Wat een bijzondere week....

Soms zijn er weken, dat je jezelf tegenkomt. Soms wat harder, de andere keer wat zachter. En waar zit 'em dat dan in...dat heb ik mij deze week afgevraagd. Een mooie en vooral intense week. Een week, waarin ontmoetingen, afscheid nemen, onze nieuwkomers, theater, een uitvaart, sollicitanten, emoties en wat al niet meer zijn langs gekomen. Een week, waarin ik nu dan ook moe maar voldaan thuis aan tafel zit. Een blog schrijf. Schrijven is een soort van rustpunt voor me. Laatst heb ik meegedaan aan een schrijfwedstrijd, en een klein prijsje gewonnen...schrijven is iets, dat me aanspreekt. Iets dat me rust brengt. Ik was ongedurig, onrustig en vervelend soms, voor Annemarie, vandaag nog, voor mezelf. Ik was standvastig, soms zelfs hardnekkig en ik was zo oprecht Anita van Loon. Strijdend voor rechten, voor mensen en voor mezelf. Mijzelf een plaats geven, en opeisen wat me toekomt. Ingewikkeld, dit stukje in mezelf...ik zou strijdend ten onder kunnen gaan. En mooi is hoe ik hier gesprekken met Ron over mag voeren. Volgens mij lijken we ergens heel veel op elkaar. Mooi...vanuit verbinding met elkaar optrekken. Mooie gesprekken, telefoongesprekken voeren met mensen, dichtbij, veraf en zakelijk dichtbij en veraf. Leuk, hoe ik met al die mensen om me heen mag optrekken. Wat een week...nu aan de Nespresso, muziek van Sjors van der Panne...Laat gaan, het lied van Ereveld vol Leven. Prachtig...deze week mocht ik afscheid nemen van een vriend, van Michel. Spreken op zijn uitvaart, een uitvaart vol uitersten, emotievol, met alles wat daarbij hoort, emoties is wel een ingewikkeld iets vind ik...oude collega's ontmoeten, condoleren op de Zijlweg, altijd weer een beetje thuiskomen, herinneringen aan wat ooit was. Niet meer terug willen keren, maar wel met liefde terug kijken naar wat ooit was. Volgens mij heet dat herinneren... En ja, dit weekend ga ik herinneren, samen met mijn nicht. Fietsen over Goeree en Overflakkee. De auto's bij Mirna en Hans parkeren op de boerderij. Langs mijn geboortehuis, mijn lagere school, al die plaatsen langs, waar ik ooit met prachtige mensen mocht samenzijn. Tochten die zich in mijn hoofd al vormen. Herinneringen ophalen samen met mijn nicht Annemarie, aan onze jeugd. Slapen in de buurt van het strand, en dan zondag fietsen over de andere kant van Flakkee, Goedereede bekijken, lunchen, genieten en vooral heel veel lachen. Lachen om mijn stevige kuiten in korte broek. Of lachen om alles wat was en wat er is. En ondertussen gaat Annemarie helpen bij Floor, de oudste in haar eigen huis. Hoe mooi, moeder en dochter zijn samen. Weet je mensen, soms vind ik het leven vermoeiend...maar als ik denk aan alle contacten, aan al die mooie gesprekken deze week, dan is het er gewoonweg weer. Dat gelukkige gevoel. Een beetje saai wellicht, maar ach, anders is het niet...de verkeringsdag van mijn vader en Els, verjaardagen van vrienden en collega's, de trouwdag van mijn ouders, deze week was ooit een week vol hoogtepunten en ook voor mij, was het een prachtige intense week. Te weinig thuis, dat voel ik wel...dus vanavond niet zoveel. Een mooi glas wijn, samen zijn met Annemarie, en College Tour kijken met daarin Ali B. Vandaag sprak ik heren van de Surinaamse Federatie, samen met mijn collega in Den Haag, en toen zeiden zij 'wij waren bang, dat Ali B het van ons gewonnen had, en dat ons huwelijk voorbij was...' ach lief he...al die culturen, al die verschillende mensen, en hoe ingewikkeld is het, om met elkaar samen te leven, naast elkaar en bij elkaar. Ik doe mijn best...en God, die doet de rest..fijn weekend, Anita