Een nieuw begin...in een nieuw jasje....


Leef! En geniet van het nu....en realiseer je wat een rijkdom dit is...zomaar mogen leven....




dinsdag 29 mei 2007

Nog eventjes op deze heftige dag....

Lieve allemaal, deze dag zit erop...de bloemisten in Voorschoten kennen ons al...en Blokker is uitverkocht als het om vazen gaat, geweldig, Rosanne opperde al 'dat we wel bloemen kunnen gaan verkopen'. Dank je wel allemaal! De kogel is door de kerk - ik ga niet voor een pruik - ik doe het met doekjes, of gewoon met een mooi bruin kaal koppie...de zon gaat mij hierbij helpen.
En ik begrijp van Carla (ik weet inmiddels via Peter wie je bent Carla, heel veel sterkte jij ook!!) dat het allemaal wel went. Dus we gaan er voor!

Nu ga ik een beroep doen op jullie harten let op! A.s. zaterdag zou ik voor mijn Hospice, samen met nog een grote groep vrijwilligers gaan sponsorzwemmen in het zwembad in Gorinchem. Gewoon zoveel mogelijk baantjes trekken en zoveel mogelijk geld bijeen zwemmen. Vorig jaar hebben we met elkaar een kleine 6 duizend euro bij elkaar gezwommen. Ik zelf heb heel fanatiek 60 baantjes gezwommen en ruim 800 euro bij elkaar gezwommen. Fantastisch. Dit jaar was ik dit weer van plan. Maar nu ben ik zelf niet de beste staat en heeft Karin Keizer-de Jong, een goede vriendin van mij, zich aangemeld om namens mij te gaan zwemmen. En nu wil ik jullie allemaal vragen een bedrag, groot of klein, het maakt niet uit over te maken op bankrekening nummer 397222637 tnv stichting Hospice/VTZ te Gorinchem onder vermelding van sponsor Karin/Anita.
Het zou geweldig zijn als wij met elkaar in staat zijn om dit jaar een fantastisch bedrag over te maken voor dit geweldige doel. Ik hoop dat ik jullie dit mag vragen en op jullie bijdragen mag rekenen.
Namens het Hospice en het VTZ ongelooflijk bedankt! Ik zal de penningmeester vragen om uiteindelijk door te geven hoeveel Karin bij elkaar gezwommen heeft!
En dat laat ik jullie dan nog weten!

Voor nu is het genoeg...we zijn moe, gaan vanavond met Rosanne in bed, de film Step Up kijken, een vrolijke romantische dansfilm. Florine is op schoolkamp en geniet van heel andere dingen...heerlijk he!
Morgen nog een lastige dag, eind van de dag meld ik mij weer. Ik wens jullie een mooie avond toe en ben zielsgelukkig met alles wat mij tot nu toe bereikt via post, mail, telefoon of op een andere manier. Dank je wel, met jullie naast me, ga ik het redden! Let maar op!

veel liefs
Aniet en Annemarie

Ja want ook zij voelt zich gesteund door alle lieve woorden, kaartjes, aandacht en bloemen!

Oh ja ik vroeg nog aan de arts 'mag ik een wijntje drinken tijdens de chemokuren?' hij reageerde 'pardon? Daar zult u even geen trek in hebben, maar niets is verboden...'
Hoe is dat Carla, heb je daar nog zin in?

Even kort de tussenstand - Non Hodgkin

Lieve allemaal

Helemaal kapot van vermoeidheid ben ik net thuis. Oma Emmy en Opa Reynaud hebben Rosanne opgevangen tussen de middag, want Annemarie en ik zaten nog in het ziekenhuis.

Dit is een kort verslag, ik ga zo slapen :
om 09.00 uur werd een gipskorset aangemeten en dat heb ik nu om, een soort hemd wat onder mijn bh begint en tot over mijn broekband zit. Geeft veel steun.
Hierna naar haemathologie voor een vingerprik bij Ria, een ongelooflijk aardig mens. De uitslag van het bloed zou 10 minuten later bekend zijn bij mijn arts, de heer Roel Willemsen.
Nadat hij Annemarie en mijzelf kwam halen, zijn we lang met elkaar in gesprek gegaan. Ik heb een vorm van non hodgkin lymfoom. Er zijn grofweg drie indicaties, zeer agressief, gemiddeld en laag agressief. Zoals het er nu uitziet, maar de heer Willemsen gaat dit nog nader onderzoeken lijkt mijn vorm op gemiddeld. Dit betekent dat er een kans is op remissie (geen non hodgkin symptomen meer aanwezig) van 70% en bij 50% hiervan is er een kans op genezing. Dus dit biedt perspectief. Hij gebruikt het woord genezen nooit, hij gebruikt de term remissie.
Gezien mijn pijn, wil hij er veel spoed achter zetten.
Morgenochtend om 10.00 uur hebben we een afspraak bij de kapper, want ik zal al direct na of tijdens de eerste chemokuur kaal kunnen worden. Om half twaalf morgen en beenmergpunctie en aansluitend om 14.45 uur een CT Scan. Dit is om te kijken of er nog uitzaaiingen elders te vinden zijn. Dus weer een ongelooflijk spannende dag.
En dan gaan we a.s. donderdag 31 mei, op de verjaardag van mijn pa, beginnen om 09.00 uur met de eerste chemokuur (dit betekent steeds eerste dag een dagopname aan het infuus, waarbij de chemokuur wordt ingebracht), daarna de resterende dagen van de week van huis uit pillen in nemen en dan 2 weken herstellen. Op 25 juni de tweede chemokuur, zelfde verhaal. Zo krijg ik in 24 weken 8 chemokuren en aansluitend gaan we verder met bestralingen.
Al met al heel heftig.
De bijverschijnselen zijn :
ik word kaal, misselijkheid (maar hier zijn goede medicijnen voor), op de eerste kuurdag tintelende vingers en tenen en koorts. Het kan zijn dat je zo'n opgeblazen prednison hoofd krijgt, maar ja dat zien we dan weer...lijkt me wel heel erg.

Verder ongelooflijk veel medicijnen, drankjes en rotzooi. Hoop is wel dat de pijn snel zal verminderen en ik goed kan slapen. Ik hoop het echt.

Later schrijf ik meer. Nu ben ik, zijn we, kapot en gaan we eventjes slapen..
Ik hou van jullie, de strijd gaat beginnen, help me maar...ik ben nu eventjes helemaal kapot door alle berichten en wil gewoon even huilen...
maar lieverds er is een kans dat we deze strijd gaan winnen, en daar teken ik voor!
Aniet

Dinsdag de 29e.....een spannende dag!

Vanmorgen heel vroeg wakker, na een wat onrustige nacht...beetje zenuwachtig denk ik en weer die gekke benen. Die doen gewoon iets anders dan dat ik wil dat ze doen...ingewikkeld hoor!
Gisteren was een dag die weer bol stond van vriendschap, liefde en warmte. Telefoon, bezoek, verwacht en onverwacht, spontaan, vrienden van ver en vrienden van hier uit Voorschoten...onvoorstelbaar, wat een rijkdom. Ik blijf het herhalen...Rosanne ging tussendoor lekker tennissen met Maurtis en Florine heeft haar dansje voor het schoolkamp (jawel vandaag voor vier dagen!!) geoefend met Noortje. Gesprekken, intenser dan voorheen en een glas wijn zomaar midden op de dag. Slapen tussendoor en op bed liggen, met Roel naast mijn bed, wij hand in hand. Zo mooi en zo intens...
Vanmorgen toen ik wakker werd een prachtige ongelooflijk intense reactie van Nicolien, de zus van Els uit Amerika. En door dit soort dagen en reacties weet ik een ding, ik moet deze strijd winnen. Ik wil doorgaan met deze intensiteit van leven, ik wil genieten van alles wat er om mij heen is ontstaan en nu staat. Soms bellen er ook vrienden, die ik niet eens aan de telefoon krijg, omdat ik slaap, of met iemand zit te praten.

Leuk om te zien, hoe de kinderen er tussendoor laveren, ze msn'en of doen een spelletje op de computer. Of Rosanne, die ongelooflijk lief gaat helpen, opruimen, afwassen, kastjes netjes maken. Echt zo geweldig...en waar je nu ook rondloopt overal staan bloemen, kaarten of ligt een boek. Een mooi gedicht, een dvd met een intense film, zodat ik even goed kan huilen....of de muziek van Il Divo...eigenlijk wilde ik schrijven, het leven kan bijna niet mooier zijn dan het nu is...
en eigenlijk zie ik het maar zo, het leven is geweldig en jullie doen met zijn allen zo ongelooflijk mijn best, om mij steun te geven, om mij bij te staan, met woorden, gebaren, bezoekjes, telefoontjes en mailtjes en het kan gewoon niet anders zijn, dan dat wij met elkaar sterker zijn dan ergste tumor ook!

Vandaag wordt een spannende dag. Eerst mijn gipskorset (ik roep wel tegen Annemarie, wie weet heb ik wel maatje 36 als ik eruit kom...lijkt me knap benauwd zo'n ding aan)aanmeten en dan een gesprek met de haematholoog (schrijf je dat zo?) waar het behandelplan wordt besproken. En aan wie ik al mijn vragen kan stellen, ik ben zo benieuwd...want een van mijn eerste vragen zal zijn - wat zijn de kansen, wat is mijn perspectief - en ik ben zo benieuwd. Ik zag een documentaire op tv van een meneer die een vorm van lymfklierkanker had en een prognose had dat hij nog een paar maanden zou blijven leven en ondertussen is hij vier jaar verder. Kijk en ik heb gelukkig een geweldige moeder als voorbeeld, die heeft nog 24 jaar doorgeleefd met kanker. Weliswaar was haar vertreksituatie wat gunstiger dan de mijne nu...maar toch...
Annemarie en ik hebben al onze vragen verzameld en ik zal zodra ik terug ben alles weer op de site zetten! Dan hebben we allemaal dezelfde informatie.
En morgen een CT-scan om te kijken of we alles goed in beeld hebben en of er niet hier of daar ook nog een uitzaaiing zit, of iets anders...ook weer spannend. Maar ik zei gisterenavond voor het slapen gaan tegen Annemarie 'het is wel genoeg zo he...'.

Oh ja, nog even dit. Annemarie en ik trekken dit weekend een dag de telefoon eruit, de deurbel werkt niet, we werken de log niet bij en nemen een kwaliteitsdagje voor onszelf. Om even samen te zijn en alle emoties en indrukken, die er nu ontstaan en die wij ook samen moeten verwerken, even een plekje te geven. En ik heb me voorgenomen dit af en toe te doen, om ook samen te zijn en samen tijd voor elkaar te hebben....want dat hebben we nu wel nodig. Samen zijn is samen lachen, samen huilen, zo zingt Willeke Alberti toch?

Lieverds allemaal, ga maar weer door met duimen, met alle lieve gedachten, gebeden, met alles waarmee jullie mij/ons steunen...ik kan geen woorden vinden hiervoor. Dank je wel.
Veel liefs...ik ga een kopje thee maken voor mijn lief.
Anita