Goedemorgen, en daar zijn we dan....ja ik schrijf bewust we...want op dit idote tijdstip zitten Annemarie en ik in de keuken, klaarwakker, honger...aan een kop thee. Ik neem er een pannenkoek bij en Annemarie een stukje ontbijtkoek. Klaarwakker...mijn pil is uitgewerkt, maar Annemarie heeft geen pil genomen, dus hoe dat dan werkt weet ik ook niet zo goed....
Even kort terugblikken naar gisteren. Een mooie rustige dag. Annemarie heeft haar vader bezocht, die in principe zover is hersteld van zijn auto-ongeluk, dat hij binnen niet al te lange tijd weer naar zijn eigen huis terug mag. Hij overweegt weer een auto te kopen...geweldig wat een doorzettingsvermogen heeft deze man op zijn leeftijd, 83 jaar!! In die tussentijd ben ik rozen voor Annemarie gaan kopen bij Suze, onze bloemiste...ik krijg al korting van haar, dankzij jullie allemaal, want haar jaaromzet is gestegen sinds ik ziek ben. Zo zie je maar, dat iedere situatie ergens weer een positieve kant heeft. In dit geval levert het een win-win situatie op, Suze is blij met de klandizie en oprecht geinteresseerd in onze situatie en wij krijgen zomaar korting op een prachtig boeket rozen uit Ecuador. Ik heb al eerder gezegd/geschreven dat kanker krijgen meer is dan alleen maar ziek worden.
Ik had de tafel gedekt voor de lunch en toen de meisjes thuis kwamen, was Annemarie er nog niet. Eerst heb ik lekker met de twee meiden zitten kletsen, over van alles en nog wat en om half een was Annemarie thuis en hebben we gezellig geluncht met elkaar.
Daarna hebben we een Ajax bureaustoel voor Rosanne gekocht, haar kruk is door Annemarie ingepikt als schilderskruk (flexibel, wendbaar, op wielen en zonder rugleuning....)en je kunt je voorstellen wat dit voor effect had, toen Rosanne om half vier op haar kamer kwam....die steeds meer de kleuren rood-wit (af en toe nog blauw) krijgt, Ajax is het helemaal!
Daarna de wissel, met Hugo voor de deur, die dit mobiel meldt aan de kinderen, dus eigenlijk gaat dit ook al vanzelf en merken wij daar verdacht weinig van en dan nog een keer heen en weer fietsen door Florine omdat net die ene broek er niet bij zit.
Florine had een disco van twee meisjes uit haar klas en met Rosanne heb ik Lingo gespeeld, dus om kwart voor tien ging ongeveer het licht uit...mede ingegeven door die slaappil.
Een dag, zoals alle andere moeders/mensen kunnen hebben, jawel want ik ben weer op de weg terug...mijn goede week komt eraan. Ik voel me beter en ga weer energie opbouwen. Leukocyten klimmen weer hoop ik, en volgende week kan ik weer eventjes de batterij opladen om te komen tot zinvolle dingen.
Als je me nu vraagt waar ik 'last' van heb, dan is het vooral moe zijn...ik ben moe, erg moe en ik slaap niet goed. Dus dat is de score van 6 juli 2007 en al met al toch een aardige score.
Het mooie van zo'n dag is dat ik zelf weer een keer mensen bel, dat ik in staat ben tot wat langere telefoongesprekken, dat ik ook weer enige vorm van interesse kan tonen voor de ander. Het lijkt wel alsof je door zo ziek te zijn, steeds meer gericht bent op een ding, beter worden en steeds minder energie overhoudt voor anderen, laat staan andere dingen. Ik voel me hier wel schuldig over, vooral weer naar mijn werkgever toe, en mijn vrienden toe, maar ik kan niet anders. Iedereen om me heen, die met kanker te maken heeft, roept 'Anita je moet er rekening mee houden dat je een jaar uit de running bent, hoe vervelend dit ook klinkt....' en Anita wil hier nog niet aan toegeven. Die denkt nog steeds aan 8 maanden uit en thuis, maar ook in januari 2008 zal ik nog niet 100% zijn, maar zeker weten al zoveel procent meer dan nu....
Wat je ook merkt is dat mensen je gaan 'sparen' door maar dingen niet te vermelden. Zo vinden mensen het ingewikkeld om het met mij over de vakantie te hebben, of over andere leuke dingen die zij beleven of meemaken. Ik merk dat ook. Ik heb de neiging dan door te willen vragen en doe dat niet. Zo heb ik vragen over mijn werk, mijn toekomstige werk, over nieuwe klanten, nieuwe service centers, maar die zal ik aan mijn baas stellen zodra ik bij Arinso ben. En mij sparen dat hoeft niet, ik vind het goed als mensen mij vertellen over het werk, de vakantie of andere dingen die er toe doen. Het lijkt wel alsof men zich schuldig voelt, als men lekker naar een ver land of een wat dichterbij land vertrekt voor 3 weken ofzo...weet je als je terugkomt, dan heb ik er alweer een kuur op zitten en dan komt mijn herstel steeds dichterbij. Zo redeneer ik. Ik focus me iedere keer op de derde week, twee weken ziek en zwak en misselijk en alles wat erbij hoort en dan een goede week. En in deze week wat hoogtepunten, Arinso, een etentje, kortom wat pieken, zelf een keer ergens heen en dan alweer de volgende kuur. Ik focus me niet op 2008, dat is te ver weg, dat doet zeer als ik daar aan denk, maar op 16 juli krijg ik alweer mijn derde chemo, en in de eerste week van augustus, mijn goede week, gaan we met de meisjes een weekje naar mijn vader, naar de boerderij....heerlijk, zodat ze toch nog een beetje vakantie hebben met ons samen!
Dus als jullie allemaal terugkomen van Zwitserland, Frankrijk, Turkije, Zuid-Afrika, Noord Spanje, Palestina of waar dan ook en de kinderen weer naar school gaan, dan is het eind augustus en begin ik aan mijn vijfde kuur. En ik hoop dat jullie mij vertellen over die reizen en foto's laten zien, zo ga ik gewoon een beetje mee op reis....
Ik heb mijzelf een fotoboek over de mooiste treinreizen op de wereld gegeven van Martin Kers, met prachtige beelden en verhalen. Mijn wens is om ooit een of twee van die treinreizen te maken, ver weg of wat dichterbij, dat geeft niet...dus dromen heb ik nog steeds.
Op die manier geniet ik nu en echt geloof me, dat is ook genieten. Ik merk dat ik kan genieten van het inzien van een boek, van een mooi verhaal over reizen, van een mooi boek, ook dat heb ik nu weer geleerd!
Weet je soms schrijf ik over ziek zijn, en soms gewoon eens even niet. En Wilma, mijn boek zal niet mijn weblog zijn. Want zoals ik nu mijn weblog zie, dan vertel ik jullie over mijn dagen hier en informeer jullie over mijn kleine, piepkleine leventje hier in en rond het huis. Maar heel veel dingen schrijf ik niet, over mijn echte pijn, mijn verdriet, mijn tranen, of die van Annemarie. Mijn machteloosheid, mijn zorgen. Dat alles hou ik weg, want dat zit nog diep verstopt in mij. En dat alles hoop ik in mijn boek over mijn ziek zijn kwijt te kunnen...want dat zit er wel, dat stuk pijn...terwijl ik dit nu schrijf, begin ik te huilen...uit onmacht, omdat je gewoon met je rug tegen de muur staat en domweg niet anders kunt dan nu het geval is. Je moet doorgaan, je kunt niet stoppen, anders trek je de stekker uit je eigen leven...bizar....die innerlijke strijd iedere dag weer.
En dankzij jullie lieve steun, de kaartjes die nog steeds komen is het zo enorm de moeite waard om die stekker te laten zitten en door te gaan, zodat uiteindelijk alles ooit achter de rug zal zijn!
Een warme groet voor vandaag!
Anita
