De familie in Cochem, Pa, Els, Oom De, tante Anita, Arie, Noor, Annemarie, Floor, Roos en Aniet
Ons 'feestvarken' Pa van Loon in Beilstein aan de koele droge witte Moezelwijn in het zo typisch duitse glas met de groene voet!
'Food-sharing' Noor mijn nichtje van 14 en Annemarie delen samen het eten.En na een ongelooflijk drukke week, waar ik zowel donderdag- als vrijdagavond heb doorgewerkt tot 24.00 uur, ben ik nu zomaar vrij...heb ik alles af, wat af moest zijn. Heb ik keihard gewerkt en mag ik nu even bijkomen. Met de Libelle, een kop koffie, een boterham en de krant. Zomaar...en nu zit ik even in alle rust mijn weblog bij te werken met op de achtergrond lekkere muzie.... Zo mooi vandaag kreeg ik een kaartje van Dicky, een lieve vrijwilligster van het Hospice/VTZ Alblasserwaard Vijfherenlanden. Zij gaan op zaterdag 6 juni a.s. weer sponsorzwemmen in het zwembad in Gorinchem. Dus lieve mensen ga er naar toe, zorg dat er weer voor een vermogen bij elkaar gezwommen gaat worden! Want een initiatief als dit is keihard nodig vandaag de dag! Nog steeds denk ik met warme gevoelens terug aan die tijd, aan dat mooie huis in de Haarstraat in Gorinchem. Een huis wat mij verbindt met het overlijden van mijn moeder. Want kort na haar dood, heb ik mij daar gemeld. Nu alweer ruim 6 jaar geleden. En alhoewel er een totaal ander bestuur zit, alhoewel er mensen weg zijn, die aan de basis stonden, nog steeds is dit een initiatief wat geweldig is. Mensen die terminaal ziek zijn, niet meer thuis kunnen sterven, een mooie laatste levensfase bieden. Of mensen die terminaal zijn, nog wel thuis kunnen sterven, een mooie begeleiding en zorg bieden. En allemaal met vrijwilligers! Dus wat rest je nog...
De zon schijnt, de blauwe regen op het terras zorgt voor confetti. De heg moet geknipt worden, toch onze vriend Arie eens lief vragen of hij nog ergens tijd heeft, het is zo'n helse klus. En daar heb ik nu net geen energie voor. Gek he...energie hebben. Mijn weerstand is wat laag, doordat ik te veel gedaan heb. Dus loop ik wat te snotteren, beetje hoesten, kou gevat denk ik. Beetje rugpijn. En bij mij op de Leergang Servant Leadership zit ik vaak naast Madjori Veldema. Een mooi mens met wie ik veel heb mogen delen, al in het begin van onze Leergang. Zo hebben wij elkaar mogen interviewen en heb ik een gedicht over haar geschreven. Een vrouw die het verschil maakt...bijzonder! En tijdens de Leergang zei ze 'mag ik even mijn hand op je rug leggen' en zij legde haar hand precies daar waar de tumor zat, daar waar ik altijd pijn in mijn rug heb. En mijn rug werd enorm warm, het voelde heerlijk. Madjori gaf later aan 'dat ik zoveel zorg voor anderen, en dat zij nu even voor mij wilde zorgen, zij wilde mij zorg geven'. Heerlijk was dat. Toen ik later thuis was, stuurde Madjori mij een mailtje, waarin zij mij een gratis behandeling aanbood. En a.s. vrijdag gaat het gebeuren. Dan ga ik naar haar toe. Voor een soort 'energie-behandeling' speciaal voor mijn rug. Heerlijk lijkt me dat, en afhankelijk van wat zij voelt, maak ik weer een vervolgafspraak. En weet je, voor een Anita van Loon is dit wel ingewikkeld. Want ik wil eigenlijk niet dat mensen aan mij zitten. Ja een zoen, als iemand met dierbaar is. Maar echt lijfelijk ben ik niet. Wel bij en naar Annemarie. Ik ben wel warm, maar al dat gedoe aan mijn lijf vind ik niks. Ook als iemand me te dicht naar zich toe trekt, dan vind ik dat een beetje eng. Mijn comfort-zone ofzo...en ik ben (ook al doet de buitenkant zo anders vermoeden) wel erg tuttig. Lekker tuttig! Vandaag ga ik wat boodschapjes halen, lekker op de fiets. Bloemetjes voor Emmy en Reynaud, die weer thuiskomen van vakantie. Nog wat dingetjes doen rondom de 80e verjaardag van Papa...en verder lezen, lezen, een zonnebankje...want god wat kan een mens er belabberd uitzien he...een broodje, een bakje fruit, een kop koffie. Oh ja, ik hoor jullie denken en Annemarie dan? En de meisjes? De meisjes zijn bij papa. Dus even is het drumstel stil, en de computers uit, maar ook wel weer ongezellig, want kinderen brengt een ander soort 'leven' in je leven. De gesprekken, het gedoe over eten, maar ook de lol. Een potje sjoelen ofzo. Heerlijk. En Annemarie, zij is naar Laren, samen met Ellen (die daar woont) een oude vriendin van haar uit Utrecht, naar een kunstroute. Camera mee, visitekaartjes mee en vooral genieten. Ik had even geen energie om weer weg te gaan. Dus ik loop nog rond in mijn nachtshirt (ik heb geen nachthemd of zoiets...)neem nog een kopje koffie en geef jullie nog een mooi citaat mee van Goethe : 'Ik ben te oude om alleen maar te spelen en te jong om zonder wensen te zijn'. En het gekke is, als ik nadenk over mijn wensen, dan zijn deze redelijk eenvoudig te realiseren volgens mij. Dat wij met elkaar gezond mogen zijn. En dat wij op een heerlijke manier bij mijn vader samenzijn op zijn 80e verjaardag. Dat dit onvergetelijk mag zijn voor hem. En dat ik vanuit mijn eigen ruimte, mijn dingen mag blijven doen. Dat ik mooie en bijzondere mensen mag blijven ontmoeten. Zomaar, het zijn van die kadootjes. Dat de zon schijnt. En nu ik dit schrijf moet ik even denken aan die brief van die mevrouw die in de Libelle stond 'Als je weer blij wordt van de eerste lentezon of een mooi veld met madeliefjes, ziet het leven er heel anders uit' en deze dan 'wat we nodig hebben is de vrijheid om te denken, te dromen, te fantaseren en om anders te zijn en te durven zijn dan alle anderen'.
Dag, een heerlijk weekend, met al diegenen die je lief zijn! Maar ook met jouw eigen ruimte...liefs, Anita.
