Daar is 'ie weer de nacht zonder slaap. Ongelooflijk. Ik was zo moe, we gingen naar bed om
'Vinger aan de Pols' te kijken, hebben nog lekker gepraat en jawel ik was hyper...ik ben om kwart over een uit bed gegaan en nu zit ik nog steeds in de keuken. Heb wat mails gelezen. Wat voorwerk gedaan voor mijn boek (had vandaag een leuk gesprek aan de telefoon met de uitgever) en wat spelletjes op de computer en nog steeds ben ik wakker.
Krijg het wat koud nu, dus probeer straks weer in bed te gaan liggen.
De eerste dag na de chemo is redelijk verlopen, beetje een misselijk gevoel, maar al met al best goed. Annemarie was lekker aan het schilderen, een giga doek van 2.20 bij 1 meter. Ik lag op de bank, nam zelf de telefoon aan, heb heerlijk een boek uitgelezen. We hadden met mijn arts overleg gehad over de vorige kuur, en dat ik zo ziek het ziekenhuis uitkwam. Nu hebben we met name de Mabtera kuur langzamer via het infuus laten lopen. Van deze kuur wordt je namelijk direct al ziek, tijdens het inlopen via het infuus. Als je deze kuur langzamer laat inlopen, dan is die misselijkheid niet direct zo aanwezig. Daarnaast hebben we gelijk gisteren en vandaag al zetpillen gezet tegen de misselijkheid. Wie weet of dit alles een goed efffect heeft, tot nu toe wel..gewoon gegeten, wat minder, wat voorzichtiger, wijn en koffie laten we gewoon achterwege, smaakt echt niet. Geuren worden wat minder aantrekkelijk.
Vanmorgen kwam Brigitte, een vriendin van Annemarie, met een heerlijke massage-olie, deze olie maakt je warm. Omdat ik het steeds zo koud heb..lief he...
Voor de rest weinig te melden, de nachten duren lang op deze manier. En weet je ik heb al meer dan een derde van mijn chemo's erop zitten. En het komt allemaal goed. Vanavond in bed vroegen we aan elkaar of we weleens bang zijn of bang zijn geweest.....en allebei gaven we als antwoord dat we alleen bang waren geweest toen ik kanker kreeg, dat we elkaar zouden verliezen, dat ik zou komen te overlijden...mooi he...dit zijn van die momenten, waarop ik me realiseer dat vechten het enige is wat ik moet doen. Om dit geluk te mogen blijven ervaren, met mijn Annemarie en haar twee bijzondere meiden.
Ja lieve mensen....de nachten zijn donker en koud soms, maar het leven is echt zo ongelooflijk de moeite waard. Ik heb me dit altijd gerealiseerd, maar steeds meer, ook als ik terugdenk aan mijn ontmoeting met Jix gisteren in het ziekenhuis, besef ik nu wat rijkdom is. En dat is dit alles te mogen voelen en ervaren. Geluk te mogen delen met iemand van wie je ongelooflijk veel houdt, en je gezondheid, daarnaast je geborgen voelen door warme vriendschappen, ja dat is echt zo! Ik lijk soms wel een dominee, maar zou zo graag aan jullie allemaal mee willen geven dat het echt hier om gaat. Soms praat ik met mensen over geld, banen, carriere, en nog meer en steeds meer willen en ik heb ook die neiging en dan denk ik nu, ach het gaat om zoveel andere dingen, en daar gaat het echt om, geloof me....koester wat je hebt.
Oh ja nog even, weet je wat ook zo heerlijk is, samen lachen. Vanavond in bed hebben we zo ongelooflijk gelachen samen, zomaar om niks, maar dat doet je zoveel goed!
Dikke zoen, tot morgen!
Aniet
