Terug in de tijd, en dan weer heel snel vooruit.....

En zomaar ben ik even terug in de tijd, gisterenavond ben ik begonnen in mijn eigen boek, en was ik dus terug in de tijd, april, mei 2007...het moment dat ik ziek werd, en nu zit ik midden in de chemo's althans in mijn boek, en mijn ontstoken voeten, een bezoekje aan mijn vader en mijn 48e verjaardag, nu alweer bijna 9 jaar geleden, ongekend, wat vliegt de tijd. Eigenlijk komt het door mijn gesprekje met Ron, waarin ik hem gisteren vertelde over mijn opvoeding, mijn ouders, mijn ziek zijn...en mijn optimisme. Ik hou niet van terugkijken, ik kijk liever vooruit...ik ga liever verder, met mijn leven, mijn liefde, mijn vriendschappen...en wat geweest is, is geweest. Misschien wel een beetje simpel, maar wel lekker vind ik...wat leuk is, dat ik toen ook al Cloudy Bay en zo dronk, en toen ook al kon genieten. Dat heeft dus niks met terugblikken of vooruit blikken te maken, dat zit gewoon in je. Dat is een manier van zijn, genieten, lachen, ontdekken en doen. Hier in huis, een klein beetje orde...zo voor het eerst onder de douche, die nog niet klaar is, maar wel ongekend mooi is geworden al...je wandelt er zo in...nog geen Sunshower enzo...maar wel al veel fraaie ontwikkelingen...dus ik kan niet wachten, totdat deze week weer voorbij is. Fijn hoor...alles achter de rug, en dan is ons huis zo ongekend fraai geworden. Straks ga ik lekker tekeer buiten op het terras. Lekker soppen en alles schoonspuiten. Dat was namelijk de werkplaats van die mannen, daar werden tegels gezaagd enzo...pffft wat een bende. En je weet het, Anita houdt niet van troep, helemaal niet...ik hou van opgeruimd, en netjes...Ons huis hier is echt niet zo'n clean en strak huis hoor. Meer een leefplek, met banken waar je op kunt slapen, met velen, met kussens, hoeken, plekken om te chillen, met mooie buddha to buddha muziek...heerlijk. Dat ritme, dat rolt over je heen....swingt een beetje, en je deint als vanzelf mee....lieve mensen, een mooie zondag...ik zoek nog iets van vroeger op, om bij dit stukje te plaatsen, even terug in de tijd...en dan gewoon weer heel snel vooruit, morgen werken, eerst even naar Haarlem, dan naar Almere, deze week ook even naar de andere locaties...het afscheid van Cluster West komt dichterbij...het is goed, alles is goed....het leven gaat door, nieuwe dingen wachten...mooi he Papa van Loon....

Strandhuisjes...en stofwolken...

Hoe gaaf is een strandhuisje...ook al is het weer koud, met veel wind, en regen zelfs. De rust die je daar ervaart, is overweldigend...de ruisende golven van de zee. Een inrichting, die erg sfeervol en anders is, kortom...het pure leven, een mens heeft niet zoveel nodig, volgens mij. Een mooie omgeving, zand tussen je tenen, een korte broek aan, een polo en een trui. Heerlijk...die eenvoud. En vandaag weer thuis, een huis vol stof...keihard werken samen, om in ieder geval de woonkamer weer stofvrij te maken. En dat is gelukt..nu de krant, de blog, een Henriette (dat is een soort spa rood, maar dan met minder bubbeltjes)...Dotan op, heerlijk...en beneden, nog een grote bende. De badkamer is nog niet klaar...douchen is vandaag nog niet mogelijk, hopelijk zondag...pfffttt. Dus getob hier boven in de keuken en morgen heb ik de vergadering van de Ledenraad en aansluitend een bijeenkomst van de Surinaamse Federatie...en zoals het er nu uitziet, zal alles eind volgende week helemaal klaar zijn. Maar dan heb je ook wel wat denk ik...een mooi huis, een inloopdouche. Vloerverwarming en een Sunshower...wat een luxe zeg. Als ik nu mijn rug voel, na heel hard fysiek werken, is die Sunshower helemaal op zijn plaats. Lekker de warmte op je lijf voelen. Iedere dag een paar minuten, het kan en het mag...zalig lijkt me dat.
En heerlijk is ook wel, dat we hier boven alles van zijn plaats hebben gehad en lekker hebben schoongemaakt...dweilen, soppen en boenen...fijn!
Net een geweldige wijnkoeler besteld...speciaal voor champagne...een kistje voor een fles champagne, waar je allerlei ijsblokken omheen kunt gooien, zodat alles lekker koel blijft...ik zie het alweer voor me, weer zo'n aanwinst bij mijn verzameling...geweldig...ik ga gewoon een keer een champagne proeverij organiseren. Heb er nu al zin in...
Het strandhuisje, is een ervaring, die ik een ieder gun...heerlijk, ontspannen, rustig...genieten maar. Nederland is prachtig, zo ook Katwijk, 9 km verderop, maar wat een fraaie plaats...een fijne avond!

Regen en regendouches en nog veel meer....

Wat een bijzondere eerste dag vrij...gesprekken over verlichting en regendouches, sunshowers en nog meer fraais...want jawel, het wordt herrie in de Molenstraat, de badkamer wordt gesloopt en opnieuw opgebouwd...een inloopdouche met alle luxe die daarbij kan horen...warmte en zonlicht, met mooie inbouwspotjes, en nog veel meer...en buiten hoost het van de regen zo nu en dan. Twee aardige kerels, een vader en een zoon, en Sander onze projectleider...het klinkt groots, voor een heel klein badkamertje...maar het zal zeer zeker mooi worden. Ik heb al spots besteld, en ik maak eigenlijk continu geld over, gek idee, hoe makkelijk dit dan gaat...vloerverwarming, lekker warm onder je voetjes...en volgens mij wordt het mooi. Basic en mooi....en daarna geweldig lekker warm. Mooi hoe deze mannen allerlei dingen doen, een klok ophangen, een lampje in de gang, kortom...de puntjes op de i zetten ze. Een fillertje in het plafond...heerlijk, op dit soort momenten, merk ik aan mijzelf, dat ik niet zo handig ben en dus afhankelijk van dit soort mannen. Mannen in mijn leven...tja, dat is wel een dingetje in mijn familie. Want mijn vader was ook niet zo handig in huis, volgens mij mijn broer ook niet...maar nu moet ik voorzichtig zijn. Annemarie is wel handig, maar op zijn 'Smitshuijsens' zoals wij dit altijd zeggen. Een beetje zo van de dingen aan elkaar knopen...en uiteindelijk komt het goed. Leuk, ik denk met een glimlach aan haar vader, hoe hij de dingen deed in zijn huis in Spijkenisse...met een waslijntje en een touwtje en weet ik wat al niet meer.
Welnu, het lijkt even droog...het wordt leuk als wij slapen en eten en drinken in ons strandhuisje...een andere week dan verwacht werd, en de temperatuur werkt niet mee, maar het wordt genieten, daar ben ik van overtuigd....en als we dan thuiskomen, ja dan....
Heerlijk, lekker soppen en boenen, alles opruimen en weer netjes maken. En dan...hup onder de nieuwe douche...ik denk dat ik er niet meer uitkom... de eerste keer...
Nu...nog even wachten, het gaat beginnen...spannend...

Zomaar....een wat stille zondagmiddag....

Vandaag is weer zo'n rijke dag.

Al vroeg wakker, maar je hoeft nog niet op te staan. Heerlijke lounge muziek op, Nespresso erbij, en verschillende kranten. In mijn hoekje hier thuis...kijk maar. Vandaag nog wat werken, wat dingen regelen voor de komende week. Want deze week werk ik niet...zomaar vrij zijn, nieuwe indrukken op doen, rust...een boek lezen, het Parool op mijn gemak lezen. Fijn...als ik heel veel heb gewerkt, hoeft mijn leven niet zo heel spannend te zijn. Dan is het wel goed zoals het is...een beetje bijkomen van alles wat er gebeurt in mijn leven. Ik merk aan mijzelf, dat het overlijden van mijn schoonvader, veel op roept...veel ook weer terugroept van het overlijden van mijn vader. Herinneringen komen weer boven en als ik nu een foto zie van een van die vaders van ons, dan glimlach ik, maar voel ik ook ergens die leegte. Heftig wel, hoe het verliezen van een ouder, zoveel met je doet...je bent opeens geen kind meer. Je bent opeens alleen toch....op de een of andere manier, ben je alleen, je mist een essentieel deel uit je leven, je ouders, je familie samenstelling is opeens heel anders...
Deze week gaan ze lekker slopen hier, de badkamer wordt heel anders...en denk nu niet, wow de badkamer, want dat is hier een heel klein hokje. Het bad eruit, een inloopdouche voor de 50+ dames haha, met een Sunshower, hoe fijn is dat...warmte op je lijf, een beetje gekleurd worden. Oooh het idee alleen al, zo lekker warm, zo heerlijk...hoe dankbaar ook, dat we dit mogen en kunnen doen. Wederom een dank je wel voor die vader, die dit mogelijk maakte, en weer kom ik dan op dankbaarheid, want als je nadenkt over alles in je leven, wat is mogelijk gemaakt, door je ouders, dan is dat heel veel. Glimlachend denk ik aan mijn eerste huis, mijn eerste auto, mijn eerst vul maar in..Pa en Ma van Loon staan aan de basis van heel veel. En wat je er mee doet, of niet, dat is aan jouzelf...deze week sprak ik nog met mensen over het zijn van de regisseur van je eigen leven. En dat is iets waar ik erg voor sta. Ik heb zelf de dingen gedaan en gelaten in mijn leven, waardoor mijn leven er nu uitziet, zoals het er uit ziet. En dat is goed. Mijn leven is een mooi leven...en op mijn bijna 57e jaar ben ik degene die nu stappen zet, naar links, naar rechts, of rechtdoor. Ik wil dolgraag op donderdagavond een kennis gaan helpen hier in Wassenaar met haar wijn bar. Een bar waar prachtige wijnen worden geschonken, heerlijke kleine hapjes erbij...en donderdagavond ga ik wijnen schenken en serveren. Geweldig...een droom, die uitkomt. Een heel leuk klein zaakje, waar het goed vertoeven is. Waar je kunt genieten van een prachtige wijn spijs combinatie...kortom, waar het leven je toelacht, en je zomaar een kwaliteitsmomentje kunt genieten. Weet je, en ik doe dit uit vriendschap, niet als baan erbij, ik wil geen baan erbij. Ik wil gewoon kunnen delen en helpen, mijn hand kunnen uitreiken en als iemand die pakt, is het goed. Ik wil er zijn, op allerlei momenten in iemands leven. Maar alleen als het wederzijds is. Het hoeft niet, het mag...zo ga ik in juli weer op de fiets, samen met mijn nicht in Zeeland, geweldig...genieten samen, lekker eten, lekker 50 km per dag op de trappers, door het prachtige Vlaamse landschap. En dan op tijd naar bed, lekker nog een wandeling voor het slapen gaan langs de Westerschelde...ook dat is al jaren een gegeven en dit zal nog jaren lang zo blijven. Mijn nicht en ik...mooi in de lijn van mijn moeder en haar moeder. En toen wij vorig jaar samen in Ierland verbleven bij Marcel en Elsbeth, toen hebben wij gelachen samen, zoals onze moeders dat ook konden, tranen over je wangen...hoe mooi is dat, de geschiedenis herhaalt zich...
Nu, nog wat werk afmaken, voor mijn bedrijf Yarden, prachtig toch hoe dit voelt en nog een nespresso, wat mooie muziek...en het leven verglijdt heel langzaam...de indrukken van de afgelopen week, komen nog voorbij, vanavond nog even naar de Hindoe tempel met mijn Indiase vriend. Want ook hij realiseert zich, dat zijn vader ziek is en wellicht heel snel zal komen te overlijden. Ook daar zal ik zijn, hoe bijzonder...we hebben elkaar ontmoet in deze tempel en zijn in gesprek gegaan en zo is hier een mooie band ontstaan...zomaar, vrijblijvend en intens...mooi toch, ontmoeten....en dan weer verder gaan, samen, of naast elkaar. Het kan...en het is goed. Niets hoeft, de ruimte is er en mag er zijn, altijd maar weer..
Een fijne zondag, geniet van de rust, in jezelf en om je heen...ervaar het maar.... Anita

Wat een prachtig leven!

Op een hele rustige zaterdagochtend, lekker even de krant lezen met een kopje Nespresso en heerlijke lounge muziek op de achtergrond. Toch nog even contact met Petra uit Cluster West, zij heeft dienst en het is erg druk. Dus help ik met het zoeken van mensen, die haar kunnen helpen...gek hoe dat werk, toch altijd bij me blijft...en gisterenavond nog dacht ik dat ik het niet zou missen...maar ik ben daar nog niet zo zeker van. De mensen staan mij na aan het hart...iedereen is moe, de drukte is enorm...de hectiek groot...en de werkdruk hoog. Mijn aandacht soms dichtbij, en dan weer ver weg...en dat kan niet anders met die twee banen van mij....werk en Anita, terwijl ik dit schrijf, hoor ik mijn vader zeggen 'van hard werken is nog nooit iemand dood gegaan' en met een glimlach ben ik weer terug, waar ik wil zijn.....thuis. Lekker aan tafel, in mijn eigen wereldje...met mooie tijdschriften, met een cracker en een Nespresso. Kwaliteitsmomentjes vind ik dit...in mijn korte broek, terwijl het 10 graden minder warm is. Ach soms ben ik iets te optimistisch, haha....het is echt waar.
Afgelopen week was een prachtige week. Zo'n week waarvan je van te voren denkt...oef...hoe ga ik deze doorkomen, zo vol, zo veel. En ondertussen vol indrukken en zoveel mooie mensen ontmoet. Zo was ik bij een Theater voorstelling in het museum Tot Zover op de Nieuwe Ooster. Geweldig...en met de acteurs ga ik proberen afspraken te maken, om deze productie aan Yarden te laten zien. Super...meer dan super. Zo was ik in gesprek over de Molukse Gemeenschap in het Oosten van het land. Zo regelde ik sloepen voor mijn nieuwe team en het Hoofdbestuur, zo ontmoette ik de hoofdredacteur van het magazine Filosofie. Geweldige plek, inspirerend, waar magazines als Opzij, NewScientist, Filosofie, Maarten etc gemaakt worden. Barstenvol creativiteit...heerlijk om daar rond te lopen. Maar wat me vooral blij maakt is de energie die ik zelf weer voel en ervaar in mijzelf. Het gevoel alsof ik iedere dag gedragen word, door wie of wat dan ook. Omdat ik zoveel uit mijn leven mag halen, omdat ik me vrij voel, ver weg van negatieve gedachten. Omdat ik me er zo bewust van ben, hoe rijk en prachtig dit leven is. En dan gaat het niet over luxe, geld, of bezit...maar om voelen en ervaren. Om al die mooie mensen om me heen. En weet je wat zo leuk is, straks komt het Parool...ik heb een weekend abonnement op deze krant, omdat dit een Amsterdamse krant is...en hoe leuk is het, om in Wassenaar op zaterdagochtend, te genieten van deze krant. Zomaar deze lekker te lezen...met die heerlijke muziek, mijn hoofd leeg te maken...soms dans ik zomaar even...het leuke is, dat mijn directeur Ron, ook een man is, die altijd vooruit kijkt, en niet meer achterom kijkt. Met hem drink ik soms een kopje koffie heel vroeg in de ochtend, in Almere...en dan praten we over van alles en nog wat. En soms belt hij me zomaar op. Fijn...open en eerlijk. Waarderend...en terwijl ik dit schrijf, denk ik aan het laatste levensjaar van Ma van Loon. Ik woonde toen, in verband met het verbreken van mijn relatie, een jaartje op de boerderij. Ik sliep daar een paar nachten per week, de weekendtas achter in de auto, zodat ik overal kon slapen. Maar met grote regelmaat stapte ik weer binnen in mijn ouderlijk huis en om daar te bivakkeren. Mijn was werd door Jantje gedaan en gestreken, verwend als ik was. En in die tijd, mijn moeder had weer kanker gekregen en zou gaan sterven. Dat wisten we allemaal. Mijn vader vond het fijn, dat ik er was, en heel vroeg in de ochtend, al om zes uur, ging hij koffie zetten. En als ik dan fris en gekleed beneden kwam om naar ADP te gaan, waar ik toen nog werkte, dronken we samen een kop koffie. En deelden we veel met elkaar...onze kleine gesprekjes, waar we de afgelopen jaren gewoon weer mee door gingen samen. Hij en ik...mooi. En leuk is nu, dat er een andere man is, met wie ik zo af en toe een gesprekje heb, vroeg in de ochtend. Twee totaal verschillende werelden, mannen, maar als het ware een ritueel, wat bij mij past. Even een rustige start up van een dag, die veel zal brengen. Ik voel me rijk, door deze ervaring. Dankbaarheid, dat past me, zei Jan Glas. Jan gaf aan, dat ik het woord dankbaar veel en vaak gebruik. En ik realiseer me dat nu zelf ook. En ja ik onderschrijf dit wel. Ik ben erg dankbaar, voor de liefde, de vriendschap, voor alle mooie dingen die ik in mijn leven heb mogen ontvangen. Voor mooie woorden die mensen naar me uitspreken. Voor contacten die zomaar ontstaan...of gewoon voor het leven zelf. Ja dankbaar, dat ik door mocht gaan, daar waar veel mensen dit niet meer konden of mochten. Voor het feit, dat ik kanker kreeg en mocht overwinnen. Ongekend...wat een rijkdom. Dank je wel. Ook weer voor deze dag, voor Douwe Bob met zijn Slow down...lekker liedje, voor vandaag. Dag, Anita

Doden herdenking 4 mei 2016

Vandaag is de dag, dat wij de doden herdenken. En dat er bloemen worden gelegd bij slachtoffers van oorlogen. Mooie plechtige momenten, waar ik altijd wel naar kijk of bij stil sta. Letterlijk stil staan, als ik in de auto zit, en nog onderweg was. Nu vandaag ben ik thuis, en is het nog stil...doordat Annemarie en Rosanne nog slapen. Ik, ik kan niet zo goed slapen merk ik...ik heb veel last van kramp, van mijn benen en voeten. Ach, dat is niet het ergste...mijn hoofd is niet rustig, niet stil...er gebeurt heel veel om mij heen, en dat houdt me bezig...en op deze hele stille morgen, geniet ik van de mooie bloemen die hier om ons heen staan. Pioenrozen, een prachtig bont boeket en een mooi wit boeket. Bloemen omringen mij mijn hele leven al. Ik hou zo enorm van bloemen, van mooie boeketten, die Suzie maakt, of boeketten van Inge, de bloemist van Yarden. Bloemen op tafel, is voor mij een vorm van rijkdom. Van genieten en als ik dan zie, hoe pioenen opengaan en wat je dan voor moois ziet, dan geniet ik...en dat is wat ik nu doe. Op deze gekke doden herdenking. Mirna, mijn vriendinnetje van Flakkee stuurde mij net een bericht, dat zij vandaag naar het graf van mijn ouders gaat. Lief he...en wij, vandaag nemen wij echt afscheid van de vader van Annemarie. Zijn crematie vanavond op Nieuw Eik en Duinen, een avond crematie vlak voor doden herdenking, om kwart over zes...een kleine plechtigheid, want zoveel mensen zullen er niet zijn...wat wil je als je 92 bent en altijd redelijk op jezelf hebt geleefd. Maar intens en mooi zal dit afscheid zeker zijn, met elkaar en ook los van elkaar. Want afscheid nemen, doe je allemaal op je eigen wijze...voor mij, een herinnering aan het verlies van mijn eigen ouders. En gisteren realiseerde ik me, hoeveel keer ik al niet afscheid heb genomen van iemand van wie ik hou...en hoe dit aantal mensen gestaag groeit. Nog niet zo heel lang geleden zei ik tegen Annemarie 'koester het feit, dat allebei je ouders nog leven' en nu heeft ook zij geen vader meer. Een heel intens gevoel van missen zal volgen. Net als bij mij, missen van wat ooit was, die veilige wereld, waar je beschermd leek te zijn tegen zoveel, omdat je grote vader er nog was, die je altijd zou beschermen. Die wereld waarop alles soms eenvoudiger leek, dan zoals de wereld er nu uitziet. En toch voel ik hem dichtbij me...en ik hoop dat Annemarie dit ook zo mag gaan voelen.
De stilte van een ochtend is iets waar ik enorm van hou..alsof de wereld nog niet wakker is, en ik wel...terwijl ik normaal gesproken op dit soort tijdstippen, al uren in de weer ben, al om half zeven in de auto zit en onderweg ben naar Haarlem of Almere. Nee nu voelt het anders...thuis, het huis is stil, zelfs buiten is het stil...de zon die naar binnen schijnt...een rust die hier lijkt te zijn neergedaald...heerlijk.
Dit weekend, vrijdag en zaterdag heb ik een college met workshops voor onze vrijwilligers. In een landhuis in Doorn...ik verheug me erop, omdat dit een mooi samenzijn zal zijn, van mensen die ons bedrijf een warm hart toedragen. Ik verheug me erop, omdat mijn team en ik, wij ons hier kunnen profileren. Omdat we hier met elkaar de basis kunnen leggen voor meer. Maar ook omdat ik merk, dat trainen, samen werken met mensen, veel energie geeft. Ik vertel er nog wel eens over...en geef me nu maar over aan de stilte, zo passend bij deze dag, de stilte die er mag zijn, ook vanavond, ook vandaag...de stilte waarin iedereen zijn eigen emotie mag voelen, mag ervaren....
Een mooie rustige stille dag gewenst. Anita

Afscheid nemen.....

 
 

En zomaar opeens was hij weg, zaterdagmiddag zo rond de klok van vieren, stopte zijn hart ermee...en vader Smitshuijsen is overleden. 92 jaar oud, een innemend mens, die genoot van de kleine dingen. Een man, die hield van harmonie en die blij was, met alles om hem heen. Zijn kinderen, zijn kleinkinderen, zijn vriend Reynaud, en Emmy...zijn grote liefde. We waren net te laat, vijf minuten ofzo...hij was nog warm, overleden in zijn stoel, met zijn hand in de hand van een broeder, omdat zijn hart wat langzaam werkte...nog grapjes makend, en zomaar gleed hij weg...en toen wij aankwamen, Annemarie en ik werden wij naar een aparte kamer gebracht en werd ons verteld, dat vader Smitshuijsen overleden was. Weer een afscheid, begeleidt door John Heskes, mijn collega van Yarden. Mooi en eenvoudig, zoekend naar muziek, naar foto's brachten wij vandaag de dag met elkaar door. Bloemen die door Suzie gemaakt worden, mooi en creatief, blauw, paars en wit...dinsdagavond de condoleance, woensdag de uitvaart...op 4 mei om 18.15 uur in Den Haag.
Afscheid nemen bestaat niet...zo luidt de titel van een liedje, maar jawel, afscheid nemen bestaat wel...want hij kijkt je niet meer aan, hij zegt niets meer over je leuke schoenen of iets anders...zo aaide hij laatst Annemarie haar gezicht en zei hij 'mijn lieve meisje, met haar vrolijke bruine ogen en mooi gestifte lipjes'...een emotievol moment, zo kort geleden nog en nu al zo vol waarde...Vaders en dochters, die intense band. Ingewikkeld ook weer om te zien, hoe families het doen met elkaar...of soms wel het juist niet doen. Weinig verbinding, en hierdoor verloopt een proces rondom afscheid nemen zo traag soms, bijna stroperig...moeilijk, want ondertussen worstelt iedereen met zijn verdriet. Zijn eigen herinnering, zijn eigen pijn...en er wordt van jou verwacht, dat je heel veel keuzes maakt, op bed opbaren of juist niet. Wel muziek, wie spreekt er en wanneer...en bijzonder was, dat ik vrijdag juist een college mocht volgen, voor wie doe je het allemaal, voor jezelf, voor de overledene...voor de ander, voor wie zeg je bepaalde dingen, voor wie draai je muziek. Voor wie zijn de rituelen, voor jouw eigen gemoedsrust, of voor die van de ander, voor de overledene als eerbetoon of....het kan allemaal...afscheid nemen is zo simpel nog niet. En dit afscheid voert me terug naar al die keren van afscheid, mijn eigen herinneringen, mijn eigen herdenken en mijn eigen eenzaamheid hierin. Vader Smitshuijsen, voor mij was u die wijze leuke en vooral innemende man. Die een beetje eigenzinnig was, die veel lachte, maar ook die man, die nooit echt zei wat hij dacht...maar ik zal mij u herinneren als een lieve schoonvader. Een man, die veel gaf...en weinig vroeg. Dank u wel...rust zacht, Anita