Die boerendochter dat ben ik ook.....

Vanmorgen ging ik met Teun de polder in, lekker wandelen over zo'n stoffig dijkje met uitzicht op het land. En als ik daar zo loop, met Teun achter de konijnen of hazen aan gaat, gewoon lekker rennen dus door het stof, dan voel ik me die boerendochter. Mijn korte broek, linnen blouse, vaker nog een oude verwassen polo, nu even niet. Mijn heerlijke stappers aan, en ik ben echt bijna 60 jaar terug in de tijd. Die vrijheid, die ruimte, die luchten, de geur van vers gemaaid gras. Tractoren en combines, en in gedachten zie ik mijn vader weer aan het werk. Het gemak, waarmee mensen zo'n tractor rijden, met grote wagens erachter. De soepelheid waarmee zij op en af zo'n groot ding klimmen, heerlijk. En soms vragen mensen me wel eens of ik spijt heb van de dingen in mijn leven. En nee, spijt heb ik nergens van. Maar misschien vind ik het wel jammer, dat ik nooit boerin heb kunnen worden. Mijn vader heb kunnen opvolgen. Het gedoe rondom mijn geaardheid, het gezeur met een tante, die me hiervoor strafte, die mij een schande noemde, maakt dat ik al heel vroeg, 4dagen na mijn  17e verjaardag, in Den Haag ging wonen. Weg van dat alles. Maar dus ook weg van die plek, waar ik kon genieten. Van mijn vader, zijn aardappelen, de ruimte, de vrijheid. En hoe fraai is het dan, dat ik hier, zo dichtbij mijn geboortegrond, weer terug op aarde ben gekomen. En dat ik bijna dagelijks met Teun, of op de fiets, kan genieten van die weidsheid, die ruimte, die plek, waar ik zo hoor. En als ik dan die tractoren zie, die herinneringen voorbij zie komen, dan glimlach ik en wandel ik door. Dan heb ik geen spijt, dan kijk ik alleen af en toe nog eens om, en ga ik door in het heden. Nu, 24 mei 2023. Straks breng ik mijn buurvrouw, mijn tuinvriendin even naar Schiphol. En daarna ga ik het gras maaien, of zomaar een kopje koffie drinken op het nieuwe bankje bij de voordeur. Zo mooi. Zo'n eenvoudig puur houten bankje, bij mijn stalen bloembakken met hortensia's. Zo mooi, zo simpel. Zo fijn ook.

Mooi he, onder de leilinde. Ik zie mezelf daar best wel zitten, straks met de braderie, met live muziek hier in de straat, zit ik eerste rang. Samen met Annemarie. Heerlijk. Een hele aardige meneer bracht het bankje vanmorgen vroeg en hij nodigde me uit om er even samen op te zitten. Zo grappig. Daar zaten we dan, hij en ik. 

Deze tijd van het jaar, is prachtig he. De tuin, de bomen, de boeiende struiken, de blauwe regen die gaat groeien, de passiebloemen die straks weer gaan komen. De rozen die uitkomen, wit en roze. Maar ook al die andere prachtige bloemen, de bloeiende planten, de pioenrozen, die vol in de knop staan. Oh, ik hou er zo van. 

Als ik door de polders aan het rijden ben, geniet ik zo van die prachtige bermplanten en bloemen. En weer ga je dan terug in de tijd, hoe ik als kind bloemen ging plukken, onderweg naar huis, en hoe teleurgesteld ik was, als die bloemen slap in een vaasje stonden/hingen. Want ze waren nog zo fier even daarvoor, zo langs de kant van de weg.

Ik wens iedereen, een fijne dag, geniet van al het moois om je heen. Je kunt het aanraken, ervan genieten. Het is er gewoon. Gisteren einde van de dag, hadden we een workshop voor de vrijwilligers, over rouw en verlies. Een collega van ons, een dame die hele mooie trainingen verzorgd, Glansrijk trainingen, Wineke van Rijn, verzorgde deze training of workshop. En ook gisteren weer, bleek dat rouw en verlies, als het ware verweven is, in ons zijn, in ons leven. Je draagt het met je mee, je geeft er een plek aan, het is bijna tijdloos, soms heel erg voelbaar en soms vergeet je het bijna even. En toen ik gisterenavond het programma van Paul de Leeuw keek, 'ik geef niet op' of iets dergelijks, waar hij jonge kinderen met kanker begeleidt. En dan hoor je zijn verhalen, zijn gesprekken met de ouders en broers en zussen, na het overlijden van een jong kind. En ook al is dit ons werk, ook al maak ik heel vaak helaas dit soort intens verdrietige dingen mee, het raakt, het raakt, het raakt. En als ik dan wandel met een ouder, of een partner, en ik voel en zie het verlies, dan voel ik simpelweg eventjes met hen mee. Dan huil ik soms in de auto op weg naar huis. En zo huilde ik gisterenavond, toen ik kinderen zag vechten tegen kanker. En die vader hoorde zeggen 'je bent altijd bang dat het terugkomt'. En daarna liep ik met Teun door de tuin en zag ik zomaar de schoonheid van het kleine. En realiseerde ik me voor de zoveelste keer, hoe gezegend ik ben. Met het leven, met ons zijn, met jou en mij, met al die mooie mensen om me heen, hier en in Hilversum. Ik voel rijker dan een koning. Tja...rouw en verlies. Wie kent het niet....

 

Een hele goedemorgen!

Vanmorgen alweer vroeg uit bed, gewoon omdat ik wakker was. En eigenlijk ook wel een beetje, omdat onze Teun gisteren met al die regen, gewoonweg niet meer naar buiten wilde. Hij had er geen zin in. Punt. En vanmorgen zag ik op buienradar dat het nog even droog zou blijven, en dus liep ik al om kwart over zeven met Teun buiten. Rondje rond de Kreek.

Vroeg, nee niet eigenlijk. Want als ik werk, dan ben ik (en zo was dat gisteren ook weer), al om kwart voor zeven, of zeven uur in Hilversum. Dan heb ik al een prachtige rit vanuit Nieuw-Vossemeer naar Hilversum erop zitten. Dan wordt het drukker ter hoogte van Noordeloos, sta ik soms al stil bij Lexmond en dan drink ik mijn eerste Nespresso op dat mooie kantoor daar aan de Bosdrift. 

Ondertussen geniet ik nog even van wat vrije dagen. Want hierna gaat mijn halve team op reis, op reis naar mooie landen, streken, de zon, en zal ik heel veel gaan werken. En eigenlijk is dat zo niet erg. Want gisteren heb ik weer een geweldige dag gehad, sollicitanten, ontmoeten van nieuwe mensen, een gastcollege verzorgen op zolder, betalingen verzorgen, kortom een dag, waar ik weer voelde hoe fijn mijn werk is. Ondanks de afstand, of juist door de afstand. Ik weet het niet. Het voelt als een andere wereld, Hilversum en Nieuw-Vossemeer. Het voelt alsof ik twee levens leef. Hier thuis. En daar thuis. 

Want zo voelt het ook. Alsof Hilversum mijn tweede thuis is. Gek, hoe alle andere plekken in mijn leven vervaagd zijn. Zelfs mijn geboortehuis. Het voelt als ver weg, ver verwijderd van mijzelf. Ook Schoonhoven, of Wassenaar. Hier ben ik thuis. Echt thuis. Als ik langs de Kreek loop, als ik in de tuin ben, als ik met Teun op stap ga, als ik hier in mijn oude keuken zit, dan ben ik thuis. Gek, hoe prachtig ik mijn huis in Wassenaar ook vond. Met die schitterende keuken, waar ik nu van droom, met die geweldige eethoek, waar je met twaalf man kon zitten, zonder problemen. En toch is deze oude keuken, dit oude pand, vol krakende planken en met die oude balken, mijn thuis. Is het mooier hier, is het chiquer hier. Nee helemaal niet. Het is puur hier. Het is, alsof ik een jas heb uitgedaan, en alsof ik echt thuis ben gekomen. Alsof ik dichter bij mezelf sta dan ooit. Nooit eerder voelde ik dit zo sterk. Ik ben een gelukkig mens. Ik ben altijd een gelukkig mens geweest. Ongeacht waar ik woonde of werkte. Ik ben gelukkig, met wat er is en hoe het is. Maar nu is het anders. Woorden zoek ik, om dit uit te leggen. Het is alsof ik hier Anita ben. In de puurste vorm. Hier en in Hilversum. Ik doe me niet mooier groter of beter voor dan ik ben. Ik loop rond in mijn spijkerbroek, liefst in mijn korte broek. En draag af en toe een kek jasje, met blote vrouwen in de voering, of veertjes. Jasjes die ik laat maken, omdat ik soms toch wat netter moet zijn, in Hilversum vooral, als ik mevrouw de directeur moet zijn. Haha. Ik moet er om lachen. Want ik ben gewoon overal Anita. Niks meer en niks minder. 

Ik hou van het leven. Mijn leven, ons leven hier. Ik hou van mijn leven samen met Annemarie hier in Nieuw-Vossemeer. Mensen vinden ons heel verschillend en dat zijn we ook. Heel erg verschillend. Maar wij zijn wij. Punt. En ons leven, mijn leven is een prachtig leven. Mijn leven, ons leven met Teun. Een verrijking is het om een hond in je leven te mogen hebben. Om deze hond in mijn leven te mogen hebben. En ook dit meen ik. Ik geniet intens. Gek hoe dit zo sterk voelt voor mij nu. Door de eenvoud, door het feit, dat ik veel meer buiten ben, dat ik in de tuin ben, dat ik dichtbij de natuur ben. Hier en daar. 

Ja, ook in Hilversum. Daar beleef ik een puurheid, een zuiverheid, een energie die ongekend is. Gisterenavond had ik een mooie groep mensen op de zolder. En ik mocht vertellen over mijn leven, mijn baan, mijn keuzes. Over het werken in de wereld van rouw en verlies. En wat dit met mij doet en heeft gedaan. Ik vertel de verhalen van de mensen die ik ontmoet, van hun leven, ik vertel over onze Huiskamer, over de plek waar mensen elkaar ontmoeten en samenkomen. Ik vertel over de avond voor jongeren en door jongeren. Ik vertel over de lezing die ik zondag laat verzorgen op zolder. Een lezing over dood, over het proces van sterven. Ingewikkeld ja, zeker wel. Maar we krijgen er allemaal mee te maken. Zomaar op een dag. Dan is die dood daar. Ook voor jou. Ook voor mij. En na dat gesprek, na die lezing, dan drinken we een glas wijn met elkaar. Gewoon zomaar in de Huiskamer. Omdat het goed is om na te praten. 

Gisterenavond op die oude zolder, mijn verhaal over de Uitvaartstichting, ik vertel dan recht vanuit mijn hart. De ene keer doe ik het beter dan de andere keer. De ene keer voel ik het sterker dan de andere keer. Dat geeft niet. Het leven, mijn leven is niet alleen maar een leven vol hoogtepunten. Ik beweeg mee, met de flow, met de deining van het leven. En soms ben ik heel stil. Dan weer heel druk. Maar in de basis is alles goed. Gisteren moesten sommigen huilen. Herkenning, erkenning, ik weet het niet. Soms raakt een verhaal je. Ik herken dat bij mezelf. Ik kan soms vol schieten als ik iets hoor, of als ik mensen spreek of zie. Zo zag ik gisteren een meisje op tv, bij een aanslag in de Gazastreek, was zij in één klap haar vader, moeder en broertje verloren. En zij huilde en zat daar op een van die puinhopen, zo alleen. En op dat soort momenten dan huilt mijn hart. Dan zou ik dat meisje in mijn armen willen nemen en voor haar willen zorgen. Haar mijn veiligheid willen geven. Omdat  ik me dan zo intens goed realiseer hoe veilig ik mag leven. Hoe geweldig het is, om dit geluk te mogen voelen. Om gezond te zijn, gelukkig te zijn, maar misschien ook tevreden te zijn. Met alles wat er is. En hoe gaat dit nu verder met dit meisje...

En als ik dan dit beeld vasthou, dan maak ik me niet meer zo druk, om die onverlaat, die mijn auto geraakt heeft en mijn deur beschadigd heeft achtergelaten, zonder boodschap. Het is maar een auto. Een Mercedes, dat wel haha, maar toch, het is maar een auto. En al die beelden over oorlogen, aanslagen, mishandeling, criminaliteit, die raken me. Omdat ik me iedere dag weer realiseer, dat jij en ik, dat wij met elkaar, het leven van velen tot een mooier leven kunnen maken. En dat we, zo noemde ik het gisteren ook 'een heel klein steentje kunnen verleggen in de rivier op aarde'. Bram Vermeulen zong erover, en als we dit allemaal proberen, geloof me, dan ziet ons leven er echt wat mooier uit. En tja, dan ben ik er weer, terug op die oude boerderij, 'kinderen van een vader, reikt elkaar de hand'. De zondagschool in Sommelsdijk, mijn moeder, mijn vader, mijn basis. De basis van mijn bestaan nu, is daar gelegd. Dank je wel. Steeds maar weer die dankbaarheid. En die is net zo echt als ik zelf ben. Dank je wel. Ik wens jullie allemaal een hele goedemorgen!

De kleuren van het leven.....

Gisterenochtend ging ik op pad, samen met Teun, en maakten we een wandeling door de polder, bijna 2 uur waren we onderweg. Hij natuurlijk zonder riem, rennend door het hoge gras, ik er naast, ondertussen natte schoenen, in mijn korte broek. Je kunt me uittekenen. De lente is begonnen, de korte broek uit de kast, en zorgen dat alles wat wit is aan mij, geleidelijk aan bijkleurt in de zon. Heerlijk. En als je dan zo door de polder wandelt, zomaar op maandagochtend, dan zie je zoveel kleuren groen, zoals  hier op het gemaaide land. Heerlijk om naar te kijken, nog heerlijker om zomaar de tijd te hebben om te wandelen door de polder, in je vrije tijd. Terwijl ik dit schrijf, realiseer ik me, dat ik zoveel op Pa van Loon ga lijken. Hij hoefde nooit weg, omdat hij zijn polder, zijn leefomgeving zo mooi vond. Ik merk aan mezelf, dat ik een beetje hetzelfde heb. Ik zie zoveel fraais hier om me heen, mooie dijkjes, paden, terwijl ik aan het lopen ben met Teun, dat ik nog tijd te kort heb, om alles te kunnen zien. Tijd. Ondertussen is het alweer 2 mei 2023. Het jaar is goed begonnen. Zowel zakelijk als privé. Gezond, gelukkig en tevreden. 

In Hilversum de publieksprijs van de Hilversumse Architectuurprijs gewonnen. Een waardering van onze omgeving. Een net eerste kwartaal met de nodige uitdaging. Het zal zo zijn en blijven. Altijd weer. De funeraire wereld is een bijzondere wereld om in te mogen werken. Met veel concurrentie, uit allerlei  hoeken, waardoor je keihard je best moet blijven doen, iedere dag weer, om te behouden wat er is. En gelukkig is er veel moois om te behouden, het funeraire culturele erfgoed. Een wereld vol historie, vol verhalen. En met mijn mensen, mijn team en mijn vrijwilligers, kan het alleen maar mooier worden. Het ontmoeten, het zien, het onderschrijven van al die waarden is waar ik voor sta. Gek hoe ik daarnaast ook nadenk over 1 april 2028. Nog ver weg, maar voor mij een mijlpaal die ik wil  behalen. Een gekke mijlpaal, omdat ik op dat moment qua verantwoordelijkheid het financiële resultaat van het jaar 2027 achteraf wil afronden, richting mijn Raad van Toezicht en richting het College van B&W. Een verantwoordelijkheid die ik wil nemen en ga nemen. Dus dat betekent voor mij, dat als ik gezond mag blijven, ik nog vijf jaar doorga. Waarbij ik het jaar 2027 al een dag minder wil gaan werken, waardoor ik drie dagen per week in Hilversum ga zijn, en een dag van huis uit ga werken. Afbouwen en alvast wennen aan al die vrije tijd. Het lijkt nog ver en veel, maar de tijd vliegt. Ongekend, deze zomer ben ik al 64 jaar. Klinkt als heel oud, klinkt als heel bejaard, en ik moet lachen om dat getal en ook om dat gevoel. Want was is leeftijd, als je gelukkig bent, nee beter nog als je gezond bent. En ik heb nog zoveel plannen, hier en daar. Met mijn team, ons huis, mijn Uitvaartstichting. Nog zoveel uitdagingen te gaan. Maar ik dwaal af. Ik wilde schrijven over kleuren, de kleuren van het leven.....

Kijk eens hoe blond onze Teun is, en hier met een grijze, zwarte onderkant, van het rennen door het land, de modder, het stof. Hier lopen we samen over een zandpad, een pad vol harde grond, en Teun rolt het liefst door viezigheid heen. Zo heb ik gisteren het gras in de tuin geverticuteerd en van nieuw graszaad en mest voorzien. En jawel, Teun was net schoon en mooi gekamd door Annemarie, en hij rolde door de mest, waardoor ik hem met water en zeep weer schoon moest maken en droog blazen. Hij houdt van gorigheid onze hond. Vanmorgen kwam ik een oude dame tegen met een klein hondje, en ze riep 'oh is dat Teuntje, wat is hij blond geworden'. 

Vanmorgen toen ik mijn haar stond te föhnen dacht ik aan mijn moeder. Hoe grijs haar haar was, en hoe grijs ik nu ben. Hetzelfde dikke stugge haar als mijn moeder. Zij al vroeg grijs, maar ik denk dat zij het wel kleurde en ik al vroeg grijs, slechts een keer gekleurd, ik leek wel een lapjeskat. En dat kleuren dat gebeurde, omdat ik een vriendinnetje had, die dat leuk vond denk ik zomaar. Want voor mij hoeft het niet. Ik zie dames bij de kapper zitten met aluminiumfolie in hun haar, uren lang. Zou niks voor mij zijn. Ik vind naar de kapper gaan leuk. Omdat ik dan Marieke zie, en spreek. Omdat ik even iets mee krijg van het dorp, het leven in het dorp. Gezellig, omdat ik daar ook allerlei kleuren roze zie. Een vrolijke mooie kapsalon met leuke in het roze gekleurde geklede vrouwen. Kleuren, ik ben niet zo van de felle kleuren. Ik hou van groen, donkerblauw, bruin, maar in de tuin barsten de kleuren los. Ik heb paarse en blauwe bloemen, maar af en toe komt er zomaar iets van roze doorheen. Zo fraai, zaterdag liep ik met Teun door het dorp en toen zei een mevrouw die in de tuin aan het werken was me gedag. Ze vroeg of ik haar tuin even wilde zien. Zij woont in een mooi oud huis, hier vlakbij. Ik vond haar huis altijd al leuk, anders en authentiek. En nu mocht ik in een kleine maar fraaie achtertuin kijken, vol met planten, bloemen en struiken. Echt gaaf. En mevrouw was bezig en liet mij en Teun haar tuin zien. Zo mooi al die kleuren, veel blauwe, roze, paars, beetje ruig, hou ik wel van. En ze wees me op allerlei planten, wilde orchidee, een bijzondere geranium, een helleborus en ondertussen stak zij met haar schep allerlei planten eruit en kreeg ik deze mee, voor in mijn tuin.

Mevrouw wist waar ik woonde en dat ik een grote tuin had, en ik nodigde haar uit een keer onze tuin in te wandelen, zodat ze kon zien, wat er met haar mooie planten is gebeurd. En zo wordt mijn tuin rijker en rijker. En wat ik zo mooi vind, is die kleine spontaniteit, dat oprechte, dat gewone. Daarom hou ik zo van dit dorp. Je wordt niet zo snel uitgenodigd bij iemand hier in zijn of haar huis. Het lijkt alsof ze dat niet zo doen. Maar ze zijn wel oprecht vriendelijk naar je. Ze maken een praatje, zijn in je geïnteresseerd. Maar de mensen van het dorp, uitzonderingen daar gelaten, houden je wel op afstand. En dat mag he. Het is goed zoals het is. Ik voel me hier goed bij. Het is wel anders, dan hoe ik ben. Als ik dan weer terugga naar mijn kleuren, dan heb ik wat meer nuances in mijn kleurschakeringen wellicht. Bij mij mag je wel mee eten, of wijn komen drinken, of koffie. Ik vind het wel leuk. Het allerleukst vind ik spontaniteit. En ja, bij sommigen loop ik wel even binnen, maar niet bij iedereen. Ik merk dan toch dat ik ergens wat gereserveerd ben en blijf. Ach, het is wat het is. 

Het leven in Nieuw-Vossemeer is echt oprecht een mooi leven. En mijn leven is een aaneenschakeling van mooie dingen. Van allerlei kleuren. Ik heb geen regenboogvlag, heb dit ook niet nodig. Maar onderschrijf wel het gedachtegoed hiervan. Ik vind dat iedereen in ons leven er mag zijn. Ongeacht hoe je denkt, leeft, voelt, van wie je houdt, waar je vandaan komt. Ik open mijn armen en mijn hart, voor iedereen. Geleerd van Ma van Loon. Oordeelloos aanschouwen, er zijn voor je medemens, en delen wat je te delen hebt. Mijn leven is kleurrijk. Is een soort aaneenschakeling van schoonheid bijna. Ik vind het leuk om door het dorp te lopen, om me heen te kijken, hoe mensen hun tuinen inrichten, hoe planten en bloemen, de wereld net wat mooier maken. Om langs het kanaal te lopen en ook daar al die kleuren te zien, het water, de groentinten van de bomen en struiken. Prachtig. En terwijl ik dit schrijf, realiseer ik me, dat ik zoveel geluk heb dit allemaal te kunnen zien. En ook al die vogels te horen fluiten, zingen bijna. Een merel heeft een nestje in onze heg, in het boogje naar het atelier toe. Daar zit hij af en toe, en vliegt aan en af met takjes en dingetjes. De beukenhaag, die groener wordt, bijna met de dag, waardoor de tuin zo rijk is aan kleuren en zo vol staat met bloemen. Als je dit leest, en je bent in de buurt, kom een keer achterom. Je bent welkom.

Straks op 2 september komen er veel collega's en vrijwilligers naar ons toe hier. Met een bus, een ontmoeting in onze tuin, met champagne en hapjes. Daarna een rondleiding door de kerk van meneer Pastoor en dan heerlijk eten bij Jack van het Wagenhuis op het achterterras, en Marcel onze muzikant, is er ook. Hij zal spelen in de tuin, en later op het terras. Gezellig. Ik heb er nu al zin in. Een tuin vol vrolijke mensen, we vieren het leven, we vieren ons samenzijn. We vieren de brug tussen Hilversum en Nieuw-Vossemeer. Hoe bijzonder. Hoe mooi. We staan voor verbinding met elkaar, ik zeg altijd 'onze Huiskamer van Springer is een plek van ontmoeten, van verbinden' en ik hoop zo dat deze verbinding, hier in onze tuin ook voelbaar zal zijn. 

Dag, ik zie je graag!