En vanmorgen wandelde ik in alle rust en stilte met Teun het dorp uit, op weg naar het water, we kwamen niemand tegen. Wat zwanen, wat vogels, maar Teun en ik zijn alleen. Donderdag zijn wij altijd samen thuis. Teun en ik. We wandelen, we rijden soms een stukje de polder in, en gaan daar weer wandelen. Het is een dag van weinig woorden. Heerlijk....
Voor mijn gevoel sta ik heel vaak 'aan'. Met mijn werk, mijn verantwoordelijkheid daar, mijn telefoon, mijn mail, en alle dagen, soms ook in de weekends, ben ik daar mee bezig. En donderdag is zo'n dag, waarop ik niet zoveel hoef. Straks als het wat droger is het gras even maaien, nog wat planten verpotten en nog wat van die simpele dingen, maar alles rondom ons huis en onze tuin. Donderdag is voor mij misschien wel een van de fijnste dagen van een week. Want ik heb zoveel behoefte juist aan die stilte. Iedereen kent mij van de verhalen, de muziek, de wijn, het dansen, het feesten, het leven leven in optima forma. En dat alles klopt. Alleen niet op donderdag.
Ik kreeg van mijn nichtje een mooi logboek, genaamd - elke dag vrij -. En dit is een prachtig boekje om mee te nemen op je wandelingen, op de tochten in je leven, en notities te maken, soms hoor ik een zin, of lees ik een zin, soms zie ik een beeld en maak ik een foto, en soms overpeins ik een ingewikkeld onderwerp uit mijn leven. En in dit boekje kun je dit allemaal opschrijven. Ik, ik schrijf ongelooflijk veel op. Alleen al bij de Uitvaartstichting heb ik nu al 17 boekjes vol geschreven, in vier jaar tijd. Een opmerking, iets dat me bij moet blijven van mezelf. Maar soms ook een afspraak. En ik bewaar die boekjes. Als ik hier boven op mijn werkkamer ben, een soort van 'heilige plek' bijna, daar bewaar ik mijn persoonlijke boekjes. Mijn persoonlijke geschenken, woorden, teksten, foto's en andere herinneringen. Het houten kruisje dat in de slaapkamer van mijn ouders boven de toilettafel hing, of die hele kleine leren bokshandschoen. Of die foto van mijn moeder toen ze jong was, het schilderij ooit gemaakt door Harmen van mijn vader...en dan nog heel veel dingen, verstopt in kistjes, doosjes, bakjes. En kamertje vol geschiedenis. Een kamertje vol van alles wat mij gemaakt heeft tot wie ik nu ben. Mijn kamertje. Toen ik klein was, had ik een kamertje van 3 x 3 meter, en ik denk dat mijn werkkamertje ook ongeveer zo klein is. Fijn, een fijn kamertje, met luikjes voor het raam en uitzicht op de tuin. Mijn tuin. Een mooie zin die in dat mooie logboek staat is 'Buiten begint aan de andere kant van de voordeur. Elke dag weer.' En een van de dingen die ik ergens noteer of ga noteren is dat 7126 stappen genoeg zijn om de kans op hart- en vaatziekten maximaal te verkleinen. Welnu mijn gemiddelde ligt op 8.777 stappen per dag, en dit varieert enorm. Donderdagen zijn topdagen voor dit gemiddelde maar soms op kantoor heb ik maar 2500 stappen ofzo. Dus wat dat betreft, en dat is echt waar, gaat het zoveel beter met me. Toen ik hier vier jaar geleden kwam wonen, vond ik een rondje rond de Kreek wel ver. En deed ik dat ongeveer twee keer per maand. Nu soms wel twee keer per dag, al kies ik ervoor, om steeds meer variatie in de routes aan te brengen als ik met Teun op stap ben. Fijn.
En ondertussen nadert de dag waarop mijn collega's en een deel van onze vrijwilligers Nieuw-Vossemeer komen bezoeken. Zaterdag. Met een touringcar, en ons programma is fijn denk ik. Met die heerlijke muziek van Marcel Luntunghan en zijn gitaar, hier in de tuin. Een glas champagne van Pa van Loon, of een ander drankje erbij. Een lekker borrelhapje. Een rondleiding door de kerk met Pater Bertus en Gert-Jan die orgel gaat spelen. En last but not least een diner met live muziek van Marcel op het achterterras van het Wagenhuis. Hoe fijn kan het leven zijn. Ik verheug me erop. Ik ga straks de tuin nog wat opknappen. Mijn gras is na mijn verjaardagsfeestje en omdat de tenten zijn blijven staan, niet zo fraai, zeker niet na al die regen. Maar ach, gras is sterk. Sterk als bamboe. Ooit kreeg ik een boekje, toen ik ziek was, met verhalen van sterke mensen. Mensen die bijzondere ziektes, ervaringen overleefd hebben. En volgens mij was de titel 'buigen als bamboe'. En deze symboliek ging over de veerkracht die je als mens hebt. De kracht om mee te bewegen, maar zelden te knakken. En dat spreekt me aan. Je kunt soms in je leven genadeloos op je donder krijgen, door ziek te worden, en hoe fraai is het om te zien, hoe verschillend mensen hiermee omgaan. Hoe veerkrachtig mensen zijn. Ook al weten ze soms, dat het einde nabij is. Ik praat veel met mensen, voor wie het einde nabij is. Of nabij lijkt te zijn. Zelden is er een wonder. Ja bij mij zelf denk ik echt dat er ooit een wonder is gebeurd maar dit terzijde. En in die gesprekken, zie je steeds dat mensen zich vasthouden aan kleine ijkpunten, een mooi gesprekje, een tekening, een woord, een kaartje, een liefdevolle omhelzing. En soms kan dat genoeg zijn, voor weer een dag vol leven. Bamboe, ik heb het niet in mijn tuin, ik heb pampusgras, dat is ook oersterk. Als ik zie hoe Jorg, Teun en Ted, die drie honden, door dit pampusgras heen denderden, en hoe veerkrachtig dit gras is, dan glimlach ik. En denk 'niet klein te krijgen'. Terwijl ik dit schrijf, denk ik aan mijn vriendinnetje, want zo voelt het nu al, daar in Friesland, ook zij is sterk, en draagt haar lot, en is nog steeds zo positief. Zij post berichten, en neemt deel aan het leven, alsof het zonder einde is.
Toen ik vorig jaar deze foto maakte tijdens een fietstocht, vond ik dit plaatje een soort van symbool voor het leven. De mensen die je ontmoet, op al die tochten die je maakt. De mensen met wie je in gesprek raakt, sommigen zie je nog, sommigen zie je ooit weer en het mooie vind ik, dat als al deze mensen samenkomen, er een hele mooie energie ontstaat. Zo voelde en heb ik ook mijn 64e verjaardag ervaren. Een mix van mooie mensen, van vroeger van nu, rustig, druk, in gesprek, lachend, huilend soms, maar in verbinding met elkaar. Ik hou ervan. En vanuit dit principe, vanuit deze manier van leven en zijn, organiseer ik de dingen. Een dag 'levenslessen in levenskunst', 7 september, en als mensen dat willen, organiseer ik deze nog wel een keer, wat kleiner, en alleen, vanuit mijn atelier hier. Want juist die gesprekken, juist die ontmoetingen, juist dat begrip levenskunst, ooit bedacht toen ik mijn bedrijfje Anita van Loon - Levenskunst op ging richten, maakt het verschil. De essentie zit in jouzelf, in wie jij bent en waar jij voor staat. En is dat echt, ben jij echt. Doe jij, leef jij, voel jij, vanuit je hart. Of doe je heel veel dingen, omdat iemand, de wereld om je heen, dit van je verwacht. Ik kreeg voor mijn verjaardag van Annemarie en de meisjes, twee boeken van Roek Lips. Prachtige boeken die gaan over hoe we ons tot elkaar verhouden, en tot onze omgeving, in een tijd waarin niets meer vanzelfsprekend lijkt te zijn. Hoe fraai is dat, om hierover na te denken met elkaar.
Het leukste lijkt mij, om met een groep vriendinnen een dag - levenslessen in levenskunst - hier te beleven, te ontdekken, te organiseren. Dus wil je dat, voel je dat ook zo, neem dan contact met me op. We gaan het doen.
En terwijl ik een nieuwe Nespresso heb gemaakt, realiseer ik me dat ik ben waar ik het liefste was. Mooi he...in mijn leven heb ik wat gereisd, niet zoveel, maar veel gereisd in de vorm van wonen in huizen, in Nederland, op allerlei plekken, na mijn geboorte op dat bijzondere eiland Goeree en Overflakkee, en op al die plekken, heb ik genoten, geleefd, liefgehad, verdriet gehad, gemis gevoeld, gewerkt, gelachen en gehuild en nu, nu ben ik waar ik het liefste was. Ik ben thuis.....
