En vanmorgen kwam ik uit bed en toen heb ik, eerst nog eventjes heel loom op een van onze loungebedden gelegen met een kopje koffie, daarna heerlijk met zijn viertjes buiten gegeten, verse aardbeiden en warme broodjes. En als je daar dan nog een nespresso bijdrinkt, wat kan het leven dan toch mooi zijn....ik ben er wel eventjes aan toe. Ik heb ongekend hard gewerkt de afgelopen week.
Vrijdag hadden we een workshop voor het hele team, in drie groepen, zodat de business ook gewoon door kan gaan. En het was druk, een nabestaande kwam eventjes contant een zak geld brengen (en zie dat maar eens gestort te krijgen, leuk verhaal als je negenduizend euro wilt storten, kan niet zomaar even tegenwoordig, moet je voor betalen...)en mijn werkdag was al om 7 uur in de ochtend begonnen in Haarlem. En toen ik die avond om 21.30 uur weer in de auto stapte, vond ik het wel eventjes genoeg...en was ik moe, moe en meer dan moe. En zaterdag overkwam het me zomaar, ik was alweer om half elf op de boerderij en toen ik daar binnenstapte, was ik verdrietig, ik zag een foto van mijn moeder en tante Tanneke (haar zuster). Vroeger gingen die twee zussen altijd samen op stap. En vervolgens zocht ik onder het bed van mijn vader naar een 'verloren parel'van Els...en terwijl ik de kerstballen aan het inpakken was, werd ik verdrietig. Een soort herinnering aan mijn jeugd, die prachtig was. Ons leven als gezin, mijn ouders, en mijn vader nu, het kwam allemaal voorbij. Ik ging nog even in de serre zitten op de stoel waar mijn vader altijd zat en ik realiseerde me, dat er veel gebeurd is. En toen ik om 13.00 uur in de Samaritaan kwam, zat mijn vader daar wezenloos voor zich uit te staren, met een bril op zijn neus...en normaal gesproken zou je verwachten, dat hij dan zit te lezen, maar nee...hij zat naar het tafelblad te staren en was uit zijn doen, zo leek het wel. Hij zei heel zacht 'hee...ben je daar' en dat was onze begroeting, mat en flauwtjes...En toen ik hem vroeg of hij zin had te gaan wandelen, schudde hij eerst zijn hoofd, het hoefde niet. En na wat aandringen zijn we toch maar gegaan...en toen we de deur uitreden, gaf hij aan niet naar de mensen te willen. En mijn reactie was, we gaan gewoon de natuur in, dus langs de eendjes, het water en dat was goed. Ik had hem verteld over Jan, zijn vriend. Jan is ziek, heeft prostaatkanker. En de uitslagen vielen weer flink tegen en dus wilde ik een keer het andersom doen, samen met Pa naar zijn vriend toe. Dus wij aan de wandel, maar Jan en Jantje waren niet thuis. Toen langs de begraafplaats waar mijn moeder begraven ligt, naar Leonie, de dochter van Jan en Jantje, en haar gezin. Hier even gestopt, Pa genoot van een klein jongetje in een zwembadje en glimlachte voorzichtig. Water gedronken en weer op weg, het dorp door, de achterweg, uiteindelijk de Voorstraat door, en langs de oude Joodse begraafplaats, langs het rusthuis weer helemaal terug. Hij mopperde wat, was ook veel te dik aangekleed, in een ribcord broek en ons eindstation na ruim 2 uur, was in de schaduw onder de grote boom bij de vijver van de Samaritaan. Samen aan de appelsap...als je ons een jaar geleden zou hebben verteld, dat Pa en ik samen op zaterdagmiddag om half vier aan de appelsap onder een boom zouden zitten, hadden wij je voor gek verklaard. Ons scenario zou zijn - samen aan de waterkant, of op een mooi terras, met een koel glas witte wijn - Pa, met zijn overhemd net iets te ver open, en lekker bruin. Anita, vrolijk, genietend en ook lekker bruin!
Ach ja, ik realiseer me steeds weer, dat je het leven niet kunt voorspellen en ook, dat je de situatie accepteert zoals deze is. En dat je ook van deze momenten weer iets mee kunt nemen, want uiteindelijk kwamen gisteren Arie en Noor een uurtje langs, en zaten wij als kleine familie met elkaar onder de boom. En spraken wij over onze boerderij, over alles wat besproken moest worden. En simpelweg was het goed. Daarna hebben Pa en ik nog met elkaar gegeten en toen hij zo rond half zeven al naar bed wilde, want hij was moe van de buitenlucht, van onze rit, ging ik via de boerderij naar huis. Ik kwam rond kwart over acht thuis. Heerlijk...met kaarsen aan en een glas rose, een lekkere salade in de tuin. Tot laat oh wat was dat heerlijk...zomaar met elkaar!
En vanmorgen ons ontbijt, en daarna heb ik nog wat gewerkt, maar op deze manier is werken niet erg. De komende week staat in het teken van chaos. En in het grieks betekent chaos - een nieuw begin! En ook dat is wel toepasselijk. Want vanmiddag om 18.00 uur ben ik weer in Haarlem, om daar kennis te maken met twee heren, die mij komen helpen de komende week met de verhuizing, verplaatsing van meubelen in Haarlem. Want daar gaan wij het kantoorpand opknappen, schilderen, en vloerbedekking leggen en intern verhuizen! Een nieuw begin! Vrijdag a.s komt de verhuiswagen op de boerderij, de spullen van mijn vader worden opgeslagen. En het weekend wat erop volgt, ruimen wij alles op en vanaf 14 juni a.s. woont er iemand anders op de boerderij, een nieuw begin!. En volgende week wordt er hier thuis ook verbouwd, hoe kunnen we het zo plannen. De zolder moet leeg, er komen nieuwe ramen in, betimmering etc. en de tuin wordt opgeknapt, een mooie houten schutting van voor naar achter als erfafscheiding en heggen worden geknipt, bomen gesnoeid, nieuw grind, kortom ook hier een nieuw begin!
En weet je, als alles klaar is, dan haal ik opgelucht adem, dan drinken wij een glas op alles wat ooit was, en alles wat voor ons ligt. Heerlijk!!!
Ik las nog een mooie uitspraak van Mahatma Gandhi - Wees zelf de verandering die je in de wereld wilt zien - en deze uitspraak heb ik al een paar keer gebruikt in mijn workshop de afgelopen week. Mooi he...het mooie van gisteren was, dat ik mijn mooie ouder 300CE gepakt heb, het dak opengedaan, de ramen open en zo vrij als een vogel door het polderlandschap heb gereden! Heerlijk, even bij Lia en Freek geweest, even bij Chrisje mijn bestelling champagne betaald...wow....ik voelde me vrij! Ik heb altijd het gevoel als ik in die bak rijd, dat ik vrij ben als een vogel. En nu ik in die keurige groene zuinige mercedes van Pa rijd, voel ik me heel netjes...bijzonder he...wat een auto met mij kan doen!
Vanavond eindigen wij met zijn viertjes ergens in een strandtent, en eten we daar wat lekkers en genieten we van de ondergaande zon ofzo...zo stel ik het me voor...en de komende week staat in het teken van chaos...
Oh ja, en die andere foto is de kunst van Annemarie, die jawel, hangt bij Mercedes Benz in Wassenaar! Geweldig he...een mooiere combinatie kan bijna niet, Annemarie Smitshuysen en Mercedes!!!! Ik ben trots, meer dan trots...
Aniet
