Tja...en nu, voor we gaan slapen, een korte update. De dag dat heel Nederland Koninginnedag vierde heb ik voor een groot deel nog gewerkt, eerst in Haarlem bij Yarden en aansluitend, de BTW-aangifte en wat facturatie-achtige zaken op kantoor! Daarna samen met Annemarie eventjes naar Koninginnedag, roseetjes drinken in de Voorstraat en vroeg naar bed. Ik/we ben/zijn zo moe....geslapen tot zaterdagochtend en toen naar vader Smitshuysen. Geluncht en bijgepraat met hem...en daarna naar mijn vader, in de Samaritaan. En als ik daar binnenkom, dan word ik een beetje stil...een verouderd complex, met zwaar gereformeerde dames in de verpleging, die zittend op een kruk, voorgaan in het gebed. En tussen al die lieve mensen, met een enigzins vroom, voornaam gedrag, zit mijn vader. Een man met wat langere grijze haren, met een oranje bodywarmer, of een vrolijk gestreept hemd, een man, die samen met mij grinnikt om zo'n tuttebol met knot, die plat flakkees praat. Een man waarvan de arts zei, dat zijn haar zo lang is. Een man, die normaliter het leven leeft in optima forma. Een man die een lat-relatie had/heeft met Els, een vrouw die tien jaar jonger is. En nu een man, voor wie zoals hij het zegt 'iedere dag een zaterdag is, iedere dag is gelijk'. Een man, die aan zijn oude verzekeringsagent vraagt, of hij even aan zijn rechter arm wil kriebelen, omdat hij het zelf niet kan. Een man die frommelt met zijn zakdoek en een beetje schuin lacht naar je. Maar ook mijn vader, die ongekend veel huilt bij mij. En ook aangeeft dat hij dat bij mij doet, omdat dat veilig voelt voor hem. En diep van binnen, huil ik met hem mee...het doet zo ongekend veel zeer, om hem daar zo te zien. Morgen probeer ik de arts te spreken te krijgen. Want omdat mijn vader 'geen zitfunctie heeft' moet hij in zijn broek poepen en plassen, want de luier die hij 's ochtends aan krijgt, gaat pas in de avond weer uit. Beetje pech, als je tussendoor poept gewoon. Want je zit er lekker in...en al die moeders, die dit lezen, die snel hun baby verschonen, enerzijds omdat het stinkt, anderzijds omdat die kleine billetjes dan kapot gaan, die weten wat ik bedoel. Maar dit is potverdomme een man van 80 jaar, die bij zijn volle verstand is en hier tegen protesteert. Een man, die zich realiseert dat hij zijn best moet doen met zijn rechter kant, om functies te behouden. En om hier uiteindelijk 'uit te komen'. Dus ben ik op zoek naar leuke vrouwen, die mij willen helpen om dit leed te verzachten. Dus ben ik op zoek naar alternatieven, om hem een betere zorg te bieden. Het liefst daar in de Samaritaan. Zodat hij gewoon in plaats van twee luiers er vier krijgt per dag, zodat er met hem gewandeld gaat worden, ook als oom Koos, Els, Arie, of wij er niet zijn. Gewoon iedere dag. En ik heb nu wat gesprekken aangevraagd met particuliere zorgverleners, en een heel duur chique tehuis ergens in Zeeland, initiatief van Els, waar we een godsvermogen moeten betalen, wellicht om hem de zorg te bieden die hij nodig heeft...gewoon menswaardige zorg, niet meer en niet minder. Zorg en aandacht en warmte...zoiets ongeveer....Vandaag ging ik weg uit de Samaritaan en sprak ik met Leen, een meneer die daar al een paar jaar woont. Hij zat bij de deur te wachten op zijn vrouw, maar zij kwam niet...en hij zei tegen me 'als je hier langer zit, komt er niet zoveel bezoek meer voor je...' tja...en mijn vader zit er pas twee weken....
Het is nu 2 mei, we gaan naar bed. Lekker samen...lekker niks, morgen weer werken, naar Den Haag, OCW en dan naar Haarlem, naar Yarden...eens even kijken wat er allemaal weer op me afkomt, sollicitanten in Utrecht en morgenavond even naar de schoonheidssalon. Mijn huid is moe en slecht, even laten rommelen eraan...heerlijk!
En voor al die mensen die vakantie hebben...genieten he! Liefs, Anita...
