Kerstverhaal

Vandaag 23 december 2021, de verjaardag van Annemarie, ben ik thuis. En wacht ik totdat zij thuis komt. Om zomaar in alle stilte, passend bij deze tijd in ons leven, samen te zijn voor haar verjaardag. Fijn. Eigenlijk past me dit wel, dat kleine, dat stille, dat rustige in het leven. Zo anders dan vroeger, waar het altijd volle bak was in mijn leven. Druk, gevuld, met vrienden en vriendinnen. En nog steeds vind ik dat leuk, maar dat kleinschalige is voor nu veel fijner. Omdat je dan tijd hebt, voor een gesprek, omdat je dan stil staat bij elkaar. En zo zal ook de kerst zijn. Gisteren had ik in het inloop rouwcafé (dat nu gesloten is in verband met Corona en nu gebruikt wordt, als plek voor een gesprek), een gesprek met een familie, mevrouw was plotsklaps overleden. En meneer vertelde dat zijn kleinkinderen van 1 en 3 hem lieten zien, juist nu, dat het leven gewoon doorgaat. En zijn zoon sloeg zijn arm om vaders rug, en die arm, die warmte gaf zoveel troost. En dit zijn de momenten waarop ik voel en weet, waarom ik zo van mijn werk hou. Die momenten van ontmoeting, die momenten van liefde, die paar woorden soms. Wat een rijkdom. Daar is mijn woord weer. Ik heb woorden die ik veel en vaak gebruik, er wordt soms om gelachen, door mijn collega's. En eigenlijk zijn het allemaal 'zachte' woorden. Woorden die vanuit het hart gesproken worden. Mijn taal is de taal van mijn hart. 

Een gesprek in het Metaheerhuis van de Joodse begraafplaats in Hilversum gisteren, was ook weer zo'n bijzonder gesprek, drie heren, waarvan Gert-Jan er een was, met een keppeltje op en wij werden ingewijd in de verhalen van de Joodse Gemeente. Werkelijk waar, hoe bijzonder. Wij mogen deze begraafplaats gaan beheren en onderhouden, vanuit de Uitvaartstichting Hilversum. En ik voel me vereerd en meer dan dat. En ondertussen bruis ik van de gedachten om de toekomst van deze Stichting tot iets heel bijzonders te maken. Ik voel het als een opdracht. Ik heb het gevoel dat mijn moeder me stuurt in deze. Klinkt gek, is echt zo. Alsof zij mij langzaam aan een kant op duwt. En ik, ik kom steeds dichter bij mijn hart. Ik wijk er niet meer van af. Het maakt me rustig en nietig bijna. Ik voel soms dat ik eigenlijk terug wil naar een hele pure eenvoud. Ook in mijn leven, en Teun helpt me hierbij. Vanmorgen zat hij onze gaai te pesten, die even op bezoek was, en Teun ging er als een kleine dolle hond achteraan. Beetje jammer, maar gaai komt wel terug. Hij is vaste klant hier in de straat. Gaai komt ook bij het Wagenhuis, allemaal dankzij de buurman met zijn nootjes. Hoe fraai zo'n gaai. Gisteren liep ik met Teun over de Bosdrift. En mensen gaan door de knieën mensen aaien hem en vinden hem leuk en lief. Teun die papieren pakt, verscheurt, die ervoor zorgt dat alle prullenbakken op de kasten worden gezet. Teun, die harten verovert en verwarmt. Gisterenavond stond ik in de tuin en keek ik naar onze kerk, zo mooi uitgelicht nu, een baken van licht. En ook dat moment, was voor mij een moment van simpelweg gelukkig zijn. Deze plek, deze oude keuken, de vele vogeltjes in de tuin, de bolletjes die voorzichtig omhoog komen weer, de vogeltjes die drinken, en eten vinden in onze tuin, en daar tussendoor onze Teun, die intens rondrent en geniet. 

Kerst 2021. Ik wens iedereen oprecht een fijne kerst toe. Ondanks het feit dat je niet zoveel mag. Ondanks het feit, dat er niet zo veel ruimte is, maar toch, als je alleen bent, of samen, of samen met je nieuwe lief, of met je familie, of met.....vul maar in, dan wens ik je, dat je eventjes stil mag zijn. Eventjes mag terugdenken, eventjes je zegeningen mag tellen. En dat je dan het glas heft, glimlacht naar degene waar je van houdt of hebt gehouden. Dat je even naar boven kijkt, naar al die mensen die niet meer hier bij ons zijn, maar toch altijd bij ons zijn. Dat je toast op het leven, op je gezondheid, op je werk, je collega's.

En ik, ik bedank iedereen, voor het feit dat zij in mijn leven zijn. Of ooit waren en nu in mijn hart zijn. Ik bedank mijn collega's, mijn Raad van Toezicht, de gemeente Hilversum, al die uitvaartondernemers, maar ook al die families en nabestaanden. Ik bedank iedereen, die ergens zijn of haar bijdrage heeft geleverd, om mij te laten zijn wie ik nu ben. Ik bedank mijn huidige werkgever, en mijn vorige werkgevers. Ik bedank mensen die ik ooit heb mogen liefhebben en mensen die nog steeds bij me zijn. Ik bedank mijn familie, en de familie van Annemarie. Ik bedank jou en jou en jou...en ook al noem ik hem soms terror Teun, ik bedank dit hondje dat hij in ons leven is gekomen. Met al zijn rommel, en al zijn lieve ondeugende dingen. Ik ben een gelukkig mens. Ik ben een ware levenskunstenaar, en ik ga ooit weer iets leuks doen met al die levenslessen. Wordt vervolgd. 

En nog even dit - zie niet om in wrok, of boosheid, want ook de afgelopen twee jaar, hebben ons veel inzichten gebracht. Hebben ons laten zien, dat ook wij als mensen gewoon maar hele simpele wezens zijn, en dat we zuinig moeten zijn op elkaar, op onze gezondheid, dat we af en toe even nederig moeten zijn. En terug moeten naar af, net als bij Monopoly, om te leren. En nu, nu weer rustig voorwaarts, booster erin, en goed zorgen voor elkaar. En als iemand het anders ziet, of hier anders over denkt, dat mag, we leven in een vrij land. En ik, ik hou ervan. Je mag zijn wie je bent, geniet ervan. Dag, tot in 2022. Dan gaan we weer mooie dingen beleven met elkaar. Een dansje maken wellicht, een mooi glas drinken, en goed naar elkaar kijken. En stil staan af en toe. Tot rust komen, eventjes op adem komen. Jij en ik, samen of alleen. Dag vriendjes, dag vriendinnetjes...tot volgend jaar!

Op slot....

En als ons land dan op slot is, of weer op slot gaat, probeer dan maar gewoon om je heen te kijken. Vanmorgen lag Teuntje op een kussen dat hij had meegesjouwd naar buiten, in het natte gras volledig tevreden voor zich uit te kijken. Naar de vogeltjes die genieten van alles wat we hebben opgehangen in de tuin, de vetballen, de huisjes met voer. Naar de bladeren, en afgelopen week maakte mijn collega Anne, deze mooie foto. Ons uitzicht vanuit De Einder, hoe prachtig. Die mooie bijna serene rust. En ondertussen gaan we door, met allerlei vervelende maatregelen, iemand in quarantaine, rouwcafé dicht tot 14 januari 2022, extra bemensing, vijf dagen Hilversum, voor het eerst en vervroegd Teun mee. Ik heb geen keuze meer, dus het zal zo zijn. Weg met de serene rust...weg stilte, weg achterover leunen. Maar ach, ook op de Bosdrift, ook in Hilversum is het goed vertoeven. De stilte is daar ook voelbaar. En nu, nu ligt Teun stil in zijn mandje, hoor ik de klok tikken, zie ik de bolletjes langzaam boven de grond uitkomen, En zit ik tevreden aan tafel in de keuken. Nog eventjes zomaar niks. Soms is zomaar niks waanzinnig fijn. Dat gevoel van even niet hoeven. Je hoeft geen nette kleren aan, je hoeft geen rommel op te ruimen, je hoeft nog niet onder de douche...je hebt zomaar even niks dat moet. Oh wat een weldaad. 

Straks gaan we even wandelen met Teun, door de regen of door de miezer, bij de Grevelingen, het strand waar ik vroeger naar toe ging, met mijn vrienden. Fijn, lekker zwemmen. Nu een mooie plek, waar Teun even heerlijk kan rondrennen, zonder riem. Lijkt me ook fijn als hond, dat je gewoon mag rennen, zonder vast te zitten. Onafhankelijk zijn, haha. daar is ie weer...mijn grote drang om onafhankelijk te zijn. 

En ik weet het, ik ben in loondienst, jawel ook in loondienst, ik doe ook af en toe wat leuks erbij, ernaast, een coachtraject, een wandeling, een gesprek, vul maar in. Zomaar omdat het fijn is, omdat ik dat wil. Omdat ik hiervoor gevraagd word of ben. En ook hier, zowel in mijn baan als in mijn 'levenskunstzaken' ben ik vrij genoeg, en kan ik keuzes maken. En altijd zijn dit keuzes, die het grotere geheel dienen. Het gaat namelijk in dit leven nooit om jou alleen, het gaat altijd om ons, om wij, om het gezamenlijke doel. Ik gedij daarin goed. Wel en dit realiseer ik me, als ik mijn huidige baan vergelijk met mijn vorige, dat ik wars ben van gedoe tussen mensen onderling. Dat ik wars ben van macht, of mensen die denken macht te willen uitoefenen. En dat ik nog meer moeite heb met mensen die elkaar op de man af aanvallen of laten vallen. Ik gedij goed in een organisatie die staat voor 'samen'. Samenwerken, samen optrekken, samen ergens voor gaan en staan. En dit alles is nu aanwezig in mijn leven, bij de Uitvaartstichting Hilversum en hier, in mijn privé leven. Een stichtingsvorm past mij dus ook goed. 

Lieve mensen, met de kerstdagen dichtbij, Annemarie haar verjaardag dichtbij, waar weer niks gevierd gaat worden, want we zitten weer op slot, met de afsluiting van 2021 en de opmaat naar 2022 voor ons, wens ik iedereen alles wat je nodig hebt. Rust, stilte, liefde, geluk, heel veel gezondheid, vooral dat. En ik hoop dat we elkaar in 2022 weer mogen ontmoeten. En ik hoop dat we elkaar dan weer in de armen mogen sluiten. Ik wens je vergezichten, dromen, het realiseren ervan. Ik wens je vooral dat we weer 'open' mogen leven. En dat we ons ervan bewust zijn, hoe rijk ons leven is. Iedere dag maar weer. Voor mij is dat de opbrengst van deze tijd, ik ben me zo bewust van wat er wel is. Dank je wel daarvoor. En daar heb jij, en jij, aan meegeholpen. Door ons gesprek, ons samenzijn, door onze vriendschap. Dag!

En hier, bij deze brug, gaan we zo lopen met Teun. Daar waar Zeeland Brabant kust....

Mijn favoriete moment van de week....

Ja dit moment, zaterdagochtend vroeg. Doodse stilte, het NRC en mijn Nespresso in ook nog mijn favoriete kopje. Dit kopje had ik al in 1997 en heb ik nog steeds. Het is ook overal mee naar toe gegaan en altijd bij me gebleven. Ik had het in Groot-Ammers, in Schoonhoven, in Voorschoten, in Wassenaar en nu hier op tafel in Nieuw-Vossemeer. Fijn, ooit waren er meer, verloren gegaan in het leven, zoals soms meer verloren gaat in het leven. Geeft niks en laatst waren we bij Roel en Karin en toen kreeg ik er weer eentje mee. Dus nu heb ik er weer twee. Maar op de een of andere manier, zijn deze gekke kopjes alleen voor mij. Het lijkt wel alsof er nooit iemand anders uit drinkt. Grappig, een ritueel in eigen huis. Rituelen. Afgelopen week sprak ik heel veel mensen, op de Bosdrift, in Hilversum, tijdens een plechtigheid, maar ook zo aan de grote tafel in het inloop rouwcafé. En een familie vertelde me, dat een kopje koffie na het grafbezoek van hun kind, ook een soort ritueel is geworden. Een ritueel tussen de dood en het leven, tussen het zijn bij je dierbare en de overgang weer naar de dagelijkse gang van zaken. En zo'n kopje koffie bij de haard, is dan een bruggetje van de ene situatie naar de andere. Mooi hoe wij als Uitvaartstichting dan bruggetjes mogen en kunnen zijn. En dit kopje koffie hier aan tafel, terwijl Annemarie met onze Teun, soms een beetje onze terror Teun naar de puppy cursus is, is het hier heel stil en rustig. En geloof me, dat is wat ik mis, nu we een klein hondje hebben. Rust en stilte, en zomaar iets kunnen laten liggen. Want onze Teun is continue op ontdekkingsreis, en gisteren zei ik tegen Annemarie, ik denk dat ik als kind hetzelfde deed, en gelukkig zo gaf mijn moeder op haar sterfbed aan 'is het toch nog goed gekomen met me'. En met Teun komt het heel erg goed. Hij is te lief voor woorden, hij is een klein brallertje soms, en een schatje en hij is ook zo lekker zacht. Welnu, genoeg over Teun, hij is er nu even niet. En dit is mijn moment. Zaterdagochtend, de stilte van Nieuw-Vossemeer ervaren en lekkere koffie drinken. En daarna me onderdompelen in de krant. Leuk stukje las ik net over 'laten we wat meer met elkaar kletsen' en ik moest glimlachen om dat 'met elkaar'. Een favoriete uitspraak van mij is 'praat niet over de ander, maar met de ander'. Ook op het werk merk ik dat soms. Maar overal eigenlijk. En in dit artikel staat dat een supermarkt inspeelt op de diversiteit van mensen en hun winkelgedrag, wil je snel met de scanner door de winkel heen en hup weer weg, zonder dat je met iemand hoeft te praten, dat kan. En wil je gezellig door die winkel lopen, producten vergelijken, prijzen bekijken, zien wat er allemaal is, en dan uiteindelijk bij een gezellig mens aan de kassa, nog een praatje maken, dat kan ook. En zo ontstaan er juist in die bijzondere Corona tijd ook mooie nieuwe initiatieven. Waar mensen weer naar elkaar omkijken. Waar mensen voor elkaar zorgen. Ik weet niet hoe het met jou zit, maar ik kan intens genieten van reclames van supermarkten nu in deze tijd op tv. Omdat die gaan over 'kinderen van een vader, reikt elkaar de hand'. Haha...daar komt mijn opvoeding weer om de hoek kijken. Omzien naar je medemens, die ergens is, of niemand heeft, of...niks heeft. Prachtig. Dit is ook de tijd van kerstgeschenken, voor mij hoeft dit niet. Ik heb al zoveel. En ik heb jou veel liever bij me, dan dat ik cadeaus krijg, ik zit liever met jou te genieten aan tafel, dan dat ik pakjes krijg. Waarom, omdat ik, als ik om me heen kijk, me al zo rijk voel. En omdat mijn vrienden, de mensen die ik lief heb, me zoveel meer waard zijn, dat dure of grote cadeaus. Dus ik heb me voorgenomen, om al die cadeaus af te gaan schaffen. Ik geef je voor je verjaardag een lunch, of iets leuks. Bloemen omdat die je blij maken, leuker nog, bloembollen voor in de tuin, heb je veel langer lol. En jawel, ik schenk er wel een mooi glas bij, speciaal voor jou...

Zo, deze zaterdagochtend, dwarrelen mijn gedachtes over de tafel, kijk ik naar grote witte Amaryllis bloemen en zie ik overal buiten al bolletjes hun kopjes, groene stengeltjes uit de grond steken. Ik hoop nog op sneeuw, winter, ja niet handig op de weg, maar de Benz brengt mij overal, met stevige grote winterbanden eronder, kom ik er wel. 

Als ik nu nog iets zou willen schrijven, speciaal voor deze winterse maand, voor de kerst of ter afsluiting van het jaar 2021, dan is het dit. Ik gun een ieder de wijsheid, om je bijdrage te leveren, om met elkaar een einde te maken aan deze Corona tijd. Draag je steentje bij, zodat we straks weer allemaal ongemaskerd over straat kunnen, en elkaar kunnen ontmoeten. Ik wens je, dat je stil staat bij wat er allemaal wel is. Ik zie ondernemerschap, ook hier in mijn dorp, waarbij men altijd kijkt 'naar wat er nog wel mogelijk is'. Ik wens je momenten van reflectie, een goed gesprek met je vriendin, of je vriend. Ik wens je dat je omkijkt naar je buurman, of naar iemand anders die alleen is. Ik wens je liefde en geluk. Maar bovenal wens ik je gezondheid. Ik wens mijn team, wat meer rust, na twee bijzonder drukke jaren. Ik wens mijn team, plezier en tijd met elkaar, zonder werk, dus gewoon een keer lekker eten en drinken samen, plezier maken, genieten, lachen, dansen voor mijn part. En ik hoop dat je je zomaar realiseert, wat een prachtig leven ons leven hier is. Ik geniet ervan als ik naar buiten kijk, de kleuren van de winter zie, bruin, geel, groen, bijna goud soms. Ik hou niet van jassen, maar als ik dan een dikke jas aandoe, dan voel ik weer die wind, die kou. Dan glimlach ik, en wandel ik door. Ik wens je rust, in je lijf, in je hoofd, in je hele zijn.

En nog meer wens ik dat je heel snel weer mag zien. Want ook door Corona heb ik veel mensen gemist het afgelopen jaar. Was het soms stil om me heen, en ooit hoop ik weer een keer te dansen met al mijn vrienden, hier in de tuin. Maar dat komt wel. Ik wens je heel veel favoriete momentjes op zaterdagochtend, omringd door wat jij wilt. Ik geniet er zo van. 

En als het dan weer zover is, dat we hier, met uitzicht op de kerk, lekker kunnen eten samen, dat ik je mag omhelzen, als ik dat toevallig zou willen en jij ook, haha...dat we dat gewoon doen. En nu wens ik je een prachtig weekend. Geniet ervan. Alleen of met elkaar. Als je op een verjaardag bent, geniet dan van de mensen met wie je bent. Feliciteer ze van mij. En dan proosten we op het leven! Op je gezondheid, op onze ruimte in dit leven. Dag!

 

Het is zo stil in mij....

 Een mooie tekst, van Dik Hout, en die tekst, die past bij mij als ik hier alleen thuis ben. De stilte omringt me, omarmt me werkelijk en ik ben in mijn eigen wereldje.

Niks hoeft, alhoewel met Teuntje krijgen deze woorden een andere dimensie, zo sjees ik mijn bed uit, als ik hem hoor en zet hem op tijd in de tuin, waar hij snel een plas doet. Volgens mij houdt Teun ook niet zo van dit weer, hij is liever binnen. En deze dag, deze stille dag, klopt wel...Teun houdt zich geweldig, ook gisteren al, mijn vuurdoop, twee dagen alleen met de hond. Geholpen door Jos en Ria, waar hij mocht verblijven gisterenochtend, en nu gewoon zomaar hier. Hij luistert, hij gaat zitten, en hij eet uit mijn hand. Was hij voorheen nog wat aan het bijten, ik denk dat hij ook geniet van de rust, de stilte. Ik praat niet, anders dan aan de telefoon, ik lees een boek, mail wat, en ik loop wat met hem rond. Hij houdt niet van 'moeten' denk ik, aan de lijn lopen vindt ie niks. En ik, ik laat hem lekker rennen, en zijn gang gaan. Hij houdt van gezelschap, ook al zeg je niks, hij ligt graag bij je voeten. En zeg nou zelf, van zo'n leukerd word je toch gewoon stil. Hier ligt hij in de keuken, met zijn favoriete beertje...deze sjouwt hij overal mee naar toe. Naar buiten, als hij gaat slapen, is deze van de partij, steeds maar weer.

En ik, ik ben gewoon stil, na heel veel drukte, heel veel werk, heel veel denken ook, ben ik stil. Geniet ik van ons fijne huis. De rust van mijn dorp, van alles wat er is. En vanmorgen sprak ik een vriendin, die ik lang niet gesproken heb, en toen vertelde ik dat ik me soms een reiziger voel. Ik voel me overal wel fijn. Ik ben graag met mensen, maar kan ook goed alleen zijn. En hier, hier is mijn thuis. Dat voelt enorm fijn. Meer dan fijn. En gek, hoe ik eenzelfde rust ervaar in mijn Bosdrift gebouw. Dat is ook een soort van thuiskomen. Een plek waar ik graag ben. Ook al ben ik er soms alleen, dan nog voelt het goed. De verhalen, de emoties die horen bij deze plek, het is heerlijk, werkelijk heerlijk. En toen ik gisterenavond, na mijn zoommeeting met een glas wijn bij de open haard zat, Teun aan mijn voeten, toen werd ik weer zo stil. Zo intens rustig. Alsof het goed is, alsof alles goed is. Soms kom je dingen tegen in je huis, die je raken. Zo kwam ik gisteren oude foto's van mijn moeder en haar zus, mijn tante Tanneke, tegen. Die twee vrouwen samen op vakantie in de bergen. Mijn moeder met een knickerbocker , ken je dat? Zo'n broek tot onder aan je knie, die ze in Oostenrijk dragen. Ze zag er stoer en anders uit. Ze had het lef, zich anders te gedragen. Wat een stoer mens was zij. Ik voel aan alles, dat ik dingen van haar heb meegekregen, ook dat eigenzinnige soms. Gewoon je eigen weg gaan. En tussen al die foto's door, vond ik ook dagboeken van mezelf. Ik, die zoveel heb opgeschreven, en een dagboek ging over de eerste onderzoeken in 2007, in het LUMC, en wat er door me heen ging...uitspraken van dokters, mijn eigen uitspraken, een soort van logboekje tussen Annemarie en mijzelf. Prachtig en terwijl ik het zat te lezen, drupten de tranen op mijn wangen, werd ik geraakt door de intensiteit, door het verhaal van de angst, van de hoop, van de liefde. En weer was ik stil, stil omdat als ik wakker word, ik voel dat mijn rug een beetje protesteert, dan mijn lijf deze rust zomaar even nodig heeft, en als ik dan wat pijnstillers neem, dan gaat het weer, dan kom ik weer overeind. En ik ben dan stil, omdat ik me realiseer, dat het ook zo anders had kunnen lopen. En wat zou ik dan veel moois gemist hebben, want wat is mijn leven gevuld met rijkdom. Met mooie dingen, redenen genoeg om dus soms eens even stil te zijn. En als ik dan hier op de bank zit, de oude bank, die geleidelijk aan vervangen moet worden, dan realiseer ik me zoveel. Dan voel ik mijn geluk. 

Want zeg nu zelf, als je deze foto ziet, dan wil je toch gewoon naast me zitten, of niet dan. En gisterenavond wilde ik eigenlijk niet naar bed. Ik wilde gewoon zomaar even zitten. Teuntje sliep al in de bench, de poezen lagen overal, de rust was daar. Mijn glaasje Sauvignon Blanc, Rapaura, stond voor me en ik las een boek. Hoe fijn, hoe klein, hoe heerlijk rustig. Grappig is, als ik woorden gebruik, komen er vaak teksten uit liedjes in me op. Zo heerlijk rustig, een zin volgens mij van Wim Sonneveld. Een van de favorieten van mijn ouders. Ik zie nog die oude Philips pick-up naast de tv staan op de boerderij, met al die elpees erbij, en dan draaiden we plaatjes. En voor mijn gevoel werd er gedanst, ik weet niet of dit vaak was, maar wel heel vaak. Ook weet ik nog, dat toen ik het laatste jaar op de boerderij woonde, en dat vond ik fijn, want mijn broer woonde al op kamers en ik was alleen met mijn ouders. Gek, hoe dat indruk op mij maakte. En als ik naar mijn eindexamen moest, dan draaiden mijn moeder en ik altijd plaatjes en dansten we samen op de pers die voor de kast lag. En dan ging ik opgeruimd naar school daarna. Ik heb er ergens nog een foto van. Van mijn moeder en mijzelf, van ons 2-en. Gek, dat dit nu naar boven komt. Want muziek maakt, dat ik altijd wil dansen, terwijl ik niet zo in grote groepen wil dansen, maar zomaar hier, zomaar samen, vind ik fijn. Wij dansen wel eens door de woonkamer, zomaar eventjes. Dat heet volgens mij simpelweg gelukkig zijn. Dag ik ga nog even door met stil zijn....samen met Teun!