Gisteren was ik erg moe. Door alle drukke en gezellige dingen voorafgaand aan mijn ziekenhuisbezoek, was ik weer helemaal op. Vroeg naar bed, zoeken naar een plekje, omdat mijn rug door die lumbaalpunctie erg gevoelig, soms pijnlijk is en na wat tv te hebben gekeken, ben ik heerlijk in slaap gevallen. Heerlijk werkelijk waar. Mijn bloedwaarden waren erg laag, en dat heeft tijd nodig om weer in een goede staat te komen qua lijf. En soms doe ik natuurlijk net alsof ik er al ben, drink mijn wijntje, maar ondertussen moet mijn lijf nog een inhaalsslag of tien maken...en ik ben van plan de komende tijd rustig aan te doen, zodat ik goed op krachten kan komen voordat ik vertrek naar Curacao...het schiet al op he...ik denk steeds nog maar twee van die rotprikken. Heerlijk gewoon...het idee dat Annemarie en ik daar lekker rondlopen, op het strand liggen, met een paar geweldige boeken en vooral die zon op je huid, die mooie stranden...die rust. Ongelooflijk wat kan een mens verlangen daarnaar. Ik hoop alleen een ding, dat ik een klein beetje haar op mijn hoofd heb. Maar de arts gaf aan, dat dit ook wel eens lang kan duren en ik hou me dan maar vast aan Carla, die 8 weken na haar laatste chemo al een laagje haar op haar hoofd had...oh dat zou zo mijn wens zijn. Niet meer helemaal kaal zijn...en ook als ik weer aan het werk ga, lijkt me dat wel fijn. Het maakt niks uit, maar toch....
Weet je...ik heb als grote valkuil, dat ik altijd te snel wil en soms ook te snel ga. Annemarie's moeder en ook Annemarie zelf tikken mij af en toe subtiel op de vingers. Soms voel ik mij opgejaagd, of voel ik een verplichting naar mijn werkgever toe, maar dat zit em vooral in mijzelf. Ik ben het zat, dat ziek zijn. Ik wil weer gewoon leven, ik wil weer verder met mijn carriere, ik wil weer mensen ontmoeten. Ik wil lid worden van het Vrouwennetwerk in Den Haag. Ik wil weer een keer in de mercedes stappen en zomaar ergens naar toe rijden. Even mijn vrienden opzoeken in Dalem ofzo..een kopje nespresso met hen drinken (grapje Emmy...). Of Annemarie meenemen naar mijn vriend Walther en zijn partner Yvon, die een prachtige galerie hebben in Arnhem. Zij nodigen ons trouw uit voor de opening van een nieuwe expositie, daar kan Annemarie kunstenaars ontmoeten (kijk maar op www.galeriegelderland.nl) en kijken naar mooie kunst. Ik wil met Annemarie nog zoveel doen en nu heb ik de energie er vaak niet voor. En ondertussen luister ik wel hoor naar die wijze woorden, voor dit moment hou ik me in ieder geval gedeisd en moet ik nog wat ondernemen. Mijn boek afschrijven, dat is moeten en ook goed. Het boek zal eindigen bij de MRI-uitslag...en dan is er een groot open stuk vol onzekerheden over de toekomst...omdat ik niet weet wat een tumor kan doen in een mensenlichaam, en of het nu genoeg is geweest voor mij, of dat er ooit nog van alles zal volgen...maar wie heeft nu een garantie in dit leven? Niemand toch...dus waarom zou ik het dan wel hebben...
En voor de rest zal ik lekker slapen als ik moe ben. Luisteren naar mijzelf en de agenda, met alle respect voor iedereen die me wil zien (ik kom weer terug op kantoor) wat leeg houden om uitgerust te kunnen vertrekken naar Curacao. Heerlijk gewoon.
En nu, nu ga ik lekker tutten boven, onder de douche, ik zit hier gewoon maar Nespresso te drinken en te schrijven....wel een soort van luxe die onbetaalbaar is, maar zo goed voelt voor dit moment.
Oh ja, ik moet nog een surprise maken voor Sinterklaas. Een van mijn minst ontwikkelde kanten, creativiteit, dus dat wordt lachen denk ik....
Anita
