Zomaar even....

Hallo hier ben ik weer. Na een best wel lange tijd, een drukke en vooral intensieve tijd. In mijn hoofd gebeurt er heel veel. In mijn leven lijkt het nog meer...en nu zit ik lekker aan tafel. Met onze nieuwe krant, het NRC, een beetje een serieuze krant. Voorheen lazen wij het Algemeen Dagblad Regio Den Haag. Vast niet zo intellectueel, wel lekker en lokaal dichtbij. Nu lezen wij deze nieuwe krant. Best leuk, mooie interessante artikelen, bewuster en zo gedegen. Even wennen, want eigenlijk ben en blijf ik altijd, een echte van Loon. En zoals Ma van Loon altijd zei 'een echte van Loon geeft nooit op' zo voelt het ook weer deze tijd. Een wat lastige tijd, die begon met mijn huurder en nu het loslaten van mijn mooie pand in Schoonhoven. En toen kwam er van alles, van kapotte bruggen, herstel of verfraaiing van een gebit, uitlaten die kapot gingen, laptop die stopte, een kind dat een eigen huis krijgt, kortom een periode, waar je bankrekening in een rap tempo leeg raakt, maar ach, er komen weer betere tijden en ik denk altijd maar, dat gezondheid en geluk, het allerbelangrijkste is in ons leven. En dat er prachtige dingen gebeuren, naast al die ongemakken, die oplosbaar zijn. Mijn werk, het mogen begeleiden van een vluchteling, naar een nieuwe toekomst gaat gebeuren. De dame in kwestie haal ik a.s. donderdag op, bij Babylon in Den Haag, om van daaruit samen naar Austerlitz te vertrekken en daar met nog een hele groep mensen, twee mooie dagen te beleven. En hoe fraai is het, om jouw hele kleine bijdrage te mogen leveren aan de heropbouw van iemand, een mens, die huis en haard en alles heeft moeten achterlaten, om hier in Nederland een nieuw bestaan op te bouwen. Ik, ik mag gewoon meedoen. En vorige week, onze bijdrage vanuit Yarden aan Ereveld Vol Leven in Loenen. Als er iets indrukwekkend is, is het dit moment wel voor mij. Achter ieder grafmonument, achter iedere steen ligt een verhaal. En door de representanten achter deze grafmonumenten, komt die mens die zijn leven heeft gegeven voor oorlog, of wiens leven is verwoest door oorlog tot leven. En die dag, in de stromende regen, huilde ik als een klein meisje, om al dit leed. En hoe mooi was het, om hier met bijna 40 collega's van Yarden aanwezig te mogen zijn. Geweldig. Op dit soort momenten ben ik trots en blij, dat Yarden en ik, een verbintenis zijn aangegaan. Prachtig... En vandaag, terwijl mijn lijf protesteerde van de pijn (alles doet zeer, mijn benen, mijn rug, mijn knie..) mocht ik een prachtige groep collega's begeleiden, trainen, en met hen in gesprek gaan. Gaaf en bijzonder. En in het kader van de Yarden Collega tour, liep een collega met me mee. En aan het einde van de middag, kreeg ik een prachtig geschenk van haar, zomaar, vanuit waardering voor wie je bent. En ik, ik werd verlegen..want dit soort momenten, zijn zo bijzonder. Het delen, het samenzijn, en het vertrouwen dat er is, maakt dat ik met grote regelmaat zomaar geniet. Ik merk ook, dat ouder worden en met name alle fysieke dingen die daar bij horen, me soms wat stil maken en doen beseffen, dat ook ik, langzaam aan ga horen bij de senioren in ons bedrijf, maar dat ook ik, juist daardoor mijn bijdrage kan leveren aan een nieuwe generatie, aan anderen. Als mentor, als coach, als begeleider. En geleidelijk aan ontstaat hiermee het besef, dat ik dingen aan het doen ben, die me zo goed passen. En ondertussen heb ik contact met mooie mensen, ver weg en dichtbij, ben ik gelukkig. Hier in Wassenaar, met Annemarie, maar ook met het feit, dat ik volgende week met mijn nicht ga fietsen op mijn geboorte eiland, langs de boerderij, overal en nergens, lekker samen een weekend op Flakkee doorbrengen en fietsen door onze geschiedenis...fraai toch! En met al die vrienden, die lieve berichtjes die mij zomaar bereiken, iedere dag weer. Met vriendschappen, collega's en al die mooie dingen die ik mee mag maken. En vandaag refereerde ik nog even aan het feit, dat mijn leven een reis is, een reis en dat sommigen al jaren lang met mij meereizen en anderen maar af en toe. En dat sommigen een stukje met mij meegereisd zijn, of ik met hen...maar dat deze reis, voor mij een hele mooie intensieve reis is. Waar ik van geniet. Ook al schuurt het soms, in mij en met mij. Dus eindigend voor nu, voel ik mij een gezegend mens, ondanks alle issues die nu spelen, ondanks de pijn die ik nu voel in mijn lijf, en weet ik, er komt weer een andere tijd. Ik denk aan mijn vriendin die knokt voor haar leven, met chemo's en al die shit die daar weer bij hoort. Ik denk aan mijn oud collega, die dit nooit meer zal lezen, omdat zijn leven voorbij is. Afgelopen week, terwijl ik de computer aan het 'schonen' was, zag ik opeens een foto, een lachende foto van mijzelf, met mijn vader aan mijn ene zijde, en Eveline aan mijn andere zijde. En toen realiseerde ik me, dat alleen ik nog leef....bizar he...en steeds weer besef ik, wat een ongekende mazzelaar ik ben...echt waar! En ben ik dus dankbaar, steeds maar weer heel dankbaar, voor mijn leven. En voor jou, en jou en voor nog zoveel meer.... Fijne avond nog. Anita