Goedemorgen. Terwijl ik eerst vanuit mijn bed, de luikjes voor het raam geopend heb, en wat naar de tuin heb liggen staren, zit ik nu aan de keukentafel. Ik zie de poezen voor elke hor snuffelen en de nieuwe geur van Nieuw-Vossemeer in zich opnemen. En ik geniet van de stilte, van de kerkklok die om het half uur slaat. En ik realiseer me, hoe mijn leven ongekend anders is geworden. Rustig en stil, en ik die weer luistert naar het ruisen van de boom. En hier een herinnering bij krijg, van vroeger op de boerderij. Leuk om bij mezelf te voelen, hoe fijn ik het leven hier vind. Gezellig, ongedwongen, en als ik een avondwandeling maak, rond de vijver, dan zie ik mezelf zwaaien naar de kroegbaas. En dan glimlach ik, omdat ik zelf vind, dat ik mezelf hier weer in de puurste vorm laat zien. Zonder opsmuk, zonder dat het erom gaat, wat ik doe, ik ben Anita van Loon. En ik geniet van de kleine dingen, die dit leven mij aanreikt. Dus jawel, situatie gewijzigd. Gisterenmiddag zaten wij met vrienden aan de tafel buiten, en moesten we wat harder praten, doordat het ruisen van de bomen zoveel herrie maakte. Maar in de zon, met een prachtig glas witte wijn, voelde dit voor mij als simpelweg leven. En in gedachten zie ik mijn vader zitten op zijn tuinstoel in de tuin van de boerderij, zijn overhemd net iets te ver open, en een glas witte wijn in zijn hand. En de bomen ruisen, het pure leven en niks meer. En soms vraagt iemand me 'maar dat rijden dan naar je werk' of 'ben je al klaar dan in je huis' en dan is mijn antwoord heel simpel. Ik realiseer me dat ik ver weg woon van mijn toekomstige baan bij de Uitvaartstichting Hilversum. Ik realiseer me, dat de meeste trainingen in Amsterdam, Rotterdam, Den Haag of Utrecht plaatsvinden. Ik realiseer me, dat dagvoorzitter zijn van een symposium in Haarlem, ver weg is. Maar weet je wat zo leuk is, het thuiskomen en de weg ernaar toe, doet je 'loslaten', doet je beseffen dat je steeds weer terugkeert naar een prachtige eenvoud. En een plek, waar je in de winter de open haard aan doet, of de houtkachel in de tuinkamer en waar je in de zomer, of het voorjaar geniet van lange mooie avonden buiten. Een plek, waar ik hoop, dat mensen graag gaan komen en willen zijn. Een keertje blijven slapen, om de volgende ochtend lekker met ons te ontbijten. De plek waar mensen komen om een dag te gaan fietsen. Een plek waar de vloeren en trappen kraken, waar het een beetje schuin is, en waar je veel moet lopen, omdat het zo groot is. En dit is de plek, waar ik nu woon, waar wij nu wonen. Een plek waar het weer echt stil is en rustig...Heerlijk! En nee we zijn nog lang niet klaar, er gebeurt nog van alles op zolder, de hal is nog niet klaar, er moet nog geschilderd worden, het atelier is nog niet klaar, maar dat komt wel en het geeft niet als het nog niet helemaal klaar is, we hebben tijd. En dus is er nu een mooie zondagochtend in augustus 2019, de 11e om precies te zijn. Wat ga ik doen, niet zoveel. Mijn auto wassen, misschien de heg knippen met mijn mooie nieuwe heggenschaar? Geen idee, ik zie het wel, ik laat deze dag gewoon maar komen zoals zij komt. Nu een ontbijt, met Nespresso en ook die heerlijke krant, krijgt weer eens aandacht. Ik ben gelukkig, simpelweg gelukkig, met alle keuzes die gemaakt zijn. Een fijne rustige zondag gewenst.
