Het jaar 2024 is begonnen. Alles is anders, althans daar lijkt het op. Een jaar waarin ik hoop 65 jaar te gaan worden. Ongekend, wat een getal, wat een leeftijd. Vroeger zou dit mijn pensioengerechtigde jaar zijn, nu nog niet. En het is heel fijn, dat ik nog een paar jaar door mag gaan daar in het mooie Hilversum. En terwijl ik vandaag hier met Teun en Annemarie liep, in Scherpenisse, waar Teun toen hij uit de auto sprong, gelijk naar het restaurant toeliep. De eigenaresse moest erom lachen, want wij wilden nog even wandelen met Teun en Teun wist dat hij hier een hondensnoepje krijgt. Grappig, hoe hij als het ware weet waar wij van houden, gezelligheid, een lekkere lunch. Nee nog geen wijn, ik hoor het de lezer denken. Ik hou van wijn, maar ik drink niet altijd in mijn leven. Soms is het ook gewoon nog niet het moment. Alhoewel toen Roos mij vanmorgen een filmpje van de supermarkt in Christchurch Nieuw-Zeeland stuurde met het vak 'Sauvignon Blanc' toen wenste ik wel even, dat ik bij haar was. En dan zou genieten van het enorme aanbod aan prachtige wijnen. Maar ik, wij, wij waren gewoon in het mooie Zeeuwse land. Ik hou van deze plek, omdat het lijkt alsof alles daar stopt. Een prachtig en goed restaurant, met dit soort vergezichten, uitzicht op Yerseke, en je voelde daar de kou die in de lucht zit. De vorst die eraan komt. Leuk hoe nu al dit soort ritjes op de accu van mijn nieuwe Mercedes gereden worden. Grappig, en mijn vader zou zeggen 'kind koop nooit een auto met een stekker' en ja sorry Pap, ik heb het toch gedaan. Ooit is daar het moment, dat je je eigen waarheid krijgt en de wijsheid van je ouder is ingehaald door de tijd. Althans zo lijkt het. En jawel dat lijkt nu echt zo te zijn. Terwijl ik verlangend kan luisteren naar het geluid van een dieselmotor, rij ik nu in een A-klasse E250, gek, een soort disco autootje, vol lampjes, snufjes en allerlei gekke dingen. Loeisnel, maar wel heel netjes. Ach ja, mijn tijd komt nog wel een keer. Dit heet verantwoord bezig zijn.
En ook dit weekend sta ik weer eventjes stil bij wat ooit was. Mijn moeder, het is morgen alweer 21 jaar geleden dat ik afscheid van haar moest nemen. En afgelopen week zei ik tegen Annemarie, 'het is al zo lang geleden, het lijkt wel alsof het een beetje slijt'...ik denk vaak aan haar, mis haar wijsheid, haar corrigerend vermogen, mis de vrouw die mij zo scherp zag, en toch verdwijnt zij naar de achtergrond...meer en meer. En dit doet niks af aan mijn liefde voor haar, maar ook dat realiseer ik me, ik ben nu 5 jaar jonger dan zij ooit was. Zij was 70 toen zij overleed, ik word 65 gekke gewaarwording. Toen ik ziek was, was ik bang dat ik ook niet zo oud mocht worden, en nu ben ik lekker bezig en goed op weg. Ben ik super gezond en ga ik nog veel jaren door. Tja...het is zo oneerlijk soms, hoe het gaat in je leven. Ik spreek dagelijks mensen, die soms bijna stikken in hun verdriet, hun gemis, en ik voel dan zo met hen mee. En ik, ik zelf ik wandel gewoon verder. Ik mis mensen, geef hen een kamer in mijn hart, en draag hen met me mee. Ongeacht waar ik ga, gaan zij met mij. Mooi wel, en de pijn van het missen, maakt me soms stil en in mijzelf gekeerd. Ik merk dat ik vaak op de bank lig te mijmeren. Dan sluit ik me af, voor alles en iedereen, dan ben ik alleen maar in mijzelf gekeerd. Of misschien wel in het ondertussen, zoals die mevrouw ooit zei. Dan ben ik in mijn hart, en in mijn hoofd. Als ik naar deze foto kijk, zie ik een prachtige vrouw, op wie ik mijn hele leven trots zal zijn. Op wie zij was, en hoe zij was, op haar gastvrijheid, haar menslievendheid, haar aandacht voor de medemens. Hoe zij haar hand reikte, naar jou, naar mij, naar iedereen die het nodig had.
En vanavond gaan we dansen. Dansen bij 'de dochter van de baas' hier op de Hoogte, bij 't Wagenhuis. Ik denk eigenlijk dat dit voor jonge mensen is, maar we gaan hoe dan ook even kijken. Een nieuwjaarsfeest, om te vieren dat 2024 er is. Om samen te dansen, om mensen uit het dorp te ontmoeten. Om te genieten van al het moois dat er is, naast al het verdriet. Ik voel het allemaal, het is er, het mag er zijn, en straks dan hebben wij in Hilversum op 1 februari a.s. onze Avond vol Licht, dan zetten we al die moeders, vaders, kinderen, mensen, oud en jong, die we verloren hebben hier in het leven, in het licht. Dan zingen we met elkaar het lied 'Let it be' van de Beatles. Ik steek dan mijn lichtje aan, voor jou, ook voor iedereen om me heen, die ziek is. Of ongelukkig, of gelukkig, ik brand een kaarsje voor jou. Omdat liefde nooit vergaat, onze liefde is voor altijd....en ik brand ook een kaarsje voor mijn ouders. Omdat ze altijd bij me zijn en blijven. Ik wens jou voor 2024 veel licht en ruimte, veel armen om je heen, als je dat nodig hebt, ik zal je dragen als het nodig is. Altijd weer zal ik je dragen. Zolang ik dragen kan....
En voor nu...een mooie zaterdag. Mijn boek, mijn glaasje water met bubbels, mijn dekentje op de bank. Heerlijk....
En deze foto is de muur van mijn kantoor. Ik vind dat zo een gave plek, om te mogen zijn...prachtig!
