Goedemorgen. Vandaag zaterdag 21 november 2020 heb ik ongelooflijk veel zin in schrijven. Ik heb telefoondienst dit weekend, tot morgen een uur of 2. Want dan ga ik me klaarmaken voor de premiere van de documentaire in EYE. Grappig als een vrouw zegt ‘zich klaarmaken’ denkt iedereen aan make up, en ander soort verfraaiingen van hoofd, nagels etc. In mijn geval, is dat iets aantrekken, dat een beetje netter is, dan gewoon. Geen idee wat er gaat gebeuren. Maakt ook niet uit, op een enorm groot scherm, mijn vader mogen zien en horen, dat is waar ik het meest benieuwd naar ben. Waar ik emotioneel over ga worden, dat weet ik nu al. Zijn stem, zijn oude krakende stem, zijn liefdevolle woorden, wat kun je iemand missen he…Gek hoe gemis, een plekje krijgt in je hart. En hoe daar volgens mij, althans zo kijk ik naar mijn eigen hart, allemaal hele kleine gereserveerde kamertjes lijken te zijn. En ieder kamertje heeft een herinnering, of meerdere, het zijn net kleine ‘schatten’ die ik daar bewaar. Een geliefde, een herinnering, een woord of een zin, iedere kamer heeft zijn eigen inhoud, zo voelt het een beetje…En mijn vader, die heeft een heel speciaal kamertje in mijn hart. Ik voel, dat met zijn overlijden echt mijn grootste vriend hier op aarde, bij me weg is gegaan. Klinkt dramatisch is niet zo hoor. Ik ben ook een nuchtere van Loon, die goed met verlies kan omgaan. Of het nu een baan betreft of iets anders. Zo ook rond die documentaire nu. Gek om daar te zitten, met allemaal oud-collega’s of zelfs mensen die na mij bezig zijn gegaan met het Afscheidshuis in Amsterdam Zuidoost. En mensen vragen mij hoe dit voelt voor mij…leuke vraag trouwens. En weet je, dat voelt prima. Ik ben ongelooflijk trots op dit resultaat, op Yarden, op dit Afscheidshuis, op iedereen die daar met zoveel zin nu werkt, maar zeker ook op mezelf. Op mijn zoektocht, gestart met John en hoe deze zoektocht, geresulteerd heeft in dit eindresultaat, de documentaire gemaakt door Paul Rigter, die internationaal zal gaan ‘Dealing with death’. Ik ga naar de officiële premiere, ik heb kaartjes voor de twee online voorstellingen, ik word erover geïnterviewd, en benaderd. En in al die verhalen, respecteer ik een ieder, en vooral Yarden. Want eigenlijk is er nog meer, dan alleen die film. Door mijn werken in de uitvaartwereld, ben ik zo volkomen op mijn plek beland en ben ik dolgelukkig nu, met mijn baan als directeur van de Uitvaartstichting in Hilversum. Een mooie baan, met mooie grootse uitdagingen, een prachtig uitgewerkt plan voor de locatie Bosdrift. Samenwerken met een architect als BuroStiel, mensen ontmoeten als Flos, en anderen, die mij laten zien, hoe prachtig mijn huidige werkomgeving is. Maar ook die bewustwording voor de natuur, die liefde voor de heide, die prachtige oude gebouwen, die charme, dit alles is nu mijn leven. En als je dan terugkijkt, en geloof me, dat doe je op je 61e, terugkijken, dan ben ik alleen maar dankbaar. Ongekend dankbaar, voor alles wat er is. En dan ben ik blij met mijn grote hart, met al die kamertjes, waarin al mijn ‘schatten’ goed opgeborgen zijn. Waar soms niemand bij mag komen, want het is mijn hart. Een hart waarover zo vaak gezongen wordt, door allerlei prachtige artiesten, een hart is zo bijzonder. Het kan overslaan, stoppen, falen, kapot gaan bijna, maar het is de kern van mijn bestaan. Als ik niet af en toe dit hart kan voelen, door gemis, of verlies, of door vreugde, of door slecht leven, als dit er allemaal niet zou zijn, wat zou ik dan een saai persoon zijn zeg. En zo zit ik hier ook op deze mooie wat koudere zaterdagochtend. Al heel vroeg een telefoontje, over een graf op een van de begraafplaatsen. Ik spring dan uit bed, ben volkomen doelloos aan het rondlopen en ondertussen zegt een mevrouw ‘dank u wel voor uw goede service’. Gek, als die mevrouw mij zou zien op dat moment, haha, ik lach erom. Want ook die charme hoort bij mijn huidige leven. Mijn huidige baan. Het kleinschalige, het intieme, het dichtbij mogen zijn. Het mogen ervaren en zien, wat verdriet met mensen doet. Die vaste bezoekers op de begraafplaats, mensen die je leert kennen, die je wekelijks ontmoet. Wiens naam je kent, omdat ze je meenemen, naar hun man, hun vader, hun kind met hun verhalen…en terwijl ik hier over nadenk, denk ik ‘ik zou niet op een call center kunnen werken en energie contracten ofzo kunnen verkopen’ of producten. Ik zou wel in een delicatessezaak willen werken, of in een klein restaurantje ofzo. Heel dichtbij weer. En terwijl ik dit schrijf denk ik aan het begin van Mila’s restaurantje in Wassenaar. Wijn schenken bij de opening, en daarna af en toe op donderdagavond meehelpen. Het was mooi en fijn. Omdat je dan bezig bent met ‘een goed gevoel’. Mensen een mooie avond wil bezorgen. En eigenlijk is dat wat ik nu op een heel andere manier doe. Mensen een mooi gesprek bieden, of een plek om te zijn. Gisteren vroeg iemand me ‘ga je dan ook een kamerconcertje verzorgen straks op zolder in het gebouw’ en toen hoorde ik mezelf zeggen ‘ja zeker ga ik dat doen…’. Want dat prachtige pand daar aan de Bosdrift, dat wordt ons nieuwe ‘huis’ van Uitvaartstichting Hilversum. Daar kun je aankomen, landen, een glas wijn drinken, een kop koffie komen halen. Dat is een plek voor jou…waar je mag en kunt zijn. Waar je kunt wandelen over die schitterende plek, waar je zomaar even op adem kunt komen. Ik zal je er ontvangen, ik zal er voor je zijn. Je mag daar rouwen, als een van de kamertjes in jouw hart, eventjes wil zuchten, of eventjes wil uitrusten, dan ben je welkom….bij mij. Bij ons. Als ik zie, hoe mijn team, mijn mensen zich nu inzetten voor de Uitvaartstichting, voor hun werk, voor hun families, voor de uitvaartleider, dan zitten we daar zo dichtbij. Het werken vanuit je hart, en hiermee raak je dat andere hart. Steeds maar weer. Die dame die belt, en vraagt ‘kunt u voor zo meteen nog een livestream aanmaken’ en blij en verwonderd is, als ik ‘ja’ zeg. Dat is nu precies wat ik bedoel. Dat kost niets, dat is moeite doen voor, dat is er zijn voor de ander. Kaarsjes op het pad, tussen De Einder en het crematorium. Fakkels op weg naar het mooie graf op Bosdrift. En zo is de cirkel weer rond. Want de mensen die mij geleerd hebben, op deze manier te leven en het leven te omarmen, die hebben ieder voor zich, een heel eigen kamertje in mijn hart. Ze zijn dichtbij. Altijd. Ze helpen me, als een ander kamertje me even raakt of aanraakt. Ze zijn er, als ik moe ben. Of als ik teleurgesteld ben. Ze dragen me, zonder dat ze het weten, al 61 jaar lang, in dit leven. En dit gevoel heet liefde. En liefde zal er altijd zijn. Vandaag en morgen, nu en straks, ooit en toen, en mijn hart heeft vele deurtjes, en er is altijd een deurtje naar een kamertje, alleen voor jou…
