Een nieuw begin...in een nieuw jasje....


Leef! En geniet van het nu....en realiseer je wat een rijkdom dit is...zomaar mogen leven....




dinsdag 5 juni 2018

Vandaag, de dag waar leven en dood elkaar bijna raken...

Ja 5 juni 2018 is weer zo'n bijzondere dag! Een dag waar leven en dood elkaar bijna raken. Want zondag 3 juni jl. is Loes, onze vriendin uit Voorschoten, na een stevig en bizar ziekbed overleden aan kanker. 57 jaar jong. Waarom, die vraag stel ik me zo vaak, waarom moest Loes, die vrolijke, bijzondere vrouw overlijden, terwijl zij ik denk anderhalf jaar geleden vierde, dat zij de kanker overwonnen had en schoon was. Dat zij door mocht met leven en weer kwam die rotziekte terug. En werd Loes, onze optimist, onze levensgenieter, de vriendin van velen, geveld. Gek, op zaterdag mag je twee mensen trouwen, en mag de liefde gevierd worden. Op zondag overlijdt Loes. Vandaag dinsdag was ook weer zo'n dag. Vanmorgen vroeg was ik in het LUMC bij mijn oude hematoloog mevrouw Netelenbos. Voor weer dat gekke been, maar nee, ook dit loket is (gelukkig) niet het juiste. Waar ik dan nu naar toe mag, ik weet het niet, waarschijnlijk iets met verstopte vaten of aderen ofzo...we gaan het horen. Donderdag belt zij me op. Wat een geweldige vrouw, wat een zorgzaamheid. En ik, ik liep dat ziekenhuis uit, in de wetenschap dat mijn volgende bezoek weer te maken heeft met kanker. De opening van het Prinses Maxima Kinder Oncologie Centrum, het PMC, of zoals de Koningin het noemde 'het Maxima'. Een enorme happening, met indringende beelden, speeches en woorden, die je doen beseffen, dat het leven en de dood, zo genadeloos dicht bij elkaar liggen. Rob Pieters, de directeur van het Maxima, vertelde dat zijn ambitie is het 100% genezen van kinderen met kanker. En als je een percentage vertaalt naar absolute getallen, dan heb je het over levens van kinderen. Dus ja natuurlijk is de ambitie 100% en niks minder. Op dit moment sterft nog 1 op de 4 kinderen die kanker krijgt. Verhalen van kinderen, die genezen zijn, beelden van kinderen die heel ziek zijn. Oncologen die willen genezen, en niks anders. Een prachtige middag, samen met Margo, met muziek, met een lach en een traan. Vandaag kwam ik daar bij het Maxima, professor Willemsz tegen. De man die mijn behandeling is gestart destijds. De man die voortvarend te werk ging, veel zelf deed om mij te laten doorleven. En toen ik op hem afstapte, herkende hij mij. En ik heb hem bedankt, voor het feit, dat hij er was, op dat moeilijke moment in mijn leven. Want volgens mij is hij mijn redder geweest. Ik was ook verdrietig toen hij destijds vertelde dat hij naar Parijs ging. En toen kreeg ik dokter Netelenbos, ook weer zo'n fijn mens. Wat kun je dan gezegend zijn he... En toen reed ik terug naar huis, van Utrecht naar Wassenaar en toen kreeg ik zomaar een kadootje. Ik kwam terecht in een stoet met mooie oudere Mercedessen. En vanuit mijn auto, probeerde ik wat foto's te schieten. En zwaaide ik naar echtparen in prachtige bolides, en zij zwaaiden terug. Hoe fijn was dat. Ik werd er blij van. En genoot van al die schoonheid. Kijk maar. de kwaliteit van de foto's is niet best, maar het uitzicht was fantastisch. Na al die intensieve indrukken, was dit een knipoog van mijn vader naar mij toe. 'Eventjes loslaten en ontspannen kind' alsof hij dat tegen me zei. En na een hele lange rit, een file vol vertraging, kwam ik thuis, even omkleden en condoleren bij Loes. Gek, om haar zo stil te zien, op haar zijde opgebaard, en haar kinderen en Wilma dichtbij haar. Een overweldigende zee van bloemen, een Loes die ons al heeft verlaten. Op weg naar...speciaal voor jou lieve Loes dit gedicht. Terwijl ik dit schrijf, realiseer ik me, dat dit in mijn blog altijd als platte tekst weergegeven wordt. Dag Tot ziens wellicht want ooit zijn wij allen waar jij nu bent en niemand weet wie je dan herkent.. Dag Bedankt voor jouw hele zijn je woorden je vrolijke lach je champagne steeds maar weer als ik je zag... Dag rust nu maar uit je hebt je leven geleefd tot het laatste moment wij staan nu stil bij wat de herinnering ons geeft... Dag Loes... Lieve mensen, ik vind het leven soms heel ingewikkeld. En complex, en vervelend, en vooral verdrietig. Al die mensen, die op de een of andere manier, hier niet meer mogen verder leven. De bedoeling daarvan, ik ben er nog nooit achter gekomen, ik begrijp het niet. Het enige dat ik kan doen, is een beetje okay zijn voor mijn medemens. Voor de mensen van wie ik hou. Voor diegenen die achter blijven, die hier nog een poosje verder mogen of moeten soms. Voor mijn vrienden. En proberen af en toe gewoon eens stil te zijn. En al die lieve mensen eventjes te groeten, vanuit mijn luie stoel, of zomaar als ik in de file zit en dat ene lied hoor, dat bij jou past. Het lied over de liefde, het lied speciaal voor jou. Herdenken, gedenken, nadenken, overdenken en bedenken. Soms gewoon eventjes achterover zitten. En al die mooie mensen langs laten komen. Want ook al ben je niet meer hier, je bent ergens in mij. Ik draag je bij me, mijn schatkist raakt gevuld, met prachtige vriendschappen, herinneringen, aan al die mensen die hier niet meer bij ons zijn (een zin uit mijn speech op de trouwdag van Marc en Jolanda)en vandaag is daar weer een herinnering bij gekomen. Dus Loes als ik ooit champagne drink, dan zal ik toasten op jou, op onze mooie avonden samen. En lieve Wilma, lieve familie die achterblijft, sterkte, veel kracht. Vrijdag het afscheid in Leiden. Wij zullen er zijn. En ik, ik puzzel verder. Met al dit soort vraagstukken uit het leven. Als ik vandaag al die kindjes zie in het Maxima, zo jong nog en dan al zoveel tegenslag. Die ouders op een balkon, hun kind zo ziek, jezus..wat een onrecht. En laten wij dan alsjeblieft, proberen het met elkaar zo goed te doen, een beetje vrede op aarde. Een beetje lief zijn voor elkaar. Ik geloof dat ik dit wekelijks schrijf, maar ik voel het ook echt zo. Ik verwonder me soms, over hoe wij als volwassenen het met elkaar doen... Oh ja, en dank je wel voor al die lieve berichten over dat gekke been van mij. De oplossing is er nog niet. Wordt aan gewerkt. Ik hobbel nog even door. Voor nu, dikke kus, de zon schijnt...gek, hoe de zon kan schijnen, terwijl het voor anderen zo donker kan zijn nu. Zo donker door ziekte, of verlies. En die zon, die schijnt gewoon maar door...