ben trots op waar we nu staan als Uitvaartstichting en trots dat iedereen dit ziet. Mijn team, daar ben ik trots op, ik zeg het vaak en voel het in me. Trots is zo'n mooi gevoel. Trots staat voor erover willen vertellen, gaan glimmen als je er aan denkt, een glimlach op je gezicht krijgen, een gevoel in je hart. Trots is iets dat ontstaat, door het samen te doen, door er samen aan te werken, door het samen op te lossen. Trots ook, op het rouwcafé, gisteren Annette en Evelien, samen hebben zij weer 8 mensen mogen ontvangen, door met hen te praten, door hen een kopje thee aan te bieden, mensen die verlies kennen. En sommigen onder u zullen denken, 8 maar, dat levert toch niets op. En dan zeg ik heel trots - ja het levert heel veel op. Het brengt iets naar deze mensen toe, het geeft houvast, het geeft vertrouwen, het zorgt ervoor, dat mensen hun verhaal kwijt kunnen, ook al is het al tien keer verteld, het mag er zijn, jouw verdriet doet er toe. Jij krijgt de ruimte, de aandacht, die jij nodig hebt. Dus ja, dit rouwcafé, of er nu 1 of 10 mensen komen of 30, dat maakt niet uit. Dit doet er toe. Omdat jij er toe doet. Altijd weer. Dus ook hierop ben ik trots. En eigenlijk is trots wel iets dat bij mij hoort. Te trots soms om hulp te vragen, omdat ik altijd vind dat ik het zelf moet kunnen, ik die onafhankelijke Anita van Loon. Maar ook trots op waar ik nu sta, nu ben, vandaan kom, en trots op waar ik naar toe zal gaan. Trots op dit leven, op de mensen die van me houden, op de mensen die bij me zijn. Simpelweg trots en tevreden. 
