Vier elke dag!

Tja en vandaag is het echt. Gewoon zomaar 65 jaar geworden. Lijkt veel, is veel, voelt veel, maar is ook maar een getal. Een mooi getal. Vroeger, toen ik jong was, was dit een bijzonder getal, want dan ging je met pensioen. Tegenwoordig is dit (gelukkig) niet zo, en ga ik nog gewoon lekker door. Wel ben ik vandaag vrij. Om langer in bed te liggen, om met mijn lief kadootjes uit te pakken, om met Teun nog wat te kroelen, om zomaar even niets. Maar ook omdat ons weekend vol en gevuld was, een diner in Ouddorp met An's moeder, Reynaud en de meisjes en wij natuurlijk. Heerlijk genieten van wijn en spijs maar vooral van het feit dat mijn schoonmoeder er nog gewoon bij was. Want dat is ook met al die jaren, het is niet vanzelfsprekend, dat je dit nog een keer kunt doen op die manier, iedere dag weer, zie ik leeftijden voorbij komen op mijn werk, van mensen die niet meer hier bij ons zijn, maar veel te jong zijn om te overlijden. En dus vier elke dag. Een tekst, die ik vorig jaar voor mijn verjaardag kreeg van Nicole. Die tekst staat bij mij in het atelier, bij mijn laptop, mijn werkplekje en iedere keer als ik hier zit, ben ik me ervan bewust iedere dag te vieren. Nee, niet met champagne of wijn. Maar gewoon stil te staan bij het feit dat je vandaag mag leven, mag rondlopen, mag zijn, samen mag zijn, mag genieten, mag werken, mag delen.

Vandaag geen groot feest, juist niet, waarom omdat we net een prachtige bruiloft hebben mogen meemaken in Piaam. Een schitterende plek in het Friese land, van Annemarie en Hans. Een feest om aan terug te denken, een feest om bij stil te staan. En ik vier mijn verjaardag zo vaak, en trouwen doe je maar één keer. Vandaar. Gewoon lekker thuis. Wat uitgeslapen en daarna nog even doorgeslapen met Teun, een koffie met een croissantje. Vanmiddag wat buren, mensen uit het dorp. Een glas champagne, een glas wijn, een kop koffie met een stukje taart. Verder niks, eventjes maar. Waarom, omdat het zo gezellig is. En ook omdat op de een of andere manier, de mensen in dit mooie dorp, zo ongekend lief en zorgzaam zijn, naar elkaar en voor elkaar. Daarom, een glas wijn, een hapje, een handjevol mensen. Fijn.

Ons feest komt als we 20 jaar getrouwd zijn, dan vieren we de liefde, en niets dan de liefde. In 2026 doen we dat. Het jaar dat ik officieel met pensioen mag, maar ook nog niet ga. Pensioen is zo'n woord, waarvan ik vroeger altijd dacht dat dat het einde van mijn leven zo ongeveer zou zijn. En nu is pensioen nog steeds iets voor ouderen vind ik. Haha...en als je mij ziet lopen, dan hoor ik daar nu wel bij hoor. Die knie die speelt enorm op. Doet zeer, maakt me een hobbelende 65-jarige, maar ach, er zijn ergere dingen, nog steeds, en altijd weer. 

En ondertussen realiseer ik me, dat ook deze verjaardag ik soms wat verlangend denk aan mijn familie, en dan bedoel ik mijn vader en moeder. Al zo lang niet meer hier bij mij. Soms zie ik een gele vlinder, vandaag nog niet, wel twee witte en nog meer vlinder, op de vlinderstruiken, en als ik vlinders zie, dan denk ik wel aan hen. Altijd weer. Vooral als die gele er is, dan is mijn vader dichtbij. Het lijkt op deze foto alsof Teun en ik eventjes naar de hemel kijken. De mensen die mij hebben gemaakt tot wie ik nu ben, even zoekend daar ver weg bij ons vandaan. Een groet naar boven, met de boodschap, dat het goed is en goed gaat met mij, met ons. Dat we gezond en gelukkig zijn. Geen zorgen hebben, genieten en dankbaar zijn. Dat er vrienden zijn, die om ons heen staan. Dat er mensen zijn, die naar ons om zien, dat we nooit alleen zijn. En lieve ouders, ik heb een familie, de familie van Annemarie, die van me houdt en naar me omziet. In het kerkje bij de bruiloft van Annemarie en Hans eindigden we met hardop te zeggen 'zing, bid, lach, werk en bewonder' en mama, ook daar was jij gewoon weer bij. Juist door deze tekst. Jouw tekst. Zo zijn jullie altijd ergens in mij, in mijn leven en in mijn nabijheid. Juist misschien wel, als ik het eventjes niet meer weet. Als ik twijfel of zoek, als ik ergens verdriet voel, als ik even geen houvast heb. Want ook al zie je het niet, die onzekerheid ken ik ook. Die hoort soms ook bij mij. Ook al vier ik iedere dag, ook al leef ik ten volle, en ga ik continue voluit voorwaarts, ook al weet ik niet van ophouden, ook al werk ik me kapot, op het moment dat het eventjes niet lukt, dan kijk ik omhoog en voel ik me gedragen. Telkens weer. Hier op aarde door Annemarie en haar familie, door trouwe lieve vrienden, en daar waar het echt nodig is, dan kijk ik omhoog en zing ik het lied van Ramses Shaffy en hou ik me daaraan vast.

Vandaag ga ik door met 65 zijn, ik voel nog geen verschil met 64 zijn, maar toch ik ga weer verder met een nieuw levensjaar. Dankjewel voor alle liefdevolle wensen, voor alle omarmingen, kaarten, berichten, woorden, ik heb er eventjes geen woorden voor....heb een mooie dag. Breng een toast uit op het leven en geniet! 💖