Een nieuw begin...in een nieuw jasje....


Leef! En geniet van het nu....en realiseer je wat een rijkdom dit is...zomaar mogen leven....




vrijdag 29 april 2011

Voorjaar, een OR en nog meer mooie dingen...

Lieve mensen...en zomaar een blogje op vrijdagavond. Een intense week, met emoties op allerlei gebied. Aanvaringen, mooie gesprekken, een programma voor OCW, waar je blij van gaat worden, een avondje lesgeven, zomaar toch weer. En ondertussen ben ik meer dan moe...de wegen, de velden alles lijkt mooier als de zon schijnt, vooral de mensen...soms zit je zomaar op een bankje, met mooie kussens en geniet je gewoon van de zon, van het simpele zijn. Maar ondertussen, dankzij een hardnekkige, in mijn beleving niet heel realistische ondernemingsraad, werk ik me honderd slagen in de rondte. Gebeurt er veel en kun je niet doorpakken...en blijf ik maar interimmen in Amsterdam en Alkmaar en denk ik na over huisvesting, over verbouwingen, over van alles en nog wat. Ik vind het dus allemaal heel stevig en dat voel ik aan mijzelf. De emoties liggen dicht onder de oppervlakte. Morgen is dag van ons vorstenhuis. Ik heb er niet zoveel mee....en normaal gesproken zou ik gewoon naar mijn vader gaan. Maar Els gaat. Haar dochter trouwt op 5 mei en zij is dus een weekje, een klein weekje weg. Dus Arie en ik vangen dit wat op en zomaar ben ik vrij op zaterdag...en hoop in stilte dat Pa van Loon een oranje tompouce krijgt op deze feestelijke dag. Nu eventjes niks, morgen de btw-aangifte en nog wat businesscases maar eerst lang slapen...ik verheug me er nu al op. Een mooie en fijne avond. Liefs, voor iedereen...en al die collega's die moeten werken vanavond, en dit weekend, heel veel succes, het is druk bij Yarden! Bedankt voor de inzet. Anita

zondag 24 april 2011

Een blogje op eerste Paasdag...

Terwijl blauwe violen, uitgebloeide blauwe druifjes en nog meer blauwe bloemen, waar ik simpelweg de naam niet meer van weet, mij omringen, zit ik aan mijn mooie verweerde tuintafel en schrijf ik een blog op eerste Paasdag. Roos is met Niek naar het strand, lekker chillen, Floor lag hier te lezen in de zon, samen met Annemarie en ik, ik sliep, een beetje half in de zon, en in de schaduw, steeds maar weer viel ik in slaap. Ondertussen drink ik veel water, Spa Henriette, of eigenlijk Marie-Henriette..en ik lees een boek, wat diepe indruk op mij maakt. 'Het evenwicht' van Martin Bril...een boek wat ik herken, alleen dan tien of misschien wel honderd gradaties erger dan mijn eigen boek. Een boek vol korte stukjes over zijn strijd tegen kanker. Hij heeft verloren want op 22 april 2009 is hij overleden. Het mooie van dit boek is de intensiteit van zijn leven, zijn laatste levensweken, dagen. Ik vraag me steeds weer af, waarom ik dit soort boeken wil lezen. Volgens mij maakt het me meer dan bewust, watvoor een mazzelaar ik ben. Een geluksvogel in optima forma...ik merk dat ik deze woorden optima forma steeds gebruik. Het klinkt zo mooi. En voor mij betekenen deze woorden, dat ik er alles uit gehaald heb, wat er in zit. En volgens mij is dat zo kenmerkend voor mij. Dat doe ik in de liefde, in de vriendschap, in mijn werk, in mijn relaties, eigenlijk in alles, doe ik het letterlijk met volle overgave, tot ik bijna omval. En dan zijn er paasdagen zoals deze, waar ik, niet in optima forma ben. Omdat ik moe mag zijn van mijzelf, en als advies krijg van de wereld om mij heen, om zomaar te zijn. Te slapen, te rusten, te lezen...en ach wat is dat heerlijk. Om zomaar te zijn met mijn boek...in dit geval met het gevecht van Martin Bril, en zijn eenzaamheid. En als het even niet meer gaat, dan zeg ik wat, of stuur ik een smsje. Dan deel ik mijn gevoel en daarna ga ik weer verder. En ondertussen vraag ik me af, of Arie met mijn vader wandelt buiten, of zij lekker in de zon zitten...want het is tenslotte Pasen, ook voor Arie, ook voor Noor en voor mijn vader. Voor mijn vader maakt het niet zoveel uit...of het nu Pasen is of zomaar een willekeurige dag. Hij kijkt wel op de scheurkalender, maar als de dag er niet afgescheurd wordt, blijft het altijd 22 april voor hem. Eigenlijk ook wel lekker soms...dan blijf je gewoon zitten, en er gebeurt eens even niets...maar zoals ik al zeg, voor even is het wel lekker. Alleen voor mij moet het niet te lang duren, dat is ook zo met vrij zijn. Ik vind het wel lekker, maar wil al snel weer wat doen. Een paar businesscases (vanmorgen vier gedaan), maar voorlopig is het nog gewoon eerste Paasdag, de familie van Annemarie komt zo...en in gedachten is mijn familie er ook bij....
dag, morgen zomaar nog een dag, om te slapen in de zon, om rustig te zijn en te genieten. Om wat beter te worden, want ik voel me nog een beetje ziek. Dag, fijne Pasen. Anita

zaterdag 23 april 2011

Drukke week en bezoek aan mijn vader....

Hoe omschrijf ik nu de afgelopen week? Intensief, stevig, veelbelovend en toch weer niet, mooie gesprekken, avonden op het terras, en een beetje ziek. Mijn keel, mijn holtes, oorpijn, hoofdpijn, gewoon de weerstand die weer zomaar op is. Maar ook, een dagje op mijn eigen kantoor, een nieuwe coachee...een gesprek met de OR, bijzonder toch...en als klap op de vuurpijl vandaag wandelen met mijn vader, hij in de rolstoel en ik erachter...zijn orientatievermogen, wat toch altijd heel goed was, is weg, zoals zoveel van mijn vader weg is. Een man, die veel wist, die veel kennis had, over de wereld, de geschiedenis, de landbouw, maar geleidelijk aan wordt hij een man, die het niet meer begrijpt, die niet meer zo goed waar hij is soms. Hij is nog steeds in de veronderstelling dat hij morgen weer auto gaat rijden. Hij denkt soms dat hij nog op de boerderij is, of dat zijn situatie nog zal veranderen. Hij kan niet meer telefoneren, hij hoort je niet goed meer en soms, zomaar een moment is hij heel helder. Dan geniet hij. Zo zaten wij vandaag op het terras bij tante Anita en oom De...en hij zag zomaar dat de aardappels opkwamen, en toen ik hem vroeg hoe hij dat zag, toen vertelde hij me dat je naar de bovenkant van een aardappelbed moet kijken en dan zie je daar scheutjes van de plant ontstaan. En toen we terugliepen naar de Samaritaan, zei hij 'jij bent mijn steun en toeverlaat mijn lieve kind' en hij werd emotioneel en vervolgde zijn verhaal 'als ik het even niet meer weet, dan neem jij het wel van me over'....mooi he, mijn lieve vader. Ik ben emotioneel als ik aan hem denk. Ik mis onze familie-bijeenkomsten tijdens deze dagen, het lijkt een beetje alsof ik een soort Remy ben. Alleen op de wereld, maar dan anders, want ik realiseer me, dat ik een schoonfamilie heb, dat ik lieve vrienden heb, maar ik mis zo enorm de samenkomsten van mijn eigen familie van Loon. En die familie die valt een beetje om, zo lijkt het wel...en daarom is juist zo'n samenzijn op het terras van tante Anita en oom De zo enorm waardevol. Dus dank u wel lieve tante en oom voor dit mooie moment...en voor iedereen een fijn Paasfeest. Geniet met elkaar en van die geweldige zon....Anita, liefs!

dinsdag 19 april 2011

Uitslag assesment....

Tja en daar is de uitslag van het assesment. Een dame, afgestudeerd psychologe van net 30 ofzo...belde mij op om zes uur stipt vanavond. Mijn assesment van afgelopen week is goed gegaan. Werk- en denkniveau conform het functieniveau, dus goed gescoord. Competenties goed tot zeer goed. Kortom voldoende in huis om de nieuwe functie te mogen vervullen. Een paar kleine opmerkingen - mevrouw van Loon is enthousiast en pakt veel zaken op, tegelijkertijd. Kan soms resulteren in een probleem qua organisatie. Maar resultaatgerichtheid is prima, dus het komt overall gezien wel goed. Maar een groter issue is...dat mevrouw van Loon ongeacht rang of stand, haar mening ventileert. Haar uitspraak doet, haar mening wil verkondigen. Gevoelig voor normen en waarden, en heeft hier ook oog voor. Meer ondernemer dan manager. En het meest bijzondere 'mevrouw u bent nogal eigenzinnig, ook wel authentiek genoemd en u lijkt hier niet van af te willen wijken en dit, dit kan nog wel eens lastig zijn voor uw leidinggevende' en toen zij vroeg 'heeft u nog vragen' was mijn antwoord 'nee u bent volkomen duidelijk, ik herken mijzelf hier volledig in'. Knap he...hoe twee van die 'jonge geleerde dames' aan de hand van een aantal (in mijn beleving) bijzondere rollenspelen, dit beeld van mij weten te ventileren. En het is nog waar ook...Anita van Loon, zoals mijn oud directeur van ADP ooit zei, 'je doet alles op je eigen wijze maar je behaalt wel degelijk je resultaten'. Dus de uitspraak klopt en of het nu handig is, of niet, ik ben er wel trots op. Een echte van Loon, of zou ik toch ook een 'snufje' van de kant van de Dirkx-familie in mij hebben...eens navragen bij tante Tanneke, de enige overlevende van die kant....??? Dus ik ben klaar voor het advies van de ondernemingsraad, ik wil wel aan de slag....
Slaap lekker...Anita

Luisteren...

Vanaf mijn prachtige lekkere kantoor een blog, zomaar op een mooie dinsdag. Alsof er geen Yarden is, en voor mij is vandaag een dagje Voorschoten, eventjes van levensbelang. Een dagje met gesprekken op mijn eigen kantoor. Een dagje 'voor mijzelf' in een periode waar ik te weinig aandacht heb voor mijzelf en mijn omgeving. En vanmorgen kwam ik zomaar een stuk tekst tegen, wat ik graag met jullie wil delen :
'Zeg, luister even!'
Luister is, echt in je opnemen wat die ander zegt. Meevoelen, meekijken en meedenken. Inleven. Jouw eigen gedachten even helemaal uitbannen en je concentreren op de ander. De woorden van de ander heel serieus nemend.
Soms is het voor de ander van levensbelang. Luisteren is iets moois. Zo kom, en blijf je ook zoveel dichter tot en bij elkaar.'

Ik wens dat we veel naar elkaar luisteren, zodat we respectvol bezig zijn. Maar ook zodanig, dat wij in onze goede energie blijven. En vanuit die energie kunnen bouwen aan een nieuwe toekomst. Ik geloof er zo in.
Liefs, Anita geniet van deze mooie dag!

zondag 17 april 2011

En nog wat beelden van de Open Dag van Yarden






Ook al ging het 'engels schouderen'nog niet zo goed. En al helemaal niet bij de dames, waaronder ik !! Het rijden in een rouwauto vonden die mannen wel gaaf hoor...en de kindjes vonden het prachtig om een rondje mee te mogen rijden in zo'n hele grote zwarte auto. De bloemen van Inge uit Amsterdam waren prachtig, werkelijk waar...de witte rozen van Vivaldi eveneens...de reacties van de bezoekers waren hartverwarmend. De grafstenen waren indrukwekkend...en de sfeer was heerlijk! Ik ben kapot maar heb genoten, dank je wel collega's van Yarden. Bewonderenswaardig die mensen die gewoon weer een overledene van ruim 160 kg moesten ophalen in Amsterdam. Bewonderenswaardig de dames die vanavond en nu dus nog, condoleances moesten lopen. Wat een mooie club, dank je wel Alkmaar, Amsterdam dat jullie er waren...collegialiteit, zo ook van de collega's vanuit het hoofdkantoor. Ik ben trots, blij en moe. Bedankt allemaal. Anita

Open dag Yarden en gisteren nog Pa van Loon....






Lieve mensen, ik kan geen stap meer zetten en geen pap meer zeggen zo ongeveerd. Na een prachtige zomerse Open Dag, met toch schat ik in, wel zo'n 125 bezoekers, ondanks bloemencorso's enzo. Maar met een prachtige sfeer, mooie partners die hun diensten lieten zien, zit ik hier thuis even bij te komen. En doe ik jullie een aantal sfeerimpressies toekomen van Yarden Kennemerland....een geweldige open dag, met een shuttle service naar ons eigen crematorium. Een dag met veel vragen, mooie informatie en tevreden collega's. Met bezoekers vanuit het Hoofdkantoor, de Vereniging, de Directie en ook allerlei mensen, die zomaar reageerden op de krant. Leuk en fijn dat er ook collega's uit Amsterdam en Alkmaar zijn geweest!
En gisteren Pa van Loon, zomaar weer wat sfeerbeelden voor jullie...het weekend zit erop. Pa Smitshuysen, Annemarie's moeder en Reynaud, kortom ook vanuit mijn hele kleine familie zijn er afgevaardigden geweest. En het was ok!
Liefs, ik ga zo slapen...Anita

vrijdag 15 april 2011

Vergaderen en een nieuwe fiets...






Foto's van onze tuin, Annemarie, Anita en haar nieuwe fiets...en dat mooie raampje uit de schuur van de boerderij van de familie van Loon.
Tja..wat een dag, na een bizar assesment gisteren. Waar ik gewoon de meest vervelende Anita van Loon heb laten zien. Waar ik gewoon bijna recalcitrant gedrag ging vertonen, en ik, als iemand die weinig oordeelt, vol was van oordelen over de dames die mij moesten begeleiden. Wordt vast nog wel vervolgd...ik kan er nu wel over lachen en om lachen. Maar gisteren was het even ingewikkeld...want ik kwam mijzelf zomaar weer eens even flink tegen. Een echte eigenwijze van Loon in alle opzichten....
Vanmorgen alweer heel vroeg in Haarlem, een gekke bizarre dag, vol met bijeenkomsten, een project Scanned to file, een proces rondom de uitfasering van een afdeling, kortom serieus en inhoudelijk stevig. Tussendoor ook heel bewust keuzes maken, gesprekken voeren en ondertussen 14 berichten op de voicemail en 74 mails...niet normaal toch. Ook een compliment voor onze dienstverlening, een stukje waardering. En toen ik thuiskwam was daar zomaar mijn gekke bijzondere 'dorpsfiets' die ik vorig jaar bij een of andere actie heb besteld..en deze fiets is verondersteld mijn kantoorfiets te worden, omdat er zo'n rekje voorop zit. Beetje dwaas, ik lijk wel zo'n 51-jarige die nog een beetje hip wil zijn. Rosanne schaamt zich op voorhand al voor me en wil vast niet met me op fietsen door of richting dorp. En ik, ik grinnik, want ook zo'n gekke fiets past me wel...dit weekend is bizar en druk. Morgen Pa en de verjaardag van mijn liefste vriendinnetje, Jannie uit Den Haag, dus morgenavond lekker een borrel, gezellig kletsen...wat muziek van de vrienden van Joost, haar man. Lekker piano-muziek, wellicht ook nog een accordeon...gezellig. En zondag...jawel de opendag bij Yarden. Dus heb je niks te doen, kom eens langs, het is echt heel gaaf, op de Zijlweg 183 te Haarlem. Wil je nu echt een keer weten wat ik zo aan het doen ben, wil je zien hoe het is om 'engels te schouderen' of wil je een keertje ons assortiment van kisten zien, of een grafzerk die in een takel hangt...kortom, alles rondom uw uitvaart, of die van iemand die je dierbaar is. Wel eens gehoord over een sieraad waar de as van je overledene in is verwerkt...of voorlichting over je polis, een kist beschilderen, een portret van je overledene laten schilderen, of zelf een rondje rijden in een rouwauto...kom maar gewoon langs. Er is koffie, er zijn bonbons, zelf een doodskistje van chocolade...en er is wijn, en vooral wij zijn er om je te ontvangen.
Liefs, Anita

woensdag 13 april 2011

Coachopdracht....

Lieve mensen...officieel een nieuwe coachopdracht gescoord. Heerlijk...terwijl ik het eigenlijk te druk heb, is dit wel heel lekker...zomaar, gewoon praten over iemands loopbaan en over nieuwe kansen. Dit tussen alle gesprekken met nabestaanden door. En morgen mag ik zomaar een assesment doen, leuk eigenlijk wel, om te bezien waar ik sta, hoe het me vergaat, wat mijn ontwikkelpunten zijn. Ik noem dit zelf altijd de thermometer...eens eventjes meten waar ik sta. Bij Beljon en Westerterp in Utrecht. Wordt vervolgd. Dit in verband met de beoogde nieuwe baan bij Yarden. Ik ben benieuwd. De baan krijg ik wel, het moment waarop is afhankelijk van de OR, de plannen in mijn hoofd ontwikkelen zich, diverse projecten lopen al, en worden opgestart. Lekker...en ondertussen gaat alles door. De Open Dag, a.s. zondag 17 april van 11 tot 16 uur. Met veel verhalen over de dood, met kinderen die een kist beschilderen, met een kunstenaar die portretten schildert, een grafzerk die buiten in de lucht hangt, zelf een keertje een kist willen dragen? Informatie over sieraden, urnen, vingerafdrukken? Informatie over uw laatste wensenpolis, foto's of video's van uw eigen uitvaart? Een steigerhouten kist met prachtige bloemen erop...het kan allemaal. Divers, veelzijdig en bijzonder...een dag vol informatie over een fase die ook bij het leven hoort. Onze laatste fase...
Voor nu, een mooie avond gewenst. Oh ja, gisterenavond in Bergen geslapen en weet je wie ik zag, Gerard Joling...leuk, ik heb er niet zoveel mee...2 mei is hij jarig, vertelde een mevrouw me...en dan viert hij zijn verjaardag in de kroeg. Gezellig...Anita

maandag 11 april 2011

Stoas Hogeschool....mondelinge examens

En lieve mensen, vandaag was ik gecommiteerde bij mondelinge examens op de Stoas Hogeschool in Den Bosch. Leuk, vijf bijzondere gesprekken, mooie visie-documenten en een goede sfeer. Een mooie onderbreking van Yarden, klachten, uitvaarten, meldingen en nog meer...en weet je, ik realiseer me steeds maar weer, dat ik volledig tot mijn recht kom, als ik andere dingen mag doen, naast Yarden. Dan is Anita in haar goede doen...en volgens mij is dit voor iedereen beter. Morgen een gesprek met een aantal collega's over de reorganisatie bij Yarden en dan een gesprek met hoofd HRM en Sabrina, mijn directeur over mijn toekomstige baan. En a.s. donderdag is er een assesment voor mij, een ontwikkel-assesment, als het ware een meetmoment om te kijken waar ik sta en wat ik nog te ontwikkelen heb. En geloof me, ik vind dit leuk. Eigenlijk zou ik heel veel mensen aan een assesment willen onderwerpen, omdat het goed is om even te zien waar een ieder staat. Morgen een drukke en volle dag. Overmorgen weer. Leuk, net belde Tonny, een vriendin van ons in Den Haag. Haar man Niek heeft een nieuwe mercedes besteld en natuurlijk willen ze die aan mijn vader laten zien...dus gaan ze in mei een keer mee naar Pa van Loon. Lief he...dikke kus, fijne avond, Anita

zondag 10 april 2011

Ik heb mijn moeder gezien....en blauwe druifjes...




En bij deze titel haakt natuurlijk de helft van de lezers al af, tja het is niet anders.want het is echt waar. Al zo lang hoop ik dat ik ooit mijn moeder nog een keer zou zien, echt haar gezicht, van heel dichtbij...en niet het gezicht van die zieke moeder, maar van hoe zij ooit was...
Ik werd vanmorgen werkelijk huilend wakker. Want ik heb mijn moeder gezien, haar gesproken vannacht...zij zat aan het voeteneinde van het bed van mijn vader en vroeg mij 'dag kind, wat doe jij hier, moet je niet werken..' en toen ik thee voor haar haalde, gebruikte zij suiker erin. En toen ik zei 'maar vroeger nam je toch nooit suiker...' gaf zij als antwoord 'nee maar nu wel'. En toen zei zij 'je vader heeft sorry gezegd...' en zij huilde dikke tranen. Mijn moeder die ik zag, was de moeder van voor de periode dat ik ziek werd. Mijn sterke, soms wat stoere, wat afstandelijke moeder...en hoe graag had ik niet gezien dat zij iets tegen mij zou zeggen, maar zij kwam niet voor mij, zij kwam voor mijn vader. Zo voelde ik het...en nog een hele tijd heb ik gehuild. Nu is er geen angst meer....zo voelt het ook. En toen ik buiten zat te werken, in de zon, had Annemarie een bakje blauwe druifjes neergezet voor me...weer die blauwe druifjes, getekend op een kaartje, een bakje als kadootje voor de zieke Anne...kortom blauwe druifjes, de bloemetjes van mijn moeder, blauwe druifjes die ik op het graf van mijn moeder plaats zo af en toe. Mooi om dit zaterdag weer te gaan doen. Even bij haar te zijn...zo gek, hoe ik haar kan missen. Steeds maar weer. Ik stoere Anita van Loon...en net las ik in een scriptie een prachtige tekst 'het feit dat ik aan het verliezen ben, wil niet zeggen dat ik verloren heb en het betekent niet dat ik stop' mooi he...een vertaling van de tekst van Coldplay. De band van Jannie denk ik dan altijd. Mijn vriendinnetje uit Den Haag...
De zon, de gedachten, alles helpt mij om uiteindelijk mij goed te voelen, ook vandaag, de dag die zo verdrietig begon. Annemarie heeft prachtige blauwe en paarse bloemen in bakken, manden en potten gezet. En ik heb gewerkt in de zon...mijn broek opgerold..mijn benen in de zon...heerlijk, het is zomer. En ik heb mijn moeder gezien...ik ben benieuwd of mijn vader net zo geniet, daar met Els in zijn Zorghotel in Veghel...
Liefs, Anita

zaterdag 9 april 2011

Zou dit nu zomer zijn....

En vanmorgen heb ik giga lang geslapen, tot bijna half twaalf...hoe kun je het nodig hebben dan...ik bleef slapen en toen ik de slaapkamer uit kwam, en het hele huis al wakker en bezig was, scheen de zon en kon ik buiten de krant lezen...wat een luiheid, wat een luxe...Pa van Loon zit namelijk dit weekend met zijn Els in het Zorghotel in Veghel...hij of liever gezegd Els belt iedere dag. En ik hoor aan zijn stem hoe hij geniet...van de zon, van het 'weg' zijn...van zijn Els....heerlijk. En hoe onaardig het ook klinkt, ik knap er van op...een kop koffie bij Odilia op het bankje in de Voorstraat. Rosanne zien voetballen, het komt werkelijk niet meer voor...de simpele dingen die ook onderdeel uitmaken van mijn bestaan. Met Annemarie naar het tuincentrum, om al die manden weer te vullen met paarse bloemen, blauwe druifjes...speciaal voor mijn mams....Ach mijn leven is een aaneenschakeling van ervaringen...zo sliep ik afgelopen week op de 8e etage van een Van der Valk, zo tussen alle werkzaamheden voor Yarden door, een prachtige luxe en lag ik op een giga boxspring met een tv, groter dan die ik thuis heb...een glas wijn te drinken. En zo zit ik in een uitvaartcentrum in Dronten, waar ik stil mag staan bij het thema marktbewerking. Mijn leven is verre van saai...het lezen van psychologische rapporten, het zijn van examenbegeleider op een Hogeschool, het coachen van een man in de reclamewereld...maar ondertussen kan ik zomaar genieten van een dagje vrij zijn. Van even niet hoeven...van simpelweg zijn...van de stem van mijn vader.
En vanavond waren we even op een borrel bij Tonnie en Niek. Vrienden van mij van vroeger, van heel vroeger, toen ik twintig was...Niek was 73 geworden en het gekke was dat ik dacht dat Tonnie jarig was (de vrouw) en ik voor haar een heel leuk boek over bijzondere vrouwen had gekocht, mooie bloemen en van mijn Pa haar een fles wijn moest geven. Mijn vader vond haar altijd een charmante vrouw. En zij fluisterde mij toe vanavond, dat zij ook vaak met hem geflirt heeft...hoe leuk kan het zijn toch. Echter Niek haar man was jarig, dus kreeg hij allemaal vrouwenkado's .....de verbinding tussen Niek en mij zit em in het merk auto. Hij krijgt over anderhalve week een hagelnieuwe mercedes C klasse...een prachtige zwarte met leer en allerlei luxe snufjes...tja...en natuurlijk sprak hij mij aan over mijn 'ontrouw zijn aan mijn merk'. Ja en dat komt door Yarden, want sinds ik daar in dienst ben rij ik in gekke merken als een BMW, een Volkswagen, straks een Volvo...maar Mercedes...nee dat zit er daar niet in...dus later na mijn pensioen dan maar....want eigenlijk is dat het enige wat niet ok voelt, die bedrijfsauto's daar...
Nu, genoeg...de zaterdag zit er bijna op...ik ben rustig en nu alweer moe. Tonnie zei dat Annemarie er zo goed uitzag en ik zo moe...tja daar kun je het weer mee doen dan..glimlach...fijne avond...Anita

maandag 4 april 2011

Externe gecommiteerde bij Hogeschool eindexamens....

Tja en daar ga ik dan maar weer. A.s. maandag mag ik een dagje meelopen als externe gecommiteerde bij Hogeschool eindexamens, heerlijk eventjes een dagje iets heel anders doen, dan Yarden. Mijn keuze was ooit een combi van eigen dingen en Yarden en dat voelde goed. Nu is mijn leven ongeveer dag en nacht Yarden, voorlopig althans...en dat is soms wel heftig. Want ik mis mijn cursisten, mijn klussen soms wel...maar aan de andere kant, en ik merk dat kiezen niet mijn sterkste kant is, is Yarden ook wel heel leuk. Maar als er dan zomaar leuke opdrachtjes tussendoor komen, is dat wel eventjes heel lekker. Vijf examenkandidaten met wie ik mag sparren over hun leven, hun visie op werk, hun visie op de maatschappij. Geweldig! En weet je wat er nog meer leuk is...dat ik vrijdag aan het einde van de dag bij OCW mag zitten, een workshop over leiderschap....tja, het is er zomaar weer. Ik geniet ervan...en nu, nu komt de papa van de meisjes...weer eens iets heel anders, co-ouderschap en alle zaken die daarbij horen. Pubers die alleen op vakantie willen en ouders die bezorgd zijn. En ik...ach, ik heb veel gehuild...en soms is dat zo lekker. Dat heb ik even nodig...en ik ben er nog niet. Maar dat komt wel....oh ja, ik krijg een nieuwe auto...een Volvo C30...een beetje trendy kar geloof ik wel...volgende week, ach wat maakt het uit...rij ik nu in een keurige volkswagen station car, groot en gedegen, volgende week kom ik voor de dag met zweeds design...het lijkt waarempel echt alsof mijn merk mercedes geleidelijk aan naar de achtergrond verdwijnt....het is maar een auto...toch??? Alhoewel hebben jullie die nieuwe SLK gezien? Wel even heel erg super hoor...later als ik groot ben, of oud, of allebei...ok? Als ik niet meer hoef te werken en alleen nog maar mag genieten...in mijn SLK....lijkt me wel wat...liefs, Anita

zondag 3 april 2011

Film 'Departure'....

Vanavond hebben Annemarie en ik een film gezien, die ik twee keer mocht ontvangen, een keer van Erika en een keer van Andrea...en dat kan geen toeval zijn. Een japanse film over een man, die van het verzorgen van overledenen, zijn passie maakt...en op een dusdanige wijze, dat je voelt en begrijpt waarom. En het bijzondere is, dat stenen en de boodschap die een steen je brengt, een zo essentieel onderdeel is van deze film. Dus als je in de gelegenheid bent, om deze film te zien, of te huren via de videotheek, of via internet te downloaden, doe het dan...geweldig, emotioneel en indrukwekkend...tja, die tranen die zijn er al...prachtig!
Anita

De vogels roepen je....

En met een aantal lieve reacties op mijn blog, realiseer ik me dat het buiten zo mooi is, dat de zon schijnt en terwijl ik luister naar mooie muziek, hoor ik de vogels zingen en kreeg ik een berichtje 'de vogels roepen je...' en ja, dat is zo....de vogels roepen, de zon schijnt, ik ga even buiten zitten...dank je wel...
Anita

Met Pa naar een condoleance....

Eindelijk weer eens een bericht. Een bizarre week ligt achter me, gemiddeld rijd ik 2500 km per week, moet wel zeggen dat daar deze twee keer een rit naar Pa tussen zaten, want Els was ziek. Ja en eigenlijk is dat wel heel zorgelijk, want zondagnacht kreeg Els last van haar hart, en kwam zij in het ziekenhuis terecht. Hartklachten, en uiteindelijk bleek het hyperventilatie te zijn. Maar ook wel een vorm van overbelasting volgens mij...door alle liefde en zorg, die zij aan mijn vader geeft. Ook voor haar is het leven op 21 maart 2010 abrupt anders geworden. We kijken altijd naar de patient, maar onderschat de rol van de mantelzorgers niet...en Els wilde deze week dus wat rust nemen, maar ondertussen is zij gewoon donderdagochtend weer bij mijn vader geweest en heeft zij hem vrijdag weer laten komen bij haar thuis. En mijn vader was wel eventjes bezorgd, maar ondertussen laat hij zich alle zorg welgevallen....en is gelukkig in zijn beleving alles wel weer goed. Alhoewel...hij had het erover dat Els gisteren weer naar het ziekenhuis moest, dus voor alle zekerheid heb ik dit nog even gecheckt. Nee hij is dan flink in de war, over dagen en tijd...maar voor de rest, echt niet...
Gisteren was ik pas zo rond half drie bij hem, want eerst heb ik even lekker in de zon gezeten, en ben ik eindelijk naar de kapper geweest. Op mijn werk zijn mijn woeste haren zo ongeveer mijn handelsmerk geworden 'oh ben jij Anita van Loon, ja ik dacht het wel, die mevrouw met die haren...' tja, of je daar nu trots op moet zijn of niet...Maar ook pas zo laat, omdat ik Roosje nog even wilde zien en spreken, na haar voetbal, en ook omdat ik gisterenavond met mijn vader in de rolstoelbus naar een condoleance moest op Flakkee. Een bekende van mijn vader was overleden, en hij wilde graag condoleren. Dit is wel gebruikelijk daar op het eiland, dat je hier altijd naar toegaat. En het bijzondere is, dat mijn vader nog altijd meedoet in dit soort gebruikelijke zaken. Dus nadat we een hele middag binnen hadden gezeten (terwijl de zon scheen en het heerlijk was buiten), want Pa heeft het snel koud...
Mijn vader, die op de boerderij al heel snel half naakt in de tuin zat, met een korte broek aan, en alleen zijn schoenen daaronder. Mijn vader die altijd zijn overhemd zover open had, dat ik de neiging had om even snel twee knoopjes dicht te doen (en geloof me ik ben echt niet zo tuttig). Mijn vader die altijd de ramen van de auto vroeger open deed omdat hij het zo warm had (in de tijd dat de meeste auto's nog geen airco hadden)mijn vader heeft het nu snel koud. Wil liever niet naar buiten, wil graag een trui aan en een dikke jas. Een muts op zijn hoofd...tja mijn vader is veranderd.
Welnu na het avondeten, waar tante Anita de hele woonkamer in paassferen heeft gebracht, met chocolade voor iedereen en gele tulpen, en ik had al paasbonbons uitgedeeld, zijn wij naar zijn slaapkamer gegaan. Een schone trui aan, pa ging zichzelf scheren, hij wilde aftershave op...creme op het gezicht, haren gekamd en jas aan. En daar kwam de rolstoelbus, van Connexxion, mijn oude werkgever. Persoonlijk durf ik te stellen na gisterenavond, dat ik liever met Gouswaard de taxi-ondernemer reis. Maar Els had de bus besteld en geregeld, dus deze keer met Connexxion. Toen naar Vroonlande, Dirksland. Het tehuis waarvan ik hoop dat mijn vader daar ooit mag wonen, maar dat ziet er niet naar uit. Een ouder huis, maar ruim en gemoderniseerd, fijn ingericht en vroeger woonde mijn oma hier ook. De bijnaam 'de boerenhemel' althans vroeger. Welnu van hieruit vertrekken veel mensen naar het hiernamaals. Een soort laatste stop voordat je gaat ofzo...maar mijn vader is fysiek te slecht om hier te kunnen wonen. Mooi zou dit kunnen zijn, want hij zou dan omringd kunnen zijn door zijn persoonlijke spulletjes...maar helaas.
Gisterenavond kwamen wij daar aan en het hoge 'zwart-gehalte' viel mij al op. Veel SGP-lui zei mijn vader al gelijk...ik moet lachen hoe hij commentaar geeft op alles om hem heen. Maar hij kent ook werkelijk iedereen, dus wij hebben zoveel mensen ontmoet. Hij moest huilen toen hij de kinderen Lia en Leen van deze mevrouw zag. Ik ken hen ook wel van vroeger, wij speelden wel eens met elkaar denk ik, als onze ouders elkaar ontmoeten. Ik weet ook nog wel dat ik verder niet zo veel deelde met deze mensen, maar ja, voor je hulpbehoevende vader, doe je veel en dus condoleerde ik hen natuurlijk met dit verlies. En steeds weer als je dit doet, realiseer je je zo goed, dat je zomaar de volgende kunt zijn, die zonder ouders verder moet leven. Mijn vader neemt veel afscheid van vrienden en vriendinnen van vroeger. Zijn wereld wordt steeds kleiner. Hij moet dan ook altijd huilen, en dit huilen doet hij ongegeneerd, hij trekt mij tegen zich aan en ik houd zijn hoofd vast. Pa en ik...onlosmakelijk verbonden...wat een liefde. Bizar eigenlijk dat ik dit zo sterk voel...en tegen iedereen die het horen wilde, verkondigde hij, dat ik zijn uitvaart via mijn werk ging regelen, Yarden...dus hij maakt daar vreselijk veel reclame voor mijn werkgever. Grappig hij vertrouwt erop dat het goed komt...toen ik daar de uitvaartverzorger zag, vroeg ik Pa of ik hem moest inhuren of zijn mensen via Yarden, en zijn reactie was 'nee ben je gek, die staat rechtop van vromigheid'...ach die lieve Pa. Welnu op enig moment wil je terug naar de Samaritaan en toen was het wachten op de bus. En deze had welgeteld 1 uur en 15 minuten vertraging. Dus pas om half tien, het huis was al gesloten, kwamen wij aan bij de Samaritaan. Bellen en doen om weer binnen te komen en dus werd het een latertje en was ik pas om kwart voor elf ofzo thuis. In de auto kwamen mijn emoties eruit...ik heb gehuild als een klein meisje...huilen, om alles wat er is, of niet meer is...huilen en eigenlijk op dat soort momenten, zou ik zomaar even weg willen kruipen...en wat doe ik dan, ik trek mijn muur van stevigheid weer op en ga boksen kijken, alleen, om eventjes op mijzelf te zijn. Ik vind het zwaar. Gisteren stond ik in de recreatiezaal en toen kwam er een mevrouw naar me toe 'bent u Anita van Loon' en toen ik dit bevestigde 'oh wat lijkt u op uw moeder' en altijd als ik dit hoor, word ik emotioneel. Want ik ben er zo trots op, op haar te mogen lijken. Gisteren ook mijn lieve vrienden Jan en Jantje nog gezien, en me realiserend hoe ziek Jan is op dit moment...hoe hard hij moet knokken, tegen kanker, een kanker die steeds sterker lijkt te zijn dan Jan zelf...hoe oneerlijk. Het eiland lijkt wel ondergedompeld in verdriet en zorgen...en ik, ik hoor ook bij dat eiland, bij Goeree en Overflakkee.
Een blog met een verdrietige ondertoon...toch wens ik jullie een mooie zondag, ja ik ben verdrietig, de tranen zitten achter mijn ogen...het moet eruit...ik voel het..
Anita