En soms val je eventjes helemaal stil....

Ik geloof dat het donderdagochtend was. Ik liep met mijn werk tas naar mijn auto en daar stond 'de burgemeester'. Een lieve wat oudere buurman, al met pensioen, die alles in de gaten houdt hier in onze woonomgeving. Die altijd groet en zwaait, al is het zes keer per dag. Hij helpt de mevrouw die de straten komt vegen, hij kijkt altijd tv, en draagt altijd een blauwe trui. Althans in mijn beleving. Een heel erg vriendelijk mens, en iemand, waar je als buurvrouw, alleen maar van kunt genieten. Hij maakte ooit de opmerking tegen me 'dat ik voor een vrouw wel hele lange werkdagen maak'. En deze donderdagochtend zwaaide hij me na, toen ik de straat uitreed. En opeens, zomaar weer, miste ik mijn vader. Mijn vader, die in het jaar dat ik weer thuis was gaan wonen, het laatste levensjaar van mijn moeder, altijd om kwart over zes in de ochtend, in de stoel op me zat te wachten met koffie. Want om half zeven reed ik weg naar ADP in Rotterdam. En altijd weer zwaaide hij me uit, en genoot hij van ons kwartiertje. En vaders kunnen je zo het gevoel geven, dat het goed is wat je doet. Die vorm van waardering, die zwaaiende hand...jawel ik weet het, ik heb een enorm zwak voor de hand van mijn vader. Voor handen sowieso. Mooie verweerde handen, vingers, lange vingers...ik kijk ook altijd naar handen. En ik hou ervan...en deze donderdag maakte onze 'burgemeester' iets van melancholie in me los. Miste ik mijn vader weer. Mooi is dat eigenlijk wel, dat dit soort gevoelens er zijn. Dat je aan mensen denkt, om wie je geeft, van wie je houdt. Mensen, die je raken of hebben geraakt in je leven. Herinneren is belangrijk, en blijven herinneren nog meer. Soms heb ik neiging om de deur dicht te doen, en het leven dat achter me ligt, te laten. Maar juist in dat leven, schuilt zoveel moois, waar ik het dagelijks mee doe. Ik praat veel over waarden, en ik realiseer me, dat het leven dat achter me ligt, me deze inhoud heeft gegeven...
Het is nu zaterdagochtend, genietend van de krant, van Nespresso, wacht mij zo dadelijk een drukke dag. Want Mila en Simone zijn op vakantie en ik ga de hele dag werken, met Bruno en Xavi, de kok uit Bonaire. Leuk, een zomerdag, dus ik hoop op veel mensen. Ik vind het ook wel spannend, maar ik vertrouw op mijn gezonde verstand. Komt vast wel goed. De komende twee weken, werk ik meer, samen met al die andere mooie mensen, om ervoor te zorgen, dat Mila's Gastrobar gewoon door kan draaien terwijl Mila zelf in India op een Unesco kookwedstrijd gaat koken. Gaaf he...
Gisteren was ook weer zo'n hele mooie dag. Een dag met een gouden randje. Het begon met een gesprek met een franchise collega. Over werk, over leven...heerlijk. Daarna een vergadering en in de middag, gaf ik een inleiding over Yarden, over mijn rol bij Yarden, voor een groep nieuwe studenten van Apres la Vie. Een opleidingsinstituut, voorheen Vitaedis, genoemd, waar ik jaarlijks mijn verhaal vertel. Prachtig is dit, juist omdat hier alles samenkomt. Yarden, en waarom ik dit bedrijf zo mooi vind, de Vereniging en hierdoor de toegevoegde waarde die wij bieden of kunnen bieden. En Anita en waar ik voor sta in dit leven. Bijzonder en mooi vind ik de interactie, want altijd kom ik uit bij je authentieke ik. Wie ben je, waar sta je voor in je leven en blijf je daar dichtbij. En gisterenochtend werd ik wakker en droomde ik over een goede en dierbare vriendin van me. En zij is ziek. Net zo jong als ik en een hersentumor. En zij heeft te horen gekregen, dat zij uitbehandeld is. Even was er nog de hoop op deelname aan een trial in Daniël den Hoedt Kliniek, maar nee men kon niets meer doen...en steeds weer hoopte ik om nog met haar een fles champagne te drinken, op het leven, op ons leven samen. Ons leven dat begon in 2003, toen we elkaar hebben ontmoet bij De Baak. Een prachtige intense tijd, vol verlies, vol liefde, vol emoties volgde. Annemarie en de meiden en ik, zijn dichtbij haar en haar gezin geweest. Elkaar een tijdje verliezen, door andere wijzen van leven, maar op het moment dat zij ziek was, ontstond er weer contact. En op zo'n moment voel je hoe intens het leven is. Hoe je ieder je eigen weg gaat, en weer samen komt, op moeilijke ingewikkelde momenten. En gisteren realiseerde ik me opeens, dat ik haar waarschijnlijk niet meer in levende lijve zal kunnen zien, puur omdat het laatste stukje voor haarzelf, haar kinderen is. En dat wij nooit meer kunnen toasten op ons leven. Dus nu is ons contact wat foto's over en weer, waarbij zij in bed ligt met haar kinderen om zich heen, haar geliefde bij zich, en wat lieve woorden...Gisteren heb ik haar een kaart gestuurd met daarin de zin 'ik zal je iedere ochtend als ik in de auto zit, even omhelzen, voor ik weer verder ga...' en terwijl ik dat schreef moest ik huilen. Huilen omdat er weer zo'n heel mooi mens, veel te vroeg uit dit leven wordt weggenomen. Omdat ik me zo'n mazzelaar voel, dat ik hier mag zijn en zitten. Dat ik met pijn in mijn lijf soms, mijn dingen doe, maar ze wel doe. En kan doen, dat ik het leven mag leven, mag liefhebben, mag zingen, in mijn mooie auto mag rijden met het dak open, dat ik zomaar simpelweg gelukkig mag zijn en nog wat tijd heb gekregen...En voor al die mensen, die een ander bericht hebben gekregen, kan ik niets anders doen, dan hen koesteren en bij me dragen, af en toe verdrietig zijn, omdat ik hun hand nooit meer kan aanraken, maar me gelukkig prijzen, dat ik hun handen, hun harten heb mogen leren kennen....
En weer, weer voel ik me gezegend. Een week met een gouden randje loopt nog even door. Een team dag in Loenen aan de Vecht, werkelijk bijzonder, zo mooi, zo goed. Met mijn vriendinnetje Monique aan het roer, een dag waar ik collega's mocht trainen, mooie ontmoetingen met mensen uit mijn Hospice tijd, waar we nu bij Yarden weer mee gaan samenwerken, hoeveel rijkdom kun je dragen...
Ik ga nog even zomaar wat stil zijn, voordat ik straks het terras op ga, de zon in stap...en lieverd jij daar in je bed, ik lig zomaar even naast je, en hou je hand eventjes vast, in gedachten...rust zacht...