Licht en donker wisselt elkaar af....

Terwijl ik nu naar buiten kijkt, dan regent het, is mijn gras te hoog, en te nat om te maaien. En binnen in het atelier brandt de houtkachel, Teun ligt ervoor. Hij is bekaf. Moe van alle indrukken. De lucht ziet er onheilspellend uit en ook ik ben simpelweg moe. Emotioneel moe. Vanmorgen kwam ik vijf minuten te laat bij de kapper. Ik die nooit te laat kom, altijd een half uur te vroeg ben. Ik had me in de tijd vergist. Twee hele lange dagen achter de rug, na een bijzondere maandag in Tilburg. Roze Maandag. Met de kleuren van de regenboog op mijn handen, dansend op gekke muziek, genietend van de mensen die je dan tegenkomt. En dinsdag een lange, maar vooral emotievolle dag. Ik iets te kort aangemeten soms, maar de zin 'ik wens u veel personeel' kwam in gedachten even langs. En dat zegt niks over dat personeel, maar alles over mij en mijn gemoedsrust. Onverwachts een bezoekje van de voorzitter van de Raad van Toezicht met een prachtige fles Italiaanse wijn, voor Annemarie en mij. Een dankjewel. En juist als je het niet verwacht, dan is het daar. Die glimlach, dat fijne woord. Die aai over je bol. En ook ik, heb die simpele dingen in het leven gewoon nodig. Dus dank je wel. Voor dat appje, voor die aai, voor je rust, voor die glimlach. Want in deze periode, confronteert het leven me meer dan ooit met de eindigheid ervan. De naderende dood. Een vriendin, een kennis van me, die kiest voor een natuurgraf bij mij, en met elkaar zoeken we haar plekje uit, gisteren. Zij kapot en echt ziek, ik gezond en de kleuren paars en geel, die horen bij haar graf. Emoties die ik voelde en Teun voelde het met mij, toen ik weer boven op kantoor bij hem kwam. Toen naar twee vrienden van vroeger, allebei ziek, en ook daar gesproken over de naderende dood. Teun ging er gewoon maar bij liggen. En of ik  de herdenkingsdienst wilde leiden, wanneer dan ook. Gek, bijzonder en zo vreemd ook weer. En toen ik om negen uur 's avonds de tuin in stapte wilde ik niet meer eten, alleen nog een glas wijn, en B&B vol liefde, was genoeg om deze dag af te sluiten. Het licht en het donker, het hoort bij elkaar, zoals het leven en de dood. Maar in mij is het deze week een beetje donkerder dan normaal. Ik voel de pijn, het verdriet, de angst ook soms. Liefdes, levens vol geluk, rollen die veranderen, van partner naar mantelzorger, van geliefde naar steunpilaar. En op dat soort momenten mag ik daar zomaar zijn. Heel dichtbij. En terwijl ik dit schrijf luister ik naar een van grote favorieten Leonard Cohen, met het nummer Anthem een prachtig nummer, dat ik laatst weer hoorde op het afscheid van een jonge vrouw. Indrukwekkend mooi. Ik ervaar de muziek van Cohen als zwaar, als donker soms. Maar ik hou er zo van. 

En als vanzelf kom ik dan terecht bij mijn programma 'Levenslessen in Levenskunst' een mooi en intens programma op 7 september a.s. Een dagje met 10 deelnemers. Een prachtig dagje, hier in dit atelier, met wel gemaaid gras, dat beloof ik, met mijn pampusgras dat zo mooi danst in de wind. Met mijn grote vlinderstruik, mijn hortensia, die mooie witte bollen, mijn paarse Hibiscus. Genieten, vanaf mijn werktafel hier in het atelier. Het is een beetje een combinatie plek geworden, van fijn zitten, werken, en juist deze plek maakt zo'n dag Levenslessen zo bijzonder. De kerk op de achtergrond, de mooie oude bomen, de stille stilte. Deze plek heelt in mijn beleving. Ik kan niet anders dan het zo voelen. Ik geniet van deze plek. En van het leven dat hier is. De mensen om me heen, en soms helemaal niet om me heen. Teun die wat scharrelt, die nu het hek ook uit kan lopen. Ik probeer hem vertrouwen te geven en dus de ruimte, de vrijheid zijn eigen weg te gaan. Ingewikkeld thema steeds. Zo doe ik het in dit leven, ik geef je ruimte, je eigen verantwoordelijkheid, om te gaan waar jij wilt gaan. Ik laat je los en hou je vast, ik volg je waar je gaat, en het doet me denken aan mijn eigen jeugd. De ruimte die ik kreeg, om letterlijk op mijn gezicht te gaan. En als ik opstond waren mijn ouders daar. En had ik weer een lesje geleerd. Ik geloof zo in dit principe. Best lastig om met mij te werken denk ik dan soms. Ik laat je graag je eigen les leren. En ik accepteer dat je dit doet op jouw eigen manier. We bewandelen allen ons eigen pad. En deze zin doet me denken aan een foto hier uit de tuin. Teun op zijn pad.

En achter deze glazen schuifpui, daar zit ik nu te schrijven. En de dag dat ik deze foto maakte was een lichte dag, met mooi gemaaid gras. Haha. Ik lach om mezelf. Ik baal van slecht gras, van te hoge heggen, van allerlei kussens die nu binnen liggen opgestapeld en hier niet horen. Een maagd van sterrenbeeld, en soms vind ik mezelf gewoon simpelweg een zeikerd. En dat stukje zeikerd komt er lekker uit als ik moe ben. Haha. Zelfreflectie is goed toch. Ik vind het altijd heel bijzonder, als iemand zegt, 'ik heb al zoveel ervaring, of ik heb al zoveel meegemaakt, ik hoef niets meer te leren'. Ik geloof dat ik als mens iedere dag weer leer. Meer leer. Mezelf nog beter leer kennen. En ik ben daar niet altijd blij mee, geloof me. Ik vind het ook mooi om te zien, hoe ik soms wat onzeker ben. Bijvoorbeeld bij het afspreken van zo'n herdenkingsdienst. Eerst wilde ik het niet. Nu ga ik het doen. Waarom, omdat deze mannen en ik een prachtig stukje in ons leven, samen zijn opgetrokken. We veel lief en leed gedeeld hebben, we kenden onze ouders, broers en zussen. We deelden lief en leed. We hielden elkaar vast in moeilijke tijden. We lieten elkaar los, en gingen ieder onze weg. En onze wegen komen weer samen, veel later, op andere momenten. We ontmoeten elkaar weer en gaan door. Met elkaar, op afstand en toch dichtbij. Ja daar is mijn woord weer, rijkdom. Pure rijkdom. Geluk. Vriendschap mag zo zijn, loslaten, verder gaan, elkaar bijna even vergeten, en als je elkaar weer ziet, dan open je je armen en is het daar weer. Zo was dat gisteren voor mij. En ik was blij toen hij zei 'je lijkt op je moeder zeg'. Een glimlach, een emotie, een herkenning. Fijn dat ik op mijn moeder mag lijken. Mijn mooie moeder...

Passie. Onze passie. Hier in de tuin, vol bloemen. En terwijl ik schrijf over deze kwetsbare mooie bloem zingt Leonard 'there ain't no cure for love' en ik glimlach. En ik dein een beetje mee. Wat een mooie toepasselijke tekst:

I loved you for a long, long time
I know this love is real
It don't matter, how it all went wrong
That don't change the way I feel
And I can't believe that time is
Gonna heal this wound that I'm speaking of
There ain't no cure
There ain't no cure
There ain't no cure for love

En terwijl ik luister, ligt Teun heerlijk te slapen. Hij denkt er het zijne van. Wil niet naar buiten. Teun houdt ook niet van regen en kou. Hij doet wat moet en sjeest dan gauw weer naar binnen. 

En op deze wat sombere dag, wens ik iedereen wijsheid, reflectie, stof tot nadenken, af en toe een droge periode als je een hondje hebt, een lekker plekje bij de houtkachel, een glimlach, een onverwachte aai over je bol. Of zomaar een stil moment. Pas goed op jezelf, en op elkaar. Hou elkaar maar vast. We hebben het allemaal nodig. Iedere dag weer. En geloof me, morgen wordt het weer licht. Ziet ons leven er weer anders uit. 

Dag!