Een dooddoener misschien.... Ik weet het. Maar mijn waarheid is het ook. Vanmorgen liep ik door de polder met mijn kleine vriend en als je dan goed om je heen kijkt, zie je zoveel kleuren groen. Zoveel mooie bloemen, grassen en planten. En Teun die snuffelt er vrolijk op los, tilt overal even zijn poot op, valt soms om, want hij doet wel stoer, maar is het nog niet. En ook als ik in mijn tuin om me heen kijk. Of zomaar op een bankje op de Bosdrift eens even ga zitten, dan zie ik zoveel. Laatst liep ik over de Zuiderhof begraafplaats en was ik onder de indruk van de kleuren, de graven, de schoonheid. En deze foto is ook weer zo'n prachtig beeld. Als ik op een van de bedden in de tuin zit of lig, zie ik dit. Ons atelier met de stoeltjes ervoor. Ik vind dit altijd zo mooi. Al die verschillende kleuren groen. Ik hou ook erg van de 'andere tuin'. Gek we hebben een tuin achter het huis, met uitzicht op de kerk, en nog een tuintje ernaast, oorspronkelijk van de buren. Nu staat daar het atelier, mijn 'plantbak' en een apart stukje gras, met mooie borders. Witte hortensia's, blauwe grassen, een vlinderstruik, paars blauwe ridderspoor. En het bankje voor de kop koffie in de ochtend, in het eerste zonnetje. Heerlijk. Leuk vind ik het, dat ik nu een tuin heb, met allerlei plekjes. Waar je kunt zitten, liggen of staan. Wat kun je je een rijk mens voelen he. Gisteren realiseerde ik het me weer, toen ik met een dame op een bankje bij het graf van haar man zat te praten. Over het leven. Over hoe en waarom we de dingen doen, zoals we ze doen. En toen ik samen met Gert-Jan voor twee dochters een mooi plekje op de Bosdrift voor hun moeder uitzocht, realiseerde ik me, wat een mooie dingen wij mogen doen. Iedere dag maar weer. En dan vallen kilometers rijden weg, lange dagen van 10 uur of meer, vervagen, want het besef dat je iedere dag mag doen, wat past bij jou, is rijkdom. Pure rijkdom. Terwijl ik dit schrijf luidt de klok en is het tien uur. Ik ben al een paar uur op, en heb de krant gelezen. Wat gemaild, wat telefoontjes gehad, en ik ben zomaar thuis. Heerlijk, om af en toe gewoon hier thuis te zijn. Ik ben verlof aan het opnemen, wegwerken, en probeer een dag per week in Nieuw-Vossemeer thuis te zijn. Samen met Teun.
Teun. Bijzonder hoe de liefde tussen mens en dier is. Vanmorgen kreeg ik van Ellen, een vrijwilligster het aanbod om een document, over rouwen na verlies van je huisdier, toegestuurd te krijgen. En natuurlijk wil ik dat lezen. Want de liefde voor deze Teun, die ik nu voel, is echt oprecht intens. Hij is blij als hij me ziet, hij daagt me uit, hij verpest mijn humeur, hij maakt me vrolijk, hij schuilt bij me, kortom ik heb een nieuwe vriend. En natuurlijk mag hij niet op tafel liggen, zoals hij hier doet buiten in de tuin. Maar hij wil gewoon dichtbij zijn. Naast me op de bank zitten, als ik buiten de krant zit te lezen. Als ik de auto pak en de deur opendoe, zit hij al naast me, samen op weg. Gek, ik ben best nuchter. En was ook niet direct een voorstander van een hond nemen. Maar nu, nu wil ik niet meer zonder Teun. Wat een heerlijkheid. Ik merk het ook, ik maak foto's van Teun, selfies van Teun en mijzelf. Het moet niet gekker worden. En weet je, hij is ook ondeugend en ook daar hou ik zo van.
Ik weet niet hoe het met jullie is, maar ik geniet intens. Van de kleine dingen die er zijn. Van de mensen in mijn leven. Van het werken in de tuin. Van mijn baan in Hilversum, van dat incidentele coachgesprek, van dat mooie glas wijn. Of die wandeling in de polder. Het lijkt wel, alsof ik alles tien keer intenser ervaar. Zal wel mijn leeftijd zijn. Zal wel te maken hebben, met hoe ik nu naar de dingen in het leven kijk. En gisteren zei ik het nog tegen Liesbeth 'ik probeer samen met mijn team, het leven van mensen die verdriet hebben, net een beetje 'mooier' of 'liever' te maken'. Iemand die verlies kent, komt terecht in allerlei regeldingen, en hoe fijn is het dan, als je juist op die momenten, er voor mensen kunt zijn. Iemand de hand kan toesteken, of even vasthouden, of iemand laten glimlachen. Gisteren zei een dochter, wiens moeder net overleden was, 'gek hoe je gelukkig kunt zijn met zo'n mooie plek, bij zo'n mooie oude boom, als je moeder net overleden is'. Waarop ik zei ' maar hoef fijn is het als je steeds weer naar het graf van je moeder gaat, en je zeker weet, dat zij dit een prachtige plek zou hebben gevonden, bij die mooie oude beuk, met dat bijzondere licht'. En zij glimlachte en haar zus ook. Zij dachten dat er geen plaats meer was, want zij kenden alleen de verwaarloosde Bosdrift begraafplaats en zij hebben nu het gevoel in een chique park rond te lopen. Prachtig toch. En dat is mijn werk....kun je je dit voorstellen? Ik zeg het vaak, rijkdom is voor mij zoveel meer, dan de dingen kunnen kopen of bezitten. Rijkdom is het ervaren, het voelen, het beleven van rust, liefde, geluk en rijkdom is bovenal gezond mogen zijn. Hier in de stilte van mijn dorpje met zingende vogels op de achtergrond, met diverse tinten groen, met kleurrijke bloemen en Teun aan mijn voeten. Rijkdom.
En met mijn Nespresso, mijn krantje, wens ik je een mooie dag toe. Pluk de dag. Maak er iets moois van. Dag!
