Goedemorgen, oh nee, het is al middag...terwijl ik toch al vroeg weer hier was. Eigenlijk zou ik de hele dag op pad zijn, maar alsof het weer het geregeld heeft, ben ik nu zomaar op kantoor. Na een bezoekje aan de dokter vanmorgen, die eventjes naar mijn longen wilde luisteren (en dat was allemaal best weer goed, nog wat reutelend maar toch...), zit ik nu rustig op kantoor te werken. Radio 2 zachtjes aan....de eerste werkweek in januari zit erop. Een intensieve mooie week. Met prachtige indrukken, een heerlijk eerste blok van 'mijn Leergang' geweldig...ik heb genoten met 15 prachtige mensen vanuit de Defensie-organisatie. We hadden lol, hard gewerkt, geslapen in een gebouw op de kazerne in Huis ter Heijde...bijzonder, koud, basic, over de gang naar douche en toilet. Maar wat was het leuk!! En gisterenavond kwam ik zomaar redelijk op tijd thuis bij Annemarie en de meisjes. Heerlijk is dat zeg, om weer thuis te komen. Om weer te mogen slapen dicht tegen je lief aan...wat kan een mens dit missen. Ik denk dan altijd aan al die mensen die geen lief hebben...wat een gemis kan dat zijn! Gisteren was de sterfdag van mijn moeder, nu alweer zeven jaar geleden! En Annemarie had een prachtige roos gekocht en die staat nu bij haar foto...mooi he...zeven jaar geleden alweer! En nog steeds is zij dicht bij me, althans zo lijkt het iedere keer maar weer! Soms praat ik zomaar een beetje tegen haar aan....of vraag ik haar in stilte soms om raad. Het bijzonder vind ik nu wel, dat ik er ook familie bij heb gekregen door met Annemarie samen te zijn. Haar ouders, haar 'vader' Reynaud, haar broer Ruud. Met Ruud had ik deze week een mooi moment van samenzijn, bij zijn Rotary hier bij Van der Valk in Voorschoten. Ik heb daar een lezing gegeven over mijn boek, over kanker, mijn leven, intensief en mooi. Ik kreeg mooie reacties, een verzoek om een lezing te geven voor de vrijwilligers van het Hospice in Wassenaar door iemand vanuit het bestuur. En ik kreeg een mooi kunstwerk 'to be or not to be' van Els, een mevrouw die mij mooi toesprak en aangaf dat ik nu 'alleen maar hoef te zijn'. Mooi he...ik was geraakt en gisterenavond hadden Ruud en ik het hier samen aan de telefoon nog even over. Vlak voordat ik dinsdagavond die lezing verzorgde, was ik even bij Fer en Irene...ongekend, hoe ziek kan iemand zomaar zijn. Ik zat op zijn bed in de woonkamer en dan praat je met iemand die ongeneeslijk ziek is, pas 45 jaar jong, een kerel die bezig is met 'hoe lang nog' en 'hoe dan verder in mijn leven' en het bijzondere is, dat ik Fer bij me draag, hem steeds weer voor me zie...en wat kun je dan doen, dan denken aan hem, aan Irene, aan de meisjes. Er zijn als het nodig is...en weer, steeds maar weer, ben ik zo ongekend dankbaar voor het feit dat ik hier nu gewoon zit. Net wat brood heb gehaald, een stukje worst erbij en lekker zit te werken op mijn kantoor....en eindig ik met de spreuk van gisteren 'het meervoud van lef is leven' en weet je wat de spreuk van vandaag is 'als je altijd slaagt, neem je niet genoeg risico...' leuk he...
Nog wat dingen doen, wat bc's nakijken, een reflectie schrijven over gisteren, wat zaken voor een UWV-traject regelen en dan is het weekend, dan ga ik naar mijn lief Annemarie, om heerlijk rustig samen te zijn. Een filmpje te kijken, samen te zijn, dicht tegen elkaar op de bank te zitten, open haardje aan...heerlijk! Ik wens jullie een mooie dag...liefs, Anita
