Een vrije zaterdagochtend.....

Goedemorgen allemaal! Vandaag werd ik wakker in ons mooie steigerhouten bed en was ik zomaar heel blij en vrolijk. Want ik ben vrij, drie hele weken vrij. Heerlijk. De zon schijnt, gisteren hebben Roos, Annemarie en ik een glas champagne gedronken, omdat de vakantie is begonnen. Buiten gegeten en werkelijk doodmoe naar bed. Moe was ik van alles wat langs is gekomen in deze juli maand. Gisterenmiddag reed ik nog even langs Haarlem en kreeg ik van Arnold een mooie fles VSOP cognac...voor alles. En eigenlijk realiseerde ik me op weg naar huis, dat ik Arnold best iets heel moois heb gegeven, een prachtige groep mensen met een groot Yarden hart. Hardwerkende mensen, met een schitterende inborst. Ik heb hem gevraagd goed voor deze mensen te zorgen, niet te hard te gaan. En deze groep mooie mensen wil ik bedanken voor alles, wat zij mij hebben gegeven de afgelopen zes jaar. Een aantal van jullie zit in mijn hart, voor altijd! En dan is het moment daar, dat je met je fles cognac onder je arm, de deur uit wandelt, in je vrijetijd kleding, op weg naar de vakantie. Op weg naar je nieuwe toekomst bij Yarden, die al lang begonnen is. Waar ik hele mooie dingen meemaak, op donderdagochtend om kwart voor acht aan het IJ sta, om koffie te gaan drinken met iemand van het hoofdbestuur. Hoe leuk is dat...mooie mensen, die in hun vrije tijd, veel van zichzelf geven aan ons mooie bedrijf, aan Yarden. Maar de komende drie weken is dat niet, ons huis, met jacuzzi en drie badkamers, dichtbij het strand, dichtbij alles wat vakantie leven heet, wacht op ons. En tot dat moment, geniet ik met mijn nespresso, mijn kranten en prachtige muziek...It is just an illusion...en dan in die uitvoering van dat meisje Julia...prachtig. En nog meer moois...en ik zit te genieten, zomaar vrij te zijn. Misschien vanmiddag met nichtje Noor een glas wijn drinken bij Mila op het terras. Even laten zien, waar ik ook graag vertoef...en waar ik het ook zo geweldig naar mijn zin heb. Hoe leuk is het om twee Amerikaanse heren, een mooi glas wijn in te schenken. En als zij dan komen afrekenen een hand te krijgen en een dank je wel, omdat het zo 'great' was. Ik hou ervan! Afgelopen week hadden we een prachtige avond in Wassenaar, in onze gastrobar of wijnbar, zoals ik het noem. Een drukke avond, veel mooie mensen, borrelaars, wijndrinkers, levensgenieters, en nog zoveel meer. En we werkten keihard, het was druk en goed. En aan het einde van de avond aten we pasta met verse truffel en Parmezaanse kaas op het terras onder de bomen, de kaarsen aan, een glas Sauvignon Blanc erbij...en dan voel ik me zo rijk. Zo simpelweg rijk, omdat dit een pure vorm van genieten is. Mooi gezelschap, een mooie zomeravond, en weer realiseer ik me, dat het dan gaat over genieten, over leven. Niet over hebben, of over materie. Wat heerlijk dat ik dit mag ervaren. Gisterenochtend in Almere sprak ik met iemand, haar man is overleden, over dit soort rijkdom. En het mooie is, dat ik op zo'n moment me ervan bewust ben, dat mijn werk bij Yarden ook zo'n soort rijkdom is. Mooie mensen ontmoeten, met theaterproducenten in gesprek, over gave voorstellingen, om mensen te helpen bij leven en ook nadat zij te maken hebben gekregen met rouw, verlies en afscheid nemen. Tja...wat zal ik nog zeggen. Ik zit hier te genieten, dat moge duidelijk zijn. Er ligt veel moois voor me...bijna 57 jaar, eind augustus...de zomer daar zit ik midden in....ik wens eigenlijk iedereen, een hele mooie zomer. Of je naar de Gay Parade gaat, mijn collega zit op zo'n boot, geweldig denk ik...genieten van die vrijheid die er is. Gewoon simpelweg mogen zijn wie je bent...tja, als ik het hier over heb, dan heb ik wel een strijd geleverd, maar dat geeft niet, dat is de moeite waard geweest, ik ben wie ik ben. Met alle vervelende eigenschappen die ook bij me horen. Maar ik ben mezelf. En dat kost wat, als ik aan familie denk. Of je nu de vierdaagse gelopen hebt, of de finish van de Tour gaat meemaken. Of je gewoon doorwerkt en volgende week in een half verlaten warm kantoor doorbrengt, ik wens jullie allen een aantal mooie weken toe. Ik ben er soms zomaar opeens weer. Ik ga een ontbijtje eten, een kop koffie drinken en lekker me verdiepen in de krant...en in de krant staat 'niemand is ooit groots geworden door een ander klein te maken'...ik ga verder met lezen. Dag...

Steigerhout en leren lussen....

Een zaterdag die al heel vroeg begon, na gisteren heerlijk te hebben gegeten met mijn oude vrienden Arie en Fransje, in Rotterdam. We kennen elkaar al 30 jaar en delen lief en leed. We nemen met elkaar afscheid van ouders en vrienden, en we leven het leven. Met een mooi glas wijn, en een heerlijke maaltijd. Hoe simpel kan het leven zijn, vroeger sliep ik toen ik nog alleen woonde bij hen op zolder, en lag ik tussen vele dozen Sancerre op mijn matras. Een deal met een goede vriend, waardoor Arie in 'wijn' werd betaald...hoe mooi kan het leven zijn. In mijn woonkamer staat nog een kast, die ik ooit van hen heb overgenomen, en jawel in die kast...mijn collectie wijn en champagne glazen..bijna een eerbetoon. Ooit vroeger op kantoor, kreeg ik van Fransje altijd prachtig fruit en verse groenten, Arie was directeur van een vakblad over groente en fruit. En voor zijn werk, voor de fotografie kreeg hij altijd A klasse fruit en groente. En ik, ik at gewoon mee...heerlijk. En mijn directeur dacht dat de man van Fransje groenteboer was. Simpel leven en puur leven. Ik hou ervan...
Vandaag begon mijn dag met een soort ochtendgymnastiek. Het sjouwen van steigerhouten planken, allemaal naar boven de trap op en de trap af. Steeds maar weer. Heerlijk...ons bed wordt opgehoogd en krijgt luiken met leren lussen, als ik Annemarie goed mag beluisteren. Zodat we meer bergruimte krijgen en de slaapkamer die stoere uitstraling krijgt. Gaaf en leuk. Steigerhout, puur materiaal, doet me denken aan de schuren van mijn vader. Allemaal houten balken, die werden opgestapeld als een soort schutting, steeds hoger en hoger en daarachter lagen alle aardappelen, duizenden kilo's. En straks lig ik in een bed, met die geur van hout, puur hout. Gisteren kreeg ik een uitleg van Annemarie over het verschil tussen een leren lus en een leren riem. Ik kan het niet meer reproduceren, geeft ook niet. Klinkt stoer.
Deze week was een waanzinnig mooie week, waarbij ik soms ook verwonderd ben, over hoe het leven gaat. Over functiebenamingen en nog meer ingewikkelde dingen. En verwonder ik me weer, hoe druk mensen het kunnen hebben met dit soort gekkigheid. Ik heb dus nu maar voorgesteld, om gewoon maar Anita van Yarden op mijn kaartje te laten zetten. Waarom....omdat het er volgens mij niet zo toe doet, wat je functiebenaming is, en ook omdat ik persoonlijk vind, dat een titel mensen soms anders doet gedragen. En mijn simpele levenswijsheid is - het gaat er niet om wat je bent, maar wie je bent -. Jij, alleen jij, en wat jij doet en hoe jij het doet, is belangrijk. Omdat jij zelf altijd eindverantwoordelijk bent, voor je leven, voor de dingen die je doet. Vanmorgen las ik een interview met Hans Wiegel, en hij zegt 'ik wil graag iets voor mensen betekenen. Ik ben niet op macht belust. Als je veel geeft, krijg je veel terug'. En ik realiseer me dat, terwijl ik me er daarnaast van bewust ben, dat ik nooit geef om te mogen ontvangen. Ik geef, omdat ik simpelweg wil geven, wil delen met jou en met de ander. Ik voel me rijk en gelukkig en volgens mij is dat waar het over gaat. Tevreden zijn met wat er is. Genieten van het moois om je heen. En stil staan bij alle verdrietige dingen die er ook zijn, denk aan Nice, aan Turkije, maar denk ook aan verdriet, verlies en afscheid nemen. Ons werk, en vanuit dat werk, probeer ik mensen een beetje te helpen. Probeer ik af en toe mijn hand uit te steken en mensen een klein stukje op weg te helpen, zonder er iets voor terug te verwachten. En dit laatste brengt me nog een keer bij mijn oude team. Gek om te zien, hoe snel je vergeten bent, en hoe snel mensen je kunnen vervangen of laten vervangen door iemand anders. En terwijl ik dit schrijf, realiseer ik me, dat dit ook bij het leven hoort. Zo ben je er en zo ben je er niet meer. Zo wordt je toegezongen, en zo zingt men een ander toe. Dit is het leven, en loslaten schuurt dus soms. En heeft ook hier in dit team geschuurd, en mij geraakt. En mooi is dan weer en dit leer ik ervan, dat doordat het schuurt en me raakt, ik in ieder geval voor mijzelf kan zeggen, dat het voor mij echt was. Het gevoel voor die club. Dat ik echt van hen gehouden heb. En dat vanuit dit gevoel, ik hen zal herinneren, als een mooie periode in mijn leven. En nu, vanuit dit loslaten, weer vooruit zal gaan, verder zal gaan en niet meer terug zal kijken. Het was wat het was. En vandaag is het zoals het is. Een mooie dag, met mooie pure houten planken in mijn huis. Met een man, die ruikt zoals werkmannen ruiken, naar zweet en van die oer luchten. Altijd maar weer blij, dat mijn vader altijd zo lekker rook. Of zou dat zijn, omdat hij mijn vader was...en ik zo gek op die man was, dat zal wel iets gekleurd zijn denk ik...de geur van mijn vader. Gisterenochtend in de auto, op weg naar Almere, vroeg ik mij af, of ik een foto heb van zijn handen. Ik mis zijn hand op mijn hand zo enorm. Hij raakte me altijd zo teder aan, met die rimpelige door het leven getekende handen. Mijn vader...en gisteren was de dag van Edward, mijn team Verenigingszaken is compleet. Edward komt er bij. Een jonge man, met veel charisma en uitstraling. Een man met visie die veel gaat toevoegen aan het team Verenigingszaken. En hiermee gaan wij Yarden als uitvaartvereniging enorm op de kaart zetten. Gaan wij ervoor zorgen, dat wij als team gaan schitteren. Maar vooral dat Yarden als uitvaartvereniging van zich laat horen. Een prachtige club, waar ik energie van heb en krijg. Een nieuw team, met nieuw elan, met veel energie en hele mooie projecten. Dit bedoel ik dus met vooruitkijken...en Edward, hoort zo bij mij. Ik ben er blij mee. Met hem, met mijn team, met Tom, Wouter, Monique, Natasja, Edward, Vivian en Majid. Herbert en Sandra horen er ook bij, anders qua organisatie inrichting, maar toch...met elkaar gaan we het doen. Wat een kansen...
Vandaag een dag waar ik simpelweg van ga genieten, lekker eten bij mijn beste vriendinnetje, al veertig jaar...prachtig he..ooit samen op kamers gewoond, verliefd geworden, liefdes ontmoet en weer verlaten, samen zoveel gedeeld, lief en leed...echte vriendschap. Heerlijk...samen lekker eten, een mooi glas wijn, wat is het leven toch waardevol. Wat brengt dit leven ons veel he...wat kun je als mens simpelweg gelukkig zijn...ja dat ben ik echt. Heel simpel gelukkig....ik wens eigenlijk iedereen dit toe. Gelukkig zijn....met de dingen die er zijn, iedere dag weer, om je heen, je dagelijkse dingen...een fijne dag gewenst...

Soms is een dag, een dag met een gouden randje.....

Vandaag was weer zo'n dag. Met een prachtig randje, schitterend, verdiepend, intens en vol mooie momenten...je merkt het als je naar kantoor rijdt, de zon schijnt vaag, de muziek is fijn, en je vergeet de indrukken van de vorige dag. Of je onthoudt de mooie dingen, dat kan ook. Ik als aarts optimist, kan nu werkelijk loslaten en weer verder gaan. Gek om te ervaren is, dat het lijkt alsof in een paar weken tijd, de wereld, jouw wereld er totaal anders uit ziet. Was ooit Cluster West mijn droom, en kon ik me niets meer voorstellen zonder dit team....
Vandaag is de wereld verandert, het leven gaat door, en ik dus ook. Loslaten, vooruit zien en verder gaan...ieder met zijn eigen focus. En zo ook ik. Mijn focus is gericht op voorlichting, bewustwording, training, nazorg, op mijn team Verenigingszaken. Op dinsdagochtend samen komen en delen wat er speelt. Waar ben je mee bezig, wat is voor jou belangrijk. Wat maakt, dat het je goed gaat of juist niet. Mooi om te zien, hoe we samen delen.
Een prachtige ontmoeting met mensen van Windesheim, en een uitnodiging om te komen spreken op een congres in november. Bezig met Verder, het nieuwe nummer, met aansprekende verhalen. Een interview, een mooi gesprek over integreren in Nederland. En me rijk voelen, door al die ontmoetingen. En dan vergeet je, wat je gisteren geraakt heeft. Niet omzien in wrok, maar vooral vooruit blijven kijken.
En vandaag was een prachtige dag. Een dag waarop ik me zomaar weer eens enorm rijk voel, door alles wat er wel is. Door ontmoetingen, de zon op mijn bureau, het telefoongesprek met die leuke collega. De diepgang die je ervaart met een 'voorbijganger' en door dit soort dingen, sta ik zo enorm in mijn kracht. Voel ik me zo sterk. Mooie thema's om te delen. Contact met het hoofdbestuur.
En toen ik terug reed naar huis, zonder al te veel file, met een mooi lied op de radio, mijn fietsendrager nog achterop, en die glimlach op mijn bruine kop, realiseerde ik me, dat ik zomaar simpelweg heel gelukkig ben.
En dus dankbaar...voor deze dag!

Een nieuwe dag....

En vandaag is een nieuwe dag. Weer zo'n blauwe dag...op de een of andere manier is blauw mijn kleur geworden, verschillende blauwe blazers of jasjes, blauwe blouses en blauwe broeken, nu ook blauwe schoenen, en ja mijn favoriet een veel te grote blauwe korte broek, met blauwe polo en blauwe trui, met blauwe linnen schoentjes uit Sitges...blauw dus. Analyserend is blauw de kleur van de ratio, maar voor mij ook van de hemel, en zijn er honderdduizend verschillende blauwe tinten, blauw dus...
Blauw...gek woord, soms kijk ik naar een woord, en dan zie ik van alles uw, au, lauw...vanmorgen stond ik onder de douche, ja die nieuwe, die sunshower en toen zette ik de kraan wat minder warm, lauw dus. Fijn is dat, de warmte van dat zonneding, en dan wat lauw water over je kop laten lopen...ik moet denken aan die collega die zegt dat ze alleen onder de douche kan huilen. Welnu ik niet...ik kan, zoals Petra zo mooi zegt, huilen vanuit mijn hart. Gewoon om het loslaten, om mensen, om een film, mijn tranen zijn er en mogen er ook zijn. Mijn emoties nemen het soms over van me...soms door een gesprekje, een berichtje, of soms zomaar door een stuk in de krant. Op zaterdagen lees ik het Parool. En dan lees ik altijd over mensen, die iets nodig hebben, een fiets voor een kindje, een beetje geld voor een nieuw bed, en andere mensen in Amsterdam helpen hen dan weer. Vandaag stond er ook een stukje in de krant, waarom mensen terugkomen naar Amsterdam, en een opmerking erbij Amsterdam leeft  waar de rest slaapt....
En dat is wel wat ik ook ervaar. Als ik soms door Amsterdam rijd, en er is een wegomlegging ofzo, dan kom je op plekken, waarvan je denkt 'wow wat gaaf...' restaurants, bars, mooie tenten, in een industriële omgeving, waar je als mens zo lekker zomaar kunt zijn. Een glas wijn kunt drinken of een espresso. Mooi dat je bij binnenkomst direct een karaf water krijgt, en dan de kaart...water als basis...dus werken in Amsterdam, en dat mag ik nog een jaartje doen, is wel heel gaaf. Zoals zoveel in mijn leven gaaf is. Werken in een wijnbar. Vandaag ga ik even kijken, want Mila is al drie dagen open, inclusief vandaag. Even kijken hoe het loopt..
Donderdag begin ik en ik heb er zin in. Zin in zomaar zorgeloos zijn. Zin in ontmoetingen met een zorgeloos karakter. Zin in vrij zijn heb ik ook...dus ja, het is een nieuwe dag, mijn hart is gevuld met mooie herinneringen, met alles en iedereen die in mij leeft, die onderdeel is van mijn zijn. Ik voel me soms zo kwetsbaar door alles wat ik voel, maar ik voel me hierdoor ook zo rijk...een nieuwe dag is begonnen. Ik wens jullie ook een hele mooie nieuwe dag...You got me singing...zegt Leonard Cohen...mooi. Een van mijn favorieten, Leonard Cohen, en dan aan de andere kant, Tina Turner, Simply the best...better than all the rest...mooi wat muziek kan uitdrukken...dank je wel...
Änita

Herinneren, loslaten en weer verder gaan...ach en toch doet het allemaal gewoon een beetje pijn!

Vanmorgen vroeg in de auto, op weg naar het crematorium in Haarlem, waar de officiële kick off van de integratie Zorg en Faciliteiten West plaats ging vinden, realiseerde ik me, dit wordt een zware dag. Een dag waar ik weer iets los zal laten, waar ik van hou, waar ik mijn hart voor heb geopend en dat ik nu over mag geven aan iemand anders. Arnold in deze. Een top vent, een super leuke en intelligente kerel, die Yarden en West veel gaat brengen. Goed ook om te constateren, dat keuzes die gemaakt worden met jou, door jou en soms over jou, uiteindelijk ook heel goed kunnen uitpakken. Maar dat verandert niks aan mijn gevoel voor die groep mensen. Maar ik realiseer me, dat zij uitermate gelukkig zijn, nu al, met Arnold en dat dit slechts een kwestie van tijd zal zijn voordat dit voor mij, weer allemaal een rustige emotie is. Afgelopen week waren er veel van die momenten, waarop ik me realiseerde, dat ik langzaam aan doorga, zou het een nieuwe fase in mijn leven zijn. Rustiger, anders, en soms betekent dat, dat er een deur achter je dicht gaat. En altijd gaat er dan ergens anders weer een nieuwe deur open. Ontmoet je weer nieuwe mensen, die in deze fase bij je horen en passen. En zo is het in mijn hele leven...je ontmoet mensen, je reist een tijdje met elkaar verder, en dan laat je elkaar weer los. En sommigen mensen, ook al zie je ze tien jaar niet, zullen altijd bij je blijven, en bij je blijven horen. Ongeacht hoe frequent je hen ziet...anderen worden een herinnering. En het bijzondere is, dat loslaten en weer verder gaan, bij collega's hoort vaak, een of twee blijven onderdeel van je leven uitmaken...en anderen verworden tot collega's die je groet, als je hen tegenkomt en die je die glimlach van herinnering bieden. Steeds maar weer.
En in mijn hoofd en hart, komen nu namen, gezichten langs, van mensen die bij me zijn gebleven, sommigen al heel lang, vanaf mijn jeugd, anderen vanaf mijn Haagse tijd en anderen van een latere periode. En eigenlijk is dit een respectabele rij van prachtige persoonlijkheden, die ieder een eigen plekje hebben in mij, in mijn zijn. Mooi is dat...om je dit te realiseren. Terwijl ik dit schrijf ben ik thuis, ik was emotioneel geraakt en werk wat van huis uit, en ga maandag weer verder met het inwerken van Arnold. Leuk eigenlijk, en dat is de keerzijde van dit verhaal, om te zien, hoe blij het team is met hem. En hij met hen. En dat was waar ik me zorgen over heb  gemaakt, en zo zie je maar, dat ook deze zorgen weer voorbij zijn. Ingelost, opgelost en klaar. Mijn tijd om door te gaan is ook daar. Mijn nieuwe baan, een landschap vol ingewikkelde thema's ligt voor me en wacht op mij. Zoekend nog, onderzoekend, mijn weg vindend, kom ik er wel.
Terwijl ik dit schrijf, realiseer ik me, dat mijn leven een ingewikkelde reis is, met verdriet, verlies, met loslaten, met op je bek gaan en weer opstaan, met hard werken, en je rust vinden, met zoeken naar mijn eigen gevoel, mijn emotie, mijn waarden, mijn liefde, mijn relaties, en nu gevoelsmatig weer een periode van relatieve rust...ik ervaar het missen van mensen, die niet meer hier zijn, of even verder weg zijn, ik ervaar het rusteloos zoeken en weer herijken van zaken. Ik ervaar weer onzekerheid en dit maakt me ook gelukkig. Ik ervaar veel en probeer te leren, wat dit alles me brengt, en waar dit alles me brengt...het is niet voor niets...niets is voor niets in dit leven. Ik wens jullie allen wijsheid toe, juist op dit soort momenten, wijsheid om een volgende stap te zetten en daardoor weer verder te komen. Afscheid nemen bestaat niet, herinneringen sla ik op in mijn hart, ik geef er een mooi randje aan, en mag af en toe een traan voelen. Het hoort bij het leven, zoals ik kan lachen, kan ik ook huilen...Dag, een fijne dag gewenst, mijn schoonmoeder is jarig, mooi he...Aniet