ken je dat, je komt thuis en er ligt een cadeautje voor je. Zomaar. Als dank voor de vriendschap, een prachtig boek, van Jesse van Muylwijck, met daarin speciaal voor jou, voorin dit boek, een cartoon gemaakt. Hoe gaaf is dit! Dankbaarheid. Mijn thema in het leven, zoals onze ouders altijd zeiden 'wie goed doet, goed ontmoet' en meer van dit soort wijsheden. Maar ook 'je geeft niet om te ontvangen'. En op de een of andere manier, voel ik me rijker dan de koning, of een koning. Rijk, doordat ik zoveel prachtige momenten mag beleven. Week in, week uit, week op, week af. En ja, ook frustraties en vervelende dingen, maar die verbleken bij al die prachtige ontmoetingen. En ik zei het vrijdag nog tegen Razan, toen ze bij me in de auto zat, 'luister naar je intuitie, zij wijst je de weg'. En zo geldt dit ook voor mijzelf. Deze week, was ik moe, ongekend moe. Van alles, waar ik al eerder over schreef. Als je van harmonie houdt, zoals ik, dan zijn dit barre tijden. Maar ook was het een week, waarin ik een prachtig teamoverleg had, met mijn team hier in Wassenaar. Waar wij met zijn zessen getuige mochten zijn, van een schitterend optreden van Joke Bruijs en the North Sea Jazz Big Band van Frits Landesbergen, bij Mila op het terras. Geweldig.
Hier zie je ons allemaal. Met allerlei heerlijkheden als pasta met verse Parmezaanse kaas en prachtige truffel erbij. Je voelt en ziet de sfeer. En hoe fijn, dat we dit ook hebben met elkaar. Genieten in optima forma. Samen optrekken. Dus ook dit was weer zo'n avond, waar we goede plannen maakten. Ons voorbereiden op alles wat komen gaat. En deze week, was daar ook een prachtige bijeenkomst over diversiteit bij Yarden. Waar ik samen met Dave en Ron, het woord mocht nemen en in gesprek mocht zijn met allerlei 'vrienden van Yarden'. Prachtig, en ondertussen werd ik gefilmd door Paul Rigter. Onze documentaire, die nog steeds doorloopt en waarvoor ik nog steeds gefilmd mag worden. Keer op keer. Indrukwekkend, want toen ik vooraf gaand aan deze bijeenkomst een gesprek had met Paul, een interview voor de film, toen zei ik 'dat ik niet zo goed in mijn vel zit op dit moment' en Paul vond dit wel eens goed. Want altijd ben ik zo constructief en opgeruimd volgens hem. Maar weet je, als ik een keer chagerijnig ben, duurt dat hooguit een half uur. Dan is het weer voorbij, dan is het weer weg. En dat was ook zo, deze keer. Het mooie vind ik van dit soort ontmoetingen, met allerlei mensen, die ik heb mogen ontmoeten de afgelopen jaren, op mijn reis door Amsterdam Zuidoost, dat er een prachtige verbinding is ontstaan, van waaruit we nu bij Yarden verder kunnen. Verder kunnen op weg naar de realisatie van Amsterdam Zuidoost. En als klap op de vuurpijl hadden we gisteren in hotel 50/50 Belmont van het Leger des Heils onze proeverij. Een soort probeersel vanuit het team, om aan onze vrijwilligers die zich bezig houden met het organiseren van activiteiten voor Vereniging Yarden in het hele land, te laten zien welke mogelijk nieuwe activiteiten zij kunnen agenderen voor 2019.
Wouter fungeerde als geluidsman. Edward schonk de koffie, Tom was privé chauffeur, Natasja en Renata deden zoveel dingen tegelijk, en ik, ik mocht de dag aankondigen. Prachtig, indrukwekkend en mooi. Steeds weer nam iemand je mee in zijn verhaal over het leven, over afscheid nemen en verlies. Soms vanuit de praktische kant, soms emotievol, soms wat meer op afstand, maar wat een intensiteit. En toen ik naar huis reed, voelde ik mijn rug, mijn been, mijn hele lijf, maar was ik moe en voldaan. Gisterenavond thuis, genoot ik na, met een glas wijn, en realiseerde ik me dat deze week een rollercoster was, van ingewikkelde thema's, doorspekt met prachtige ontmoetingen. En toen ik gisteren al die mooie vrijwilligers mocht ontmoeten, en begroeten, toen realiseerde ik me hoe ik verbonden ben met hen. Pffftt. best ingewikkeld dit te voelen. Ik voel me zo verbonden, met alles wat er is. En toch voel ik me meer en meer alleen. Gek, hoe je dit kunt voelen, temidden van al die warmte. Ja soms kan ik dat gevoel van 'alleen zijn' even wegduwen. Dan is het er niet. Net zoals zaterdag, gisteren dus. Want dan doe je waar je voor gekomen bent, waar je rol voor staat. En zo vaak de laatste tijd, word ik hiervan afgeleid. Door allerlei beslommeringen, waar ik zelf geen invloed op heb. Maar die me zorgen baren. Ik spreek in vage termen, want het is zo onderhuids en achter de schermen. Maar het is er zo. Dus ben ik dankbaar maar weer, voor al die prachtige momenten. Voor die schitterende cartoon, speciaal voor mij. Voor al die mooie mensen, dichtbij en verder weg. In het zicht en uit het zicht. In het licht en uit het licht (ik vond dit wel leuk, het klinkt zo lekker deze zin). Nu, straks een lunch bij Rachel in de tuin. Fijn, met mooie mensen en jazz het op terras, een feestje, zoals het leven voor mij zo vaak een feestje is. Een app van mijn vriendin Jolanda, die zich zorgen maakt over mij, mijn been. Gisteren Chantal, die mij uit de auto nog even aansprak en vroeg naar mijn been. Tja, mijn been, soms slapeloze nachten. Derck, de voorzitter, die er naar vroeg vrijdag. Ja ik weet het even niet, en wil er ook niet over zeuren. Het lijkt zoiets onbenulligs, bij al die andere verhalen, van mensen met verlies. Met angst, angst om hun dierbare te verliezen, of wat dan ook. Dus dat been, dat zit er nog, en ik weet het niet. Het gaat wel, gisteren avond niet. Nu weer wel, ach...het is zondag, de zon schijnt. Volgend weekend, donderdag al, komt mijn nicht en gaan we fietsen, door de schitterende omgeving hier. Heerlijk...veel liefs van mij. En dank je wel, ook al heb ik het niet over jou gehad, of over jou. Dank je wel voor dit mooie leven. Ik hou er zo van...volgens mij een tekst van een liedje. Ik denk aan het lied van Loes - ik heb genoten gezongen door Guus - ja lieve mensen, ik heb genoten, het was een meer dan indrukwekkende week. Liefs, van mij, Anita
ken je dat, je komt thuis en er ligt een cadeautje voor je. Zomaar. Als dank voor de vriendschap, een prachtig boek, van Jesse van Muylwijck, met daarin speciaal voor jou, voorin dit boek, een cartoon gemaakt. Hoe gaaf is dit! Dankbaarheid. Mijn thema in het leven, zoals onze ouders altijd zeiden 'wie goed doet, goed ontmoet' en meer van dit soort wijsheden. Maar ook 'je geeft niet om te ontvangen'. En op de een of andere manier, voel ik me rijker dan de koning, of een koning. Rijk, doordat ik zoveel prachtige momenten mag beleven. Week in, week uit, week op, week af. En ja, ook frustraties en vervelende dingen, maar die verbleken bij al die prachtige ontmoetingen. En ik zei het vrijdag nog tegen Razan, toen ze bij me in de auto zat, 'luister naar je intuitie, zij wijst je de weg'. En zo geldt dit ook voor mijzelf. Deze week, was ik moe, ongekend moe. Van alles, waar ik al eerder over schreef. Als je van harmonie houdt, zoals ik, dan zijn dit barre tijden. Maar ook was het een week, waarin ik een prachtig teamoverleg had, met mijn team hier in Wassenaar. Waar wij met zijn zessen getuige mochten zijn, van een schitterend optreden van Joke Bruijs en the North Sea Jazz Big Band van Frits Landesbergen, bij Mila op het terras. Geweldig. 
