Doosjes...

Als je mij een beetje kent, dan weet je het. Ik hou van doosjes, kleine mooie doosjes, houten kistjes, wijnkistjes, bijzondere doosjes, van leer, suede, stof, het geeft niet.

Doosjes, vol met mooie kleine waardevolle spulletjes. Doosjes met mooie pennen, doosjes met lieve kaartjes, doosjes met steentjes, doosjes vol met stukjes uit mijn leven. En nu, nu we gaan verhuizen, open ik al die doosjes weer. Vind ik herinneringen aan al die waardevolle momenten uit mijn bijna 60-jarige leven. Dus je kunt je wel voorstellen, hoeveel van die doosjes er nu in grote verhuisdozen gestopt worden. En op die verhuisdoos staat - kamer Anita -. Ik heb namelijk straks in Nieuw-Vossemeer een heel fijn kamertje, voor mij alleen, voor mij en mijn doosjes. Maar eerst wordt volgens mij die kamer volgestouwd met al die verhuisdozen vol doosjes. Vanmorgen opende ik zo'n doosje en kwam een foto tegen waar we met elkaar op het strand zaten, mijn moeder, Arie en ik, en tante Tanneke met Leonoor en Annemarie. Heerlijk gezellig op een kleedjes of een handdoek, ik denk in Ouddorp aan Zee of in Breskens. Gek als je je dan realiseert, dat die twee moeders en mijn nicht Leonoor niet meer in dit leven bij ons zijn. En op een andere foto mijn moeder in de tuin, bij de boerderij. En in een ander doosje kwam ik een kaartje tegen van oma van Loon. Handgeschreven, en ik kreeg haar leren doosje met 12 zilveren gebakvorkjes, voor mijn 18e verjaardag. Mooi, een oud zwart leren doosje, met 12 zilveren vorkjes erin. En het gaat met dan niet om die vorkjes, maar om dat kaartje van oma, geschreven voor en aan mij. Fijn, zo'n doosje. Ooit vond ik het maar onzin, als  je van alles bewaarde van vroeger, dat verweet ik mijn broer altijd. Nu merk ik, dat juist al die kleine dingetjes, gewoon horen bij jouw leven.
Ik probeer voorzichtig ook wat doosjes echt op te ruimen. Verjaardagskaartjes van weet ik hoeveel jaar geleden, worden nog een keer gelezen en gaan dan weg.
Ondertussen is het zaterdagmiddag alweer, de krant, de Nespresso, lekker oude muziek van de Rolling Stones op de achtergrond, Angie nu, ook weer herinneringen, aan ook weer mooie momenten in mijn leven. Heerlijk, die melancholie van dat nummer. Beetje weemoedig soms. Past bij dit gekke weer. Twee dagen rondgereden in de cabrio, ongekend zo lekker, en soms reed je vanuit de zon, zo de grijze wereld in en moest ik snel de kap dichtdoen, het weer veranderde binnen een paar minuten. Die auto geeft je zo het gevoel van vrijheid. Zalig. Het maakt niet uit of ik in de file sta, of langzaam of snel rij, deze auto geeft me het gevoel van ultieme vrijheid. Gek, hoe die vrijheid, die onafhankelijkheid zo bij me past. Het lijkt alsof ik nu de weg van vrijheid echt ben ingeslagen, deze fase in mijn leven. De laatste fase van je werkzame leven, ons nieuwe huis, de ruimte, nadenken over tuinbeplanting, over lege en gevulde doosjes, minder werken dan al die jaren hiervoor, meer tijd voor vrij zijn. En daarbij past deze auto ook wel. Gewoon dat meer relaxte in mijn leven. Ja en daar ben ik weer, dit voelt als ongekende rijkdom. En ik realiseer me, iedere keer weer, dat daar zo veel geluk bij komt kijken. Want dit alles kan alleen maar, als je gezond bent. Als je gelukkig bent en geluk hebt. En ik voel dat ik zoveel geluk heb. Ik denk ondertussen aan die lieve vrijwilliger, die nu ziek is geworden, kanker. Gisteren sprak ik een vader met zijn zoontje. Een jongetje van een jaar of zes hooguit. Zij gingen samen oppassen op de kinderen van vader's overleden zuster. En toen vertelde dit jongetje dat zijn tante, is overleden aan kanker. En toen zei ik 'ja want kanker is een hele gemene onaardige ziekte he...en helaas weet jij dit nu ook al'. En ik hoorde mezelf later die dag zeggen tegen iemand 'ik, ik ben nergens bang voor, alleen voor kanker..'. Ja daar ben en blijf ik altijd bang voor, hoe stoer ik ook ben. Hoe stoer ik ook rond rij in die Benz, hoeveel ik daar ook van geniet, en terwijl ik dit schrijf zingt Mick Jagger 'Time is on my side' ..mooi he...en hij heeft gelijk!

Zeker!