Lieve mensen, vandaag is eigenlijk een hele mooie rustige dag. Een dag na een week vol hectiek, een week wellicht ook vol emotie...want soms lijkt het alsof werkelijk alles op de kop staat. Want tussen alle drukte door, is er ook veel emotie om mij heen. Mooie emoties, een soort losmaken weer, en ik zeg altijd in mijn coachtrajecten, door dingen los te laten, komt er weer energie vrij en gebeuren er weer nieuwe dingen. En loslaten kan gaan over een hardnekkig stukje in jezelf, maar soms ook door bestaande situaties in je leven. En mijn loslaten heeft te maken met hier thuis, maar ook met mijzelf, en met mijn vader, en misschien nog wel met mijn werk, dus loslaten in iedere vorm...lekker heftig kan ik wel stellen!!!
Het is al bijna een jaar geleden, op twee weken na, dat mijn vader zijn eerste CVA kreeg. Een intensief jaar ligt achter ons, een jaar waarin veel mensen, en denk aan Els, aan mijn tante Anita, aan Arie en ook aan mijzelf, opeens zomaar in een andere rol terecht zijn gekomen. De rol van mantelzorger, je vader die opeens verandert in een hulpbehoevende man, je partner, die van levensgenieter, opeens verandert in een huilende, ziek man. Een man wiens persoonlijkheid ook zo verandert is. En gisteren toen ik bij hem kwam, en Annemarie was even de laatste boodschappen doen voor haar vaders verjaardag (deze mooie dag vieren wij hier bij ons aan de keukentafel) was hij een beetje knorrig. Hij zat te slapen, en zijn haar zat woest, bijna ongekamd leek het. En ik begrijp het wel, want als je als verpleeghulp zijn woeste lange haar wilt kammen, dan gaat hij tekeer als een beest. En ik zou ook denken 'nou dan maar niet'. Dus nam ik mij voor en gaf dit ook aan, dat ik zijn haar ging kammen. Welnu en toen begon hij tekeer te gaan...mopperen en met zijn arm mij wegslaan. En op zo'n moment dan ontstaat in mij 'mevrouw de manager' en streng sprak ik hem toe, en ik kamde heel rustig zijn haar. En het was goed. Nog een beetje nukkig was hij, toen we in de recreatiezaal aankwamen. En toen begon hij weer over de auto, zijn auto die in de garage van de boerderij zou staan en dat hij maar steeds moest denken aan zijn auto. Want dat was toch wel de mooiste mercedes die er bestaat zo ongeveer. En of hij ooit nog een mercedes zou rijden, of kopen zelfs. Waarop ik aangaf, 'weet je Pap, als ik ooit zoveel centjes verdien, dat ik er nog een kan kopen, dan ga jij gewoon met me mee'. Welnu, ook al is dit alles klinkklare onzin, voor dat moment was het goed. En het gekke is, dat zo'n zaterdagmiddag uiteindelijk altijd weer een zinvolle middag wordt, doordat ik een modus heb gevonden om met hem om te gaan. Maar hij is mijn vader...en soms heb ik wel heel erg te doen met Els, want voor haar had hij een andere rol. En met tante Anita of Arie, tegen wie hij zo lelijk kan doen. En gisteren blikten wij terug bij tante Anita en oom De, op dit jaar en alles wat er zo anders is geworden. Die arme tante Anita, ook al 87, loopt met haar arm in het gips...pols gebroken. En weet je wat zo bijzonder is, om die op een stoel te krijgen zodanig dat zij voor zich laat zorgen, is al een uitdaging op zich...ik moet er dan om glimlachen, hoe zij toch een soort bezig bijtje blijft en haar bezoek wil verwennen. Volgens mij krijgt oom De boodschappenlijsten mee die er niet om liegen. Want er is daar altijd eten voor een weeshuis, taart, saucijzen, hapjes, nootjes, champagne...kortom...een feest op zich...maar een mens heeft ook wel eens niet zoveel honger...en dat is bijna not done bij mijn lieve tante!
Vandaag is dus een rustdagje...zo lekker douchen, zonnebank en weer even slapen, tussendoor wat eten voorbereiden en lekker koken, maar dat is wel ontspanning voor mij. Ik heb een boek gekregen 'en wat als dit liefde is' van die schrijfster die ook haar boek geschreven heeft over haar strijd tegen kanker 'de negen pruiken'. Een geweldig boek...ik ben er vannacht in begonnen en ga er zo lekker mee verder. Even ontspannen en niks...terwijl ik mijzelf de afgelopen tijd geen rust gaf om te lezen. Er ook de rust niet voor had, nu lijkt het zomaar alsof ik die rust wil en moet nemen van mijzelf...
Gisterenavond waren we bij iemand op bezoek, een vriendinnetje van Annemarie, en toen schoot ik in mijn rol als coach, het werd goed ontvangen...en het voelde zo sterk, dat ik dat moest doen...ik volg in dat soort rollen puur mijn intuitie...en dat is goed. Oh ja...en mijn programma over Leiderschap gaat geconcretiseerd worden...een prachtig traject ligt voor me, voor ons...ik hou jullie op de hoogte. Ik heb vrijdag een mooi en goed gesprek gehad hierover met mijn opdrachtgever...dit traject liep al sinds mijn verjaardag vorig jaar...wow werkelijk geweldig. Start september 2011...ik ben meer dan trots!!! Fijne rustige zondag, en Pa Smitshuysen van harte gefeliciteerd. Veel liefs, Anita
