Dus ja, dat gaat gebeuren. En terwijl ik nu mijn nespresso drink, mijn broodje eet, mijn krantje lees, moet ik lachen. Lachen, omdat ik eigenlijk mijn hele leven al, soms een beetje stout ben. Niks om je zorgen over te maken, maar gewoon net af en toe eens buiten de paden lopen. Even iets anders doen, dan anderen. Bijna zonder regels willen leven. Het breekt me soms op. Dus in een leven waar alles volgens de norm moet ben ik niet zo op mijn plaats. En ik denk dat ik dit niet bewust doe, ik ben me er wel van bewust, maar ik denk dat ik wel heb moeten knokken om te mogen zijn, wie ik ben. Niet met mijn ouders, maar met de omgeving, het houden van een meisje als meisje, op Goeree en Overflakkee vond ik wel lastig. En ik denk mijn moeder stiekem ook wel. De familie van vaders kant vond het zeker ingewikkeld, en dit alles maakte dat ik al heel jong, net vier dagen 17, in den Haag woonde. Op kamers. En op zoek ging naar dat beetje stout. Nee het was niet stout, maar voelde wel zo. Als ik als jonge vrouw in een vrouwenbar zat dacht ik zo vaak 'oh wat zou mijn moeder hier wel niet van vinden'. Nooit dacht ik 'oh wat zou mijn vader hiervan vinden, nooit'. Nee ik heb hem zelfs meegenomen naar zo'n gelegenheid en hij schrok zich rot. En dus was hij maar wat blij, dat mijn smaak als het over vrouwen gaat, gelijk op ging met zijn smaak. Ik hou van vrouwelijke vrouwen, van charmante dames. En hij ook. Samen waren wij dus met regelmaat een beetje stout, omdat we zomaar zaten te genieten. Ik als vrijgezelle dochter en hij als getrouwde vader. Hoe gaaf is dat, en volgens mij dus helemaal niks mis mee, hij en ik, grinnikend om alles wat we zagen. Dat is altijd gebleven. Zelfs toen hij in de rolstoel zat grinnikten wij nog samen om alles wat er om ons heen te zien was. Gisteren vertelde ik nog aan Hendrik-Jan over mijn ouders. Leuk zomaar op een late vrijdagmiddag een heel persoonlijk gesprek, over kinderen, over de relatie met je ouders. Fijn he...
Ik heb me vandaag leuk aangekleed, een mooie groene trui, met een donkerblauwe passende pantalon, een chino heet dat geloof ik...best wel modern, voor mij, ik moet lachen om mezelf. 57 jaar en dan in een chino, met een kekke trui, met leren armstukken op de mouwen. Vanmorgen liep ik door het dorp, en zag ik allemaal bekenden, 'de burgemeester' die vertelde over zijn kleinkinderen, Mila en Simone (zij zagen mij niet, zij waren alweer druk bezig), Anne aan de koffie bij SooFrench en meneer Staal, die me even zoende. Gezellig, Wassenaar voelt voor mij als thuis zijn en thuis komen. En eerlijk gezegd heb ik dat lang niet zo gevoeld. Me op mijn plaats gevoeld, met mensen om me heen, die me groeten, bekenden, vriendelijke mensen, de dames van de boekwinkel, de groenteboer, de wijnhandel die zelfs de kistjes wijn al thuis aflevert bij me, boven. Hoe leuk, hoe fijn. Je thuis voelen, is volgens mij heel belangrijk. Het gaat over veiligheid, over geborgenheid. Ik had het altijd als kind op onze boerderij. Het ging niet zozeer om die plek, maar om de geborgenheid die mijn ouders me gaven. Ik had het heel bewust later in Schoonhoven, toen ik een fijne plek voor mijzelf had gemaakt. En gek, maar waar, ik had het altijd bij mijn vader. Als ik in zijn zorginstelling, zijn kamer was, en zo maar bij hem zat. Een kopje koffie, een glimlach, of simpelweg kijken naar zijn slapende hoofd. Daar voelde ik ook die intense rust, die je zelden voelt. En die rust, die voel ik hier. Hier in Wassenaar, in dit huis, in mijn leven, in mijn werk, met mijn vrienden. In de bar bij Mila, maar ook als ik hier rondloop en zomaar geniet, van al die lieve ontmoetingen. Ik vind dat heel erg fijn. Ik heb dat nu ook op kantoor. Ik voel me er thuis. Met de mensen om me heen. De gesprekken, de ontmoetingen. Met de dingen die we doen met elkaar. Het voelt goed, dus langzaam aan vallen dingen op zijn plaats. Mijn ouders zijn niet meer fysiek hier bij me, maar in mijn hart leven zij voort, ieder op een eigen wijze. Mijn onafhankelijkheid, zowel ingegeven door mijn vader als mijn moeder, mijn manier van leven, van vrij zijn, mijn contact met mijn nicht in Zeeland, met mijn vrienden. Wat een rijkdom...nog steeds of weer, dromend van die Mercedes cabrio en die komt er echt, geloof me...en dan blijft ie tot in de eeuwigheid...dan wordt dat onze privé auto, of mijn privé auto. Dus het moment is nog ver, want nu is het nog niet nodig...nu werk ik nog bij Yarden. Yarden mijn bedrijf, waar vitaliteit hoog in het vaandel staat, binnenkort een ontmoeting met Matthijs van Nieuwkerk, Pieter van den Hoogenband, en nog wat sporters waar ik mee mag met de directie omdat wij het meest vitale bedrijf van Flevoland zijn nu en meedingen naar de titel van meest vitale bedrijf van Nederland. Hoe mooi...wij van Yarden. Tja, het begon met een beetje stout vandaag en het eindigt weer helemaal niet stout. Vitaliteit, gelukkig zijn, goed in je leven en in je vel zitten. Mensen missen...ja mensen missen, dat hoort daar ook bij. Omdat ze er niet meer zijn, of wel zijn maar niet meer dichtbij. En toch zoals Noor ooit als klein meisje zei bij het afscheid van mijn moeder in 2003 'je hoeft niet verdrietig te zijn oma zit in je hart'. Ja de mensen die niet dichtbij meer zijn, die hebben een plekje in je hart. En die draag je mee, waar je ook gaat. Dus dank je wel, al die mooie mensen, die mij gemaakt hebben tot nu toe, ik draag jullie mee. En ook al denk je vandaag, wat een kakker die Aniet, ach maakt niet uit, ik ben en blijf, Aniet. Fijn weekend, met liefs...terwijl ik afscheid wil nemen, denk ik met hele mooie herinneringen terug aan het afscheid van de tweede groep van de leergang 'rouwen, sterven en rituelen ...'. Deze leergang hebben wij gisteren op mooie wijze met inspirerende verhalen gisteren afgesloten. En ook hier weer dat gevoel, dat dingen samen komen. Mooie gesprekken met mensen. Over wie zij zijn en waar zij voor staan. Prachtig, en ik, ik mocht daar zomaar bij zijn. Fantastisch mooi te horen, dat deze leergang ons allen zoveel rijker heeft gemaakt als mens. Vanuit deze tweede leergang, weet ik, dat ik zomaar kan stoppen ergens in het land, om bij Marjo in Zwolle, een kop koffie te gaan drinken, mooi toch. Fijn weekend...Anita ik draai het nummer 'Leef' van Hazes junior...ja leef!
