Vanmorgen was het heel stil en was ik nog heel ver weg in dromenland, toen ik wakker werd gebeld door een uitvaartondernemer. Een nog ongeboren levenloos kindje. En op zo'n moment, realiseer ik me weer, hoeveel verdriet er is en zijn kan. En vanmorgen las ik in de krant, een prachtig gedicht van de inmiddels overleden dichter Herman de Coninck (1944 - 1997) :
Ik hou van jou. Hou jij van wat niet kan. Hou jij van je capaciteiten. Ik van je gebreken. Jij van je trots, en ik van hoe die zacht kon breken in mijn armen. Jij van je moed, ik van je zwakte nu en dan. Hou jij van de toekomst. Ik van wat voorbij is gegaan. Hou jij van de honderd levens die je wilde leven. Ik hou van dat ene dat is overgebleven en van hoe je daarom zo ver weg kunt zijn dicht tegen me aan. Ik hou van wat is. Jij van wat zou. Hou jij van mij, ik hou van jou.
En soms komen woorden op het goede moment. Dan lees ik een tekst, terwijl ik in mijn hoofd bij die jonge ouders ben. Ik heb ooit een heel jong stel mensen bij ons gezien, ze kwamen hun levenloos geboren kindje brengen en zij liepen innig verstrengeld met gebogen hoofden weer weg...het verdriet was zo voelbaar, zo zichtbaar...dit soort beelden blijven mij bij. En op deze hele stille zondagochtend, na mijn eerste wandeling door de tuin, voel ik de stilte die me omringt. En geniet ik hier intens van. Het enige geluid is het kraken van de balken, Annemarie is boven, ons huis is een hele oude krakende dame uit 1795, en alhoewel zij wordt omringd met liefde en respect, kraakt zij en piept zij soms. Zij maakt geluiden in het nu en vraagt soms om die stilte, het eventjes niet hoeven. Het even mogen rusten zomaar. Net als wij, af en toe wil je even je hoofd neerleggen, en stoppen met denken, soms loop ik zonder enige gedachte door de tuin en geniet ik van het kleine breekbare nieuwe leven, de zachte kleuren die me omringen, de kwetsbaarheid van opgegeten plantjes door een slak of vogel. En dan laat ik de natuur de natuur...en geniet ik van de stilte, het zomaar zijn. Gek, als ik thuis ben en net als dit weekend telefoondienst heb, dan ga ik de deur niet uit, althans de tuin niet uit. Dan ben ik thuis, dichtbij mijn laptop, en mijn telefoon is onlosmakelijk met mij verbonden. En een weekend als dit weekend voelt heel goed. Want dit soort momenten ben ik alleen maar hier. En ook al realiseer ik me dat ik ouder word, en gelukkig maar, ook mijn wensen en mijn dromen worden anders. Niet meer groots en meeslepend, maar klein en dichtbij. Realiseerbaar, en zo reed ik afgelopen week met mijn buurvrouw Annie, naar Heerle. Nooit van gehoord, ergens in de buurt van Moerstraten en Wouw. We gingen daar naar een kweker. Een paar kassen, waar de plantjes zonder potjes met een blokje aarde, gewoon op de grond staan. Prachtig, een enorme hoeveelheid, en voor van die kleine prijsjes, uit de tijd van mijn ouders, leuk hoe we daar een heleboel plantjes kochten, de achterbak helemaal vol, en toen ik deze in de tuin een plekje gaf, was ik blij. Want onze tuin is prachtig, maar vooral groen.
En nu na twee jaar, komen er steeds meer kleuren in de tuin, en leer ik ieder seizoen weer, wat ik voor een volgend voorjaar anders mag gaan doen. En waar ik nog nuances aan kan brengen. Zodat die kleuren overal verschijnen. Ik hou van die leuke kleine plantjes die zichzelf vermeerderen en geleidelijk aan overal opduiken in je tuin. De wind doet het werk, het plantje doet de rest. Mooi zo'n ontwikkeling, ook op onze begraafplaats de Bosdrift, zaaien we plantjes, die zich vermeerderen en zorgen voor een bloemenpracht, een schitterend gezicht, en ook deze plek wordt mooier en mooier. En liefde vermeerdert zich net zo volgens mij.
Als je liefde deelt, als je liefde geeft, merk je dat je dit ook weer terugkrijgt, zonder dat je er om vraagt. Ik wilde vroeger alles houden en vasthouden, en bij me houden en nu laat ik alles soms los. En ook al is dat spannend, ik merk, dat het me veel brengt en geeft. Ruimte geven is ruimte krijgen, overal, in je hoofd en in je lijf. Ik ben verwonderd over alles wat er zich nu aan het afspelen is in mijn leven. Een soort van kinderlijke naïviteit bijna ervaar ik bij mezelf. Soms bijna zo, dat ik het bijna niet kan geloven. Maar als ik een dergelijk gevoel van angst of controle houden krijg laat ik het gelijk weer los. Angst hoef ik niet te hebben, nergens voor. Mijn leven en ook jouw leven is al voorbestemd volgens mij. En ik geloof zomaar, dat mijn leven een opdracht in zich heeft. En diep van binnen denk ik dat mijn moeder hier nog de hand in heeft gehad, haha...zij wilde niet, dat ik een soort losbol zou worden, die er maar op los leefde en toch heeft ze me losgelaten, al heel jong, omdat ze zeker wist, dat ik het wel zou redden, waar dan ook en hoe dan ook. Vertrouwen heet dat...en hier worstel ik wel mee. Vertrouwen. Ik vind het heel lastig om te merken, dat soms in een team, mensen over elkaar spreken en niet op de meest fijne manier. Vroeger sprong ik hier bovenop, nu niet meer. Maar het raakt wel. Ik hou van harmonie, van oprechtheid, ik hou van, zoals Herman de Coninck zegt, van je zwakte nu en dan. En dus ook van de dingen die niet perfect zijn. En dus moet ik het soms loslaten. Want wie ben ik om de ander steeds weer aan te spreken op dit gedrag. Ik hoop, dat jij zelf ervaart, wat je doet. En hier over nadenkt, en van leert. Dus ik heb nog een lesje loslaten te leren, dat voel ik bij mezelf. Want waarom ben ik dan soms teleurgesteld, als mensen roddelen of praten over elkaar. Zonder dat hij of zij erbij is. Wie ben ik dan...en op dit soort momenten reik ik mijn hand uit, vraag ik hulp ergens. En soms is de stilte mijn antwoord. Het wandelen door de tuin met plantjes die zich vermeerderen, als vanzelf, en dan hoop ik, dat, als vanzelf, mensen inzien dat het leven leuker is, in rust, in harmonie, in stilte...en dan geloof ik, dat het leven het in zich heeft, om te leren. Om stil te staan, en te leren. En om je te realiseren, dat je een ander pad kunt kiezen soms. Ik heb mijn hele leven geleefd vanuit mijn intuïtie. Vanuit mijn binnenste, mijn hart gevolgd, onafhankelijk en eigenzinnig soms. En als ik niet meer gelukkig was bij een werkgever of in een relatie, dan ging ik weg. Ongeacht wat voor me lag. Spannend, risicovol, en tot nu toe, iedere keer is het goed gekomen. En dat is wat mijn moeder zei, vlak voor haar dood 'het is toch nog goed gekomen met je'. Tja...dan kun je twee dingen doen. Blij zijn met die opmerking, of twijfelen aan jezelf, 'zo van heb ik het dan tot nu toe niet goed gedaan..'. Ik was simpelweg blij, met de goedkeuring, de acceptatie van mijn moeder. Dat in de eerste plaats. Maar ik was ook blij, dat ik mijn eigen weg heb mogen bewandelen, dat ik mocht vallen, dat ik soms bijna onderuit mocht gaan en dat ik leerde om weer op te staan, te knokken, te vechten en dat ik op die manier, mijn pad gevonden heb. Dichtbij mijn hart. Niks meer en niks minder. En gek om van jezelf te zeggen, ben ik blij met waar ik nu sta. Hoe ik nu ben als mens, als vriendin, als partner, als collega. Ben ik blij met wat ik heb mogen bereiken. Met onze plek om dagelijks te mogen zijn. Met de stilte, de rust, het loslaten, het genieten, het zijn. Met mijn gezondheid, mijn werk, mijn vrije tijd, mijn ruimte. Ik koester deze stille zondagochtend, met alles wat er is en niet is. En ik, ik hou ook van het heden, maar ook van wat voorbij is gegaan, zo mooi die woorden van Herman de Coninck, natuurlijk weer gevonden in een rouwadvertentie. Ik vind die woorden die we zeggen en schrijven, nadat iemand ons ontvallen is, zo mooi. En ik hoop één ding, dat je deze woorden ook gezegd hebt bij het leven zelf. Ik hoop zo dat je me alles zegt bij leven. En dat je het dan wilt herhalen als ik dood ben, ook goed. Dat maakt niet meer uit, maar laat het me vooral voelen in het hier en nu. Een mooie zondag nog!
