Zomaar heel vroeg op zaterdagochtend, omdat ik met hoofdpijn wakker werd, niet meer kan slapen en aan het denken was in bed, zit ik weer een keer aan die keukentafel. Een soort deja-vu gevoel overvalt me...denkend aan nachten vol met prednison, vorig jaar zomer...en nu weer een heel andere zomer. Er is zoveel gebeurd en er gebeurt nog steeds zoveel. En dan heb ik het over werk en werken in mijn leven. Ik moest opeens denken aan een directeur die begin dit jaar tegen mij zei dat ik niet met autoriteit kon om gaan....en eigenlijk was dit het begin van mijn denkproces, waar ik nu midden in zit. Soms heb je het gevoel dat alles wat je opgebouwd hebt onder je voeten vandaan glijdt, zomaar, als zand tussen je vingers wegloopt of al weggelopen is...
en vorig jaar, toen ik ziek was, had ik dat gevoel heel sterk. Dat alles waar je voor staat, of hebt gestaan door je vingers glijdt, je hebt geen grip meer. En als ik nu met mijn klant spreek, en gelukkig doe ik dit heel veel en redelijk frequent, als ik nu met mijn collega's spreek, dan voelt het zo...en ik kan er niets meer aan doen. Ingewikkeld is dit. Ook een vorm van loslaten, maar het voelt sterker dan dat...het doet ook zeer. En steeds weer zeg ik dat loslaten een proces is en zeer doet, hier moet je door heen. En eigenlijk vind ik soms, en dat vond ik dus net in bed ook, dat ik al veel te veel 'zeer' heb moeten voelen en veel te veel heb moeten loslaten. En eigenlijk vind ik dat ik al genoeg op mijn bordje heb gehad, voor eventjes dan...dat het wel welletjes is voor nu! En dan komt er boosheid in mij op, die ik moet en wil gaan uiten. En dat heb ik mij vannacht in bed gewoon maar voorgenomen. Om uiting te gaan geven aan wat ik voel, aan mijn pijn en dan met respect voor elkaar, verder te gaan. En terwijl ik dit zo schrijf, voel ik dat mijn weg gekozen is. Dat ik eruit ben en dat was de bedoeling volgens mijn maatschappelijk werker. Dat ik zelf zou nadenken en een beslissing ging nemen. Ik die altijd de regie had, over mijn leven, mijn werk, mijn weg. Ik moest door na te denken en te praten met mensen dichtbij mij, die regie eerst even kwijt zijn en dan weer terug pakken, zodat ik weer verder kan, op de door mij ingeslagen weg.
En potverdorie...Carla heeft het zo vaak gezegd, maar kanker krijgen, stopt niet na een remissie. Kanker krijgen heeft zo verdomd veel impact op alles. En ik voel jullie denken, hoe verhoudt zich nu die titel van dit stukje tot dit alles wat ik nu opschrijf. Welnu, zoals iedereen weet, hebben mannen in mijn leven een iets andere rol dan in een gemiddeld leven van een vrouw. Gewoon omdat ik het leuker vind om mijn leven, mijn bed te delen met een vrouw dan met een man. Laat duidelijk zijn, met Annemarie dus, niet zomaar met iedere willekeurige vrouw. Want soms wil ik vrouwen, of sommige vrouwen (grapje) het liefst achter het behang plakken. Maar dat heb ik ook met sommige mannen ....ik moet er zelf om lachen, nu ik dit lees! Maar op dit moment heb ik het ongelooflijke genoegen een aantal mannen dicht om mij heen te hebben, die mijn leven aangenaam verrijken. Met een woord, een lach, een blik. De meesten kennen jullie al, mijn vader (= mijn grootste vriend), Roel (=mijn getuige, mijn maatje, mijn vriend), sinds een paar jaar Reynaud en vader Smitshuysen (ieder op zijn eigen wijze...), wat verder weg hoe gek het ook klinkt mijn broer, maar ook Jan Knipmeijer (=collega/vriendje) met wie ik op kantoor uren koffie kon drinken heel vroeg in de ochtend en praten over alles wat ons bezighoudt. Mijn jeugdliefde Jan en zijn vader Koos....en dan vergeet ik er vast nog een of twee. Niet boos zijn, ieder heeft een uniek plekje in mijn hart! Maar sinds een paar dagen is er een soort duo bijgekomen...Goos en Marco. En dit is een verhaal wat heel bijzonder is. Ik bezocht 'de dag van de Vrouwelijke Manager' (ja ik vind ook dat dit achterhaald is...maar later hierover) en stond naast een meneer in pak te kijken naar een schilderij van Marijke Helwegen en twee mooie getekende portretten. Achter ons was de hele wereld aan het netwerken en hij en ik stonden los van elkaar naar kunst te kijken. En we keken naar elkaar (zo begint meestal een love story...). En wat mij opviel en ik er dus uit floepte was 'goh wat leuk wij hebben allebei grijze krullen'. Waarop de man in kwestie zei 'grijs? Ik ben helemaal nog niet grijs...' en ik scheurde van de lach! En iedereen maar zeggen dat wij vrouwen ijdel zijn...en ondertussen was de pauze voorbij en het programma begon en wij wisselden visitekaartjes uit (= netwerken). Dit was Goos.
Aan de hand van die visitekaartjes informeerden wij elkaar in een paar woorden over datgene wat ons bezighoudt in het leven. En voor mij is dat op dit moment 'leiderschap' en een goed of slecht leider zijn (afhankelijk aan wie ik denk....goh ik heb humor zo vroeg in de morgen...). En hij zei 'Marco gaat je bellen'. Ok en het leven gaat verder...en de avond was aangenaam!
De volgende dag werd ik gebeld, jawel zomaar spontaan door Marco. En vervolgens maakte ik een afspraakje met Marco. Wij zouden elkaar ontmoeten in een hotel. En als je nog nooit een blind date hebt gehad, dan weet je dat niet, maar ik zei 'je herkent mij natuurlijk aan mijn grijze krullen, maar hoe herken ik jou?'. En Marco gaf als antwoord 'ik ben groot en kaal en heb een grote grijns op mijn gezicht'. En gisteren zat ik met grijs krullend haar te wachten op Marco. Het was druk en vol in het restaurant van een weghotel en jawel daar stapte een grote kale kerel met een lichtblauw overhemd en een grote grijns op zijn gezicht het hotel binnen en hij zwaaide naar me....en dat was Marco.
En Marco kwam naar me toe, we bestelden koffie en raakten in gesprek over onze levens. Veel herkenning, onder andere kunst, op een kruispunt staan in je leven, ziek zijn, rugklachten, ellende, maar vooral veel humor. Dus wij zaten daar twee uur te praten en te lachen, alsof hij al jaren in het rijtje met namen voorkomt, waar ik een stukje hierboven mee ben begonnen...nee ik heb Marco nog nooit gezien, nog nooit gesproken, maar het riekt naar meer. En later zal ik over dit meer vertellen, hij moest op een gegeven moment naar huis. Had een etentje met wat ex-collega's bij hem thuis (Marco is gelukkig getrouwd)en toen hij had afgerekend (Marco is ook galant)zoende hij me en zei 'Anita ik bel je volgende week, want dan gaan we samen vliegen'. En nu denken jullie dat ik gek ben geworden zeker, maar nee, Marco houdt van vliegen, heeft zijn brevet en de beschikking over een klein vliegtuig en volgende week bij goed weer gaan we samen lekker vliegen.
En weet je dat maakt mijn leven zo mooi, dit soort ontmoetingen met mannen, met mensen eigenlijk, want ik maak zulke mooie dingen mee. Ik heb deze week ook een ontmoeting gehad met ik geloof 18 vrouwen, en daar zal ik een volgende keer over vertellen. Want nu ging het over mannen. Maar de grootste rijkdom in dit leven is al die mooie ontmoetingen met mensen, ik kan hier zo enorm van genieten. En ik zal een foto maken als ik in die kist zit en boven jullie uitstijg, even afstand neem van alles hier, en als ik dan weer terug ben, weer geland ben, dan zal ik die foto plaatsen op deze weblog, afgesproken?
En dan nu wens ik jullie een mooi weekend! Vandaag gaan wij met de meisjes naar Kirsten en Frodo, want kleine Evy is al vier geworden! En morgen gaan wij naar Roel en Karin, want grote Sanne is al tien geworden....dus een weekend in het kader van kinderverjaardagen. Met de kinderen van Annemarie, leuk is dat. Dag, veel liefs...
een opgeluchte Anita
