Gisterenavond zijn Annemarie naar het toneelstuk 'Liefdesbrieven' van Annewil Blankers en Paul van Vliet in de Koninklijke Schouwburg in Den Haag geweest. Als fan van met name Annewil Blankers heb ik genoten...het stuk was ingrijpend (wat kan liefde toch mooi zijn he...) en een staande ovatie waarbij zij tot drie keer toe terugkwamen was de reactie van een volle zaal. Ik kan iedereen aanraden hier naar toe te gaan...geweldig werkelijk waar.
Voorafgaand aan dit theaterstuk hebben wij gisteren, het was open monumentendag, op de fiets een aantal prachtige monumentale panden in Voorschoten bezocht, het Bijdorp klooster met de mooie kloostertuin. Het Mexx gebouw (de oude zilverfabriek)en een prachtige boerderij genaamd Oud Woelwijk. Op deze manier gaat Voorschoten voor mij wat meer leven, ik heb ervan genoten. Ik was weliswaar bekaf en heb voorafgaand aan het theater even een uurtje geslapen.
Ondertussen hadden wij nog niet gegeten, maar ik wist in Den Haag een prachtige wijnbar 'Taste' waar je een mooi glas wijn kunt drinken en wat tapas kunt eten...heerlijk...met een leuke meneer achter de bar, die ons adviseerde...dus moe, maar voldaan kwamen wij uiteindelijk in de Koninklijke Schouwburg aan. Dus gisteren was gewoon een topdag, rustig, genieten van kunst en cultuur en tussendoor mooie wijntjes drinken.
Het gaat dus wel weer goed met mij...de arm doet nog wat zeer, maar de antibiotica (4 x 500 mg per dag!!!) doet zijn werk, mijn grote teennagel van de linkerteen houdt me meer bezig, die klopt en zweert. Die slaapt op een eigen kussentje en ruikt niet helemaal lekker. Dus weken in de soda en afdekken met pleisters en iedere keer weer een stukje nagel lostrekken..smerig gewoon. Ondertussen bezorgt onze nieuwe poes mij met grote regelmaat dikke ogen en allergische reacties. En Annemarie reageert als een soort Miep Kraak, met natte doekjes, dweilen en zuigen. Gisterenavond was het weer eventjes te veel voor haar. Het doemscenario van een Aniet die dood kan gaan kwam heel hard binnen....na een gezellige avond die uiteindelijk nog eindigde in Des Indes waar we dan een laatste glas ....jawel champagne hebben gedronken. Een huilende Annemarie en uiteindelijk ook een huilende Aniet, want die dood die ligt soms zo op de loer...er is nog zo weinig zeker, de kans op terugkeer van die rottumor is zo groot, 50% dat je af en toe het wel uit wilt brullen. Want ook al ben ik een aards optimist, ook al zie ik altijd de zonnige kant van het leven....het is wel onze realiteit nu dat ik godverdorie kanker heb gekregen...de afgelopen week werd het me weer zo duidelijk. Ik was in het ziekenhuis en de assistente zei tegen me 'u bent wel opgeruimd' en ik zie 'wat moet ik anders doen dan...ik heb toch geen keuze' waarop zij me als antwoord gaf 'ja dat is waar, want als je deze behandelingen niet ondergaat, dan ga je gewoon dood...'. En met die wetenschap hebben wij het dus maar te doen.
En ik wil niet zielig doen. Ik ben ook niet zielig, ondanks het feit dat Annemarie heel vaak zegt 'ik vind je zo zielig...'. Maar soms dan zou ik overal een grote trap tegenaan willen geven. Dan ben ik boos en opstandig. Maar nu even niet meer. We hebben onze dip, ons verdriet weer even gehad en proberen ons leven tussen alle shit door, gewoon heel lekker en aangenaam in te vullen en dat hebben we gisteren toch maar mooi gedaan. En vandaag komt Ada, mijn vriendin die twee maanden in Palestina zat, en dat is altijd heel gezellig en vrolijk. Ik ga koken en trek een mooie fles wijn open en we gaan lekker lang tafelen met zijn 3-tjes. Want mijn goede week is goed begonnen...met liefdesbrieven en champagne...
Liefs
Aniet
