En soms overvalt de stilte je. En vandaag is zo'n dag. Die kabbelt voorbij, veel later uit bed dan gewoonlijk en een soort van vertraging in alles. Nadenkend over meerjarenbegrotingen, of ik het gras wel of niet ga maaien dit weekend en nog veel meer. Af en toe een telefoongesprek, wat mails, wat betalingen doorvoeren en tussendoor mijn Nespresso en mijn water met een bubbeltje. De maand oktober kleurt de tuin roodbruin, geel en groen, en geeft onze plek hier een heel nieuwe dimensie. De zolder is op de schuifdeuren na klaar en morgen wordt het atelier voorzien van een glazen schuifwand. Klaar.
En dan niks meer, althans niks meer in en rond het huis. Wat meer tijd voor ontspanning, een concert, theater, of eten met vrienden en vriendinnen. Heerlijk...nu het najaarszonnetje en de achterdeur nog open. Hoe fijn. Als dit geen genieten heet. En terwijl ik dit schrijf voel ik me weer die geluksvogel. Want hoe bizar het bericht, dat een man met wie ik vroeger als kind speelde, omdat hij een paar boerderijen verderop woonde, en net zo oud is als ik ongeveer, de diagnose ALS heeft gekregen. Achterlijk, gek, onwerkelijk. Het raakt me, het tikt emoties aan, die ergens diep in mij verstopt zijn. En steeds weer is er dat gevoel, dat het leven het soms echt van ons overneemt. En dat je niets meer te vertellen hebt. Dat lege briefje, waar mijn moeder vroeger over sprak, daar lijkt het op. Je hebt niets in te brengen anders dan een leeg briefje. En ik maar prediken over zelf de regie nemen in het leven. Tja...en toch blijf ik hierin geloven. En dat ziek worden, of ziek zijn, vaak iets is van pech hebben. De verkeerde kaart krijgen. Hier kun je ernstig over van mening verschillen en dat mag ook. Feit is, dat het mij altijd weer bewust maakt, dat ik vandaag maar moet leven. Ik heb geen idee wat er morgen gaat komen. Anders dan wat mijn agenda mij aangeeft, en de afspraken die er staan. Ik ben net even in mijn onderbreking van het werk, naar de AH gereden, getankt alvast voor morgen, en boodschappen gehaald voor het weekend. Fijn. Normaliter doet Annemarie dit allemaal. En op een dag als deze doe ik dit eens een keer. Heerlijk, een rustige supermarkt, zo anders dan op zaterdag. En ook dat is kwaliteit van leven he...meer vrije tijd. Niet meer fulltime werken. Mijn uren voor de Uitvaartstichting maak ik eigenlijk wel in 3 dagen Hilversum. En een dag als vandaag is een schrijf dag, een regel dag, op afstand. Heerlijk. En die 4e dag is echt vrij. Tenzij ik geen trainingen geboekt heb staan, dit jaar best nog wat...goed gezaaid en nu aan het oogsten. Fijn. Volgend jaar ga ik dit minder doen, om echt meer vrij te zijn. Tijd voor mezelf, tijd voor de tuin, het gras, de heg, de beplanting...nu eerst maar eens kijken, hoe de tuin zich gaat ontwikkelen. Of alles aansluit, of alle verstopte bollen zich gaan laten zien. Of de blauwe border, mooi wordt...ik hoop het zo. Afgelopen maandag waren we in Utrecht, bij het in ontvangst nemen van de mastertitel voor Florine, knap he...en dan hoor je een heel mooi verhaal, over een kind dat je al zo lang kent. Leuk, om de observatie van iemand anders over Florine te horen.
En daar las ik dat Johanna Westerdijk, geleefd van 1883 tot 1961, de eerste vrouwelijke hoogleraar in Nederland was. En deze dame deed hele leuke uitspraken, zie hiernaast. Ik geloof dat ik met haar wel eens een wijntje had willen drinken.
Op de een of andere manier intrigeert de wereld rondom Universiteiten en Hogescholen mij ten zeerste. Ik weet nog dat ik in mijn ADP-tijd een studie mocht volgen aan de Rijksuniversiteit Groningen, en daar maandelijks vier dagen mocht verblijven in het Academie hotel. Bezig met master onderdelen als Human Development, Strategische Marketing van Diensten, Human Core Business. Steeds weer intrigeert het mij, waarom mensen de dingen doen, zoals ze dit doen. En ik merk, dat ik dit in iedere rol in het leven, doe. Dat ik nadenk, gedrag observeer, probeer te analyseren, waarom iemand doet wat hij of zij doet. En hoe ouder ik word, hoe meer dit alles me bezighoudt. De leergang Corporate Antropologie, van Daniëlle en Jitske, heeft mij hierbij ook geholpen. En terwijl ik dit schrijf, hoor ik de vogeltjes buiten zingen. Zie ik de poes, die in de bijkeuken op het aanrecht zit en intens geniet. De andere poes ligt op de bank te slapen. Wat een mooi leven. Ik voel me een tevreden mens. Ik maakte net een foto van mezelf, toen ik met de kap open, over het dijkje langs het gehuchtje Notendaal reed, en zag een rustig ogend mens. Gelukkig en tevreden. En met een soort van innerlijke rust. Het accepteren, dat het leven is wat het is. Dat er mooie mensen zijn, van wie ik mag houden, met wie ik bevriend mag zijn. Mijn gesprekken met vriendinnen, mijn werk, de prachtige natuur. Gisteren mocht ik er nog een lezing over geven in onze De Einder, de koffiekamer, met uitzicht over de heide. Leuk, ongedwongen, vrolijk en vanuit mijn hart. En ik denk dat dit het is. Mijn hart spreekt, in alles wat ik doe.
Mijn werk, de ontmoeting gisteren met de accountant vanaf kwart voor 7 in de ochtend, de mensen op mijn werk, de file waardoor ik 3 uur nodig had om weer thuis te komen. En dan de heerlijke muziek in de auto, terwijl je stil staat en alles nog eens voorbij mag komen. Het coachtraject, het wonen naast meneer pastoor, het klopt toch zo..koken voor vriendinnen, het is er allemaal, en het hoort zo bij mij. Zo ook de stilte, de rust, de ontspanning. Ik hoef er de deur niet meer voor uit, het is hier, in en rond mijn huis. Het is goed, zoals het is...en grappig nu ik die foto hierbij plaats, zie ik de rimpeltjes in mijn hals. Doet me denken aan mijn oma. En ik grinnik, het loensen en het rommelige haar, mijn eeuwige blauwe trui, gewoon een vrouw die 60 jaar is geworden en gelukkig is. Wat een zegen he...
