Wat een titel, ja soms gebeurt er in een paar dagen tijd, zo ongelooflijk veel. Eigenlijk kan die titel gewoon zijn - het leven van een levenskunstenaar! En dus heb ik dat er nog maar bijgezet. Het is vandaag woensdag 18 september 2024. En het lijkt wel alsof ik in een soort van rollercoaster zit, maar wel zo eentje, die je langzaam aan gaat voelen. Een vermoeidheid, die er echt is. Het begon met een prachtige dag vol levenskunst, hier donderdag vorige week in het atelier. Mooie mensen, mooie verhalen en mooie verbindingen. Daarna chaos met 6 honden in de tuin, tja...ook dat is een soort van levenskunst. En soms zie ik nog een restant terug, als ik het gras aan het maaien ben. Ik grinnik erom, maar wil nu mijn tuin mooi houden. Omdat ik mijn nieuwe cortenstalen randen aan het plaatsen ben, borders aan het verbreden ben en honderden vrolijk gekleurde bloembollen in de grond aan het stoppen ben. Ik geniet, hou ervan en ben altijd zo blij, als ik eventjes niks hoef te doen. Want vorige week heb ik 6 hele lange dagen gewerkt. En die ene dag tussendoor was ik die levenskunstenaar.
Terwijl ik nu schrijf wordt er een enorme stellage boven op onze steeg geplaatst. Want er gaat gemetseld worden langs de dakrand. Ons mooie Rijksmonument krijgt ieder jaar een aantal prachtige nieuwe of herstelde onderdelen. En nu is het metselwerk aan de randen van het dak aan de beurt. Het hele pand staat strak in de verf, de paaltjes en de kettingen zijn mooi gerestaureerd, en dit is de volgende fase. Stap voor stap wordt onze 'oude dame' netjes verzorgd. En ondertussen ben ik in de tuin bezig. Heerlijk.
Kijk maar eens, hoe fraai. Een verjaardagscadeau, en een stille wens, om die mooie randen ook hier te plaatsen in mijn tuin. Een enorme klus, en nu mag de roest gaat ontstaan. Gisteren samen met Annemarie 20 meter alvast geplaatst. De volgende 20 komt op een later moment. Waarom, omdat ik die hele border nog op zijn kop wil gaan zetten. Ja want de dames van de Achterstraat zijn nog lang niet klaar. Een mens is tenslotte nooit klaar, en wonen in een 'oude dame' uit 1795 vraagt altijd weer aandacht en liefde. Aandacht en liefde. Dat is en dat blijft het allerbelangrijkste. Bij alles wat ik doe. Hier, op mijn werk, overal.
En tussen alle bedrijven door, tikte ik in alle drukte van de Open Monumentendagen in Hilversum met mijn band, tegen een betonnen rand. Band kapot en ondanks een verbod van de Wegenwacht wilde ik zondag zo graag naar huis (ik wilde even niemand meer zien en spreken, en in mijn eigen bed slapen) en ben ik toch heel langzaam van Hilversum naar huis gereden. En dankzij mijn bandenman in Steenbergen, staat mijn auto nu weer klaar om morgen terug te rijden naar Hilversum. Ik ben niet zo snel gespannen, maar tijdens deze rit zat ik niet lekker. En afgelopen maandag was er hier 'prijsdansen' in het dorp. Een prachtig evenement, wat op de lijst staat van cultureel erfgoed, want om negen uur danst het dorp hier in 't Wagenhuis. En ik, ik heb niet gedanst, niet zo fijn met die knie. Ja één keer met een heel aardige mevrouw. En ook was ik om half vier weer thuis. Ik was kapot, werkelijk kapot.
En nu, nu ben ik thuis, heerlijk. Ik moet eerlijk bekennen, dat ik thuis zijn erg fijn vind. Bezig zijn in en rond het huis. Of zomaar samen een spelletje doen, of een serie op Netflix kijken of...zomaar simpelweg zijn. Een boekje lezen. Met Teun spelen. Heerlijk. Samen wakker worden. Samen zijn. Eenvoudig en klein. Genieten van de dingen die we doen. Niks groots en meeslepend. Klein en liefdevol. Intens.
Dit idee een beetje. De foto hiernaast toont zo'n rustig moment. Je ochtendjas aan de deur van de slaapkamer. Een kopje koffie drinken samen. Uiteindelijk haal ik Teun een keer, en die komt dan even op bed heel blij spelen, en hij wacht tot je klaar bent. Het licht dat door de luiken komt (ja bij onze 'oude dame' doen wij als we gaan slapen, nog echt de luiken dicht. Binnen en soms ook buiten. Zo charmant.). En natuurlijk is thuis zijn, naast werken, heel bijzonder en fijn. Zeker als je zoveel weg bent zoals ik. Dan waardeer je de rust van dit prachtige dorp. Dan geniet je van een ontmoeting op het 'hondenveld' of een praatje in 't Wagenhuis of bij de SPAR. Je steekt je hand op, je wacht op elkaar, je kijkt naar elkaar om. En soms vraagt iemand me, of ik al zou willen stoppen met werken. En dan is mijn antwoord 'nee'. Want in Hilversum, is het zo ongelooflijk fijn. Er gebeurt zoveel in die omgeving. Er zijn zoveel ontwikkelingen, dus doe ik nog een poosje mee. Ga ik nog eventjes door. Maar af en toe dan duik ik onder. trek ik die ochtendjas aan, en ben ik een trage starter. Maar daarna werk ik zoveel als ik kan, in de tuin, ik probeer het daar tot een klein mooi paradijsje te maken. Voor onszelf en onze gasten, onze familie en onze vrienden. Zodat we er een glas wijn, of een kop koffie kunnen drinken. Straks er misschien kunnen zwemmen. En deze unieke plek kunnen delen met velen. Want delen wat er is, maakt het leven mooier. En ergens las ik 'liefde is als je het deelt, het enige dat meer wordt'. En dat is ook zo. Maar geloof me, een mooi glas wijn drinken, smaakt fijner als je het met vrienden doet. Genieten van de tuin, is leuker als je schoonvader 78 gaat worden en het hier komt vieren. Met elkaar zijn, en die mooie zilverberk horen ruisen, is fraai. Zeker als die mooie boom straks uitverlicht gaat worden. Ik hoop dit vanavond te gaan proberen. Nu al zin in. Want zo zong Willeke Alberti 'samen zijn is sterker dan de sterkste storm, gekleurder dan 't grauwe om je heen. Ja samen zijn, dat wil toch iedereen'. En dit huis, deze plek, deze 'oude dame' houdt van mensen, van gezelligheid, van samenzijn, en ik denk zomaar, dat daarom deze plek mij zo goed past. Ons zo goed past. Ik hoop ooit, hier met mijn 'kleinkinderen' rond te lopen, te voetballen, of hen mee te nemen naar de polders om ons heen. Ja ik geloof dat ik daar nu ook wel aan toe zou kunnen zijn. Hoe fijn.
En vanmorgen kwam ik mijn werkkamertje binnen en toen zag ik eventjes dit plaatje. De boerderij en mijn geboorte-eiland, Goeree en Overflakkee. Fijn om ook daar weer heel dichtbij te zijn. Alsof ik mijn ouders af en toe even mee kan nemen in mijn leven hier. Ik zei maandag nog tijdens het 'Prijsdansen' dat mijn vader zou hebben genoten van dit leven hier. De puurheid, het simpelweg samenzijn. De vriendelijke mensen, het delen. En ik denk zomaar dat mijn moeder haar ogen niet zou geloven. Een dochter die haar best doet in het leven, die heeft geleerd van haar voorbeeld en zij zou genieten van de bloemen in de tuin. Van mijn leven, met een hondje, en met mijn vrouw. Zij zei al, vlak voordat ze stierf 'dat het toch was goed gekomen met me' en dat ze trots zou zijn, dat weet ik. En ergens diep in mij, heb ik soms die goedkeuring nodig. En ik realiseer me, dat ik die ook heb gekregen en krijg. Ik voel mijn verantwoordelijkheid in dit leven en die draag ik. Ik probeer rechtop te staan en te blijven staan. Soms word ik teleurgesteld door mensen, collega's, of anderen. En dan herpak ik me, en denk aan mijn lessen van het leven 'wat gij niet wilt dat u geschied, doe dat ook aan een ander niet'. Dan slik ik, recht mijn rug en ga door. Want, ook dat heb ik geleerd 'een echte van Loon, geeft nooit, maar dan ook nooit op'. Levenskunstenaars zien sowieso de zon, ook als regent het. Zien sowieso de kracht van mensen, en het mooie van mensen. Maar ook een levenskunstenaar wordt soms geraakt, door een verhaal, of door hoe de mensen het met elkaar doen. En als dat zo is, dan hou ik je vast. Telkens weer. Ik zal er zijn. Dag!
