Levenskunstenaar is 61 jaar geworden!

Ja deze levenskunstenaar is in Corona tijd 61 jaar geworden. Dus geen omhelzingen, zoenen, aanrakingen, maar wel ongelooflijk veel indrukken, woorden, kaarten, verrassingen, bijzondere momenten en zomaar begonnen aan een nieuw levensjaar. Bijzonder vind ik, dat in deze fase van mijn leven, er ook allerlei formele berichten binnenkomen, over opgebouwde pensioenen, lijfrentes en nog meer van dat soort zaken. En de levenskunstenaar in mij, ziet ook hier weer veel perspectief voor nu en straks. Wat een prachtige week ligt er achter me. Een week met heel hard werken bij de USH, veel gesprekken, bomvolle agenda. Een week vol ontmoetingen, onze eerste dag Levenslessen in Levenskunst, samen met Monique. En wat gaaf, om zoveel mensen hier thuis te mogen ontvangen, om de voordeur te mogen openen, mensen welkom te mogen heten in mijn leven. Heel dichtbij mij, daar waar ik nu ook weer ben en zit. Aan de keukentafel, of in de hal, in het atelier of zelfs de tuin. Dit huis, dat voelt als een heerlijke warme jas. En terugdenkend aan 27 augustus, alle reacties nalezend op social media, kan ik niets anders zeggen, dan dat het een heerlijke dag was! En in plaats van feestjes voor mijn verjaardag, was gisteren een dag, waarop we bezoek kregen, in de ochtend en later ook in de avond. Dus eigenlijk werd alles toch zo bijzonder en zo feestelijk. Mensen die elkaar niet kennen, samenbrengen, dat is toch wel een soort van feestje. En het woord, dat nu bij me opkomt is dankbaarheid. Als ik al die prachtige woorden nalees. Als ik denk aan de cadeautjes die hier zijn gebracht door Post.nl of DHL, als ik denk aan al die lieve mensen, die iets zingen voor me. Of als ik denk aan het diner met mijn schoonouders, dan raakt dit me. Dan voel ik mij geliefd, gewaardeerd en vooral gezien als Anita. Ik voel mij soms een einzelgänger in dit leven. Ik voel mij soms alleen, en dit alles zal terug te voeren zijn, op het feit dat mijn ouders er niet meer zijn en ik geen kinderen heb gekregen in dit leven. Ik voel mij soms, een mens met nagenoeg geen familie meer. En dit raakt me. En op momenten zoals er deze week heel veel waren, voel ik mij vooral samen met anderen. Voel ik een liefde, die er is. Dichtbij, en verder weg.

En toen ik gisteren mijn appelboompje aan het planten was, met een enorme glimlach en een hoofd vol herinneringen weer aan de boomgaard vroeger, toen realiseerde ik me, dat ik nieuw leven aan het geven ben, ook aan Nieuw-Vossemeer. Een appelboom, en over een paar jaar zal ik hier in de tuin, mijn appeltje plukken. Ik heb de boom zo geplant, dat ik er makkelijk appels van kan plukken. Ik vind het altijd zo zonde, als ik fruitbomen zie, waar heel veel gevallen fruit onder ligt te rotten. Fijn voor de vlinders en de bijen, maar deze boom, gekregen van vier prachtige mensen, die krijgt een uniek bestaan hier in onze tuin. Mooi die omschrijving over genegenheid geven. Prachtige symboliek. Symboliek was er genoeg, deze week. Met onze groep Levenskunstenaars wandelden wij door dit mooie dorpje, en stapten wij een deur binnen, van de Protestantse kerk. Waar Joke ons ontving, en ons vertelde over de geschiedenis. Prachtig, anders en bijzonder. Ook zo mooi, dat iemand deze moeite neemt om bij ons te zijn, om er voor ons te zijn. Mooi om stil te staan bij wat er allemaal is, hier en zo dichtbij!

Wat mij deze week ook verwonderde is het verhaal achter een mens. Leuk om zoveel bijzondere mensen te mogen ontmoeten, met ieder een prachtig eigen verhaal. Een verhaal vol ervaringen, waar je wel of niet iets mee kunt, maar die je wel met je meedraagt, overal waar je gaat. En krachtig om te zien, hoe een ieder zijn of haar rugzak van het leven draagt. En ouder worden is ook nadenken over je eigen leven. En ik merk bij mijzelf, dat ik niet meer op zoek ben naar grootsheid en meer. Maar dat ik vooral op zoek ben naar rust en balans, naar tijd voor jou en mij, tijd voor vriendschap en dat ik een soort 'herberg' wil zijn, voor mensen in mijn leven. Een plek wil bieden, waar je je hoofd even neer mag leggen, even mag bijkomen, uitrusten. Waar je even kunt zijn, voor je weer verder gaat op weg naar ergens anders. Waar je mee mag eten, waar je natuurlijk een glas levenskunst mag drinken, waar je mag landen. Waar je wonden mogen helen, je hart even mag uitrusten, maar waar je ook kunt dansen en zingen en genieten. En als ik dit mag zijn voor jou, dan is mijn doel behaald in dit leven. Dan ben ik tevreden en gelukkig. En ik voel het ook zo. Ik ben tevreden en gelukkig. Ik kan intens genieten, van de dingen die ik doe. Van jou en mij. Van een diner met mijn schoonouders, in een geweldige ambiance in Den Haag, CP Chez Pierre, zo ontzettend de moeite waard. En natuurlijk is dit zo bijzonder, omdat deze mensen mij het gevoel geven, alsof ik ouders heb, ergens bij hoor, en ik pure liefde voel. Pffft terwijl ik het schrijf, voel ik het weer. Meer dan intens. Wat een mazzel heb ik he...en ik weet nog dat mijn vader vroeger zei 'jij, jij bent voor het geluk geboren'. En heel vaak denk ik 'lieve Pap wat heb jij mij goed gekend..ik voel het ook'. En nu vandaag, nu alles eventjes voorbij lijkt te zijn, zit ik heerlijk met mijn Nespresso, mijn NRC, mijn watertje. En kijk ik naar het veel te hoge, maar helaas natte gras, de regen buiten, en realiseer ik me, dat deze zondag een echte rustdag is en mag zijn. Dat ik mijn wijnkast ga opruimen en ook nog een kast hier in de keuken. Dat ik lekker wat administratie ga doen, wat ga rommelen zomaar. En vooral dat we alle lekkere restjes, dat laatste beetje champagne, of rode wijn, samen soldaat gaan maken. Zomaar even samen, zomaar even niks verder. Dus iedereen, die ergens deze week, mijn leven zo heeft aangeraakt, door hier te zijn, door je cadeau, of door je kaartje, of door je lied via de app, of telefoon, of zomaar doordat je in mijn gedachten er ook bij was, dank je wel. Mijn 61e levensjaar is zo ongelooflijk intens begonnen, onze eerste dag Levenskunst, een beetje geholpen door het mooie weer, is prachtig geweest. Ik voel me een rijk mens, en dompel mij vandaag maar even onder, in al dit moois, ik kruip weg op de bank, met een mooie boek, of blad. Ik zal even heel stil zijn en heel gelukkig...dag, geniet van je zondag! En weet je mijn deur, staat altijd open. Voor jou...

Mijn laatste dagje vrij...

Terwijl ik op dit moment aan de keukentafel zit te schrijven zie ik die prachtige grote kerk naast ons huis, in dat hele mooie licht. Het regent en de tuin geniet. Net als ik. Ik geniet van deze vakantie, ik vind het gek, dat Annemarie nu al werkt, en ik nog thuis ben. Maar vandaag is wel mijn laatste dagje vrij. Van een heerlijke 2,5 week vrij. Zomaar vrij en zomaar thuis. Geen plannen, geen reizen, geen mondkapjes, de achtertuin was onze vakantiebestemming en af en toe een uitstapje niet zo ver bij ons vandaan. Een fietstochtje, een autoritje, ontmoetingen in de tuin, meestal met vier mensen. Kortom genieten in optima forma. Gisterenavond was Monique hier, en hebben we de laatste hand gelegd aan onze vier dagen Levenskunst. Geweldig, wat zal dat leuk worden, met respect voor die 1,5 meter, met hygiënische doekjes, met veel zeep en handenwassen en voor iedereen een eigen plek. Een prachtige mix van mensen, op alle vier de dagen. En genieten, dat zullen we. De eerste keer is 27 augustus, een dag na mijn verjaardag. Ik heb er meer dan zin in. Eerst gewoon lekker jarig zijn, geen feestjes, en dan een workshop. Dus volgende week weer volop aan de bak. Het is tijd en het is goed. Met Monique een gouden avond gehad, ze bleef slapen op zolder, en dat was gewoonweg erg gezellig. Vanmorgen samen ontbeten en uitgezwaaid, toen zij hier de Achterstraat weer uit reed. Leuk, hoe dit huis, een huis, een thuis kan zijn voor velen. Dat was mijn droom, mijn wens. Leuk hoe levenskunst in optima forma hier wordt 'geleefd' en hoe we dit nu gaan delen samen. Monique en ik, we gaan nog veel meer leuke dingen doen met elkaar, die allemaal terug zijn te voeren naar levenskunst. Een eigen wijn of eigen champagne, die natuurlijk onze naam Levenskunst krijgt, vervolgdagen, niks zweverigs, maar gewoon lekker aan het werk. Genieten, delen, ontmoeten, met je voeten in de modder staan, of door de regen stampen, gewoon heel erg genieten van alles wat er is. Al die dingen die je in het hier en nu kunt zien, kunt ervaren. Levenskunst, het wordt vervolgd. Deze vakantie was ook een soort van tocht door het verleden, mensen ontmoeten, plekken zien, waar stukjes van mij, van ons gevormd zijn, waardoor we mede geworden zijn wie we zijn. Fijn. En zo is ondanks Corona, ondanks de nieuwe samenleving, mijn leven deze zomer een stukje rijker geworden. Gewoon door me steeds weer te realiseren, te beseffen, dat alles wat er is, wat er mag zijn, mij zo intens gelukkig maakt. En ja, het wordt dus even wennen, om morgen weer netjes gekleed een persmoment te hebben in de aula, in het pand Bosdrift. Maar dat geeft niet, want zaterdag en zondag, kan die korte broek weer aan. Kun je me weer uittekenen. En vrijheid zit niet in een lange of korte broek, vrijheid, en geluk zit in mijzelf. Dus dank je wel mooie zomer, voor deze zomer. Voor deze plek, voor deze tuin. Voor mijn samenzijn met Annemarie hier, voor al die lieve vriendschappen, dank je wel, de zomer van 2020 was niet groots en meeslepend, maar was nee is wel prachtig! En als ik de weergoden mag geloven, gaat vanmiddag de zon nog even schijnen en dan doe ik nog een lekker tukkie op mijn bedje in de tuin. En morgenvroeg ben ik in Hilversum. Ik heb er zin in en ben er klaar voor.

En toen begon het te regenen...

Ik lag gisteren een boek te lezen op de bank, want het was heel hard gaan regenen en toen ik uit het raam keek, de Achterstraat in, toen wist ik niet wat ik zag, een straat vol met water, een buurman, die druk bezig was met zijn bezem en de hele straat stond blank. Bijna liep het bij ons de stoep op en de hal in, nog net niet. De steeg was al nat. En het bijzondere van zo'n moment is dat je samen met de buren, tegenover je, buiten staat, en ik stond met een klein buurmeisje in het water. Ze kwam naast me staan, want daar was het water op zijn diepst. Schattig ze tilde haar jurkje op, zodat deze niet nat kon worden. Leuk, hoe kinderen zijn en reageren. De putten konden het niet aan. En als er een auto heel hard doorheen reed, dan was de kans op water binnen groot. Dus buurman Jan zette zijn auto met knipperlichten op het hoger gelegen gedeelte en we maanden de andere auto's tot heel rustig rijden. En geleidelijk aan zag je het water kolken boven de putten en zakken. Spannend, weer een nieuwe ervaring, weer een manier van samen met de buren zijn. Bijzonder hoe het leven in dit mooie dorp toch zijn kan. Meneer pastoor kwam nog even naar buiten en toen zei de buurman 'ik dacht u komt met uw surfplank' deze beste man heeft tot zijn 80e levensjaar gesurft. Meneer pastoor kwam trots vertellen dat er wel 22 mm regen was gevallen. Geweldig toch! Maar ook wel spannend, zo'n oude dame waarin wij nu mogen wonen, kent hier en daar wel wat spannende dingen. Zo viel van de winter ineens een deel van de stroom uit. En daarna kwam het gewoon weer terug. Een soort van heel fijn en mooi spookhuis. Maar niet om bang van te worden, gewoon om van te houden. Om te koesteren en goed te verzorgen. En dat doen we dus, ik heb de stoep aan de voorkant schoongemaakt, alle sprieten uit de leilinde geknipt, netjes weer. En de tuin achter, het gras wordt door die mooie regenbui, weer mooi groen, we hielden het redelijk, maar het trekt nu goed bij. Fijn. De bloemen en planten, met al die groentinten daar geniet ik van. Intens. En inmiddels is een druk weekend voorbij. De Nederland-Indië herdenking op de Noorderbegraafplaats, met allerlei hoogwaardigheidsbekleders erbij, een lange dag weer, zeker voor Gert-Jan en Jacob, die pas rond half zeven klaar waren. Wij waren toen al onderweg weer, naar Bloemendaal. Een live concert in de openlucht van Willeke Alberti.

Willeke is voor mij de 'moeder van de gay-scene' nadat de Zangeres zonder naam was overleden. En deze vrouw is nog zo kwiek, die Willeke en Caprera is zo'n gaaf theater in Bloemendaal. Zo prachtig gelegen, zo sfeervol, en zo goed ingericht op 1,5 meter. Echt super. Ja die 1,5 meter houdt ons bezig. Nog steeds, steeds meer landen weer code oranje, of rood zelfs. En mensen die terugkeren verplicht 2 weken in quarantaine. Ik ben het er mee eens. Ik hoop zo, dat we met elkaar, het vol kunnen houden, en er voor kunnen zorgen, dat een feestje kan, een samenzijn kan, maar wel met die 1,5 meter. En volgens mij zou dit moeten lukken. Ik realiseer me, dat ik het wel jammer vind, dat ik bepaalde mensen niet mag knuffelen, een aai over hun bol mag geven, of even tegen me aan mag houden. Het is zo dubbel, het went en toch zal het nooit helemaal wennen denk ik. Een verandering in mijn leven is het in ieder geval. Ik ben wel een mens die houdt van het fysieke contact. Niet overdreven, maar wel een hand, een aanraking. En nu probeer ik mijn hand maar steeds op mijn hart te leggen, zodat ik op die manier ook jou kan begroeten. Want de taal van het hart, verstaat iedereen volgens mij. Heerlijk, maandagochtend 17 augustus, de verjaardag van mijn vriendin Nathalie (ik heb haar al gefeliciteerd en doe dit nu weer omdat ik weet dat zij mijn blog leest), nog een paar dagen vrij en dan begin ik weer met werken. Dan begin ik ook met mijn lessen in levenskunst, samen met Monique. Geweldig, dat dit concept zo bijzonder is. Zo aanspreekt ook. We gaan ermee door. In welke vorm dan ook. Daar denken we nog over na samen. Wordt vervolgd. Ik heb wel zin om weer te gaan werken, maar ik geniet ook nog enorm van dit moment. Het wakker worden, Nespresso drinken, krantje, boekje, wat er ook maar te lezen is. Wandeling door de tuin, even een moment voor jezelf. Ik stel mij zo voor, dat dit mijn leven is, na mijn werkzame leven, maar ach, dat duurt nog een jaar of 7 dus nog tijd genoeg om het goede te doen toch. Nu vooral genieten. Van a.s. vrijdag de Raad van Toezicht, van de persconferentie, van mijn collega's, van al die mooie dingen die er mogen gebeuren in Hilversum. Zaterdag stond ik nog even met de burgemeester te praten, hij vroeg me naar de Uitvaarstichting, leuk hoe hij hierin geïnteresseerd is. Leuk, hoe ik hem nu mag kennen en we tijd hebben voor een gesprekje. Ik, Anita vanuit mijn rol als directeur. Ik ben trots op waar we nu staan als Uitvaartstichting en trots dat iedereen dit ziet. Mijn team, daar ben ik trots op, ik zeg het vaak en voel het in me. Trots is zo'n mooi gevoel. Trots staat voor erover willen vertellen, gaan glimmen als je er aan denkt, een glimlach op je gezicht krijgen, een gevoel in je hart. Trots is iets dat ontstaat, door het samen te doen, door er samen aan te werken, door het samen op te lossen. Trots ook, op het rouwcafé, gisteren Annette en Evelien, samen hebben zij weer 8 mensen mogen ontvangen, door met hen te praten, door hen een kopje thee aan te bieden, mensen die verlies kennen. En sommigen onder u zullen denken, 8 maar, dat levert toch niets op. En dan zeg ik heel trots - ja het levert heel veel op. Het brengt iets naar deze mensen toe, het geeft houvast, het geeft vertrouwen, het zorgt ervoor, dat mensen hun verhaal kwijt kunnen, ook al is het al tien keer verteld, het mag er zijn, jouw verdriet doet er toe. Jij krijgt de ruimte, de aandacht, die jij nodig hebt. Dus ja, dit rouwcafé, of er nu 1 of 10 mensen komen of 30, dat maakt niet uit. Dit doet er toe. Omdat jij er toe doet. Altijd weer. Dus ook hierop ben ik trots. En eigenlijk is trots wel iets dat bij mij hoort. Te trots soms om hulp te vragen, omdat ik altijd vind dat ik het zelf moet kunnen, ik die onafhankelijke Anita van Loon. Maar ook trots op waar ik nu sta, nu ben, vandaan kom, en trots op waar ik naar toe zal gaan. Trots op dit leven, op de mensen die van me houden, op de mensen die bij me zijn. Simpelweg trots en tevreden.

En met deze mooie foto, gemaakt tijdens de boottocht met Hans en Jacqueline in het Westland, eindig ik deze blog. Een blog, die begon met wateroverlast, en me deed beseffen, dat ik naarmate ik ouder word, me minder druk maak, om de buitenkant, maar steeds meer stil sta, bij wat ik voel en ervaar. En ik probeer, heel dicht bij mijn hart te blijven, bij alles wat ik doe. Bij alles wat ik voel. Ik, die bijna 61 mag worden, over 9 dagen is het zover, en ik voel dat ook deze fase in mijn leven, voor mij heel bepalend is. Dat ik me zo bewust ben, van die kleine dingen en in gedachten hoor ik Willeke zingen 'het zijn de kleine dingen die het doen, die het doen, het zijn de kleine dingen die het doen'. Dus dat kaartje in de brievenbus, dat appje op mijn telefoon, dat lieve mailtje, of zomaar dat liedje op de radio, die zelf geplukt bloem uit de tuin, die hand die je me reikt, dat kaartje met 'dag lieve vrouwen' en daarop twee kussende zangeressen, geweldig, het maakt me blij. Het feit, dat ik met mijn schoonouders ga eten als ik 61 word, het maakt me blij. Simpelweg blij, omdat ik hen mis. Omdat ik jou mis. Dag, geniet van deze dag, tot snel weer!

Herinneren en dan weer doorgaan!

Deze vakantie is een soort van tocht door mijn leven. Herinneren, er nog eventjes naar terug kijken en weer doorgaan. Zo kreeg ik een dezer dagen van Paul Rigter, de documentairemaker van de film Rouwen, het stukje te zien van mijn vader. Het stuk, dat verwerkt is in de film. En zomaar hier in de tuin, hoorde ik de stem van mijn vader. Sprak hij tegen me, en zoende hij me weer. Prachtig, en even later, zie je mij stil zitten, bij zijn kist in de kamer in de zorginstelling. Intens, en ook mooi omdat je soms denkt dat je het allemaal bedenkt, dat je bedenkt dat die liefde tussen hem en mij zo sterk was, en dan opeens zie je het terug op beeld. Mooi en intens. Dank je wel Paul, dank voor deze mooie film. Ik hoop dat we deze nog een keer te zien gaan krijgen, intens, dichtbij, rouwen in Nederland, en dan mag het ook gaan over mijn vader. Wat eervol eigenlijk. En zo ook was ik in Schoonhoven, de stad, die op een aantal momenten in mijn leven zo belangrijk voor mij was. De stad, waar ik met mijn moeder bij Belvedere op het terras heb gezeten, haar laatste bezoekje aan mij in haar leven, en ze was al zo ziek. Ze zat daar onder een van die grote bomen, en gisterenavond zat ik daar met Annemarie. De stad, waar ik gelukkig was, de stad, waar ik mijn leven weer opbouwde en toen ik gisteren door Schoonhoven liep, kon ik ook hier de streep zetten. En werd Schoonhoven een herinnering in mijn hart, net zoals mijn vader dat is, net zoals mijn moeder dat is. En toen we vandaag langs de Giessen op een terrasje zaten en droomden van een huisje aan het water met een sloepje aan je eigen steiger, toen realiseerde ik me, dat mijn droom hier in Nieuw-Vossemeer is. En toen we thuiskwamen was de tuin en het terras een grote chaos.

Een parasol kapot gewaaid, overal blad en takken want ook hier stormde het vannacht. En ach, alles is weer opgeruimd, de tuin heb ik net gemaaid, de sproeier staat te sproeien en de tuin, die het echt te kwaad heeft nu, drinkt gulzig. En hier zit ik dan met een glas wijn, een bandje in mijn haar, omdat het zo lang is (morgen naar de kapper)en geniet ik van deze vakantie. Van thuis zijn, van de warmte, ja bloedheet echt waar. Denk ik aan mijn collega's, die ongeveer overal uitdrijven. Pfffttt wat heftig. En ondertussen heb ik met Monique een prachtig programma in elkaar gedraaid voor 4 dagen, 39 aanmeldingen, top, werkelijk top. Dus nog 1 plekje te gaan, wat geweldig. En wat zullen we het goed hebben met elkaar. Ik verheug me erop. Maar eerst lieve mensen, word ik gewoon 61 jaar. Gek he...en die dag werk ik, heb ik een bijeenkomst met de architecten, ben ik gewoon lekker bezig. En 27 augustus starten we met onze levenskunstlessen...wat een feest! En tussendoor heeft Max Verstappen gewonnen, en werd Mercedes 2e en 3e. Bijzondere ontwikkelingen allemaal. Is er weer een gevecht voor Rico afgekondigd, en lees ik heerlijk boeken. En deze zomer is een heel mooie en bijzondere zomer. Met leuke gesprekken in de tuin, met stiltes, met overpeinzingen, met prachtige nieuwe bloemen steeds maar weer, deze zomer is op zich zo de moeite waard, dat ik deze schaar bij al die mooie herinneringen die ik al heb in mijn leven. Dankbaar is het woord, dat hierbij past. Dankbaar voor deze rustmomenten, voor die ontmoetingen, Aram met Marjan, zijn moeder, hier in de tuin. Wat een rijkdom. Zomaar mensen in je leven, die er zijn en blijven. Monique en ik hard werkend en lachend, genietend, en Monique die haar zolder opging en de volgende dag heel vroeg weer weg was, zij moest werken, ik ben vrij. Fijn, en vertrouwd. Ik wens iedereen op zijn of haar manier een hele mooie zomer toe. Vol van die momenten, die je koestert, die je dichtbij je houdt. Dag, heb het goed!

Vakantie in 2020

En vandaag is het echt zover. Vakantie, gewoon zomaar 2 weken vrij zijn. Geen plannen, anders dan af en toe iets leuks ondernemen. Een soort van memory lane door je leven. Terug naar plekjes waar je ooit hebt mogen wonen of zijn. Maar vooral veel uitrusten, genieten en samenzijn. Vakantie in 2020 zou sowieso al in het teken van onze mooie woonplek staan. De rust van de achtertuin, de zon, de buitendouche, het is er allemaal en vergeet niet al die prachtige bloemen en planten. Zij hebben dorst met deze temperaturen, en dit is zomaar genieten. Buiten op het grasveld voor de kerk zijn allerlei dames uit Nieuw-Vossemeer aan het lachen, praten en bewegen. Leuk hoe je op een ochtend als deze ontdekt, hoe leuk het leven dichtbij is. En als je in de tuin zit hier, dan hoor je deze geluiden. Ik vind het altijd heel leuk om zomaar in een dorpje op een bankje te gaan zitten, en te zien hoe het dagelijks leven daar verloopt. En nu gaan we eenzelfde avontuur ervaren in ons eigen dorpje, en in allerlei andere kleine dorpjes om ons heen. Ik ben een beetje bang voor Corona en wat dit allemaal voor effect op ons kan hebben, dus ik mijd drukke plaatsen en winkels enzo. Gisteren kreeg ik een lief boekje van een collega uit mijn team 'Things not to do'. Fraai op allerlei dingen in op te schrijven, niet om te doen, maar voor mij om te onthouden, om vast te houden. Soms kom je een zin tegen, zie je een foto, en dan blijft zo'n beeld, zo'n citaat bij je hangen, daar ga ik dit boekje voor gebruiken. En als ik dan later oud en grijs ben, haha, dan ga ik al die boekjes van mij terug lezen. Ik denk weleens, stel je voor dat ik dood zou gaan. En degenen na mij, die moeten mijn kastje in mijn werkkamer hier boven opruimen. Dan komen zij honderden kaartjes tegen, zinnetjes, woordjes, citaten en heel veel verschillende opschrijfboekjes. Ik schrijf altijd dingen op, steeds maar weer. Ik weet niet zo goed waarom, meestal omdat ik het door wil geven, wil delen met jou of iemand anders. In dit boekje wat ik gisteren kreeg, zitten ook kaartjes die je op kunt sturen aan anderen.

En dit is precies waar ik van hou. Juist omdat het zo fijn is, om al jouw rijkdom, ook je emotionele rijkdom te mogen delen. Gisterenavond waren we in De Einder, met 11 mensen samengekomen, om te ontmoeten, te delen, te praten over afscheid bij leven. Een boeiende avond, met ondernemers uit Hilversum en anderen. En dit soort avonden, die vind ik aangenaam. Juist omdat het zo anders is. Juist omdat je elkaar dan weer eens in een totaal andere context ziet. Ik vind het ook altijd leuk als mensen mij komen bezoeken op mijn werk. Omdat ze dan zien, hoe ik daar ben, wie ik daar ben en wat ik daar doe. Maar vooral omdat ik zoveel moois kan laten zien. Ik heb me nog nooit eerder zo trots en zo verbonden gevoeld met mijn werk en vooral mijn werkomgeving. Heerlijk.

Als ik weer ga beginnen de 21e komen goede vrienden van mij, fietsen in Hilversum en bezoeken ze mij ook op mijn begraafplaats. Heerlijk toch. Ik kan er nu al naar uitkijken, juist omdat ik weet hoe zij kunnen genieten van die prachtige natuur om mij heen daar. Welnu lieve mensen, ik heb even niet zoveel tekst. Ik heb namelijk vakantie, en het lijkt alsof ik alles uitzet of uitgezet heb. Ik ga slapen, fietsen, lachen, spelen, genieten, wandelen en zomaar buiten zijn. Ik ga zwemmen, onder de buitendouche staan, een beetje kleur krijgen en vooral ga ik niks doen! Ik wens jou, jullie een prachtige mooie zomer. En doe vooral wat jij wilt. Tot later weer!