Regenachtige zaterdag....

Oh wat een heerlijk begin! Een hele nacht doorgeslapen, dat is lang geleden, want die botten houden me bezig. En ondanks tramadol, slaap ik ongekend slecht, maar soms zijn dagen net cadeautjes. Dan is het net alsof je jarig bent, en deze week was wel een soort van heel mooi cadeau. Mooie ontmoetingen, mooie gesprekken en ook tijd voor jezelf. Volgens mij heet dat in balans zijn...en als je dan een hele nacht, met behulp van tramadol, mag slapen, en je staat op, trekt na de douche je polo aan, je spaanse schoenen en je roze broek, dan is het zaterdag, nespresso op tafel, muziek op de achtergrond, en jawel drie hele dikke kranten, drie zaterdag kranten, welnu dat is je onderdompelen in het grote genieten. Gisterenochtend stapte ik in de auto, op weg naar Hoorn, een mooi gesprek met de stichting Tweestrijd, prachtig, jonge mensen die zich opwerpen om andere jongeren te helpen, jongeren die gepest worden, die depressief zijn of erger nog, die wellicht spelen met het idee om een einde aan hun jonge leven te maken. Mooi om te kijken, hoe je samen met jonge mensen, nieuwe initiatieven kunt ontwikkelen. Daarna lekker naar NAP in IJburg, daar kennen ze mij al. Die meneer zei terwijl hij mij aanwees, tegen Margo (een bijzonder mens, zij zit in het hoofdbestuur van onze Vereniging Yarden en wij ontmoeten elkaar altijd bij NAP)'zij komt nooit alleen...'want ja ik kom graag bij NAP aan het IJ, maar altijd heb ik hier een ontmoeting met of Margo of Derck. Fijn en bijzonder...en dus hadden wij gisteren weer een werkafspraak hier. Een goeie, inhoudelijk sterk, met een boerenomelet zonder brood. En iedere keer zeggen wij, de volgende keer spreken we om vier uur af, want dan drinken we samen een glas wijn. Dus ook deze werkafspraak was goed, en open en eerlijk. En ook heerlijk!! Toen in de auto, naar Zeeland, en ik had tussentijds gesproken met Jolanda, mijn vriendin in Kortgene, de vrouw van Cees. Mijn jeugdvriend die ALS heeft. Ik had gehoopt met Jolanda naar Vlissingen naar de theatervoorstelling van 'De kunst van het rouwen'- 'dan neem je toch gewoon een hond' te kunnen gaan. Maar het lukte Jolanda niet goede zorg voor Cees te hebben, dus hebben wij samen op het terras, lekker water met citroen en ijs gedronken (ja echt waar...geen wijn...ik moest tenslotte nog minimaal 200 kilometer rijden die dag)en een uurtje fijn zitten praten. En daardoor kwam ik om 18.40 uur aan bij het uitvaartcentrum van Simon Slager, een franchise ondernemer van Yarden, in Vlissingen. Daar zou de theatervoorstelling plaatsvinden. Een mooie kleine witte kerk, waar ca. 35 of misschien 40 mensen aanwezig waren. Ook Ledenraadsleden, Theo en Frank, en wat vrijwilligers waren hier aanwezig. En de drie dames van de Kunst van het Rouwen, verstaan het zo goed, om na hun ingrijpende en op eigen levens gebaseerde voorstelling, in gesprek te gaan met het publiek. Over verlies en rouw, over afscheid en vooral over jouw ervaringen met de dood. En hoe je hiermee omgaat, jij, maar ook je medemens. Prachtig...een leuke ontmoeting met deze drie vrouwen. Indrukwekkend en een woord van aandacht voor Ina, onze vrijwilliger, die ongeveer haar hele leven zich ingezet heeft voor Vereniging Yarden en haar juridische voorgangers. En toen, zo rond half negen, kwart voor negen in de auto, nog even het dak open en terug naar huis. Ca. 180 kilometer rijden, op rustige wegen...weg van mijn geboortegrond, weg van mijn roots, terug naar waar ik nu mijn thuis heb...Wassenaar. En genietend van mooie muziek, nog een telefoongesprek, nadenkend over alles wat mij die dag is aangereikt, al die mooie ontmoetingen, realiseerde ik me, dat het weekend is. Dat ik vrij ben, niets hoef...en dat ik eenmaal thuis, een heerlijk glas koele witte Sauvignon Blanc zou gaan drinken, dat Floor er zou zijn en Annemarie. Roos was uit met haar vrienden en dat er ruimte en tijd voor mij zou liggen...heerlijk! En nu, deze zaterdag komt alles goed samen. Lekker langzaam ontbijten, verse jus, Nespresso en zomaar tijd voor een lange blog. Heerlijk, ik heb er geen ander woord voor. Vrijheid misschien, want zo voelt het... Op dit moment luister ik naar het laatste album van Leonard Cohen 'You want it darker' een typisch bijna poëtisch album van Cohen, met ergens zo'n deuntje waardoor je met je hoofd wilt meebewegen..niet heel vrolijk, maar wel mooi en vooral intens. Muziek die ik bijna altijd draai als ik alleen ben. Roos is ergens in huis, had een lange lange feestnacht, half zes thuis ofzo...en An en Floor zijn weg. Ik zit te genieten hier...en geniet dus van typische Anita muziek. Heerlijk.... Ik lees net in de krant 'er bestaat geen medicijn tegen verdriet, maar wel iets dat het duister kan verlichten - het leven zelf -'. Mooi he...past wel bij alle verhalen over gisteren. Leven heelt denk ik, en leven laat je ook weer leven. Jawel met je pijn, je verlies, maar als je openstaat, ook weer met het leven...en dit was voelbaar gisteren bij de Kunst van het Rouwen. Samen met het leven mag jij ook weer doorgaan met leven. Doet me denken aan mijn vader en Els, en nu weer aan Els en haar nieuwe man, het leven gaat door en jij mag ook weer doorgaan. En jawel, de setting wordt anders, de mensen in je omgeving veranderen, je krijgt een andere rol, zoals ik ook door ben gegaan na het overlijden van mijn vader, zoals iedereen doorgaat na een verlies. En dat zegt niks over hoeveel je van degene die dood is hebt gehouden of nog steeds houdt. Dat stopt niet...alleen zijn of haar leven is gestopt, en jouw leven gaat door...dus leef maar gewoon, en sta stil bij alles wat er is, en herinner wat er was...en je zult zien, dat je hart steeds weer een plekje heeft voor liefde, voor vriendschap, voor wat dan ook, volgens mij is ons hart grenzeloos...wow, zie je ook deze zaterdag is nu alweer prachtig...geniet ervan! Liefs...Anita