Donkere nachten en grauwe regenachtige dagen, de herst is begonnen...

Ja, de herfst is begonnen. En natuurlijk is dat anders, betekent dat je een kwartiertje eerder wegrijdt, in die toch al zo donkere vroege ochtend. Betekent, dat ik een keer een parkeerplaats ben opgereden de afgelopen week, omdat het zo kei- en keihard regende. De eikenblad hortensia verkleurt naar rood, het gras komt geweldig mooi op. De grond is zompig en nat. De mannen van het groen op het werk, hebben regenpakken aan, want zij werken buiten. Bladblazers doen het werk. Hier is het tijd voor de openhaard, de houtkachel buiten in het atelier. Vocht, natte voeten, maar oh wat een bijzonder jaargetijde. En met die herfst komen er soms ook situaties voor, die je raken. Teleurgesteld in hoe mensen soms kunnen doen, herinneringen uit een verleden, toen mijn vader nog leefde, spelen op en komen binnen. Afscheid nemen bestaat niet, is een zin uit een liedje, volgens mij van Marco Borsato, maar zeker weten doe ik het niet. Gisteren in de auto luisterde ik naar een oud liedje van Albert Hammond, the Peacemaker. Mooi, eenvoudig en met die zin 'no matter what you do I love you' en deze zin 'you will take good care of me, and I will be your caretaker' raakt me zo. Heerlijk, en dan zing ik heel hard mee, terwijl ik door de regen rijd. Denkend aan alles wat er met me gebeurd is, en nog steeds gebeurt. En gisteren kwam er een oud collega bij me langs, en realiseerde ik me, hoe waardevol contacten zijn, mijn telefoongesprekken in de auto, met dierbare vriendinnen, het luisteren naar mooie muziek en vooral het heel dicht bij mezelf blijven. De herfst, de kleuren buiten veranderen. Het pad van de garage naar het huis is nat, de planten in de tuin lopen nog wat uit. Het huis is geleidelijk aan ons huis aan het worden, bijna klaar, nog wat details, wat kleine of soms grotere dingen die we uit gaan stellen, omdat het geld simpelweg op is. Geeft niks, het is zo geweldig mooi. Ik stop nu met het plaatsen van foto's. Soms is het ook genoeg.

En we hebben nog tijd, het leven geeft me nog zoveel tijd. Gisteren sprak ik hier weer even over, gek, hoe dat ziek zijn, kanker, me nog steeds kan raken. Mijn kaak die nog steeds niet zo sterk is. Implantaten en bruggen, kortom het hele spul wordt nog een keer verbouwd, maar als het straks december is, de winter is begonnen, in het volgende seizoen, dan heb ik een mond om te zoenen. Een gebit, prachtig passend bij mijn grijze kop!
Gek hoe in deze fase van het leven, het wel gaat over leeftijd. Vriendinnen worden 50, een enkeling 70, haha. En ik 60 alweer en ach, 60 voelt gewoon als rijkdom. Ik ben zover gekomen, ik voel me goed en sterk. Veerkracht is het woord dat bij me opkomt. Hoe vang je klappen op, hoe ga je om met pijn, zowel fysiek als mentaal. Hoe ga je om met afwijzing, of juiste met enthousiasme, hoe ga je om met die dingen die ook bij het leven horen. Die je raken, tot in het diepst van je kern. En ik, ik neem het erbij. Teleurstelling, verdriet, ik heb het gevoeld deze week, en ik neem het erbij. Som omdat het beter is, soms omdat ik het doe ter nagedachtenis aan mijn vader, soms omdat ik geleerd heb van mijn moeder, dat het leven niet alleen maar vreugde kent. En dat dit soort emoties hier ook bij horen. En zoals ik altijd zeg, 'een echte van Loon, geeft nooit op'. En ik, ik geef nooit op. Soms kom je dingen tegen, die je nooit had verwacht, werk- of privé gerelateerd, het maakt niet uit. En dat ga je dan maar aan. Gisterenavond sprak ik met een vriendin over keuzes maken. En met een keuze ga je ergens voor staan. En dat is wat ik doe, ik ga ergens voor. En dan blijf ik staan. Ik ben niet ondersteboven te krijgen. Recht je rug en gaan. En nu, op deze wat koude, maar heldere zaterdagochtend, zit ik aan tafel, heb ik kranten vanaf woensdag doorgebladerd, mijn Nespresso gehad, mijn haar te lang, want ik ben nog niet bij de kapper geweest. En weet je wat zo leuk is, dit wordt een supergaaf weekend. Vandaag komt mijn team uit Hilversum, die hele lange reis maken naar Nieuw-Vossemeer. Ik hoop dat Gert-Jan piano gaat spelen, net zoals Bert de afgelopen week. Bert is de stoffeerder, en hij speelde de sterren uit de hemel. Rijkdom toch, die mooie akoestiek in de hal. Welnu, daar ontvang ik het team, met de kachel in de woonkamer aan, de houtkachel in het atelier ook. Gezellig en fijn, met een glas champagne en lekkere hapjes. En daarna gaan we om een uur of zes, naar het Wagenhuis, lekker eten en gezellig samenzijn. Een cadeau van mij aan hen, omdat ik blij ben met deze nieuwe werkgever, en vooral met dit team. Trots en blij. En zondag, komen hele oude goede vrienden langs voor een lunch, Roel en Karin. En hier ben ik zo blij mee. Dus nu, hoog tijd, om alle voorbereidingen verder af te maken. Natuurlijk ziet de zolder slaapkamer er al prachtig uit, net nog niet klaar, zoals er veel kleine dingen net nog niet klaar zijn. Maar het geeft al zo'n prachtig beeld, van hoe dit superfijne huis uit 1795 verworden is, tot een prachtige plek, waar ik zomaar mag zijn. Mazzelaar he..ben ik. Ja en dat ben ik echt. Een mazzelaar die steeds weer een nieuwe kans krijgt, en het lijkt, alsof al die kansen me nog rijker maken dan ik was. En dit gaat over rijkdom in mij, niet op de bank, nee die even niet. Haha, ik glimlach erom. Dat is niet zo belangrijk, die innerlijke rijkdom, die tikt echt aan, die raakt! Dat is het leven...