Mijn allerlaatste berichtje in 2009.....

Lieve allemaal, luisterend naar de laatste uurtjes van de top 2000 in dit jaar 2009! Annemarie ligt lekker even op de bank, er staat een overschoteltje in de oven. De tv die al een paar dagen gek deed, is er mee gestopt op deze oudejaarsavond, betekent dus dat we een nieuwe gaan kopen begin 2010. Er is een leuke in de aanbieding bij BCC heb ik al gezien, dus dat komt wel goed. 2009...nog 5 uur en 15 minuten te gaan en dan zit dit jaar erop. Een jaar, ons vierde jaar samen realiseerden wij ons vanavond...al de vierde keer dat we echt samen oud en nieuw vieren. Al ruim 3 jaar getrouwd, al 4 keer Annemarie's verjaardag samen gevierd, al vier keer mijn verjaardag gevierd, al vier jaar samen met mijn grote liefde. Wat bijzonder, en daarom hier nog zomaar wat mijmeringen die we vandaag samen deelden. Terwijl wij luisteren naar de top 2000, en dan komen er van die mooie liedjes langs, van vroeger. Toen kwam het nummer - Voor haar - van Frans Halsema. En toen zeiden we tegen elkaar, 'dit liedje draaien we op elkaars begrafenis' de ultieme liefdessong voor je vrouw. Nu prachtig ook vertolkt door Claudia de Breij, maar dat heb ik al eerder gemeld. En dat mooie nummer van Eric Clapton 'tears in heaven' dat moet ook gedraaid worden. Nee niks ingewikkelds, bij het leven hoort de dood. En ik ga niet dood, voorlopig nog niet, dus mag hierover gepraat worden. En als we dan nog een liedje draaien, dan iets vrolijks van Abba ofzo...iets waarop we gaan zingen met elkaar. Ooit had ik een baas, meneer Schipper, en toen hij overleed, werd er hele gekke vrolijke muziek gedraaid, waardoor je ging glimlachen en die meneer voor je zag. Bijzonder, mooi en intens. En zo moet het zijn toch, een stukje muziek waarbij je met een glimlach terugdenkt aan goede tijden met elkaar. 2009 was ons jaartje, het jaartje waarin wij allebei zelfstandig waren, ingewikkeld proces. Een jaar wat we redelijk goed zijn doorgekomen, met wat ondersteuning hier en daar, met veel liefde en support, met trouwe klanten, met mooie opdrachten. 2010 moet staan in het teken van balans, van gezondheid, van eenvoud en soberheid, samengaand met een heerlijk glas wijn, een mooie intiem feestje, goed samenzijn met mooie mensen...een paar vuurpijlen de lucht in, voor liefde, voor geluk, voor gezondheid, voor Fer, voor Jan Roos, voor de schoondochter van Anneke hier in Voorschoten, voor al diegenen die ziek zijn en van wie wij het niet weten. Voor al die partners, die als mantelzorger keihard knokken om hun geliefde bij zich te mogen houden. Ik schiet een vuurpijl de lucht in voor mijn allerliefste Annemarie, want zij is zo'n geweldige vrouw, echt ongekend. Ik ben zo trots als ik haar zie staan, zie lopen, met die lange benen, ik kreeg een mailtje van iemand van vroeger, die had foto's van An gezien en zei 'Aniet wat heb je een mooie vrouw' tja...en dan zit ik stiekem te glimlachen, want dat is toch echt wel een feit he...Ik schiet ook een vuurpijl de lucht in voor mijn lieve vriendinnetje Jannie die ik vaker wil gaan zien, voor onze ouders, onze stiefouders, onze broers, voor Roos en Floor en Noor, en voor al die mensen die ik nu vergeet! En natuurlijk een voor Jan Roos, want hij is jarig vandaag. Proficiat lieverd! Geniet van deze avond...liefs, Anita en tot volgende jaar! Morgen ofzo....:)

Bronchitis

Zo, een heel aardige arts heeft even naar me geluisterd en het was direct duidelijk, bronchitis. Er komt een antibiotica-kuurtje voor een week en ik krijg zo'n puf-apparaat om wat meer lucht te krijgen, voor zolang als ik dit nodig heb. Om vier uur kan Annemarie (die arme ziel doet niks anders dan heen en weer rijden, boodschapjes halen, zorgen voor me etc.) de spullen halen bij de apotheek. Ik ga me gedeisd houden en rustig het nieuwe jaar...dag, lieve groet! Anita

Ziek het jaar 2009 uit....tja....

Jawel ik ben ziek. Het zat er al een tijdje in denk ik, ik voelde me moe, heb keihard gewerkt, wilde en kon geen omzet missen, had af en toe hoofdpijn, voelde mijn rug, een keertje een koortsaanval. Maar steeds ging het weer over, vroeg naar bed en dan lukte het wel weer. Maar als ik de laatste dagen in de spiegel keek, dan zag ik een heel vermoeide Anita. En 'derde' kerstdag heb ik met al mijn kracht, samen met broerlief, Lydia en Annemarie, een kerstdiner op de boerderij in elkaar geflanst en toen wilde ik al steeds zitten. Toen liet ik mij rijden door Annemarie (doe ik bijna nooit...)en gisteren was het op,over en uit. Ik besloot de agenda leeg te maken en in bed te blijven. Heb nog wel wat gewerkt, net zoals nu, maar vanuit de rustpositie. Druppels van dokter van Riel, een drankje tegen de hoest, maar vanmiddag toch nog even langs de huisarts om twee uur, om te horen wat het is.
Dus geen feestje bij Nicolien en Frans vanavond, geen feestje morgenavond hier met Emmy en Reynaud, en geen nieuwjaarsborrel op de boerderij. Gewoon rust nemen en op kracht komen, om volgende week weer aan de slag te kunnen. Ik voel me gewoon ziek, niks meer en niks minder!
Wel wens ik jullie allen, een super mooi uiteinde, denk nog eens na over 2009, hou de goede dingen vast, neem ze mee naar 2010. Maar 2010 is zoals ergens op een kaart stond, ook de kans om die dingen kwijt te raken, die je al lang niet meer wilt. Dus maak een keuze, doe je ding, pak een nieuwe kans, stop met die liefde, die niet lekker meer voelt...maar vooral lieve mensen, geniet, geniet van wat je hebt, geniet vanuit die tevredenheid en kijk dan vooruit naar wat komen gaat! Pak de regie en maak van 2010 jouw jaar, in welk opzicht dan ook. Ik ga het ook doen en hoop jullie weer tegen te komen. Want 2009 bracht me zoveel moois, dank jullie wel hiervoor...ik hou van jullie, alle goeds voor 2010 gewenst, Anita

Ziekenhuis en derde kerstdag!!!

Op eerste kerstdag is mijn vader opgenomen in het ziekenhuis! Hij had tot twee keer toe, althans zo lijkt het nu, een tia gehad. Dit betekent dat de bloedtoevoer naar je hersenen eventjes stagneert, waardoor je uitval van functies krijgt. Eerst kon hij met zijn linkerhand niet meer op zijn hoofd krabbelen, deed zijn hand het niet meer. Een dag later deden zijn twee benen het niet meer en kon hij niet meer opstaan. Gelukkig is Els vroeger verpleegster geweest en goed alert en heeft zij hem naar het ziekenhuis gebracht. Hij wilde niet, was terug gegaan naar de boerderij, had gezellig kaarsjes aan gedaan in de hoop dat hij dan niet zou hoeven. En in het ziekenhuis werd hij 24 uur aan de monitor gelegd. Dus zat ik op tweede kerstdag om 9 uur in de ochtend in het Van Weel Bethesda Ziekenhuis in Dirksland. Een ziekenhuis wat ik nog wel ken van mijn moeder, die daar ook wel gelegen heeft...en jawel hoor, daar lag hij op de spoedeisende hulp aan de monitor. En iets voor de klok van drie uur die dag, kwam de neuroloog, die het wel bijzonder vond dat hij uitval had gehad aan twee benen tegelijk. Maar de scan van zijn hoofd was goed, zijn bloed was goed. Bloeddruk iets te hoog, cholesterol iets te hoog, levensstijl iets te ongezond, maar verder gaf deze arts aan dat hij mijn vader wel ingeschat had als een man 'die het leven weet te leven' en hiermee slaat hij de spijker op de kop. Hij lag daar in zijn moderne pyama, met allemaal elektroden aan zijn buik, zo gek...mijn vader en ziekenhuizen, dat klopt helemaal niet. Gelukkig is hij nu weer thuis, diezelfde dag nog heb ik hem thuisgebracht bij Els. En gisteren hebben Arie, Noor, Annemarie, Lydia en ik een overheerlijk kerstdiner bereid op de boerderij. Gezellig, fijn en bijzonder. Wij waren half twaalf ofzo thuis, en het was genoeg geweest. Vanmorgen geslapen tot negen uur, toen naar kantoor, waar ik nu zit. Eerst mijn vieze auto wassen, en midden in de wasstraat, stopt alles ermee, dus de auto staat er nog zielig te staan, met allemaal borstels op hem gericht en als het hele spul gerepareerd is, dan kan ik de auto er weer uithalen. Schoon en wel hoop ik...nu mails gelezen, en business cases beoordelen. Heerlijk werkje, in alle rust met een kop koffie en radio 2, de top 2000 lekker aan! Ondertussen heb ik een lelijke hoest opgelopen, voel ik me wat zwak, dus deze week vroeg naar bed, uitrusten voor een nieuw en spannend jaar wat voor me/voor ons ligt...
Vuurpijlen kopen voor 2010, om die samen met Emmy en Reynaud, de lucht in te schieten! En zoals de coachkalender zegt 'Afscheid is de deur naar de toekomst' mooi...ik probeer te bedenken wat 2009 geweest is, en hoe ik afscheid neem van dit jaar, en hiermee de deur openzet naar 2010...2009 was spannend, uitdagend, vermoeiend ook soms, maar vol verrassingen, vol contacten met prachtige mensen. En voor 2010 wens ik iedereen om mij heen gezondheid, en rust, en veel liefde (ik denk altijd als je een liefde mag ervaren, zoals ik dit nu met Annemarie doe, dat gun ik iedereen...gewoon op je 50e de liefde van je leven in je armen mogen sluiten, iedere dag maar weer...)en mooie nieuwe uitdagingen! En kracht en vriendschap, want wat heb ik mooie vriendschappen mogen ontvangen/ontmoeten/krijgen....dank jullie wel!
Anita, een fijne dag gewenst, want we zitten nog volop in 2009!!!

Kerst in Voorschoten....

Lieve allemaal...de kerstdagen zijn begonnen. Momenten om terug te blikken en momenten om vooruit te zien, 2010 ligt voor ons. Maar achter ons ligt een prachtig jaar, vol onzekere momenten, maar ook een jaar vol goede gezondheid, althans voor mij! En als ik denk aan mijn wensen voor 2010, dan hoop ik dat voor mensen als Jan en Jantje, als Irene en Fer, en al die anderen die een ernstig zieke in hun midden hebben, het nieuwe jaar net zoveel voorspoed mag brengen als 2009 voor mij heeft gebracht. Want ondanks al die luxe, al die kadootjes, al die champagne, of wat dan ook, onze gezondheid is ons allerhoogste goed!
Verder wens ik dat mensen elkaar weer vinden, in een goed gesprek, ik heb een paar staaltjes meegemaakt de laatste dagen, dat mensen elkaar over en weer via de mail van alles toeschrijven. Niet handig, dus praat met elkaar en praat over dingen die je dwars zitten. Kijk elkaar aan, geef elkaar de hand, en ga door met elkaar...
Voor al mijn vrienden en vriendinnen, voor alle zakelijke relaties, ik wens jullie liefde, gezondheid, geluk en vooral ook veel plezier toe voor 2010. En deze dagen, geniet van elkaar, van de kerst, de kou buiten, van een goed glas wijn, van...bedenk het maar...veel liefs, Anita en voor al diegenen die het nodig hebben, veel sterkte!!!!

Het verhaal van het potlood....

Gisteren kreeg ik een prachtige kaart van een relatie en hierop stond het onderstaande verhaal van Paulo Coelho :

Het verhaal van het potlood
Een jongetje keek naar zijn oma die een brief aan het schrijven was.
Op een gegeven moment vroeg hij:
”Oma, schrijf je een verhaaltje over wat wij samen hebben meegemaakt"?
Of schrijf je misschien een verhaaltje over mij?
Zijn oma stopte met haar brief, glimlachte,
en zei: ‘ik schrijf inderdaad over jou.
Maar belangrijker dan de woordjes die ik schrijf
is het potlood waarmee ik schrijf.
Ik zou willen dat je later als je groot bent, net zo als dit potlood wordt.”
Het jongetje keek nieuwsgierig naar het potlood,
maar kon er niets bijzonders aan ontdekken.
”Maar het is gewoon maar een potlood”
“Het is maar hoe je er naar kijkt.
Het potlood heeft vijf bijzondere dingen die jou tot iemand zullen maken die altijd in vrede met de wereld zal leven."
- maar dan moet je ze wel onthouden-
Ten eerste:
Je zult misschien grootse daden verrichten,
maar je mag nooit vergeten dat er een hand is die je leidt.
Deze hand noemen we God, en hij zal je altijd leiden volgens zijn wil.
Ten tweede:
Af en toe moet je stoppen met schrijven, om de punt te slijpen.
Daardoor heeft het potlood een beetje pijn,
maar het wordt er wel scherper van.
Dus, je moet wat pijn kunnen verdragen, het maakt je tot een beter mens.
Ten derde:
Als je met een potlood schrijft, kun je altijd uitgummen wat je fout schreef.
De les is dat corrigeren wat we gedaan hebben niet slecht is, maar belangrijk,
om rechtvaardig door het leven te kunnen gaan.
Ten vierde:
Het belangrijkste van het potlood is niet het hout of de buitenkant,
maar het grafiet dat er in zit.
Dus, wees steeds bezorgd om wat er binnen in je gebeurt.
Ten slotte:
Het vijfde wat een potlood bijzonder maakt:
het laat altijd een spoor achter.
Besef goed dat alles wat je in je leven doet,
sporen zal achter laten en probeer je daar voortdurend van bewust te zijn”

En met dit verhaal wil ik een ieder een prachtige kerst toewensen, vooral een kerst waarin we ons realiseren, dat we blij mogen zijn met elkaar, met onze liefde, onze familie, ons geluk, onze gezondheid en dat tevredenheid een zo belangrijk goed is. Ik wil jullie allemaal bedanken voor alle mooie momenten in 2009. Het waren er zoveel...ik kom nog bij jullie terug, volgende week werk ik weer. In alle rust weliswaar. Ik doe wat business cases. Ik ben wat op kantoor en bereid mij rustig voor op 2010, een nieuw jaar met nieuwe kansen....Veel liefs, Anita

47 jaar worden en champagne drinken!!!!

Ja lieve mensen, vandaag is Annemarie 47 jaar geworden. Een groot compleet, samen met Florine en Rosanne, en eigenlijk ook de ouders van An en Reynaud, want zij werd 'weggevoerd voor een lunch met beide ouders en Reynaud' en ondertussen konden wij hier thuis de boel organiseren. En om klokslag drie uur kwam Berty, Floor, Roos en broer Ruud en ondergetekende natuurlijk, stonden klaar. Toen kwam An, met Emmy en Reynaud en geleidelijk drupte de keuken vol leuke, bijzondere, mooie vrouwen, allemaal vriendinnen van An, alhoewel Lenneke, Pauline en mijn vriendin Jannie ontbraken, het werd en was een prachtig moment, veel of weinig thee en veel champagne, taart, cake, bonbons, zalmsandwiches, balletjes gehakt, maar vooral veel champagne...heerlijk. Mijn liefste is 47 jaar geworden en ik, nee wij, de meisjes en ik hebben er een super mooi moment van gemaakt! Foto's volgen binnenkort...het was vooral mooi en bijzonder, een apart momentje zo aan het einde van dit bijzondere jaar 2009!
Liefs, tot morgen Anita.... ik ga zo lekker slapen!

Sneeuwpoppen, glad, haperende ruitewissers en inbraken......

Goedemorgen allemaal! Wat een mooie wereld, althans om te zien! De sneeuw maakt de wereld zo mooi en zo moeilijk begaanbaar. Afspraken worden afgezegd, want iedereen is bang, treinen rijden slecht, auto's staan stil of rijden/glijden van de weg af...(heb je gisteren het journaal gezien, die man die boven op het dak van zijn auto, die langzaam aan onder water verdween, zat?). Sneeuwpoppen met ijsmutsen op, ook Annemarie en Floor hebben bij ons een prachtige sneeuwpop gemaakt. Open haard aan, kerstboom met mooie lichtjes...en koppen warme thee die gedronken worden. Heerlijk wat een mooie wereld...maar aan de andere kant, zijn er een stel onverlaten die zomaar die prachtige boerderij van mijn vader zijn binnengedrongen, en de hele boel overhoop gehaald hebben, deuren geforceerd...wat oneerlijk toch he. Dat mensen zich maar van alles toeeigenen, zomaar in je spullen zitten! Oh wat ben ik blij, dat die lieve vader van mij niet thuis was. Want je weet maar nooit waar dit soort lui toe in staat zijn...ongekend he...
Ik zit nu op kantoor, ben lekker gaan wandelen vanmorgen. Fietsen is niet echt mogelijk, autorijden is niet lekker in het dorp, de straten zijn spekglad, dus in alle stilte ben ik lekker gaan wandelen vanmorgen. En ik genoot van de stilte, en de schoonheid van de sneeuw! Nu luister ik radio 2 en ben ik aan het plannen voor januari 2010 alweer. Een volle maand, met prachtige opdrachten zoals het er nu uitziet. Heerlijk! Vrijdag kreeg ik op de valreep zomaar een aantal opdrachten erbij. Ik geniet enorm van dit soort opdrachten, maar ook de waardering voor alles wat ik tot nu toe heb gedaan, is erg positief! Straks nog eventjes naar Den Haag voor een coachgesprek...eens even kijken of ik er redelijkerwijs kan komen. Moet wel lukken denk ik...
Ik vraag me wel eens af, als het hier echt winter gaat worden, hoe dan ons leven er uit ziet. Nu al is alles ontregeld, de wegen, de rails, trams en bussen rijden soms niet...ik vind het wel iets spannends hebben. Ergens heel vaag in mijn geheugen denk ik aan 1963, toen waren we ingesneeuwd op de boerderij. Ik was klein, de Noordzee was bevroren, we hebben nog een filmpje dat Arie en ik over de ijsschotsen liepen met onze ouders. En nu...het is niks in vergelijking met toen, en toch is alles ontregeld...
En terwijl ik dit schrijf geeft de scheurkalender van Marijke Lingsma aan 'Ergernis? Verwonder je liever!' de spreuk die mij altijd doet denken aan mijn moeder en aan Remco, een collega van ADP, een jongeman, die deze spreuk altijd uitsprak. Mooi he...en wat een wijsheid!
Lieve mensen, ik ben wat onregelmatig met het schrijven. Ik blijf het doen, steeds maar weer. Ik wens jullie allen een prachtige witte kerst toe, maar wel zodanig dat we elkaar kunnen blijven bezoeken. Ik schrijf tussendoor nog wel...luister nu naar de top 2000, heerlijk op radio 2! Dag, liefs, Aniet...
Ik kijk terug op een goed 2009, met veel zorgjes, als beginnend ondernemertje, maar ook met veel plezier! En de vooruitzichten voor 2010 zijn echt goed!!!

Vorst en een lampje in mijn auto...

Goedemorgen allen! Nog even op kantoor voordat ik richting Utrecht vertrek, alwaar ik een vergadering heb bij een van mijn opdrachtgevers. Een hele dag vergaderen. Helemaal niks voor mij...ik ben er niet zo van. Maar ik geloof zomaar dat ik hier heel veel van kan leren, van al die slimme dames en heren. Daarna lekker even eten met en bij Frodo en Kirsten en de kids, en dan naar Schoonhoven. Vergadering van Eigenaren. Dus je merkt het, vandaag wordt mijn dag, de hele dag vergaderen...brrrrr. Ja en brrrrr staat ook voor kou toch, mijn oude mercedes snort vrolijk door de kou heen, houdt zich kranig en zowaar heb ik opeens een lampje wat het doet. Dus nu als je de deur opent, dan gaat er een mooi lampje aan (iets wat iedereen heel normaal vindt, maar ik inmiddels niet meer) en als je de auto afsluit, dan gaat geleidelijk aan dit mooie lampje weer uit. Luxe he...ik glimlach terwijl ik dit schrijf, omdat ik gisteren toen ik dit aan Annemarie liet zien, zij om me moest lachen! Annemarie....ja volgende week is zij jarig, 23 december, wat een dag zeg...en veel mensen hebben dan geen zin in haar verjaardag, maar ik wel hoor...en we vieren die dag, al die kerstdagen door met families erbij...komt wel goed!
Ik ga nog even genieten van een nespresso, een boterham en wens jullie een mooie dag..lees ik net de spreuk 'was ik maar een punt, dan was ik het einde'. Leuk he...niet van mezelf hoor!
Anita

Gezond, gezond, gezond!!!

Jawel...vanavond waren An en ik bij meneer van Riel. Onze (zo noem ik hem altijd) homeopatische arts. Hij ziet en zag altijd hoe het met me is. En toen ik hem zei 'meneer van Riel ik ben zo vreselijk moe...' toen gaf hij als antwoord 'niet zo gek, je bent keihard bezig voor jezelf en daarnaast ben je nog heel hard aan het werk tegen je ziekte, je leeft twee levens, maar je doet het heel erg goed hoor, er zijn geen actieve cellen'. En toen kreeg ik een verhandeling over de mexicaanse griep waar ik een tik van heb gehad, het begon met mijn koortsaanval, pijn op mijn zwakke plekken, mijn rug, mijn darmen, het klopt allemaal. Een hele rits met druppels kreeg ik mee, als aanvulling op mijn gestel, zodat ik verder kan gaan met mijn leven, en mijn lijf weer gezond kan en mag blijven!! Dus wij glimlachten naar elkaar, rekenden 150 euro af voor al die potten en nu zit ik gewoon zomaar te genieten met een glas wijn in de hand! Heerlijk he...Dus geen zorgen allemaal. Ondertussen heb ik in januari voor de zekerheid een afspraak in het LUMC, een keer de scan in, maar Anita van Loon is een echte, een hele echte van Loon en je weet het...die fietst door de kou naar Voorschoten, die van Loon die geeft niet op. We gaan door...vandaag was een mooie dag, naast Ede en Barneveld, mag ik nu ook een klus gaan doen bij de volgende bouwmarkt...ik ben apetrots, de directeur/eigenaar himself belt gewoon even op. OCW gaat door, de Leergang Defensie Coach gaat door. Nieuwe coachtrajecten, mooie opdrachten, mijn cursisten halen prachtige cijfers en zijn trots en blij! En ik...ik ben gelukkig. Heel erg gelukkig...en terwijl ik dit schrijf, realiseer ik me dat heel erg dichtbij, mensen veel verdriet en ellende meemaken nu, onze vrienden Fer en Irene, zij zitten echt dik in de shit, om het maar eens even grof te zeggen....en ondanks mijn geluk, realiseer ik me, hoe snel je leven zomaar op zijn kop kan staan! Ik leef en voel mee...liefs, slaap lekker allemaal! Anita.....met een big smile!!

Fietsen door de vrieskou...

Jawel en na mijn avond bij Voorwaarde in Den Haag, ben ik samen met Carice door de vrieskou naar huis gefietst. Heerlijk. Ik was kwart over tien ongeveer thuis...met een heel koud hoofd, heerlijk! De avond was, zoals steeds weer, mooi en intens. Een avond vol bijzondere mensen, met mooie theorie, over authenticiteit, over leiderschap, over de gendertheorie. Een avond die altijd samengaat met 'bijpraten' met ontwikkelingen op het gebied van werk, maar ook over wat persoonlijker dingen die van invloed kunnen zijn op je werk, op je leven. Bijzonder...maar ook een avond met goddelijk lekker eten van de italiaanse traitteur en een mooi glas wijn erbij. Dus wederom was het heerlijk om daar te zijn! De nacht was een nacht vol krampen in mijn benen, terwijl ik toch medicijnen had ingenomen, dus tig keer uit bed, er weer in en er weer uit. Onrustig. Maar vanavond gaan we naar onze arts, meneer van Riel om eens even te horen hoe het met me is. Mijn lijf doet gek, mijn rug doet wat zeer, en ik ga vandaag voor alle zekerheid ook even bellen met het LUMC voor een afspraak. Puur controle, zekerheid is nu gewenst, dat er niks geks aan de hand is. Het begon met die koortsaanval, en het moet gewoon hierbij blijven. Ik informeer jullie weer, zodra ik wat meer weet. Geen zorgen, geen paniek, dit alles is slechts uit voorzorg.
Vandaag een rustige dag. Eventjes niets, helemaal niets....bijkomen en wat voorbereiden voor morgen, de bijeenkomst bij Coachboulevard. De voorbereiding op de Leergang. Dag, een mooie dinsdag gewenst...Anita

Lunchen in het dorp....met Loes!

Terwijl het winterse weer ons land is binnengekomen, ik met handschoenen aan op de fiets zit, trap ik door het dorp! Heerlijk vanmorgen vroeg naar kantoor. Lekker op tijd beginnen, een prachtig coachgesprek. Daarna op de fiets naar het Wapen van Voorschoten, een lunch met mijn oude jeugdvriendin Loes Jongejan, nu Stevens. Loes en ik hebben elkaar een jaar of twintig of langer niet gezien. Vroeger zaten wij samen op school, moesten wij collecteren in de remonstrantse kerk. Waar mijn moeder in de kerkeraad zat. En dat ging niet altijd even goed, zo liepen wij (omdat we dachten dat ma ons een seintje gaf) door de kerk heen met de collectezakken, terwijl dat nog niet echt de bedoeling was. Mijn moeder keek altijd streng achterom omdat wij zaten te 'scheuren van de lach' en dat was dus nog niet het seintje om naar achteren te lopen en te gaan collecteren. Loes en ik hebben dus vanmiddag in het Wapen herinneringen opgehaald, aan onze jeugd op Goeree- en Overflakkee. Heerlijk, en ondertussen zagen wij daar veel bekenden, Lineke, Berty, Elly, kortom bekenden van Loes, van mij, of van allebei...twee Flakkeese meisjes die nu een leven in het Westen hebben opgebouwd, Loes woont in Warmond en Anita in Voorschoten. Bijzonder hoe ons leven is verlopen....
Het is koud en fris. Heerlijk. Ik hoop dat ik de moed heb om straks op de fiets naar Den Haag te gaan, voor mijn Authentiek Vrouwelijk Leiderschap. Dan kan ik met een van de deelneemsters die ook in Voorschoten woont en altijd per fiets komt, terugfietsen, door de koude nacht. Dan slaap ik vast heel erg lekker....lijkt me wel wat.
Ik ga nog even denken en laat het jullie snel weten. Voor nu, nog een mooie maandag gewenst...die laatste weken van dit jaar, die doen mij veel....het lijkt wel alsof we met elkaar alles afronden, en even tijd nemen om bij te praten met elkaar. Heerlijk....Anita

Lekker wandelen door donker en koud Voorschoten...

Gisteren was zo'n zaterdag waarvan je er nog wel 100 wilt. Rustig, niet te veel gedaan, lang de krant lezen, nog een kopje koffie, paar boodschapjes doen. Alles te voet door Voorschoten. Heerlijk..aan het einde van de middag zijn wij bij een neef van mijn vader Jan-Willem gaan eten, in Rotterdam. Gezellig, bijpraten, praten over de familie en met mijn neus in de stamboom van de familie van vaders kant. Leuk...herkenning, van namen en verhalen over de familie. Een schilderij waarop de vader van Jan-Willem staat. En ondertussen werden An en ik verwend door een mannelijke kok, ook bijzonder, en vooral lekker! Dus dank je wel Jan-Willem, het was goed. In 2010 doen we het over, hier in Voorschoten! Daarna nog even een borrel drinken bij Berty...lekker te voet door Voorschoten, dikke jas aan, koude neus, en bij Berty gezellig aan de Malbec, een goed glas rode wijn. En vannacht om 1 uur wandelden wij dus lekker samen door het koude Voorschoten, leuk, genieten van kerstversieringen, genieten van huizen die al slapen, lichten die geleidelijk aan doven en de nacht die valt. En daarna zo ontzettend lekker geslapen in ons schone bed. Vanmorgen laat wakker worden, kopje koffie en thee op bed. En nu, zomaar niks...blaadjes lezen, de krant. Vanmiddag een spelletje, hoe lekker kan het leven zijn en vanavond....dan gaan we weer wandelen door Voorschoten, omdat de nacht in je bed, dan nog lekkerder is, dan nu. Heerlijk....je slaapt veel lekkerder, je hebt minder kramp, het is heerlijk...
Ik wens jullie allemaal een heerlijke zondag toe! Geniet van de rust, van het niks hoeven (ik kan nog zoveel doen, maar geef mijzelf vandaag vrij, morgenochtend vroeg ga ik aan de slag). Liefs, Anita

Een vrije ochtend....

En vanmorgen had ik zomaar een vrije ochtend. Na een mooie dag in Barneveld, waar ik aan de slag mocht met de bouwmarktmanager en zijn team, kwam ik gisteren zo rond een uur of vijf thuis. Mijn vader en Els waren net binnen, gezellig. Annemarie zag er, zoals altijd, prachtig uit en ik zit dan gewoon een beetje te glimmen, een gezellig huis, kaarsjes aan, prachtige bloemen van Suzie Fleurs op tafel, mijn vrouw en mijn vader met zijn vriendin. Wat een rijkdom!! De meisjes waren thuis, de een ging drummen, de ander turnen. Tante Anita en oom De hadden voor ons allemaal een pakje voor de Sint meegegeven, hoe mooi kan familie dan zijn. Die familie van Loon is klein, maar eigenlijk gaan we door dik en dun voor elkaar. Zo'n stevig, een beetje apart lijntje loopt er door die familie heen. Eng vind ik het, dat mijn familie, mijn vader, mijn tante, maar ook mijn tante Tanneke en oom Wim (van moeders kant) zo oud zijn nu...dit betekent dat ik hen ooit los zal moeten laten, gewoon zal moeten laten gaan...ik wil er nog niet aan denken!
En vanmorgen was ik moe, vanmiddag twee coachgesprekken, vanavond mijn laatste les in Den Haag, weer een module afgerond. En dan morgen een coachgesprek vroeg in de ochtend, een dag naar Ede, veel gesprekken, en last but not least een bijeenkomst over Casa Cochetta. En prachtig buiten in Italie, waar het idee is ontstaan om 12 weken per jaar hier met jonge kankerpatienten aan het werk te gaan. Training, coaching, schilderen, van alles...samen met Fro ga ik daar naar toe. Maar dat betekent wel, dat ik deze week het kei- en keidruk heb gehad. Ongekend....maar ook weer zo mooi, zo intens!
En vanmorgen heb ik mijzelf dus vrij gegegeven, ik heb geslapen tot half elf...heerlijk, ik had het nodig. Emmy en Reynaud gaven mij vorige week aan, dat ik dit af en toe moet proberen, ook Annemarie heeft dit al vaak tegen mij gezegd. En ik heb het zo nodig...ik werk zo hard nu. Ik doe prachtige dingen, maar mijn hoofdje staat niet stil...dus af en toe niks, af en toe een momentje voor mijzelf, zoals nu, is heerlijk! Lieve mensen...ik neem nog een nespresso en lees de krant en ga dan naar kantoor. Deze ochtend was zo lekker...ik ga kijken of ik volgende week, tussen alles door, nog een vrije ochtend in kan plannen...Liefs, fijne dag, Anita

Een hele goedemorgen!

'Alles wat aandacht krijgt, groeit'. Dat is de spreuk van de Coachingskalender van vandaag! EN het kan geen toeval zijn maar zojuist kreeg ik van Harry een mooi document over Servant Leadership toegestuurd. En vaak vragen mensen mij waar Servant Leadership voor staat. Welnu, ik zal een stukje uit dit verhaal citeren, zodat het voor een ieder duidelijk is :
“Een dienend leider herken je aan de mensen om hem heen: die groeien. Maar hij moet bovenal zorgen dat er geld wordt verdiend”.
Medewerkers hebben veel vertrouwen in een dienend leider. Ze worden niet afgeleid door een onveilige omgeving, door de gedachte dat ze op hun tellen moeten passen of door twijfels aan de bedoelingen van hun leider. Dit vertrouwen is essentieel voor het goed functioneren van individuen, teams en organisaties. De dienend-leider moet beschikken over empowerment (faciliteren en ondersteunen), bescheiden zijn en zijn beperkingen erkennen, verantwoordelijk zijn en anderen doelen geven, zich op de achtergrond houden, zodat zijn medewerkers de credits krijgen die ze verdienen, over een ethische visie beschikken en moed tonen.Een Dienend Leider is in staat een leeromgeving voor de ander te creëren, een omgeving waardoor de ander kan groeien en bloeien. Nog meer essenties? Ja, de Dienend leider is bezig met waar het écht om gaat en niet met toeters en bellen. Een andere essentie: Het moet wel enigszins in je genen zitten. Een dienend-leider in een conflict kiest voor een oplossing waarbij beide tegengestelde waarden op zo’n manier verbonden worden dat ze elkaar versterken. Managers die deze methode toepassen merken al snel dat dingen positief veranderen en dat de grootst onoplosbare problemen toch kunnen worden opgelost.
Welnu, en de schrijver van dit document, Ed Voerman, geeft ook aan, dat in deze tijd waar het economisch wat minder goed gaat, dat dienend/dienstbaar Leiderschap nodig is.

En ik denk dat veel mensen, die mij wat beter kennen, en verder kijken dan die mevrouw in dat mooie zwarte leren jasje, nu begrijpen waarom Dienstbaar Leiderschap mij zo aanspreekt. Bezig zijn, bezig gaan met waar het echt om gaat in dit leven! Gisteren sprak ik zomaar onverwachts een vriendin van mij, van ons, en zij begrijpt dit zeker! Zij leest dit tussen de regels door...leuk he!
Vandaag wordt een mooie dag, vanavond de laatste dag van een module in Amsterdam. Een leuke club, enthousiaste jonge mensen. Vol interesse en motivatie om hun document, hun businesscase goed af te ronden. Mensen van ING, ABN-AMRO, Gemeente Amsterdam, UWV, Zorginstellingen, maar ook die jongen van 19 die het bedrijf van zijn vader gaat overnemen de fietsenmaker uit Volendam! Allemaal mensen die ter voorbereiding op een HBO-opleiding een jaar deze opleiding volgen. Mooi en vooral ook erg bijzonder, om deze mensen een stukje te mogen begeleiden in hun leven. Want zo voelt het! Maar vanmiddag is er nog een leuke ontmoeting, met een directeur die ik alleen maar telefonisch heb mogen 'ontmoeten'. Een mooi gesprek, het gaat over vrouwen en zelfleiderschap, over coaching, over vrouwen die de balans zoeken in de combinatie van topfunctionaris en zorgtaken thuis. Ik ben benieuwd...ik hou jullie op de hoogte!
En hiernaast mij, in het atelier, verschijnen hele mooie portretten, prachtig werkelijk waar. Ik ga mij nu even richten op wat publiciteit rondom deze portretten, echt geweldig! Vrouwen in de Voorstraat van Voorschoten, geschilderd door Annemarie Smitshuysen....wow!
Fijne dag, Anita

Maandagochtend....

Sinterklaas is weer naar huis. Vijf graden boven nul. Een volle agenda...zo meteen weer naar de militairen. Heerlijk is dat, ook door de leuke collega's..door de sfeer! Morgen is weer een moment waar ik naar uit kan kijken, een gesprek met iemand, die ik nog niet ken. Maar dit kan zomaar betekenen dat er weer een nieuwe vorm van samenwerking gaat ontstaan. Leuk! Spannend...heeft te maken met doelen stellen, keuzes maken. Geleidelijk aan ontstaat het beeld voor 2010. Met hierin een aantal grotere opdrachtgevers, en veel ruimte voor kleine, leuke bijzondere zaken. Ik denk hier veel over na. Juist omdat die balans nodig is. Om bij te blijven, scherp te blijven. Ik leg geleidelijk aan de focus - trainen, coachen en advies. En trainen is dan op maat, coachen is zowel voor groepen als individuelen en advies kan op allerlei gebied. Ook voor bedrijven. En aan de hand van dit alles, ga ik mijn website aanpassen. Mijn profiel optimaliseren, met een nette foto, maar ook een gekke, een vrolijke, een bijzondere...niet alleen die keurige mevrouw toch, gewoon lekker Aniet, en dat wil ik zijn en blijven....
Oh en dit is een mooie spreuk 'je kunt ergens van houden en het toch loslaten....'
Soms moet je iets loslaten, omdat dat beter is voor je balans, of zomaar omdat je het gevoel hebt dat het niet meer klopt...of omdat die ander misschien niet meer gelukkig is...goh mooie uitspraak. Gaan we over nadenken...ik wens iedereen een bijzondere dag! Geniet ervan, voor je het erg hebt is deze voorbij! Ik ga nog wat mails beantwoorden en vertrek dan, om vanmiddag hier weer terug te komen. Voor een coachgesprek...lekker altijd om zo te eindigen op kantoor.
Liefs, Anita

Mooie muziek van Claudia de Breij

Goedemorgen allemaal! Het is zondagochtend/begin van de zondagmiddag...we hebben net een lang lekker ontbijt gehad, rustig, Florine en Annemarie praten nog wat na. Rosanne is met haar nieuwe drumstokken in de weer boven en ik zit even rustig aan de computer om mijn weblog weer eens wat meer aandacht te geven! Lekkere momenten zijn dit, niks hoeft, de krant wacht...en ondertussen luisteren we naar Claudia de Breij, zij heeft een hele mooie cd gemaakt, die ik speciaal voor het liedje - Voor haar - voor Annemarie heb gekocht...een liedje van Frans Halsema. Mooi, intens, een soort liefdesverklaring...een lied wat ik (stel dat ik zou kunnen zingen) ooit voor haar zou willen zingen, ik brom het nu maar gewoon een beetje mee...ook goed, het gaat om het gevoel toch...We hadden aan tafel een leuk gesprek over karma. Rosanne kwam met dit woord....En over de echte betekenis ervan. Mooi als de echte betekenis hiervan tot je doordringt, dat je zomaar dingen voor iemand anders doet. Niet om er iets voor terug te krijgen, want dan heb je het over een ander begrip!
Gisterenavond was suprise-avond...bewust kies ik voor dit woord, omdat het vooral niet gaat om dure kadootjes. Ik zou eigenlijk al niet meer weten, wat de kinderen nodig hebben, niks volgens mij, ze hebben alles, dus proberen we hier vooral die gezelligheid toe te voegen...maar het blijft in mijn beleving altijd ingewikkeld. Want hoe doe je dat nu goed? Hoe voeg je iets toe, aan kinderen die luchtjes van 45 euro willen hebben ofzo, of laarzen van 200 euro...hoe maak je dan, dat een klein kadootje ook nog leuk wordt gevonden. Maar daar zit mijn eigen valkuil, dat ik me hier nog mee bezig wil houden. Ik heb hier blijkbaar nog wat te leren. Ik hoef niet mee te doen in dit alles.....gisterenavond was een leuke avond. Veel leuke momenten, vrolijke foto's die ik later nog een keer zal laten zien! Grappig terwijl ik dit schrijf, worden hier de leuke jongens en meisjes uit de klas besproken tussen moeder en dochter. En hebben we het over 'mooie ogen' en meer van dit soort uitdrukkingen. Zo leuk he...als kinderen groot worden. Dan gebeuren er van die spontane dingen. Komen er jongens en meisjes aan de deur, om Florine te halen! Dan gaan ze lekker films kijken bij elkaar, chillen, leuk is dat! Het doet me ook terugdenken aan mijn eigen middelbare schooltijd, op de RGO in Middelharnis. Al die oude bekenden, die nu net als ik, gewoon vijftigers zijn...grote kinderen hebben, pubers opvoeden, mooie banen hebben, leuk!
Nu vanmiddag rustig de tijd. Het is vies weer, het regent...een boek, een filmpje, zomaar niets.
Ik wens jullie een mooie zondagmiddag. Ik hoop dat jullie ook genieten van elkaar, met elkaar, van dit moment. Liefs, Anita oh ja...woensdag komen Pa en Els eten. Ik vind het zo fijn!!

Vrijdagmiddag of avond alweer bijna....

En na een mooie intensieve middag bij een klant, een groep docenten van een ROC College, begint nu geleidelijk aan het weekend. Langzaam aan ruim ik de dingen hier op. Morgen nog iets doen aan mijn surprise...en dan mag Sinterklaas komen, op de Papelaan 58! Een weekend voor de boeg....vanmiddag telefonisch contact met iemand die voor de derde keer hodgkin heeft gehad en nu eruit geknikkerd gaat worden bij zijn werkgever. Lekker gedoetje zeg, hoezo zorgvuldig werkgeverschap! Welnu...gelukkig kennen wij goede advocaten en daar zal aan gewerkt worden! Ondertussen hebben wij de film 'komt een vrouw bij de dokter' gezien...dus kanker, en alles wat daarbij hoort, is weer onderdeel van ons leven geworden. Een mooie, intense film. Tranen, verdriet, pijn en herkenning soms....maar wel met een heel groot verschil....'ik ga door met leven'!
Het weekend ligt voor ons en ik heb er zin in. Gewoon simpelweg zin in, morgen de krant met Rosanne rondbrengen. Dan nog een poosje hier naar kantoor. Wat dingen regelen en doen....en morgenavond surprise-avond.....altijd heel erg leuk!
Voor nu, genoeg, veel liefs....Anita

Ramses Shaffy is dood!

Ja en ik zie jullie al denken, 'dat weten wij ook wel', lees de krant, kijk tv en merk hoe Nederland rouwt om het verlies een groot levenskunstenaar! Prachtig, gisteren heb ik naar DWDD gekeken en gezien hoe uit allerlei hoeken mensen verdriet hebben om dit verlies. En zo heb ik mijn eigen emotie bij dit verlies. Want Ramses hoort bij mijn moeder, hier achter mij op kantoor hangt het schilderij wat Sophie gemaakt heeft voor me met de tekst 'Zing vecht huil bid lach werk en bewonder' het strijdlied van mijn moeder. Het lied wat zij tot haar dood wilde horen en als het woordje 'vecht' kwam, dan ging haar arm omhoog, ook nog toen er niets meer omhoog ging of kon, toen zij nergens meer de kracht voor had, bij dit liedje kwam haar laatste stukje kracht naar boven. Ik heb een cd box met 100 liedjes van Ramses, met en zonder Liesbeth, geweldig...dit was haar cd. Ik weet zeker dat ik dit nu weer zal gaan draaien...meer zal gaan draaien, zoals altijd rond deze decembermaand zij weer meer op mijn netvlies komt, dan de maanden ervoor..dit was haar maand, haar maand waarop wij voor het laatste van alles met elkaar hebben gedeeld. Voordat zij zich hulde in lange zwijgende uren, waarop ze lief naar je keek en soms ook lachte, waarop haar ogen steeds vaker zich sloten en zij insliep, voordat zij uiteindelijk haar ogen sloot! Dus zeg ik nu heel stil 'dag Ramses dank wat je voor mijn moeder hebt betekend' een lieve groet, Anita

'Pijn is tijdelijk, verliezen is voor altijd'

Goedemorgen! Op deze mooie dinsdagmorgen, lekker vroeg alweer op kantoor, van alles vergeten, dus weer terug naar huis, een rommelig begin. En het mag er zomaar zijn...deze uitspraak is van Sven Kramer, onze topschaatser. Mooi he...staat voor mij ook voor, doorbijten, gewoon net iets meer moeite doen, en een beetje voelen dat het je moeite kost, en dan je doel bereiken. Gisterenavond kwam ik terug uit Amsterdam met de trein, na een leuke op een na laatste les, en toen kwam Annemarie me tegemoet gelopen, weet je en dan ben ik zomaar heel erg blij!
Vandaag is een lekkere dag, een dag waar ik stil sta bij Servant Leadership. Er komt iemand met me praten over dit onderwerp, een mevrouw die het over Servant Leadership gaat hebben in haar afstudeerscriptie of zoiets. Dan een bezoekje aan Dennis en dan de eerste certificering van de Leergang Coach Defensie. Leuk al die mannen in die mooie pakken, een feestelijk moment, een hoogtepunt. En nu zeker voor mij, nu ik als hoofddocent aan deze Leergang ben verbonden. Trots voel ik me hierop, blij ook voor deze nieuwe kans. Langzaam aan ontstaan er van die hele mooie momenten. Momenten waar ik blij mee ben, echt blij. Momenten van waardering, alsof al die zaadjes die ik gezaaid heb, geleidelijk aan uit gaan komen. Ik voel me zo rijk hierdoor. Morgen is weer zo'n lekkere dag...op kantoor, lekker met de fiets, in de middag even naar Den Haag en dan komen eindelijk Arie en Fransje weer eens bij ons eten. Ik ga koken...heb er zin in!
Als ik hier op kantoor zit, lees ik af en toe hele mooie boeken. Boeken die ik gebruik voor mijn lessen, voor mijn coachtrajecten, of zomaar om te genieten. Vanmorgen is zo'n moment....en nu lees ik weer zoiets leuks 'een schip is het meest veilig als het in de haven ligt. Maar daarvoor is een schip niet gebouwd' en soms laat ik mensen dit soort uitspraken lezen en vraag hen hoe zij dit zien. Leuk is dan de verschillende invalshoeken, de verschillende zienswijzen die je te horen krijgt. Gisteren vroeg ik een groep mensen 'wat is leiderschap' en zij hadden allen prachtige documenten geschreven over de beste stijl van leiderschap, maar deze basisvraag gaf nog heel verrassende uitkomsten. Woorden, als motiveren, charisma, verbinding, oog en oor voor de medemens, dienstbaarheid, interesse komen dan boven drijven. Leiderschap, ik lust er wel pap van. Zo'n boeiend onderwerp....en zo kijk ik nu vol verwondering naar Servant Leadership en hoe wij mensen dat uitdragen. Gisteren las ik een artikel hierover, dat in tijden van crisis Servant Leadership wellicht een stijl is die ons verder kan helpen. Ik denk er over na. Ik ga mijn kopje koffie drinken en wens jullie een hele mooie dag toe. Met veel liefs, Anita