Na dit soort bizarre weken, vol met mooie, ingewikkelde ontmoetingen. Een kop vol met gedachten, veel nadenken, telefoneren en vooral het gevoel hebben, dat je werk het even van je overneemt. En dan is het zomaar opeens zaterdagochtend, en dan zit ik weer omringd door kranten, en met mijn heerlijke kopje nespresso aan tafel. Tijd, om plannen te maken, om leuke dingen te boeken en ondertussen zomaar even te landen. De zon valt prachtig over de tafel. En deze rustige stille momentjes, geven mij steeds weer de kracht om drukke werkweken als leuk en goed te ervaren.
Gisteren mocht ik Adel en Razan ontmoeten. En deze ontmoeting, doet mij beseffen, steeds maar weer, hoe gezegend ik ben. Met mijn vrije leven in Nederland. Met de keuzes die ik zelf kan maken, met mijn vrijheid. Adel en Razan hebben mij gevraagd toe te treden tot de board van hun organisatie We Organize. Een organisatie die staat voor verbinding, voor nieuwkomers, voor ouderen, voor mensen die andere mensen nodig hebben. Om samen verder te komen. Een prachtig initiatief, en we willen hier nu een formeel bedrijf van gaan maken. Ik ga hier onderdeel van uitmaken. Prachtig. Adel gaf gisteren een lezing in Den Haag, prachtig. En hij kreeg hele mooie gele bloemen, tulpen. En toen ik wegging, gaf hij deze mee voor Annemarie. Lief he...
Mooi he, die tulpen, in de vensterbank van onze werk/logeerkamer. Een mooi plekje in ons huis. Gisteren is de slaapbank bezorgd. Heerlijk, mooi en hiermee is dit kamertje zo mooi geworden.
Het licht valt ook hier zo mooi naar binnen. Ik hou zo van deze tijd van het jaar. Ik weet nog dat ik in oktober ofzo in de auto reed naar Amsterdam. Vroeg in de ochtend, koud, nat en donker. Ik realiseerde me toen 'de winter komt er aan. Die donkere tijd' en nu als ik naar buiten kijk, realiseer ik me 'het voorjaar komt eraan'. Heerlijk, het wordt langer licht, het is nog wel even koud, maar de zon schijnt alweer zo sterk. Heerlijk. Ik wil naar buiten. Morgenmiddag een wijn en spijs wandeling in Den Haag. Met Joke, dikke jas aan en wandelend genieten van de stad, van leuke plekjes in de stad. Ik verheug me er nu al op. Vanmorgen heb ik heerlijk van alles geboekt, tijd om er weer op uit te gaan. Theater, leuke middagen met muziek, kortom het huis weer uit, naar buiten toe. Fijn...de Olympische Winterspelen, een nieuwe generatie Nederlandse sporters is opgestaan. De oudere generatie glijdt door naar een volgende fase in hun leven. Bijzonder, hoe leeftijd en hiermee een nieuwe fasering in je leven bepalend is. Ik realiseer me heel goed de afgelopen periode, ook in mijn werk, dat ik geleidelijk aan op weg ben naar de 60. Jannie mijn vriendin wordt 60 en dat gaan we vieren. Grappig, ik las een interview met een dame, zij is 50 geworden. En heeft omdat zij dit wel een soort mijlpaal vindt, allerlei krachtige vrouwen in de Nederlandse geschiedenis geinterviewd, waaronder Neelie Kroes. Leuk, Neelie Kroes woont in Wassenaar. Ik zie haar soms lopen door de winkelstraat. Ooit, toen ik een jaar of 40 was, mocht ik, na een zorgvuldige selectie, samen met Neelie Kroes een workshop verzorgen voor een MD-programma van een voorloper van een grote telefoonprovider. Prachtig en ter voorbereiding kwam zij bij mij dineren. Ik woonde toen nog in Groot-Ammers. Mijn moeder leefde nog (gelukkig als fervent VVD'er die zij was). Kun je voorstellen hoe trots Ma van Loon op me was. Ik weet nog dat Neelie aan kwam rijden in haar BMW. En dat ik haar champagne schonk en varkenshaas maakte. Met champignons. Leuk, bijzonder en wat voelde ik me trots. Nu als ik haar tegenkom denk ik aan mijn moeder als ik haar wil groeten 'kind ken je plaats' en nu glimlach ik en loop ik door. Want ik ken mijn plaats.
Altijd als ik mijzelf voorstel vertel ik over de boerderij, waar ik vandaan kom. En juist dit maakt voor mij, dat ik me steeds weer realiseer dat ik een heel gewoon meisje ben. En ik realiseer me ook, dat er een nieuwe generatie is, om mij heen, waar wij met elkaar nog veel van zullen horen. Ik glimlach terwijl ik dit schrijf, en denk aan Adel, die de koning mocht ontmoeten. En nu straks premier Rutte. Ik glimlach, want vorig jaar zag ik onze Koning met Amalia hier in het dorp. En ik remde en begon als een klein meisje te zwaaien vanuit de auto, want ik zag tenslotte onze Koning. Ik grinnik terwijl ik dit schrijf, zo typisch Anita van Loon. En terwijl ik dit schrijf, komen er appjes binnen van nichtje Noor. Zij is in Suriname, voor haar stage. Ik ga het snel lezen en wens jullie een prachtig weekend. Blijf maar lekker wie je bent. Best leuk toch. Dag!
Gisteren mocht ik Adel en Razan ontmoeten. En deze ontmoeting, doet mij beseffen, steeds maar weer, hoe gezegend ik ben. Met mijn vrije leven in Nederland. Met de keuzes die ik zelf kan maken, met mijn vrijheid. Adel en Razan hebben mij gevraagd toe te treden tot de board van hun organisatie We Organize. Een organisatie die staat voor verbinding, voor nieuwkomers, voor ouderen, voor mensen die andere mensen nodig hebben. Om samen verder te komen. Een prachtig initiatief, en we willen hier nu een formeel bedrijf van gaan maken. Ik ga hier onderdeel van uitmaken. Prachtig. Adel gaf gisteren een lezing in Den Haag, prachtig. En hij kreeg hele mooie gele bloemen, tulpen. En toen ik wegging, gaf hij deze mee voor Annemarie. Lief he...
Mooi he, die tulpen, in de vensterbank van onze werk/logeerkamer. Een mooi plekje in ons huis. Gisteren is de slaapbank bezorgd. Heerlijk, mooi en hiermee is dit kamertje zo mooi geworden.
Het licht valt ook hier zo mooi naar binnen. Ik hou zo van deze tijd van het jaar. Ik weet nog dat ik in oktober ofzo in de auto reed naar Amsterdam. Vroeg in de ochtend, koud, nat en donker. Ik realiseerde me toen 'de winter komt er aan. Die donkere tijd' en nu als ik naar buiten kijk, realiseer ik me 'het voorjaar komt eraan'. Heerlijk, het wordt langer licht, het is nog wel even koud, maar de zon schijnt alweer zo sterk. Heerlijk. Ik wil naar buiten. Morgenmiddag een wijn en spijs wandeling in Den Haag. Met Joke, dikke jas aan en wandelend genieten van de stad, van leuke plekjes in de stad. Ik verheug me er nu al op. Vanmorgen heb ik heerlijk van alles geboekt, tijd om er weer op uit te gaan. Theater, leuke middagen met muziek, kortom het huis weer uit, naar buiten toe. Fijn...de Olympische Winterspelen, een nieuwe generatie Nederlandse sporters is opgestaan. De oudere generatie glijdt door naar een volgende fase in hun leven. Bijzonder, hoe leeftijd en hiermee een nieuwe fasering in je leven bepalend is. Ik realiseer me heel goed de afgelopen periode, ook in mijn werk, dat ik geleidelijk aan op weg ben naar de 60. Jannie mijn vriendin wordt 60 en dat gaan we vieren. Grappig, ik las een interview met een dame, zij is 50 geworden. En heeft omdat zij dit wel een soort mijlpaal vindt, allerlei krachtige vrouwen in de Nederlandse geschiedenis geinterviewd, waaronder Neelie Kroes. Leuk, Neelie Kroes woont in Wassenaar. Ik zie haar soms lopen door de winkelstraat. Ooit, toen ik een jaar of 40 was, mocht ik, na een zorgvuldige selectie, samen met Neelie Kroes een workshop verzorgen voor een MD-programma van een voorloper van een grote telefoonprovider. Prachtig en ter voorbereiding kwam zij bij mij dineren. Ik woonde toen nog in Groot-Ammers. Mijn moeder leefde nog (gelukkig als fervent VVD'er die zij was). Kun je voorstellen hoe trots Ma van Loon op me was. Ik weet nog dat Neelie aan kwam rijden in haar BMW. En dat ik haar champagne schonk en varkenshaas maakte. Met champignons. Leuk, bijzonder en wat voelde ik me trots. Nu als ik haar tegenkom denk ik aan mijn moeder als ik haar wil groeten 'kind ken je plaats' en nu glimlach ik en loop ik door. Want ik ken mijn plaats.
Altijd als ik mijzelf voorstel vertel ik over de boerderij, waar ik vandaan kom. En juist dit maakt voor mij, dat ik me steeds weer realiseer dat ik een heel gewoon meisje ben. En ik realiseer me ook, dat er een nieuwe generatie is, om mij heen, waar wij met elkaar nog veel van zullen horen. Ik glimlach terwijl ik dit schrijf, en denk aan Adel, die de koning mocht ontmoeten. En nu straks premier Rutte. Ik glimlach, want vorig jaar zag ik onze Koning met Amalia hier in het dorp. En ik remde en begon als een klein meisje te zwaaien vanuit de auto, want ik zag tenslotte onze Koning. Ik grinnik terwijl ik dit schrijf, zo typisch Anita van Loon. En terwijl ik dit schrijf, komen er appjes binnen van nichtje Noor. Zij is in Suriname, voor haar stage. Ik ga het snel lezen en wens jullie een prachtig weekend. Blijf maar lekker wie je bent. Best leuk toch. Dag!
