Mail van Peter Bouten....

Lieve mensen...

vandaag kreeg ik een mail van Peter Bouten, de algemeen directeur van ARINSO, met een hele mooie tekst over mijn reintegratie. En deze tekst maakt mij wel heel gelukkig, daarom druk ik deze hier maar af voor jullie. In de hoop dat iedereen om mij heen nu zeker weet dat mijn gesprekken bij Arinso goed zijn afgelopen en een goede uitkomst hebben. En als dan straks de uitkomst van mijn MRI-beelden net zo goed zijn, dan staat de wereld weer open voor ons en kunnen wij weer verder.
Hier de tekst van Peter die rondgemaild wordt binnen onze organisatie.

Beste collega,

Afgelopen dagen hebben Anita en ik even de tijd genomen om bij te praten. Anita heeft zich in het hoofd gezet om per 1 januari te starten met reïntegreren om per 1 april weer fulltime aan de slag te kunnen. En als Anita iets wil.....dan moet dat natuurlijk ook zo gebeuren .

Aan de andere kant is ze natuurlijk nog hard aan het werken om gezond te worden. Ik heb dan ook aangegeven dat ARINSO er grote waarde aan hecht dat ze zich op dit moment volledig kan blijven richten op haar herstel. Niet omdat ze niet welkom is op kantoor maar omdat bij goed werkgeverschap hoort dat je iemand de tijd geeft om alle energie te richten op zaken die echt belangrijk zijn en dus het werk maar even te laten voor wat het is. En volgens mij is je lijf, leven en gezondheid het allerbelangrijkste wat je hebt. ARINSO zal ondertussen goed voor haar zorgen, dat vinden wij vanzelfsprekend.
Wanneer ze gaat reïntegreren en volledig hersteld zal zijn weten we op dit moment niet. Wellicht in Q2 dit jaar maar als dat verstandiger is misschien wel nog later.

Het gaat er wat ons betreft om dat we vooral op enig moment een glas champagne kunnen drinken met haar als ze dit hele traject kan afsluiten.

Daar Anita natuurlijk graag contact wil houden met ARINSO/jullie zal ze regelmatig op de koffie komen. Wij denken dat het feeling houden met ARINSO/jullie erg belangrijk is voor Anita en zal bijdragen aan haar herstel. Daarom vinden wij het prettig om Anita regelmatig bij ons op kantoor te zien voor een kop koffie.

Groet,

Peter BOUTEN Managing Director

En net kwam Rob, onze huisarts langs. Met een dame bij zich, huisarts in opleiding, en dat was erg leuk. Het is en blijft fijn om contact met Rob te hebben. Hij krijgt als dank van mij een exemplaar van mijn boek. Het is zo belangrijk dit soort momenten in mijn leven nu. Dat realiseer ik me iedere dag maar weer.
Voor nu een dikke zoen.
Anita

Eerste klant in het LUMC

Vanmorgen vroeg was ik de eerste klant bij de afdeling Radiotherapie in het LUMC. En toen heb ik een kop koffie gedronken met de verpleegkundigen. Ongelooflijk wat een bedrijvigheid. Ik zag toen ik wegreed dokter Thys, de neuroloog nog aan op de fiets. Leiden en het LUMC is net een klein dorp...en toen realiseerde ik me weer hoe mijn leven veranderd is het afgelopen jaar.
Vanmorgen stond ik om zeven uur onder de douche en bracht ik Annemarie een kopje thee op bed. Vorig jaar rond deze tijd zat ik om zeven uur al op kantoor in Maarssen. Ongelooflijk hoe anders alles is geworden. Gisteren toen ik met Peter zat te praten in zijn nieuwe kantoor (vroeger zat Peter in het World Trade Center in Rotterdam)en later zag ik ook allemaal collega's die ik niet ken. Aan de andere kant hou ik wel van afwisseling en nieuwe dingen, dus je kunt dit ook weer een positieve wending geven.
Gisterenavond heb ik met Annemarie testen gedaan op www.intermediair.nl dit is erg leuk. Hier kun je allerlei intelligentietesten en persoonlijkheidstesten maken. Testen die je herkent van de nationale IQ-test op tv, maar ook van een assesment. Leuk want hier kun je ook oefenen en proberen bijvoorbeeld bepaalde onderdelen in jezelf wat te verbeteren. Heerlijk is het dat alles zo binnen handbereik is door internet.
Zo langzaam aan probeer ik andere dingen te gaan doen, om toch goed bezig te zijn. Zo heb ik gisteren de theorie rondom conflicthantering van een communicatie-opleiding nog een keer doorgenomen. Boeiende stof, die ik graag met sommige collega's zou willen delen. Maar iemand moet hier wel open voor willen staan en dat weet ik nog niet zo goed...
Want wat doe je nu, als je een aantal pogingen onderneemt, om uiteindelijk zonder hard feelings verder te gaan, na een confrontatie, en die persoon reageert gewoon niet. Niet op een sms, een mail, een telefoontje...vroeger zou ik gedacht hebben 'verrek maar' maar op de een of andere manier ben ik nu wat milder, wat meer gesteld op harmonie. Maar ook hier zijn er twee voor nodig, dat blijkt maar weer. Ach laat maar ook, ik heb waarschijnlijk meer tijd hierover na te denken...en soms moet je gewoon concluderen dat je elkaar niets meer te zeggen hebt. En zelf vind ik dit altijd ingewikkeld, om de deur netjes dicht te doen en je te beperken tot een 'hallo' of 'dag'. Dit is soms ook zo na een echtscheiding, opeens is het contact voorbij. Heb je niets gemeenschappelijks meer, en kom je er eigenlijk achter dat dit al heel lang zo was. Welnu dit hoofdstuk laten we voor wat het is en we gaan verder. Verder op de weg terug. Ik merk dat ik moe ben, dat ik wil blijven slapen. Dat mijn darmen lekker tekeer gaan, maar ook dat ik de rust heb gekregen en gevonden gisteren na mijn gesprek op kantoor. En dat doet goed. Straks belt de arbo-arts nog en dan praten we hier nog eventjes over.

Vandaag gaan we ook nog naar het Holy Ziekenhuis voor Annemarie. Die is best wel een beetje in de lappenmand, iets met de schildklier, ze krijgt hier nu medicijnen voor. Vandaag wordt ze geopereerd aan haar ogen, zodat ze met een open vizier de wereld weer kan aanschouwen. Fijn dat ik nu een keer voor haar kan en mag zorgen. Komt wel goed.
En nu, nu ga ik nog even lekker slapen geloof ik.
Fijne dag.
Anita

Gesprekken....

Vandaag was de dag van de gesprekken...vanmorgen vroeg had ik al een gesprekje met Gerben, onze nieuwe buurman. Die het Cafe aan de Papelaan druk aan het verbouwen is...leuk, en wat nog leuker is Gerben rijdt in een prachtige oude mercedes, een coupe, een 280 (zegt Annemarie me net....ik twijfelde nog tussen een 250 en een 280). Dus dat is wel een man naar mijn hart....
Daarna naar Arinso, en na wat lieve en leuke ontmoetingen met allerlei collega's die me zeer dierbaar zijn, mijn gesprek met Peter Bouten. De algemeen directeur. Een goed gesprek, oprecht en open, over mijn terugkeer bij Arinso. Met vooral veel ruimte om eerst weer goed gezond te worden. Dus mijn reintegratie-plannen zijn wat opgeschort in de tijd, ik ga wel wekelijks eventjes langs om te praten, een kop koffie te drinken, zomaar wat mensen te zien en afhankelijk van bestralingsprogramma's, vervolgtrajecten, MRI's en weet ik wat al niet...hoop ik te zijner tijd mijn baan weer goed in te vullen. En we hebben voorzichtig gesproken over een periode, voor 1 juli...of voor 31 december a.s. laten we maar eens zien hoe het voorlopig zal gaan. En geen zorgen over mijn baan, mijn inkomen, en hij gaat zelfs zover dat hij dit wil bevestigen aan mij op papier...doet me goed! Echt waar....
Morgen spreek ik de arbo-arts weer en dan zal ik daarna met Peter overleggen en hij zal zorgdragen voor de communicatie binnen Arinso. Peter en Eric Peterse (hoofd HR) zullen mijn reintegratie begeleiden en dat voelt goed!
En toen reed ik terug naar Leiden, naar het LUMC, ondertussen belde Kirsten, kreeg ik wat smsjes van collega's, en zonet belde Jan Knipmeijer. In mijn mailbox staan lieve reacties van vrienden en collega's, die persoonlijk zijn en die betrokkenheid weer te mogen voelen is fantastisch! Dank jullie wel, ik heb het zo hard nodig nog steeds.
In het LUMC aangekomen werd aangekondigd dat ik na de bestraling de arts even te spreken zou krijgen. Dit is een wekelijks ritueel, waarbij ik ook wat foto's te zien krijg. De arts liet mij de foto's zien van de CT-scan, waar de wit gekleurde delen duidelijk aangeven dat er nog iets zit. En toen ik vertelde dat ik last van mijn rug had, onder in mijn rug, gaf zij mij aan dat ik daar ook echt behandeld word, iedere dag weer, door de bestraling. Dus dat stramme, dat pijnlijke zou ook hierdoor kunnen komen. Maar een MRI zal hier uitsluitsel gaan geven. Zij liet zien dat ook mijn nieren en darmen een tikje kunnen krijgen van de bestraling, dus veel water drinken en wat die darmen doen, dat wisten we al...
Verder gaf zij mij zeer nadrukkelijk aan dat ik nog volop onder behandeling ben, en dat het dus heel goed is wat ik kort daarvoor met mijn directeur besproken heb, dus gewoon rustig aan doen...Carla, je hebt weer gelijk. Ik wil zo graag, maar kan nog niet zo goed...wat een k-gevoel zeg....maar eigenlijk voelt het wel rustig nu!

En nu eventjes wat lezen, wat werken aan de computer, Annemarie schildert...zij heeft ook de huisarts bezocht, iets met de schildklier en even kijken of de medicijnen hier wat verbetering laten zien...kortom een stel met de nodige deukjes en kreukeltjes, maar wel heel gelukkig samen en volgens mij gaat het daarom toch? We komen er wel...dat gaf ik al aan...
Oh ja en net bericht van mijn uitgever, mijn boek ligt begin maart klaar en is dus vanaf dat moment te bestellen. Ik mail jullie de exacte datum...spannend!

Dag, een mooie avond..
Anita

Moe, moe en zere botten....en mooie gedachten!

Soms voel ik me 100, en ik weet natuurlijk niet hoe het mag voelen als je 100 bent, dus bij wijze van spreken...dan loop ik slecht, speelt mijn rug wat op en ben ik moe...
En als ik dan reacties krijg per mail, via hyves, of op mijn site, dan geeft iedereen me aan dat ik te snel wil en te snel ga. En eigenlijk is dat misschien ook wel zo...maar ik wil zo graag. Ik wil zo graag weer een beetje nuttig zijn en een bijdrage leveren en weet ik wat al niet. Maar ik wil ook gewoon op kunnen staan uit een stoel, kunnen lopen, zonder dat ik mijn lijf zo voel...dus het is ingewikkeld! Niet meer en niet minder.
Vanmiddag hebben An en ik een stadswandeling gemaakt door Delft, leuk langs allerlei grachtjes, pandjes gekeken, galeries, leuke winkeltjes, een broodje gegeten ergens op de markt, gezellig is dat...en nu zijn we gewoon weer zo moe, allebei eigenlijk! Dus vanavond maar weer lekker vroeg naar bed, tv kijken in bed en veel slapen. Morgen een zware dag, met een voor mij belangrijk gesprek. Emotioneel voel ik dat tegenwoordig veel meer dan voordat ik ziek werd. Ik kan ook zomaar op de bank zitten en met mijn gedachten heel ver weg gaan...en dan komen alle scenario's voorbij die je maar bedenken kunt. Van dood gaan tot werkeloos worden, tot weer kaal worden door nog meer chemo's, tot gezond worden en optimaal genieten. Dan blijkt maar weer wat er allemaal in een hoofd kan omgaan. Vanmiddag hebben Annemarie en ik heel lekker zitten praten in een restaurantje in Delft, waar we een broodje gingen eten. Geweldig is dat toch als je zo met je partner over van alles en nog wat kunt praten. Rijkdom zo voelt het...we hadden het over doorzettingsvermogen, over ergens voor willen gaan. Ik heb zo het gevoel dat je in dit leven als je gaat scheiden, of een relatie verbreekt die lang geduurd heeft, als het ware weer helemaal opnieuw moet beginnen. En ook ziek zijn voelt een beetje zo. Je bent er uit geweest, best een hele lange tijd en het lijkt dan soms alsof je weer opnieuw moet beginnen. Je gaat gevoelsmatig ongelooflijk veel stappen achteruit, en er is ook zo enorm veel gebeurd met je.
En op de een of andere manier voelen Annemarie en ik ons allebei een beetje uitgeblust, een beetje moe. En als je alles op een rijtje zet, is dit zo gek nog niet toch....nieuwe baan, scheiding, supersnel verhuizen naar huurhuis, co-ouderschap, huis kopen, huis inrichten/mooi maken, verhuizen, kanker krijgen, langzaam weer opkrabbelen, onzekerheid...
Het mooie van dit alles is dat ik het samen met mijn Annemarie kan bespreken, dat ik het met jullie mag delen. Dat je niet alleen bent, dat je liefde en warmte voelt om je heen.
Mijn vader en Els gaan vrijdag op vakantie, naar Zwitserland. En zij komen woensdag nog eventjes langs om gedag te zeggen...lief he...vandaag belde hij nog op, of het toch niet teveel is voor ons. Weet je dit soort reacties, daar kun je echt zuinig op zijn he...die zorgzaamheid van je familie-leden. Die warmte, het gevoel dat je nooit alleen bent...
Buiten is het alweer donker...ik ga het eten wat voorbereiden...lekker en vanavond kijken we naar 'boer zoekt vrouw' en gaan we vroeg naar bed!
Ik kocht vandaag nog een kaartje met de volgende tekst "Friendship is constant in all other things....' en eentje met de tekst 'The gods make this a happy day' en zo is het maar net!

Anita

Even bijpraten.....

Zondag...lekker lui wakker worden met een kopje koffie. We slapen veel, het lijkt wel alsof alle vermoeidheid, spanning, noem maar op eruit komt. Annemarie was gisterenavond niet helemaal in orde leek het wel...dus ik heb lekker gekookt, we hebben met het bord op schoot gegeten en zijn lekker in bed tv gaan kijken. Vandaag is ze weer helemaal het meisje, gelukkig maar...en voor ons ligt een rustige dag...heerlijk!
Gisteren hebben we wat spullen voor ons 'tweede huis' gekocht, want we willen dit huis toch met een bepaalde sfeer gaan verhuren, zodat het 'goed voelt'. Ik ben hier heel gevoelig voor. Ik wil dit huis graag verhuren, maar dan moet het er wel goed en mooi uitzien vind ik...
Mijn bestralingsprogramma is voor volgende week heel bizar, midden op de dag, hier kun je echt geen planning op bouwen hoor...de ene dag om 08.05 en de volgende om 11.20, de volgende om 14.05 en zelfs om 15.10. Dus ingewikkeld om hier een vast reintegratieplan op los te laten.
Maar ook dat zal ik maandag wel bespreken...misschien fluit deze planning mij al terug. Daarnaast merk ik wel dat ik slecht loop, last heb van mijn botten, en een gevoelige rug. Moe ben ik ook wel. Verder gaat het goed en gaan we zondag vieren, hoop jullie ook...
Liefs
Anita

Reintegreren is ingewikkeld....

Tja...en nu is het vrijdag en ik ben thuis. Want reintegreren dat doe je niet vanzelf, dat is een ingewikkeld proces. Zeker als je probeert dit te combineren met een bestralingsprogramma. Want alhoewel je hiervoor wel je voorkeurstijd kunt aangeven, kun je zomaar midden op de dag ingepland worden, of vandaag om 14.50 uur.
En als je ziek bent en terug wilt komen, realiseer je je eigenlijk pas goed wat je baan daadwerkelijk betekent, wat dit aan inspanning met zich meebrengt. Dat merkte ik afgelopen woensdag maar eens goed. En zonder dat je dit wilt, want als ziek mens wil je eigenlijk maar 1 ding en dat is beter worden, zit je in een ingewikkelde discussie over je reintegratie.
A.s. maandag praat ik hierover met Peter Bouten, waarbij de intentie van ons beiden is dat ik gezond weer terug kan op mijn stoel, en dat ik geen zorgen heb over mijn baan, toekomst of inkomsten. En met dat gevoel kan ik rustig verder. We moeten nu alleen maar zien hoe de weg naar mijn terugkeer ingevuld moet worden en ik zal veel moeten worden bijgepraat, want negen maanden er niet bij zijn is een hele lange tijd geloof me...
Het mooie van woensdag is voor mij, de warme en lieve reactie van mijn collega Kirsten, en ook van mijn interimmer Hans. Die met de nodige zorg mij omarmen en je bent juist zo op zoek naar een veilige setting van waaruit je je leven langzaam weer op kunt pakken. Maar de directie van Arinso heeft me gisteren overtuigd dat deze veilige setting er is...en dat doet me goed.
Het gekke aan de andere kant is dat als je leven zo onzeker is geworden als het mijne nu is...dat dit soort situaties je wel raken op het moment zelf, maar dat je daarna denkt 'het gaat nu primair om mijn gezondheid, om hier in dit leven door te kunnen gaan' en vanuit dit gevoel wordt al het andere minder belangrijk. Zelfs geld maakt me op dit moment geen donder meer uit. Zolang we de boel maar draaiend kunnen houden vind ik het best...en gelukkig dankzij mijn huis/huur in Schoonhoven, heb ik nu een zorg minder op dat gebied.
En als ik dan nadenk waarom ik woensdag zo verdrietig was (dit was naar aanleiding van een gesprek met iemand bij Arinso) en zo enorm moest huilen, dan was dit omdat mijn integriteit in een kwaad daglicht gesteld werd. Ik voelde me aangevallen en wel recht in mijn hart en dat doet nog zeer. Ik ken mezelf als een kritische donder, die discussies niet uit de weg gaat, maar ik ken mezelf ook als iemand die gaat voor zijn organisatie, en die mee wil denken en een bijdrage wil leveren. Die wil sparren, wil buffelen om doelen te bereiken. Maar die ook mensen een heel warm hart toedraagt. Want juist die mensen maken onze business volgens mij. En politiek en achterklap daar heb ik een broertje dood aan. Zeg me wat je me te zeggen hebt en ik kan erop reageren. En ik ben iemand die voor een ander, die voor haar bedrijf door het vuur gaat. En als hieraan getwijfeld wordt, dan is er een oplossing...dat onze wegen zich scheiden. Geloof me en dit is het laatste wat ik er nu bij kan en wil hebben. Ik wil echt maar een ding - gezond worden en weer terugkeren in mijn baan. Verder gaan met het gewone leven, genieten met Annemarie en haar meiden. Deze week voelden de meiden dat er iets aan de hand was, en Rosanne vroeg me gisteren of 'Peter' al gebeld had met me...geweldig he...voor haar is Peter de man van de pretparken. Die het personeel trakteert op leuke dingen en in zijn oranje t-shirt (zo heeft ze hem ooit ontmoet in een pretpark) snapte ze niet dat hij mijn 'grote baas' was. En volgens mij denkt Rosanne dat Peter alles wel op kan lossen. Lief he...en toen ik zei dat ik maandag met Peter ging lunchen was ze zichtbaar opgelucht. Dus al met al kan ik jullie zeggen, dat ik terugkijk op een ingewikkelde week, maar wel een goede week. Een enerverende week, die me heel veel stof tot nadenken heeft gegeven en ook perspectief. En gisteren zei ik het nog tegen iemand - interpersoonlijke communicatie is iets tussen twee of meer mensen. En als het daar een keer mis gaat, zoals afgelopen week, dan heb je daar zelf ook een bijdrage aan geleverd. En soms moet je je realiseren dat communiceren niet altijd even goed gaat, en ook hieraan liggen veel redenen ten grondslag. En misschien moeten we dit gesprek gewoon nog maar eens in de herkansing gooien en opnieuw doen. Met een schone lei beginnen...dus bij deze is dit mijn aanbod. Let's try again...
Ik wens jullie een mooi weekend, ik ga even naar mijn andere huis en dan naar het ziekenhuis....
en neem nu nog een nespresso...
Anita

PS. bestraling gaat goed. Darmen rommelen en zijn wat van slag. Verder wil ik wel veel slapen, ben ik moe. Rugpijn neemt wat toe. MRI komt medio maart...vind ik wel weer spannend. Mijn haartjes gaan eigenwijs gedrag vertonen, past wel bij me denk ik, en kruintjes gaan allerlei kanten opgroeien, wordt gewoon een rommeltje, dus wie weet een bezoekje aan de kapper binnenkort....

Arbo-arts en bestraling is gestart!

Vanmorgen de arbo-arts bezocht. Een goed gesprek gehad, afspraken gemaakt dat reintegratie tijdens mijn bestraling blijft op 3 x 4 uur per week. Is genoeg denk ik voorlopig. Zeker als je nagaat dat hier dagelijks een bestraling en mijn reistijd naar en van Nieuwegein bij komt.
Vanmiddag zijn er allerlei strepen/lijnen op mijn buik gezet en heb ik mijn eerste bestraling gehad. Stelt niet zoveel voor. Je ligt op een bed met een glazen plaat, en er is een camera die van onderaf een bestraling uitvoert en daarna van bovenaf, en dan kun je je weer aankleden en zeg je iedereen gedag 'tot morgen' heel bizar. Je auto staat op een speciaal parkeerterrein voor de afdeling radio therapie, kort parkeren. Gaat allemaal heel snel. Ik heb op dit moment een planning voor deze week gekregen en dat is op allerlei momenten op een dag. Voor volgende week heb ik aangegeven zoveel als mogelijk vroeg in de ochtend. Vrijdag krijg je een planning voor de komende week.
Gaat er allemaal heel snel en vriendelijk aan toe. Morgen heb ik nog even een gesprekje met de radio therapeut, de arts met wie ik al eerder heb gesproken. Dan weer naar Arinso toe, lekker is dat wel, gewoon weer aan de slag.
Tot zover....later meer. Het voelt allemaal heel onwerkelijk, ook wel een beetje emotioneel. Je ligt in zo'n bestralingsapparaat, je voelt op dat moment niks. En ondertussen krijg je een boekje mee waarin alle mogelijke bijverschijnselen, bijwerkingen staan. Je krijgt een bekertje water om te drinken, kortom...het lijkt alsof er niets aan de hand is, en ondertussen is het in werkelijkheid gewoon anders. Het voelt zo dubbel.
Anita

De laatste lumbaalpunctie zit erin....

Vanmorgen kwart over acht vertrok ik naar het LUMC voor mijn laatste lumbaalpunctie. Bloedonderzoek (leukocyten iets achteruit ten opzichte van vorige week....volgens de arts is mijn weerstand nog erg wisselvallig) en daarna gesprek voor de laatste keer met dokter Halkes, omdat professor Willemze weer terug is en mij weer verder gaat behandelen.
Aan de arts gevraagd hoe hij mijn mri-beelden nu ziet en het ziektebeeld. Hij zei letterlijk "mevrouw van Loon wij hadden natuurlijk gehoopt met de agressieve chemo's die wij u hebben toegediend, dat de tumor weg zou zijn, maar dat is bij nog niet het geval. Er zit nog wat tumor. Maar het lumbaalvocht laat zien dat er geen kwade cellen in dit vocht zitten en dat is positief. We hebben u wat extra lumbaalpuncties gegeven en nu gaan we starten met de bestralingen. Medio maart zal er weer een mri volgen en op basis van dat beeld kunnen we kijken hoever we zijn. Het hangt er nu vooral van af wanneer de kankercellen weer actief gaan worden, want er zitten nog kankercellen in u. En als zij weer actief worden, en dat zou bijvoorbeeld dit jaar zijn, dan moeten we u heel stevig gaan behandelen, met hele stevige chemo's en stamceltransplantaties. Maar als de tumor dit jaar wegblijft en bijvoorbeeld over twee of drie jaar weer de kop op steekt, dan kunnen we u eenzelfde behandeling bieden als het afgelopen jaar. Dus laten we maar gewoon zien wat er komt."
En toen naar de elfde etage, ondertussen was Annemarie binnengekomen. Er werden nog wat vervolgafspraken ingepland in de agenda en eenmaal boven, kwam om kwart over tien dokter Thys om mij de laatste lumbaalpunctie toe te dienen. Het was eventjes wat lastig om het lumbaalvocht te bereiken, maar het lukte met een prik.
Hierna ging Annemarie weg, boodschappen doen enzo...en ik ben na een half uurtje plat te hebben gelegen vertrokken.
En nu weer thuis. Straks evens wat rusten, of misschien niet.
Dikke zoen,
Anita

hockey....

Goedemorgen....
vanmorgen ben ik even gaan kijken naar een hockey wedstrijd van Rosanne in Leiden...super, ze hebben keihard gewerkt in de zaal die meiden en uiteindelijk 1 wedstrijd gewonnen en 1 gelijk gespeeld...ze staan volgens mij nu op de eerste plaats! Leuk om te zien, hoe die meiden keihard aan het werken zijn om te winnen of om gelijk te blijven...veel ouders in de zaal die de meisjes aanmoedigden en dat is ook leuk om te zien. Die saamhorigheid die je dan voelt...
Vandaag gaan we eventjes naar Pauline en Vincent toe, voor de verjaardag van Pauline...de meisjes gaan wat anders doen. Rosanne gaat met Milou streetdancen, in een sportzaal met spiegels...leuk natuurlijk. En Floor gaat huiswerk maken (en computeren schat ik zo in...) en dan komt een vriendinnetje bij haar film kijken.
Gek om nu al te merken dat kinderen hun eigen ding willen doen op zo'n zondag!
Hoe klein zijn ze dan, of hoe groot eigenlijk.
Morgenochtend 9 uur ziekenhuis, bloed prikken, gesprek met de arts en lumbaalpunctie. De laatste hoop ik...en dan de dag erop...starten met de bestraling. Ik vind het wel wat....als ik zeg dat ik er zin in heb, dan klopt dat niet...maar ik wil wel verder. Gewoon met alles en daar hoort die bestraling dan maar bij.
Mijn collega's komen vanavond terug uit Sevilla, ik ben benieuwd wat er daar allemaal aan de orde is geweest. Ik hoop dit woensdag te mogen horen. Ik ben benieuwd naar alles wat er voor ons ligt.
Nu nog even een gezellige zondagmiddag.
Lieve groet...
Anita

Van alles en nog wat....

Gisteren hebben we gezellig onder elkaar de 51e verjaardag van mijn broer gevierd, met een etentje in een internationaal restaurantje in Dordrecht. De meiden erbij, gezellig voor Noor, Pa, Els, Annemarie, Arie en ik...knus en goed! En die Karin, die dus 40 is geworden die was gewoon lekker verdwenen met Roel en Sanne, naar Amsterdam...en als je hen probeerde te bereiken, dan kreeg je of de secretaresse van Roel of een lief bandje, waar Karin je bedankt voor het denken aan haar verjaardag...goed en leuk bedacht!
Hier gaat alles goed...de meisjes zijn er en dat is gezellig. Florine is druk aan het leren, zij heeft een proefwerkweek volgende week en Rosanne is bezig met een prachtig schilderij voor mijn kamer op kantoor...lief he...daar is ze al de hele dag mee bezig...met prachtige kleuren en LOVE erop...welnu, hoe ingewikkeld een vergadering dan ook zal zijn, met dit beeld dicht bij me, zal alles goed gaan toch....
Met mij gaat het wel goed....ik denk veel na over werk, kantoor, de toekomst en alles wat komen gaat..ik ben soms nog wel een beetje moe, maar het gaat steeds beter. Maandag nog een wat mij betreft laatste lumbaalpunctie en dan beginnen met de bestralingen. Ik ben zo benieuwd wat dat met mij gaat doen...ondertussen is het heerlijk om weer haartjes op je kop te hebben, het groeit gestaag door. En mensen kijken me niet meer aan alsof ik ziek ben...en ik voel me ook wel goed. Heb soms wat rugpijn, maar als ik dan eventjes rust neem, komt dat wel goed!
Ander nieuws is dat ik een nieuwe huurder heb voor mijn huis in Schoonhoven. Via een makelaardij geregeld, en dat ik mijn huis zoveel als mogelijk gemeubileerd ga verhuren. Zaterdag 2 februari ga ik met en groep vrienden en vriendinnen en mijn broer, de boel schoonmaken en dusdanig inrichten en verfraaien dat de nieuwe huurder die avond het pand kan betrekken. Schilderijen van Annemarie zullen daar opgehangen worden. Spulletjes in de keukenkastjes, ik heb vandaag een leuke spiegel gekocht voor de hal. Er staan nog een aantal grote stukken van mij (hoekbank, teakhouten apothekerskast, eettafel etc.) dus het wordt wel weer een gezellig huis denk ik...
En ik kan jullie niet zeggen hoe blij ik hiermee ben. Een net en schoon huis opleveren aan iemand die er ook netjes voor wil zorgen, iemand die op tijd gaat betalen. Iemand die blij is met wat ik hem aanbied. En ik ben blij dat mijn mooie appartement weer mooi gaat worden, weer mooi zal zijn en fris zal ruiken (hier moeten we nog wel even moeite voor doen hoor met zijn allen...maar de ploeg Jannie, Ada, Ellen, Arie, Anke, hopenlijk ook Roel en Karin en ondergetekende zelf) zullen hier wel voor gaan zorgen. Het komt goed. En dan is de zorg rondom Schoonhoven de komende maanden ook even van de baan....heerlijk. Dan heb ik weer de rust om goed te werken aan mijn herstel.
Ik denk steeds in lijstjes en mijn lijstje ziet er nu zo uit :
1. gezond worden
1. goed leven met Annemarie, Florine en Rosanne
2. goed reintergreren bij Arinso
3. rust inbouwen in ons leven
4. lekker op vakantie met zijn viertjes, met zijn tweetjes

En volgens mij moet dit allemaal wel lukken...ik hoop dat Annemarie in 2008 lekker kan gaan schilderen. Zij tobt een beetje met haar spieren, armen, benen (tennisarm, rusteloze benen) dus ik strijk tegenwoordig en probeer ook in dit huishouden een rol van betekenis te spelen. Zo wil ik ook af en toe koken, zodat zij ook de rust krijgt die ze zo heel hard nodig heeft. De hele strijk van de vakantie heb ik de afgelopen dagen weggewerkt, vreselijk wat een rotklus is dat zeg...

Dikke zoen, fijne dag...
Anita

Lekker lang geslapen....

Wat kan een mens moe zijn, gisterenavond hadden we een leuke en fijne avond (helemaal spontaan) bij Emmy en Reynaud en toen merkte ik wel hoe moe ik alweer was. Je wilt zoveel, in je hoofd ben je met van alles bezig, maar ondertussen geeft mijn lichaam wel haar grenzen aan.
Dus vanmorgen werd ik pas om kwart voor tien wakker, wat ben ik blij dat ik niet in Sevilla zit...ik had me daar volledig op moeten pompen en peppen om alles bij te kunnen houden. En hier mag ik nog af en toe achterover leunen...
ben ook wel blij dat de arbo-arts me wat gaat begeleiden, want ik hoorde een verhaal van iemand die volledig is ingestort nadat zij 2 x 5 uur was gaan reintegreren en zich tot dat moment goed voelde en goed voordeed. Ik wil dat niet, niet naar Arinso toe en ook niet voor mezelf, ik wil via de weg der geleidelijkheid terug komen in de maatschappij...en mijn werk hervatten. Drie kleine stapjes vooruit zetten in plaats van vier vooruit en drie terug ofzo...
Maar dit is wel ingewikkeld. Want je wilt zelf, je werkgever ook, en dan is langzaam aan soms ook echt langzaam aan...en in je hoofd ben je al zoveel verder....
Proberen me ook echt aan die vier uur per dag te gaan houden, of vijf uur, maar langer niet...zie je doe ik het weer al...mijn valkuil is dat. Emmy en Annemarie waarschuwen me hiervoor al heel lang, dat ik te optimistisch ben en nu onderschrijft ook mijn specialist dit wel. En veel lieve mensen, zoals Jannie en Carla, om me heen.

Vandaag is een mooie dag...want mijn broer wordt 51 jaar! En Karin mijn vriendinnetje wordt...tja ik geloof 40 of 41 jaar...en de afgelopen week was Pauline jarig, en Anke het schoonzusje van Annemarie is volgende week jarig...leuk vind ik dat, even stil staan bij zo'n dag...even aandacht voor de jarige. Soms is het feestje heel klein en intiem, soms stelt men een feestje uit en viert men dit samen met anderen uit het gezin, en al die verschillende feestjes op zich hebben een bepaalde charme...jarig zijn, ouder mogen worden, een nieuwe fase ingaan soms. Reynaud sprak met kerst over de cyclus van 7 jaar...leuk is en het klopt wel volgens mij...

Lieve mensen ik doe even rustig aan....ik wens jullie een hele mooie 18e januari 2008 toe!
Anita
PS. maar het gaat wel heel goed met me hoor...bijna niemand ziet nog aan me, dat er iets met me is...mijn haartjes groeien heel stevig en dicht op elkaar...ben zo benieuwd...ik vraag ook steeds aan Carla hoe zij er nu uitziet. Zij loopt een beetje voor en is mijn raadgeefster als het om kanker gaat, een ervaringsdeskundige helaas....

Lumbaalpuncties en geen Sevilla.....

Dag lieve mensen, terug op aarde lijkt het wel. Geconfronteerd worden met van alles in het ziekenhuis en uiteindelijk in overleg met de arts besloten niet naar Sevilla af te reizen, een beetje te veel van het goede, na mijn koortsaanvallen in Curacao. Nu gewoon de komende dagen wat bijkomen, nog wat ziekenhuisbezoeken, nog een lumbaalpunctie en dan dinsdag starten met de bestraling. Tussendoor de arbo-arts om te praten over mijn reintegratie, die dus officieel gisteren is gestart. En die gewoon vanaf volgende week woensdag de 23e met een bepaalde regelmaat (drie keer per week naar kantoor de komende weken) zal worden gecontinueerd. Nog wat zoeken en aftasten met elkaar, maar uiteindelijk komen we hier wel uit.
En hierdoor lijkt Curacao alweer zover weg...het is hier koud, en nat...maar aan de andere kant is het gewoon de dagelijkse realiteit, dat dingen meevallen en dat dingen tegenvallen. Wij kunnen in ieder geval terugkijken op een mooie en geslaagde vakantie. En wat nog meer meeviel is dat, na lang wachten, dokter Thys kwam vanmorgen en in een keer, met een mooie direct prik mijn lumbaalvocht bereikte...dus dat viel mee. Zo goed is het nog niet eerder gegaan...hij vond mijn haartjes leuk en vond dat ik er al heel anders uitzag. Gelukkig wel.

Tot zover, nu ga ik eventjes rustig liggen. Ik was heel erg moe na mijn eerste dag op kantoor, de overgang is enorm...en hoe jammer ik het ook vind, eigenlijk ben ik wel blij dat ik nog niet full speed hoef te beginnen, het zou nog niet gaan denk ik....
ik probeer te luisteren naar mijn lijf...en dat is nodig denk ik.

Dag,
Anita

Weer thuis, kantoor....en nog een beetje nagenieten van Curacao....

Tja lieve mensen, Curacao heeft ons goed gedaan. En dan is het hier maar somber en koud, nat en vies weer. En dan moet je toch naar buiten....brrrr koud....
Vandaag was een gewone werkdag. Ik werd vanmorgen om half acht door Chea opgehaald....(mijn lease-auto kon gisteren niet meer worden afgeleverd). Dus ik stond al om kwart voor zeven onder de douche. En ik heb gewerkt tot ongeveer half vier....wat een dag zeg. Kwart over vier thuis...dus hoe zo reintegreren....Gewoon bij een bespreking zitten, meedenken, emoties voelen en merken dat je er heel lang uit geweest bent. In al die bijna negen maanden dat ik thuis was, hebben twee mannen, Hans en Rob de scepter overgenomen (Hans de mijne en Rob die van Kirsten). En ondertussen verandert er gewoon heel veel binnen ons bedrijf. En net als het leven, gaat een shared service center ook over naar een volgende fase. Mensen vertrekken, mensen komen, het was dus net alsof ik naar een nieuwe baan ging. Het voelt nog wat onwennig, maar dat mag ook wel. De komende dagen staan vooral in het teken van het ziekenhuis en Sevilla en dan ga ik volgende week woensdag weer naar kantoor....en dan met een bepaalde regelmaat. Maar eens eventjes zien hoe dit alles uit zal gaan pakken....voor nu was het leuk, om iedereen te zien. Om eventjes bij te praten en te proeven...

En hiermee lijkt Curacao zo ver weg, ik ga maar snel een fotoboek maken voor Annemarie en mijzelf. Annemarie heeft vandaag haar mooie zwarte golf opgehaald en ik ben teruggekomen met de zwarte mercedes....en dus staan hier twee mooie zwarte auto's voor de deur...

Ik wens jullie een mooie avond...
Anita

Curacao....weer thuis...

Lieve mensen, we zijn weer thuis. Moe, maar voldaan en lekker gekleurd, met leuke haartjes...kijk maar vast naar wat foto's....

nu eten met de meisjes en dan vroeg naar bed, want morgen haalt Chea me om half acht op, voor Arinso...mijn eerste werkdag. De auto zou komen, maar dat is mislukt, foutje van de leasemaatschappij...ik ben moe, en een beetje zenuwachtig voor alles wat komen gaat....

Maar Curacao...het was geweldig! Prachtig en heerlijk...

met liefs, we hebben genoten, ik was ziek, veel koorts, maar overdag hebben we genoten...ik schrijf later meer...

Anita

Op vakantie....

Het is tien voor vijf, vrijdagochtend....met een kopje koffie check ik nog een keer de handbagage...na een heel kort nachtje (Roos, Floor en Noor slapen op drie matrassen boven naast elkaar en maakten er een feestje van...) en (mijn huurder heeft weer niet betaald....fijn om zo weg te gaan...), maar met een tevreden glimlach op mijn gezicht, vertrekken we zo dadelijk. Arie ligt lekker te slapen, die mag het fort bewaken en ervoor zorgen dat alles goed gaat hier. En Arie en Fransje zijn onderweg om ons met twee koffers, in totaal 47 kg (50 mag) bagage richting Schiphol te vervoeren....heerlijk...we gaan op vakantie!

Dikke zoen

Aniet en Annemarie

CT-scan, tattoo-prikjes en koffers pakken....

En nu is het nieuwjaar, 2008! Allemaal een heel gelukkig, gezond en goed 2008 gewenst!
Wij zijn het oude jaar op een prachtige manier, met ongelooflijk mooi vuurwerk en in goed gezelschap uitgeknald! En 2008 is goed begonnen.
Vanmorgen naar het LUMC met de trein voor de CT-scan. Ik heb drie tattoo-prikjes gekregen, die blijven zitten voor de bestraling. De eerste bestraling gaat 22 januari al starten, dus het gaat allemaal heel snel in 2008. 18 bestralingen achter elkaar, met uitzondering van de weekends, dubbele bundels.
Dokter Halkes belde nog even naar aanleiding van de rugfoto's...en ik hoef gelukkig geen gipskorset meer te gaan dragen, omdat mijn beschadigde wervel sterk genoeg is en niet zal instorten. Nu niet en straks niet, dus dat is een goed bericht.
Dus agenda-technisch ziet het er nu als volgt uit :
4-14 januari Curacao
15 januari Arinso
16 januari lumbaalpunctie
17-20 januari Sevilla
21 januari lumbaalpunctie
22 januari 10.00 uur arboarts, 13.30 1e bestraling
23 januari en verder 08.10 uur bestraling (planning wordt wekelijks vastgesteld...)

De kerstspullen zijn allemaal weer opgeborgen op zolder. De koffers staan klaar om ingepakt te worden en wij vertrekken vrijdagochtend om half zes uit Voorschoten....
Arie en Noor blijven hier achter om voor de meiden te zorgen die dag en Arie en Fransje brengen ons naar Schiphol (en halen ons weer op...).
Bedankt allemaal, we gaan genieten samen...heerlijk!
Liefs
Anita en Annemarie