Een nieuw begin...

Wat klinkt dat gek, een nieuw begin, terwijl je leven doorgaat. Maar toch, voelt het een beetje als een nieuw begin, een nieuwe baan bij Yarden, al sinds 1 februari jl. manager Verenigingszaken, maar mijn oude baan, manager van Cluster West, is er ook nog steeds. En nu, nu is bekend dat de nieuwe adjunct directeur aangesteld is, en gaat beginnen per 1 juli. En dan, dan laat je zomaar los...en loslaten is groeien, ja ja ik weet het wel. Maar toch...ook al weet ik, dat ik zin heb om te beginnen en volledig me te richten op de Yarden Vereniging, met lezingen en bezig zijn met domeinen Voorlichting, Bewustwording en Nazorg, toch vind ik dit loslaten wel ingewikkeld.... En dan kom ik nu prachtige mensen tegen, die mij zo goed kunnen vertellen, waarom ik mijn vader zo mis...denk aan Daan Westerink. Gisteren las ik een interview van haar in de Libelle, over het verlies van ouders. Raak, hartstikke raak..en wat de impact kan zijn, als je geen ouders meer hebt. Pfffft...heftig, het verlies van familie banden, het loslaten van wat ooit was, het weer voelen waarom je met een familie lid wel of geen klik hebt, en hoe je dit hebt laten bestaan, toen er nog ouders waren. Als je een lezing wilt volgen van Daan, dan kan dat..kijk op de website van yarden www.yarden.nl en kijk naar de activiteitenkalender van onze Vereniging...prachtig, en toegankelijk voor iedereen, door het gehele land, kun je naar ons toekomen. Omdat ik, nee omdat wij, je willen helpen, de dood te omarmen....en terwijl ik dit schrijf, glimlach ik, omdat ik Yarden zo omarmt heb in mijn leven. Soms zijn er merken, bedrijven, mensen, die je omarmt...gewoon omdat ze je hart raken. En dat heeft Yarden met mij gedaan...mijn hart geraakt. Dus noem ik mijzelf altijd trots een Yardenier...in hart en nieren...En dus lieve mensen, op deze mooie rustige zaterdagochtend, zonder veel verplichtingen, zit ik met een nespresso aan tafel, in ons prachtige appartement in Wassenaar en begin ik weer aan een blog. Sinds 2013 niet meer geschreven, omdat het vaak ging over privé of over mijn ziekte. En nu niet meer, want ik ben beter, gezond en sterk, 13,5 kg afgevallen en ga maandag naar de sportschool. En ik zie je glimlachen, Anita naar de sportschool en mijn vader zou zeggen 'gekke meid'....
En deze blog, gaat over mijn gedachten en natuurlijk raakt dit mijn privé maar geen foto's meer van mijn huis, mijn vader of wat dan ook maar foto's van iets wat mij raakt of geraakt heeft. En ja natuurlijk loopt dit door elkaar heen. Maar mensen die mij privé kennen, komen hier wel thuis en weten welke kast hier staat, maar dat is niet zo relevant. Deze vernieuwde blog is voor mij een manier om mijn gedachten toe te vertrouwen aan het papier en te delen. Om zomaar met mijzelf in gesprek te zijn, over wat mij bezig houdt of raakt. Afgelopen week was ik moe, heel erg moe. En ik merk dan aan mijzelf, dat ik verdrietig ben, omdat ik niet zo goed communiceer met mensen. Omdat ik snel geraakt ben. En op zo'n moment neem ik even afstand, en dan kom ik vanzelf weer terug. Wat meer geslapen, even de stilte opgezocht...reflecteren op mijzelf en mijn gedrag. En het leuke is, dat ik dit deel met mijn collega's. Met mensen dichtbij me...omdat ik zo niet wil zijn, en zo niet wil reageren...ik ben een mens van de harmonie. En voel me dus niet prettig als ik voel dat harmonie er niet is. Soms voel je dat in een vergadering, of als er mensen bij elkaar zijn, die niet zo goed bij elkaar passen ofzo...ergens in mij, voel ik dit dan...en ik heb niet meer de behoefte om altijd mijn vinger op te steken en dit te benoemen. Ik realiseer me, dat ik er nu voor kies, om stil te zijn. Heerlijk zomaar stil zijn...en eventjes niets. Als ik onder de zonnebank lig, jawel ik heb een kuurtje voor 5 x vitamine D, en dan is het weer goed, is het ook zo stil..dan mijmer ik weg. Denk ik vaak aan mijn vader en waar hij nu zou zijn...want weet je, deze man, die mis ik zo. Heel erg...vorige week toen mijn nichtje Noor hier was, met haar vriendinnetje, dan zou ik zo graag zien, dat hij nog een keer kon genieten van zijn kleindochter. En soms als ik rond rij in mijn mooie nieuwe Mercedes, dan zou ik zo graag nog een keer met hem naar Stuttgart gaan, of zomaar rond te rijden samen, te kijken naar het land, zoals hij de akkers met gewassen noemde, of zomaar rustig te luisteren naar de stille motor van een 200 diesel. Terwijl ik dit schrijf glimlach ik en herinner ik me deze mooie man. Deze man met zijn grote hart. Dank je wel dat jij mijn vader bent ....
Lieve mensen, het weekend is begonnen...ik ben gelukkig, rustig en tevreden. Wat wil je meer...de krant wacht en het leuke is, het nieuwe Mercedes magazine is binnen. Prachtige nieuwe auto's, vanaf tot...200 duizend euro..Haha...ik vraag me altijd af, wat zou ik doen, als ik heel rijk was...geloof me niet zoveel anders dan nu. Lekker werken bij Yarden, rijden in een GLA 200 CDI en misschien heel misschien ergens een prachtige oldtimer voor mooie ritten, maar ach, ook zonder die oldtimer realiseer ik me, dat leven geluk hebben is, en dat ik ongekend gelukkig ben. Fijn weekend. Anita

En jawel mijn blog gaat weer verder! Ik ga weer schrijven!

Goedemorgen, het is 9 april 2016! En wat is er veel gebeurd in mijn leven...sinds mijn laatste blog in 2013! En ik ga niet schrijven over mijn privé leven, maar wel over wat er zoal speelt in mij, in mijn werkzame leven en wat mij bezig houdt! Ja inmiddels een kind zonder ouders, mijn vader, mijn grote vriend voor het leven, is niet meer hier...niet meer bij me. En gisteren las ik een artikel van een rouwdeskundige, Daan Westerink, kijk voor haar lezingen op www.yarden.nl en ga dan naar de activiteitenkalender van de Yarden Vereniging, wat een impact dit kan hebben op je leven. En hoe mooi is het eigenlijk, dat ik nu in mijn nieuwe functie als manager Verenigingszaken bij Yarden, juist bezig mag zijn met Voorlichting, Bewustwording en Nazorg. Want hoe vaak sta jij stil bij het leven, en bij het leven hoort zo de dood...onlosmakelijk verbonden aan elkaar...de dood omarmen, daarover spreekt Adelheid. Dit raakt mensen, op een mooie manier, of raakt mensen waardoor men boos wordt, op ons, op Adelheid, of op Yarden. En voor mij voelt het als herkenning...boos zijn, of soms verdrietig zijn, omdat mijn lieve Pa van Loon, niet meer hier bij mij is. En tegelijkertijd weet ik, zoals Reynaud zo mooi zegt, dat hij mijn beschermer is, dat hij ergens bij mij is en blijft. En dat hij glimlacht als ik in mijn mooie nieuwe Mercedes GLA 200 CDI stap. En wat zou hij graag een keertje met mij meegereden zijn. Genietend van de achteruitrij camera en zich verwonderend over de techniek. Mijn vader die altijd dacht dat zijn dochter de beste, de knapste, de slimste was...en hoe zou hij reageren, op mijn nieuwe baan. Geen adjunct directeur, maar iets heel anders...ach, zijn simpele motto zou zijn 'leef kind, leef...en geniet'. En dat laatste probeer ik, en doe ik, en voel ik...simpelweg te leven. Betekent voor mij ook, loslaten en weer verder gaan. Soms verlies ik mensen, door mijzelf, of doordat zij niet meer leven, of doordat onze wegen zich scheiden...het kan en het mag. Het hoort bij leven. Vroeger dacht ik altijd als ik een mooie vrouw tegen kwam 'wij trekken een tijdje samen op in dit leven...'. Nu zie ik dit anders en toch gebeurt het dan soms. Dat iemand een tijdje bij je is...of naast je loopt en dan weer verdwijnt. En het mag...het kan...privé en zakelijk, het mag en het kan. En vanuit dit denkpatroon voelt het alsof er een wereld voor mij ligt. Een mooie wereld, met nieuwe ontmoetingen. Met mensen die me raken, of mensen die me verwonderen....de zin van Ma van Loon 'oordeel niet verwonder je...' houdt me dagelijks bezig. Waarom zijn mensen niet eerlijk, of waarom maken mensen het leven van anderen zo zwaar. Waarom zeggen we niet, wat we te zeggen hebben. Waarom is er afgunst, ik zie dit dagelijks, zowel in het werk, als privé en ik probeer me maar te verwonderen...niet veel meer dan dat.
Weet je ik werk nu, deels in mijn oude Cluster, tot mijn opvolger, de nieuwe adjunct directeur op 1 juli a.s. zal starten. En deels op het prachtige hoofdkantoor van Yarden in Almere...voor mij twee werelden van verschil, met eenzelfde intentie en doel, met een stip op de horizon...wij zijn allemaal bezig met het faciliteren, het mogelijk maken, dat de door bespreekbaar is, dat mensen ongeacht hun religie, cultuur of achtergrond een waardig afscheid krijgen, passend bij waar jij voor staat. Hoe mooi is dat en ook ik, oordeelde soms over een collega, een afdeling en nu, juist door deze wisseling van baan, zie ik de overeenkomsten en niet de verschillen. Werken vanuit je hart...past zo bij ons mooie bedrijf. En iedereen die dit leest en Yarden nog niet kent, kom eens naar een activiteit, verdiep je eens in ons bedrijf. Ik ben van dit bedrijf gaan houden...bijzonder. Vanmorgen kwam het magazine van Mercedes Benz in de brievenbus en toen realiseerde ik me, dat ik Yarden bijna net zo'n mooi merk vind als mijn favoriete auto merk. En waarom omdat Yarden je zo diep raakt, werkelijk tot in je kern, en dat gevoel heeft voor mij te maken met passie, met werkelijk liefde...ingewikkeld dit zo te voelen, maar het is voor mij een puur gevoel. Net zoals rijden met het dak open en je kop in de wind, en dan in willekeurig welke Mercedes mij ook zo'n zuiver gevoel geeft. Ik weet nog toen ik een SLK had, hoe het voelde als die kap openging...en ik scheurend over Nederlands wegen blij zat te zijn...haha, een mooie herinnering. Zoals mijn leven, en ja dan word ik oud, een aaneenschakeling van mooie herinneringen is...voor vandaag even genoeg...ik mijmer nog even verder. En realiseer me dat deze blog een soort mengeling is van Anita privé en Anita zakelijk, en eigenlijk is het geen mengeling, maar ben ik dat...gisteren haalde ik in Haarlem, mijn foto van de muur uit mijn kamer 'ik ben Yarden en Yarden is van mij' stond eronder...een foto uit 2012. Op dat moment was Yarden voor mij Cluster West. En nu, en dank je wel daarvoor, is Yarden veel meer dan dat....is Yarden die prachtige Vereniging, dat prachtige bedrijf, waar ik onderdeel van uit mag maken...en dus gewoon een stukje Anita..het maakt niet uit waarover ik schrijf...het gaat over leven, over zijn en alles wat daarbij voorbij komt...
Foto's van privé en zo, zullen soms zomaar wel voorbij komen. Of foto's van een mooie reis...van Noorwegen, van Ierland....maar dan meer om wat er aan gevoel bij hoort...heerlijk om weer te mogen mijmeren, om weer tijd te hebben om zomaar eventjes alleen stil te zijn. Vandaag een zaterdagochtend alleen thuis, is zo'n moment...even geen telefoon, of mail...gewoon zomaar zijn. Nespresso erbij...de krant, en een magazine vol prachtige nieuwe auto's...en dan denk ik, wat zou ik doen als ik heel rijk zou zijn, ik denk niks anders dan wat ik nu doe...gewoon lekker leven, genieten...oh ja...nog wel even wat, 13,5 kg afgevallen, en maandagavond naar de sportschool, om de rest van het oude lijf in shape te krijgen...is wel wat he...ik moet er om lachen. Anita naar de sportschool...als mijn vader dit hoort, begint hij te glimlachen...'gekke meid'. Fijn weekend! Anita