Een nieuw begin...in een nieuw jasje....


Leef! En geniet van het nu....en realiseer je wat een rijkdom dit is...zomaar mogen leven....




zaterdag 30 november 2019

Tel je zegeningen....

Vandaag, 30 november 2019, zie je aan de tuin, de bomen, dat de winter geleidelijk aan zijn intrede doet, of gaat doen. De berk laat al zijn blaadjes vallen, en geeft hierdoor het uitzicht op de kerk, weer een heel ander karakter dan in de zomer. Mooi, die kleuren, geel en rood, goud bijna, en als dan het zonnetje er zo strak doorheen komt, dan geniet ik. Vanaf mijn keukentafel, is dat palet aan kleuren mijn beeld. Lekker met een mooi glas met inhoud voor me, geniet ik van deze dag. De open haard aan, lekkere muziek op de achtergrond, en eindelijk weer thuis. Althans zo voelt het. Vorige week zondag vertrok ik naar Zutphen, voor een vierdaagse (2 x 2 dagen) training voor de Nationale Politie. Een mooie opdracht, met mooie betrokken mensen. Slapen in een hotel in Zutphen en werken vanuit een prachtig Rijksmonument Huis t Velde in Warnsveld. Warnsveld, een plaatsje, waar ooit familie van mijn moeder mocht wonen. 192 km verwijderd van mijn huis in Nieuw-Vossemeer. Vandaar dat hotel. Wel zo praktisch. En het leven in een hotel als je werkt, is bijzonder. Om je heen veel mensen die daar ook alleen maar slapen, in verband met werk. Alleen eten, vroeg naar bed. De krant lezen en helemaal op jezelf teruggeworpen zijn. Ach, het zit er weer bijna op. Volgende week nog 2 losse dagen. En ik leer veel. Van de acteurs, mijn collega's, maar ook van de mensen aan wie ik de training mag geven. En ook die omgeving is prachtig. Een soort van ereveld, voor alle omgekomen Politie mensen. Een prachtige natuur, kortom, mooi. En vrijdag was ik weer in Hilversum, en mocht ik weer genieten van de mooie herfstkleuren op mijn begraafplaatsen.
Hier zie je mijn eigen heg, maar ook op Zuiderhof en op de Bosdrift en de Noorderbegraafplaats zie je deze prachtige gloedvolle kleuren terug. Prachtig. Gek, ik, ik zag vroeger nooit hoe mooi de omgeving is. Hoe mooi de natuur is. En nu, sinds ik hier woon, kijk ik echt zo anders naar alles om me heen. Geniet ik zoveel meer van alles. En nu, vandaag geniet ik van de rust. Het niks hoeven. Straks onder de zonnebank, een beetje bijkleuren, dat leuke vrolijke kleurtje van El Gouna nog even vast zien te houden. Tussendoor, telefoontjes, lekker de krant, die Nespresso erbij. De witte chocolade letter, gekregen van Roos, heerlijk. Ik heb niet zoveel te melden. Anders dan, dat het goed vertoeven is bij mijn Uitvaartstichting. Mijn, ja, zo voelt het. Alsof het een essentieel onderdeel van mij en mijn leven is geworden. Ik bereid me in gedachten voor op de wedstrijd tussen Badhr en Rico. Geen idee meer wie gaat winnen. Voor beiden een soort van respect, spannend. Leuk ook. De decembermaand, overal al kerst. Zelfs al kerstliederen op de radio. Maar eerst maandagavond Sinterklaas met mijn team. Leuk, zelf gekookt door twee medewerkers. En iedereen een surprise en gedicht. Hard gewerkt, om een surprise, of iets wat daarvoor door moet gaan te maken. Ik, zo niet creatief. Maar leuk is het wel, om in een surprise proberen iets van jezelf terug te geven. Tja..en wat zal dat dan zijn bij mij. Even wachten nog. Maandag is het zover. Het gaat in ieder geval over leven, over het leven en hoe je dit leven kunt! Ik ga dit jaar ook maar weer eens kerstkaarten schrijven. Ik heb het gevoel dat ik heel ver weg ben, van een aantal vrienden. En hoe leuk is het dan, om elkaar weer eens ouderwets per post iets te laten horen. Ik ga ervoor. En ik hoop ook, dat ik kerstkaarten krijg. Leuk vind ik dat. Post krijgen. Lezen.
En terwijl ik dit schrijf is het hier doodstil. Heerlijk...ik hoor bijna het bubbeltje in mijn champagne. Fijn :)! Mooi he, dit bloemetje uit mijn eigen tuin. Rozana heet ze. Ik heb, op advies van Pauline, deze bloemetjes onder mijn eikenblad Hortensia geplaatst. Rondom de voet van mijn buitenlantaarn. Prachtig, kwetsbaar en sterk. Want ook nu nog zie je die mooie paarse kleur. Gek, hoe ik foto's loop te maken buiten. Van al dit soort beelden. Afgelopen week gebruikte ik het woord - bewustwording - een aantal keren in mijn training. En toen ging het over je eigen gedrag, je non verbale gedrag. En nu, nu gaat het over alles in dit leven. Alles om je heen. Zie je het wel. En ben je je ervan bewust wat dit alles met jou doet. Ik heb zelf het gevoel, dat ik intenser leef, dan ooit tevoren. Waar heeft dit dan mee te maken? En gek, soms gewoon met het feit, dat er mensen ziek zijn, dat voor hen het leven niet zo vanzelfsprekend meer is, zoals ik het altijd zie of heb gezien. Dat ik me realiseer, dat je echt iedere dag moet genieten. Van elkaar, van de dingen die er zijn. Van al dat mooie. Ik val in herhaling, ik weet het, maar ik realiseer me steeds maar weer, dat dit het is. Dit, is wat er nu is. Vanmorgen stond ik in mijn wijnkast, jawel, ik kan er in staan. Anderen doen de wijnkast open. Maar ik, ik heb een soort mini museum onder mijn trap. Vol met schatkisten, vol met prachtige boeken. En kisten gevuld, met werkelijk sublieme wijnen. En ik moest glimlachen, want ik kreeg een prachtig sommeliers mes, bij een wijnpakket. En ik had dit niet verwacht. En weet je, dan ben ik blij, als een klein meisje, met zomaar een heel mooi mes. Het ligt te pronken, ik ga het gebruiken. Ik geniet er intens van. En zo ben ik gelukkig in mijn eigen bubbel. Ben ik gelukkig met alles om me heen. Ik heb mijn wijnlogboek, dat ik al heb sinds 1997, weer in gebruik genomen vandaag. Grappig om daar doorheen te bladeren en te zien, op welke moment je met anderen samen was, en genoot van een bijzondere fles. Ik ben gewoon mijn geschiedenis aan het schrijven. Mijn leven vast aan het houden, mijn verhaal aan het vertellen.
En zo ga ik, een herinnering aan het papier toevertrouwen, voor iemand die ziek is. Zijn dochter heeft me dit gevraagd. En het bijzondere is, de mens die nu ziek is, had een lijntje met mijn vader. En mijn herinnering zal dus een soort verlengstuk zijn, van de band die mijn vader met deze meneer had (en zijn echtgenote, ja zij in het bijzonder, want mijn vader vond haar prachtig) en dat, dat zal ik er ook in vermelden. Ik hoop dat deze meneer, zal glimlachen bij het idee. Want hoe leuk is het, als iemand anders zegt 'wat een mooie vrouw heb jij'. Ik lach dan altijd maar wat voor me uit. En geniet van mijn rijkdom, haha. En eindigend met een herfstblad en een spontane eikenblad hortensia bloem, die zomaar eenzaam zich laat zien, in deze struik, wens ik jullie een mooi weekend toe. Kijk maar om je heen. Geniet van je ziet. Geniet van wat er is. Heb elkander lief. Fijne Sinterklaas, een mooi weekend nog. Dag! En, zoals mijn moeder altijd zei, 'tel je zegeningen'. Echt tel ze maar....


donderdag 21 november 2019

Een palet van kleuren

En soms wordt je in dit leven overvallen, door de ongelooflijk mooie kleurenpracht, door de diversiteit en de schoonheid hiervan. Overal waar je kijkt zie je andere kleuren, nuances, kleurschakeringen, die je nooit eerder zo zag. Keek ik toen anders, of keek ik naar heel andere dingen, werkelijk geen idee.
Het leuke is, dat ik sinds ik onze tuin in Nieuw-Vossemeer heb, en ik realiseer me, dat ik dit ooit ook had, toen ik in Groot-Ammers woonde, dat ik geniet van bloemen en van planten. Van de eenvoud soms, maar ook van de rijkdom, de veelheid aan kleuren. Ik voel soms aan bladeren nu, en realiseer me, hoe ik me er nu van bewust ben, hoe zacht een blad van een plant kan voelen. Het moet niet gekker worden toch...en toen we dus vorige week in Egypte waren, was het genieten van al die prachtige kleuren. Veel foto's gemaakt en terwijl ik dat deed, of Annemarie eigenlijk (een Samsung maakt volgens mij echt mooiere foto's dan een IPhone, gevaarlijke uitspraak geloof ik..)realiseerde ik me dat het ook een andere manier van kijken is. Mensen zeggen ook nu tegen me, dat ik er relaxed uit zie. Grappig gisteren zei een oud collega me ''ze straalt weer". Welnu en zo voelt het ook. Ik kijk, ik geniet, ik leef. Ja ik leef optimaal, ondanks lange autoritten, maar wie wil dat niet in zo'n prachtige Mercedes Benz. Als het koud is verwarm ik mijn stoel, mijn nek en ik, ik kom gewoon daar waar ik wezen moet. En bijzonder eigenlijk, de hele discussie over 100 km rijden, of 130, ik luister er naar, lees erover en realiseer me, dat ik heel vaak 100 km rijdt nu. Het gejaagde lijkt eraf. Ik heb ook, en dit is weer een linke uitspraak, al sinds juli geen enkele boete gekregen voor te hard rijden. Gek, wat deze rust met me doet. Ik glimlach, want ik moest even denken aan Ton, mijn voormalige HR-manager die me waarschuwde ooit voor het rijden van veel boetes. Tja Ton er is dus wel degelijk iets gebeurd met deze van Loon. Een soort rust overvalt me. Ondanks een bomvolle agenda soms, ondanks zorgen en stress, die ieder mens soms heeft, ik kan dit leven heel goed aan. Mijn omgeving maakt zich drukker om mijn autoritten en werkdagen, dan ik zelf. Ik vind het leuk en fijn. En het begon met al die kleuren. Kleuren horen voor mij bij het leven. Geel is de kleur van mijn vader. Het verhaal hoe hij voor de eerste keer bij zijn vriendin Els ging eten, en gele rozen meenam. Speciaal voor haar. Geel omdat dit de enige kleur is die hij zag. Als je een blauw jasje ofzo aan had, ging hij gokken welke kleur het was. En voor mij is de kleur blauw al jaren lang mijn kleur. Vroeger was dit nog groen. Nu diverse tinten blauw.
Ik heb ook wel vijf blauwe colberts, allemaal net iets anders. Veel blauwe broeken, verschillende tinten blauw. En vroeger was dit zwart. Kleuren in trainingen, daar is ook veel om te doen. Leon de Caluwé heeft daar vele boeken over geschreven. Het blauwdrukdenken, groendruk denken etc. Leuk ik werk er wel graag mee. Maar wat ik ook erg mooi vind, is de verschillende kleuren huid, die je ziet in ons leven. De ene kleur bruin, of wit kan zo anders zijn. Toen ik op het strand lag, viel het me op, al die mooie tinten bruin/wit/bijna zwart soms van mensen in de zon. Ja daar zeg ik wat, mensen in de zon, dan lijkt het werkelijk alsof de wereld, het leven naar je lacht. Het voelt zo anders, als je in 29 graden rondloopt, geniet in je korte broek, tijd hebt om om je heen te kijken, te wandelen, te slapen, te lezen, en ja op dat soort momenten valt me de schoonheid van het leven nog meer op. En terwijl ik dit schrijf, realiseer ik me, dat ik eigenlijk ook altijd intens kan genieten van de mooie luchten, als ik aan het autorijden ben. De hemel die langzaam ontwaakt. Dus ja, ik kijk goed als ik vrij ben, in de zon lig, maar ik kijk ook goed, als ik gewoon aan het werk ben. Gisteren had ik een gesprek met een collega van me, en spraken we over de rijp en de nevel, die 's morgens over de Hoornboegse heide ligt, en wat een prachtig gezicht dit is. Foto's makend van de natuur, waar je dagelijks in mag vertoeven, in mag werken. Tja, ook daar die kleurenpracht, die lichtval, dat blad wat langzaam aan rood kleurt, oranje. Toen ik na de eerste nacht thuis, dinsdagochtend de luikjes open deed van onze slaapkamer, en de tuin in keek, toen zag ik ook die kleurenpracht, de natuur die het landschap zo mooi doet veranderen. En ondertussen zie je de groene blaadjes van de blauwe druifjes al stiekem boven de grond uitkomen. Mooi....welnu genoeg gezeverd (volgens mij Zeeuws) over kleurenpracht. Wat ik er zo maar mee wil zeggen, is dat het leven voor mij (en dit zeg ik bewust) een enorme schoonheid in zich heeft. En tja, steeds weer bereiken je berichten, van mensen van dichtbij of wat verder af, die ziek zijn. Die moeten knokken, om in dit leven te blijven. En gisteren toen ik kerstpakketten bestelde, bij een firma, die een deel van de opbrengst aan Goede doelen schenkt, koos ik voor ALS en KWF. Gek, omdat deze twee rotziekten dichtbij me staan. Me iedere keer weer aantikken. En als ik hier een kleur aan moet verbinden, gevoelsmatig, dan kom ik uit bij rood.
Want rood is voor mij de kleur van de liefde. Liefde, die maakt, dat we met elkaar heel dichtbij elkaar blijven. Dat we elkaar heel stevig vasthouden, juist op dit soort momenten. Dat we elkaar hoop geven, liefde geven, aandacht geven en dat we ons realiseren, dat liefde de levensader is bij alles wat we doen. Ik geloof er heilig in, dat liefde ons bij elkaar brengt, bruggen kan bouwen. Dat liefde en geloven in de liefde, want hoe kijk je nu naar liefde, als je hierin zwaar beschadigd bent. Hoe ga je om met liefde, als je die liefde maar niet vindt, of niet meer vindt, of ooit dacht gevonden te hebben en ga zo maar door. En toch, realiseer ik me altijd weer, dat liefde ook is, aandacht voor elkaar. Luisteren naar elkaar. Die hand op je arm. Die glimlach, die knipoog, die omhelzing, of soms die vraag 'hoe gaat het met je'. Attent zijn, even zien, dat het met die ander wat minder gaat. Of even luisteren naar het verhaal van de ander. Ook dat is liefde. Ik kijk naar die programma's soms waarin mensen elkaar ontmoeten, en de verhalen die daarbij horen. Ik realiseer me, dat het leven een stuk eenvoudiger is, als je met iemand samen mag leven, van wie je houdt. Waarin je elkaars nukken en ongemakken kent, maar waarin je ook altijd weet, dat die ander er is. Steeds maar weer. En weer terwijl ik dit schrijf, komen er vele voorbeelden voorbij, verhalen, vrienden en vriendinnen, waar het leven iets anders voor in petto had of heeft. En weet je voor al die prachtige mensen, die af en toe die hand, die blik, die aanraking nodig hebben. Ik heb ruimte genoeg in mijn hart en zal er voor je zijn. En dit meen ik. Mijn ouders leerden me te delen, onbaatzuchtig bijna. Dank je wel hiervoor. Ik voel me rijker dan een koning, en dat voel ik in iedere vezel van mij. Allemachtig, wat een gekke blog is dit geworden. Wat een rijk palet aan kleuren. Alles is toch nog goed gekomen met je, zei mijn moeder me ooit en nu, nu glimlach ik alleen maar....

vrijdag 8 november 2019

Een zonnig blogje op een koude vrijdag

Goedemorgen, op deze frisse vrijdagmorgen zit ik op mijn werkkamer, 1e etage, 1e kamer links, in Nieuw-Vossemeer te werken. En eigenlijk rond ik mijn intensieve werkweek af, en tussendoor neem ik mijn tijd, om me voor te bereiden op minimaal 27 graden in El Gouna. Nog een boodschapje bij de Spar, waar ik een handkus kreeg van een leuke buurman. En waar ik van de eigenaar van de Spar, een schilmesje kreeg voor komkommers of citroenen. Leuk, hoe de gemoedelijkheid de overhand hier heeft. En hoe ik hiervan geniet. Mercedes in de garage, laatste mails weg, kopje Nespresso erbij, wel wat wil je nog meer als mens. Niks toch. Gisteren bij de uitvaart van de moeder van een vriendinnetje van mij, in de stromende regen, nog even bij het graf van mijn ouders gestaan. Daarna nog even bij opa en oma langs, althans hun graf. En toen weer terug naar Nieuw-Vossemeer. Het is slechts 25 kilometer verwijderd van de plek waar ik geboren ben. Lekkere dingen gehaald in het kaaswinkeltje op Flakkee, grappig daar rondlopen en herinneringen komen terug. Maar daar hebben we het nu niet over. Bijzonder is, om naast een vreemde mevrouw onder de paraplu te lopen door een straat, waar herinneringen liggen. Waar schoolvriendjes woonden, waar mensen wonen, of gewoond hebben, die belangrijk waren in mijn leven. En met deze vreemde mevrouw, zomaar een gesprek te hebben, over het rouwcentrum in Amsterdam Zuidoost. Mevrouw was een antropologe en ik, ik begon over mijn ervaring met Jitske Kramer en Danielle Braun, hun prachtige opleiding, die ik ooit heb mogen meemaken. En ik, ik begon te vertellen over de rouwrituelen. Zou dat nou een soort 'gekte' zijn van mij, dat ik die dood zo intrigerend vind. Dat ik het mooi vind, om de verhalen van het leven te horen, vanuit al die verschillende perspectieven. Dat was gisteren natuurlijk zo aan de orde. Ieder kind, heeft zijn eigen beleving bij zijn jeugd. En ook in dit gezin, hoor je de verschillen. Terugrijdend, met een auto vol champagne, ook wel fijn, want ik had natuurlijk weer het nodige besteld bij Chrisje, kwam ik thuis in dit mooie huis en heb ik een paar uur voor pampus op de bank liggen slapen. Want wat ben ik moe. Van het harde werken, van alles, dat nieuw is en anders. Maar ook van alle indrukken, alle mooie en minder mooie dingen, die ook bij dit leven horen. Van het harde werken, hier thuis en overal. En nu, nu is het tijd voor vakantie. Morgen gaan we wandelen door dit mooie dorp. Krijgen we verhalen te horen, over bijzondere gebouwen in Nieuw-Vossemeer en wordt het pleintje van Merijntje onthuld. Stamppot eten in de kroeg, ach het is gewoon heel lekker relaxed. Zondag nog wat muziek luisteren in het kerkje en tussendoor koffers pakken en het huis klaarmaken voor Hans en Ria. Zij komen hier een weekje wonen. Hoe fijn is dat. De poezen worden schromelijk verwend, ik weet het zeker. Hans en Ria zijn poezen liefhebbers, dus dat zit helemaal goed. En als ik uit het raam kijk, dan zie ik mijn mooie tuin. Dan geniet ik eventjes in stilte. Dan voel ik in gedachten al die zon op mijn huid. Lekker boeken mee om te lezen. Niet zoveel spannends, maar rondlopen in El Gouna is op zich al een heerlijk vooruitzicht. Wij gaan altijd op onderzoek uit, slingeren langs nieuwe wijken, langs strandjes, en genieten van de vriendelijkheid van dit deel van Egypte. Dus op deze koude, maar o zo zonnige dag, terwijl de klok een keer slaat, omdat het half 12 is, wens ik iedereen een mooie koude, zonnige week toe. Zorg goed voor elkaar. Ik hoop met een iets beter kleurtje terug te komen. Nu ben ik grauw en grijs, maar alleen van buiten, niet van binnen. Daar schijnt de zon. En niets kan daar verandering in brengen. Ik heb het leven lief...Anita

zondag 3 november 2019

Licht en donker...

Gisterenavond mochten wij het terrein van de Zuiderhof in het licht zetten. En hoe....een avond met naar schatting 185 bezoekers, met mooi voorgedragen gedichten, maar vooral al die lichtjes, aangestoken voor diegene die nu in dit leven, niet meer bij je is.
Mooie woorden, prachtige muziek, glühwein, en aandacht. Het thema was aandacht. Aandacht voor elkaar. Aandacht voor die meneer of mevrouw die naast je zit. Een glimlach, een woord, een handreiking. Fraai. Zo simpel, zo eenvoudig en zo fijn. Mooi was, toen ik naar de muziek en het gezang van Revoce zat te luisteren, dat ik naast een meneer zat, die erg emotioneel was. En wij pakten elkaars hand. Een glimlach, tussen zijn tranen door. Aandacht. Hoe simpel kan het zijn. De meeste medewerkers van Uitvaartstichting Hilversum waren aanwezig, sommigen met partners, vrijwilliger Hans, broer Paul (hij zorgde ervoor, dat het terrein er bijna feeëriek uitzag), met prachtig roze en paars led licht. Bomen als in een sprookjespark. En het leek even alsof de hemel lichter was, deze avond.
Mooi, en nu, is het bijna weer donker. En deze dag, was zo'n hele mooie stille dag. Wat uitslapen, tijd voor elkaar, een glaasje champagne drinken, op deze 3e november 2019. En ondertussen wat kleine aanpassingen nog doen in ons mooie huis. Ik wat stil en op mezelf. Gisteren ook al, moe en op mezelf. Gek, hoe ik niet ben van de grote drukte. Hoe ik niet zo houd van allerlei mensen om me heen, maar meer van het één op één contact ben. Een goed gesprek. Een moment van rust. Hoe ik van observeren houd, van om me heen kijken. En daar ook van kan genieten. Gisteren was ik stil, doordat er soms zoveel in mij omgaat. Mijn gedachten na een gesprek, een ontmoeting. En nu zo goed voelbaar, mijn vermoeidheid. Het geeft niet, het mag er allemaal zijn. Vandaag is een dag, die mij daarbij helpt. Een dag waarin ik het tempo kan bepalen. En de rust kan nemen. Ook kan herinneren. Een schilderij ophangen van vroeger, een schilderij dat boven het bed van mijn ouders hing. Een schilderij van een foto van mijn broer en mijzelf. Leuk, het hangt nu op een mooi plekje in ons huis. Net zoals de foto van de boerderij, gemaakt door Nick, vanuit zijn straaljager, wat was mijn vader daar trots op. Ja mijn vader, mijn moeder, mijn schoonvader, Cees, Evelien, Loes gisteren heb ik voor jullie allemaal een kaarsje aangestoken. En nog eentje voor al die andere mensen, die mij zo dierbaar zijn, en die ik bij me draag. Mijn vader, zijn stem mis ik nog het meest.
Bijzonder is wel, dat Paul Rigter, de documentaire maker, deze stem heeft gefilmd. Dus ooit dan hoor ik weer zijn stem, dan hoor ik weer hoe hij zegt 'Anita geef die jongens een gevulde koek'. Haha, mijn lieve oude vader. Wat zal ik glimlachen als ik hem terug zal zien op het beeld. En zijn stem zal horen. Gisteren mocht ik een gedicht voorlezen en dat ging hier ook over.

Alsof je er weer even bent
Een gevoel
alsof er een hand werd gelegd op mijn rug
een gevoel, een gevoel van ben jij het?
ben jij het echt, ben je weer even bij me terug?

Een schaduw
alsof ik iemand langs me heen zie gaan
een schaduw, die lijkt op jou
ben jij het echt, zie ik jou daar nu staan?

Een stem
alsof de radio ineens aan gaat
een stem, een stem die lijkt op de jouwe
ben jij het echt, ben jij degene die tegen me praat?
is het echt
ik weet het niet
het enige wat ik wel weet is
dat dit alles me helpt, tegen het verdriet.

Het is net alsof jij op deze manier
mij wilt laten horen, voelen en weten
dat jij mij, net zoals ik jou
niet bent vergeten...

Dit gedicht is niet van mijzelf. Maar van een dame geloof ik, gevonden op internet. Er zijn zoveel woorden, die ons helpen op dit soort momenten. Weet je, en gisteren was ik zo moe, maar toen ik al die mensen zag, al die tranen en later al die mensen met hun lichtjes zag verdwijnen in de duisternis, met een kaarsje in de hand, op weg naar het graf van hun dierbare, toen was ik niet meer moe. Ik voelde dat wat ik nu mag doen, in Hilversum, mijn leven zoveel rijkdom geeft. Zoveel meer geeft, dan wat ik tot nu toe heb gedaan. En ik vergeet hierbij nooit, dat ik dit gevoel voor het eerst mocht ervaren bij Yarden. Ja bij Yarden, dat prachtige bedrijf. Veel mensen spreken me aan, over het nieuws rond en bij Yarden. En ik, ik kan alleen maar één ding zeggen en dat is, dat ik blij ben dat ik ooit bij Yarden heb mogen werken. En stop alsjeblieft met oordelen, en spreken over dit bedrijf. Oordeelloos aanschouwen, door mijn moeder gedeeld en geleerd, is hier van toepassing. Bij Yarden heb ik geleerd, hoe je zorg kunt geven aan je medemens. En hoe je kunt zorgen voor een goed afscheid. En nu, in Hilversum mag ik verder bouwen aan een prachtige Stichting. En gisterenavond was een avond om nooit te vergeten. Memorabel. Dus dank je wel, collega's, partners, Paul en Hans. Dank je wel. Top! En leuk, tussen al die collega's door, loopt een jonge man. Hij werkt hard, doet heel erg mee. Heeft volgens mij een hart van goud, en soms valt zo iemand je op, is hij een stille onzichtbare schakel en helpt hij, waar nodig. En toen ik deze foto zag, vond ik dit beeld zo kenmerkend, voor hoe het kan gaan in het leven.
Soms kom je ergens binnen, en ben jij die verbindende schakel, die zorgt dat mensen bij elkaar komen. Aan elkaar verbonden zijn en blijven. Soms is dit je rol. En als het moment daar is, dat je los moet laten, kost het even tijd, om alle schakels weer aan elkaar te verbinden. Ik heb nu het gevoel, dat ik hier weer mee bezig ben. Een schakeltje veranderen, een nieuwe schakel toevoegen. Met als intentie, een ongekend sterke ketting te smeden. Klaar voor de toekomst. Meerjarenplannen klaar, prognoses klaar. Ik ga ervoor, op naar een nieuwe langdurige verbinding.
Gek hoe ik kan mijmeren, op een mooie rustige dag als vandaag. Heerlijk, hoe de stilte, de rust, me nu overvalt. En ik geniet, van het licht en het donker. Van het leven...een fijne zondagavond nog!