Oudejaarsdag was zo'n prachtige dag, met mooie intense ontmoetingen. Een bezoek aan Jan die 60 jaar werd. En daarna naar Pa. Waar Marcel, Elsbeth en Ronan kwamen. Marcel is de zoon van mijn nicht Leonoor (Leonoor is kort geleden overleden). En hij woont met zijn gezin in Ierland. En vroeger toen hij klein was, kwam hij vaak logeren op de boerderij. Als klein jongetje en dan was hij niet van de tractor af te slaan....hij genoot, en wilde nog langer blijven logeren. Een man nu, en nog steeds zo verbonden met mijn vader. Een omhelzing van man tot man. Prachtig emotioneel bijna, en het raakte me hoe Pa genoot. Ronan, de zoon van Marcel en Elsbeth, is 5,5 jaar. Een prachtig ventje, die ook mijn Pa een 'big hug' gaf. En het mooiste van alles is mijn Pa, die genoot, zo zichtbaar genoot...we dronken champagne en aten kaaskoekjes, we toasten op het leven, en op elkaar....wat een mooi moment. Zo kostbaar weer...en toen ik thuis kwam, was Rosanne druk met haar quizvragen. En later speelden wij een geweldige quiz in teams, heerlijk met Roos als quizmaster...wat een mooie laatste dag van 2011.....En na een prachtige jaarwissel met veel muziek en heerlijke champagne, met werkelijk schitterend vuurwerk in onze buurt, is het zomaar 2012 geworden. En hoe geweldig was het niet, om de eerste dag van het nieuwe jaar helemaal niets te doen. Tv kijken in bed, een boek lezen, een paar telefoontjes voor Yarden, maar verder alleen maar slapen, lezen en uitrusten. Heerlijk...in heel 2012 had ik niet eerder zo'n moment... En vanmorgen was er de nieuwjaarstoast van Cluster West in Haarlem, gezellig, niet al te druk met mooie muziek van Marcel...en daarna aan de slag, want het is druk, rommelig druk. Een gesprek in Alkmaar, en ontmoetingen in Haarlem...de eerste werkdag zit er ook weer op. En eigenlijk wil ik jullie wat mooie teksten geven, zomaar om te delen, teksten die verbinding hebben met uitvaarten, en afscheid nemen.....
Afscheid nemen
betekent achterblijven
omringd door stilte
en gemis.
Verdriet dat nergens
onderkomen vindt.
En teder aanraken van dingen
die onontvreemdbaar zijn.
Dat woord, die plek
en de herinneringen
vol warmte en innigheid.
Zoals de dagelijkse jas
die op een stoel is blijven hangen
en nu herbergt wat niet meer is.
De kamer wordt een schrijn
van pijn en hunker
naar oneindigheid.
Want alle armen zijn te kort
om voor altijd
het liefste te omarmen.
En dit gedicht draag ik op, aan al die mooie mensen die ons ontvallen zijn in 2011 :
Nu jij er niet meer bent
Ik zal het koud hebben
nu jij er niet meer bent.
Ik zal mijn kraag rechtop zetten
tegen het guur verdriet
maar helpen zal het niet.
Ik zal naar huis terugkeren
met mijn verkleumde vingers
rond mijn ziel.
En kamers vinden
onwerkelijk gevuld met leegte,
waar ik nochtans
je naam zal horen,
noemen, roepen, fluisteren, verzinnen.
Duizend maal misschien.
Ik zal je blijven zoeken
waar je vroeger was,
zelfs waar je nooit geweest bent.
En misschien op een dag
je ergens
in een onverwachte blik herkennen.
Of iets als verre adem voelen
in de wind langs mijn gezicht.
De dingen zal ik laten
waar ze achterbleven.
Zo lang, zo stil,
tot ik ermee verzoend ben
dat je de grenzen van bestaan
en al het kwetsbare van deze aarde
bent ontgroeid.
En dat de rust die je gevonden hebt
volkomen is.
Jij, in een hoekje,
badend in het licht.
En af en toe
voel ik je glimlach.
En deze, deze is voor morgen, voor jou, voor hem, voor haar, voor diegene die je dierbaar is :
De taal van liefde is onuitputtelijk.
Zij wikt niet en weegt niet.
Hoe oud ook, toch straalt ze van jeugdigheid.
Ze heeft zeer weinig woorden nodig,
al zijn ze vaak doorregen van poezie.
Ze is bedachtzaam en verdraagt de stilte.
Wat ze wil zeggen doet ze woordeloos.
Soms wordt het in het zand geschreven.
Ze durft het aan om arm te zijn.
Maar wie haar spreekt
maakt zij ontzettend rijk.
Uit : Voor wie woorden zoekt - Kris Gelaude.
Inspiratie voor grote en kleine momenten
Lieve mensen, op deze tweede dag van 2012, wens ik een ieder, liefde, geluk en veel gezondheid toe. Wens ik dat wij delen, wat ons bezig houdt, dat wij samenwerken om samen te werken, dat wij willen leren van elkaar, dat wij elkaar aanspreken, vanuit respect en liefdevolle zorg. Dat wij genieten van kleine dingen, van een woord, een stil gebaar, maar vooral van elkaar. Dat wij blijven ontdekken, hoe mooi en intens het leven kan zijn. Dat wij blijven verwonderen, steeds maar weer. Ik wens een ieder dit alles toe....vanuit liefde, Anita
